Arooj Aftab - Night Reign (2024)

Hier ben ik wel benieuwd naar. Vulture Prince vond ik echt een waanzinnig mooie plaat.

Deze, Arooj Aftab, Vijay Iyer & Shahzad Ismaily - Love in Exile (2023), was ook een fijne.

Goed om te zien dat op deze plaat Moor Mother meedoet. The Great Bailout (2024) is m'n favoriete plaat van dit jaar tot nu toe.

Ja, 80% van de opmerkingen daar zijn van mij.

Moor Mother zegt me niks, maar ik heb ook niet echt veel binding met Rap en Electronic. We merken het wel.

Veel meer jazz/avant garde/spoken word, dan pure hiphop, maar goed ik dwaal af. Dit is Arooj's album, hier is het eerste voorproefje:

Raat Ki Rani

We dwalen toch niet af als we het over de gastartiesten hebben? Ik ze ook Joel Ross en Vijay Iyer staan als gasten, die klinken mij ook bekend in de oren, voor Vijay heeft al mooie dingen gedaan.

Prachtig nummer, zeker in combinatie met de videoclip.

Prachtige leadsingle idd

Prachtige single inderdaad met een kleine aanmerking. Er lijkt soms wat autotune/of stemvervorming mee te lopen. Iets wat ze totaal niet nodig heeft, want deze vrouw kan fantastische (live) zingen. Het zal dus wel een stijlmiddel zijn. Het nummer an sich is ook iets electronischer dan we van haar kennen, dus die lichte twist op haar vocals snap ik wel. Toch hoop ik niet ze hier teveel in doorslaat. Het gebruik van vocal trucjes zoals autotune komt me inmiddels danig de neus uit (hoe lang kan dat populair blijven zeg!) anyway...kijk uit naar het album. Vulture Prince was een pareltje.

Zolang autotune doelgericht wordt ingezet, kan het best wat toevoegen vind ik. Bijvoorbeeld een Caroline Polachek, die gebruikt het echt als extra instrument. Ik deel wel je ergernis bij artiesten die het continu op dezelfde manier gebruiken en dan ook echt in elk nummer, zoals een aantal Nederlandse 'rappers'. Dat is gewoon luiheid en een middel om een matige artiest te maskeren (*kuch* Lil Kleine *kuch*). Arooj Aftab valt niet in die laatste categorie.

Mee eens hoor, al ik vind de toevoeging hier minimaal. Het was ook een prachtig nummer geweest zonder autotune, het nummer heeft t niet nodig. Eigenlijk wordt het inmiddels zo vaak ( ook minimaal ) gebruikt dat het zn beste tijd heeft gehad. Het gebruik, hoe minimaal ook, is wat mij betreft niet zo orgineel meer.

Bij de album ervaar ik een enorme Melanie De Biasio-vibe.

Het is sfeervol, fraai en voor mijn gevoel pakt Night Reign mij iets makkelijker dan de voorganger. Prachtig!

Bij de in het engels gezongen nummers heeft Arooj wel wat weg van Sade. Verder vind ik het weer een heerlijk ontspannen plaat met een verrassend fijne 'Autumn Leaves', een eeuwenoude standard waarvan je zou verwachten dat die niet meer verrast. Bij 'Autumn Leaves' moest ik onwillekeurig ook even denken aan Cassandra Wilson.

Naast de gastlijst die hierboven staat weergegeven spelen ook nog mee: Elvis Costello en Linda May Han oh. Vooral van Linda May Han Oh heeft ook prachtige soloplaten.

'Raat Kin Rani' vind ik de minst fijne song. Inderdaad door het gebruik van een autotune, wat ik niet vind passen bij akoestische/analoge muziek. En dat terwijl het nummer zelf wel erg gaaf is. Misschien gaat het wennen, maar misschien ook niet. We merken het wel.

Het mooiste nummer is de opener 'Aey Nehin', welke ik misschien ook wel gelijk het mooiste nummer vind dat dit jaar is uitgekomen.

enige eerste indrukken:
weer een heel sterk ‘topalbum’, nodigt ook niet de minste gasten uit, weet wat ze wil..t.
haar 'new yorkse kant' krijgt hier en daar wat meer accent naast de oosterse zang(kunst) en ze weet dit heel natuurlijk bij elkaar te brengen

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Arooj Aftab - Night Reign - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Arooj Aftab - Night Reign
Arooj Aftab was een van de grote verrassingen van 2021 met haar album Vulture Prince, maar laat met het deze week verschenen en minstens even mooie Night Reign horen dat haar vorige album zeker geen toevalstreffer was

Voor 2021 was de muziek van de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab slechts in kleine kring bekend, maar met Vulture Prince bewees de muzikante uit New York dat je ook met muziek die zich absoluut niet in hokjes laat vangen een breed publiek kunt bereiken. Dat deed Arooj Aftab niet alleen met bijzondere en vaak wat ongrijpbare muziek, maar ook met betoverend mooie klanken, een prachtige stem en songs die de fantasie uitvoerig prikkelden. Het zijn allemaal ingrediënten die terugkeren op het deze week verschenen Night Reign dat zeker niet onder doet voor het nog altijd wonderschone Vulture Prince. Night Reign is een net wat ander album, maar de pracht en betovering zijn gebleven.

De van oorsprong Pakistaanse muzikante Arooj Aftab maakte met Vulture Prince een van de meest bijzondere, een van de mooiste en een van de meest ongrijpbare albums van 2021. Op het album verwerkte de vanuit Brooklyn, New York, werkende muzikante zeer uiteenlopende invloeden, variërend van folk en jazz tot new age en klassieke muziek tot ambient en Pakistaanse muziek. Ook met deze invloeden kon je de unieke muziek van Arooj Aftab nog niet volledig vangen.

Het album maakte niet alleen indruk door de vele invloeden en de werklijk wonderschone muziek die op het album was te horen, maar betoverde ook met de prachtige stem van Arooj Aftab en intrigeerde met haar grotendeels in het Urdu gezongen teksten. Vulture Prince was met geen mogelijkheid in een hokje te duwen, maar de schoonheid van het album wist uiteindelijk een verrassend breed publiek aan te spreken en leverde Arooj Aftab uiteindelijk zelfs een Grammy op. Deze week keert de Pakistaanse muzikante terug met de echte opvolger van Vulture Prince (vorig jaar verscheen een album dat ze samen maakte met Vijay Iyer en Shahzad Ismaily) en ook Night Reign blijkt onmiddellijk een prachtig album.

Arooj Aftab werkt ook op haar nieuwe album samen met een aantal muzikanten die ze ontmoette toen ze studeerde aan het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston en vervolgens weer tegen het lijf liep in de jazz scene van New York, onder wie gitarist Gyan Riley, harpist Maeve Gilchrist, fluitist Nadje Noordhuis en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily. Voor haar nieuwe album deed Arooj Aftab bovendien een beroep op een aantal aansprekende gastmuzikanten als Moor Mother, Chocolate Genius, Kaki King, Cautious Clay, Joel Ross, James Francies en Elvis Costello.

In muzikaal opzicht ligt Night Reign voor een belangrijk deel in het verlengde van Vulture Prince, al is de combinatie van invloeden wel net iets anders en klinkt het album door alle gastmuzikanten in muzikaal opzicht nog wat veelzijdiger. Op haar nieuwe album, dat een ode brengt aan de nacht, verwerkt de Pakistaanse muzikante ook net wat meer invloeden uit de jazz, maar het is zeker geen jazzalbum, al is het maar omdat ook alle andere invloeden die van Vulture Prince zo’n uniek album maakten zijn gebleven.

Je hoort ook dit keer onmiddellijk dat Arooj Aftab kan werken met topmuzikanten, want alles op Night Reign klinkt even mooi en bijzonder en zelfs van een uitgekauwde jazzklassieker als Autumn Leaves maakt Arooj Aftab iets heel bijzonders. De instrumentatie op het album is over het algemeen redelijk subtiel en slaagt er in op een bijzondere sfeer te creëren. Het is een sfeer die de muziek van Arooj Aftab een uniek eigen geluid geeft.

Dat geluid wordt verrijkt door de karakteristieke maar ook bijzonder mooie stem van Arooj Aftab, die ook dit keer in het merendeel van de songs kiest voor teksten in het Urdu. De zang vind ik persoonlijk nog wat mooier dan op het vorige album en ondanks de bijzondere taal klinkt het zeker niet ontoegankelijk. In de Engelstalige songs op het album klinkt de muziek van de New Yorkse muzikante net wat conventioneler, maar de unieke sfeer blijft.

Ik heb Night Reign al een aantal weken in mijn bezit en heb al vaak naar het album geluisterd, maar ook het nieuwe album van Arooj Aftab is weer een album waarop je nieuwe dingen blijft horen, zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. Night Reign is natuurlijk niet de sensationele verrassing die Vulture Prince drie jaar geleden was, maar ik vind het nieuwe album van Arooj Aftab persoonlijk nog net wat mooier dan zijn voorganger.

Night Reign is wat consistenter van sfeer dan Vulture Prince en het is bovendien een album dat in muzikaal en vocaal opzicht nog net wat mooier is, terwijl de songs zeker niet onder doen voor die op Vulture Prince. Het is een album dat zich niet laat vergelijken met andere albums die deze week zijn verschenen en dat qua schoonheid en betovering de meeste albums die dit jaar zijn verschenen het nakijken geeft. Erwin Zijleman

Wederom een werkelijk prachtig album van Arooj Aftab. Zijdezachte composities die er hier in gaan als zoete koek. Absolute klasse en met groeipotentie. De rest is al gezegd hierboven.

Album klinkt ook fantastisch, of niet Broem

Vannacht stond deze plaat op. Er is zo een Sade ondertoon (Raat ki Rani bvb) maar dan met jazz, autotune, en het is echt heel, heel mooi.

Precies Davevr, dat was ook wat mij direct opviel; dat Arooj qua toon en frasering in haar stem wat weg heeft van Sade. Toch niet de minste om mee vergeleken te worden.

Prachtig album, net als bij Vulture Prince is de productie om door een ringetje te halen.
Toch doet deze het niet zo goed als Vulture Prince bij mij. Juist Night Reign vind een stuk minder coherent door de samenwerkingen en de engelstalige nummers. Zo is het spoken work stuk elke keer weer een skip moment voor mij, en blijf ik me storen aan de autotune. Ik snap dat Arooj Aftab zich wilde doorontwikkelen maar met dergelijke fratsen haalt ze me wel meer uit de betovering. Een mooi album dus maar lang niet zo magisch als Vulture Prince wat mij betreft.

Door de autotune, kom ik ook niet zo hoog uit als bij de voorganger(s). Ik zeg voorgangers, want waarom is iedereen plotseling en ineens Love in Exile vergeten? Want die heb ik tenminste heel hoog gewaardeerd.

Ik vermoed dat dat toch wel een lastigere plaat is voor de meesten. Meer uitgesponnen, minder nummers in de klassieke zin. Ik zet hem zelden op, maar als ik het passende moment vind is het ook genieten blazen voor tien.

Een erg makkelijke plaat is 'Love in Exile' niet, maar ik vind het wel beter dan 'Night Reign', als is het maar nipt. Het is sowieso appels met peren vergelijken.

Love in Exile was meer obscuur, ‘magical mystery’, niet iedereen is daar van gediend. Dit album is meer excellent in de uitvoering, zelf had ik geen last van de autotune (ben verpest door de sportschool, daar hoor je niks anders dan autotune).

Wat een mooi werkje brengt ze weer

Het is dan ook zo'n plaat waar je even de ruimte voor moet pakken. Maar als je dat dan doet ervaar je ook een enorme weldaad. Arooj Aftab is muziek om je gedachten te laten vieren.

Schrok even van de berichten over autotune! Maar hier geen last van. Aan het Engels moest ik wennen, neemt toch wat van de poëzie van de muziek weg wanneer je de tekst verstaat. Op sommige momenten moet ik denken aan This Mortal Coil, met Sade dan ipv Liz Fraser.

Het album is mijn eerste kennismaking met Arooj Aftab en opent als een sprookje met het bedwelmend mooie Aey Nehin. Ik veronderstel dat de teksten even prachtig zijn als de instrumentatie, want naar het eerste kan ik alleen maar gissen. Dit fenomeen maakt het geheel eigenlijk enkel mysterieuzer en daardoor nog aantrekkelijker. Maar deze mystiek blijft ook in stand bij de Engelstalige nummers.

Ik begrijp uit eerdere commentaren dat ik het niet bij dit album moet laten en dat zal ik zeker niet doen want het album smaakt naar meer.

De autotune stoort mij niet omdat het maar een enkele keer is toegepast. Wel leidt de Engelse inbreng van Moor Mother mij af bij Bolo Na en verbreekt voor mij de betovering van dit prachtige nummer dat anders mijn album favoriet was geweest. Het voelt wat dissonant aan.

Night Reign stond al even op mijn wensenlijst omdat het mij bij de eerste beluistering gelijk omver blies. De schoonheid deed me de ogen sluiten om alle details nog beter te horen

Ik heb dit album nu op vinyl aangeschaft en het viel mij op dat er een andere indeling is gemaakt van de nummers. Geen idee waarom en deze indeling bevalt me prima maar toch bijzonder.

Mijn persoonlijke favorieten; Aey Nehin, Saaqi

Wonderlijk om te zien dat ik hier nog geen berichtje had geplaatst, terwijl dit toch al geruime tijd waarschijnlijk wel de meest gedraaide plaat van het moment is bij mij thuis. Niet alleen omdat dit een steengoede plaat is, maar ook omdat het bijzonder geschikt blijkt voor zo'n beetje elk moment. Dat verbaasde me wel, want ik associeerde Arooj meer met muziek die je juist bewaart voor bijzondere momenten, die teveel een eigen sfeer heeft om zomaar op te zetten. Die sfeer is op dit album net zo eigen als voorheen, maar minder indringend, of misschien beter gezegd: subtieler indringend.

Aanvankelijk stoorde ik mij wat aan schijnbare hippigheden zoals de experimenten met autotune en spoken word, en ook de deels relatief conventionelere songstructuren vond ik mild teleurstellend; je zou kunnen zeggen dat deze zaken Night Rein een minder tijdloze, in haar-eigen-universum bestaande, plaat maken dan Vulture Prince en Love In Exile dat zijn. Nu vind ik juist de manier waarop hiermee het universum van Arooj meer verweven raakt met de onze, haar bijzonderheid in zekere zin alleen maar verder onderstrepen.

Deze plaat kan je blijven draaien en blijft steeds meer onder de huid kruipen. Mijn geliefde, die misschien wel een nog groter liefhebber is dan ik en zeker sinds we Arooj vorig jaar met Vijay Iyer en Shahzad Ismaily in de Tivoli zagen, blijft dit album maar uit de kast trekken. Deze klanken veranderen onze huiskamer in een ambiance waar het heerlijk toeven is, waar je net zo prima een goed boek bij kan lezen als de administratie bijwerken of helemaal (alleen of samen) wegdromen.

Toen ik hem pas voor de verandering eens onderweg op wilde zetten, kwam ik er wel achter dat de volgorde op Spotify compleet anders is. Mijn autistische brein kan dat soort verschillen nooit zo goed aan (ik ben een ware albumfetisjist en vind shuffelen na moord en overspel de grootste zonde) maar het was ook wel weer een geinige manier om een inmiddels zo vertrouwde plaat opnieuw te leren kennen.

De kracht van Arooj's stem is dat zij klinkt als een eeuwenoude ziel, maar de subtiele veranderingen op dit album geven het gevoel dat zij nog maar aan het begin van een grootste ontdekkingstocht staat. We mogen bijzonder vereerd zijn om mee te gaan maken wat voor wonderschoons dat nog meer allemaal op zal gaan leveren...

Oké, ik ga ook naar 4,5*. Die autotune wordt vergeven (maar toch, hoe haal je het in je hoofd!….als je zo’n geweldige stem hebt (vooral in dat lage register) met zoveel mystiek - ik schreef iets vergelijkbaars bij de laatste van London Grammar, zie aldaar). Wat een fraaie melodieën, arrangementen, productie. De jazzy en Oosterse ritmes. Die harp, zo mooi….

4,5*

Bolo Na !! Vette bas met navenante zang ! Geweldig nummer

Een album dat volledig langs me heen is gegaan. Blijkbaar kwam er in die tijd ook veel ander moois uit, anders kan ik het niet verklaren. Eerste echte luisterbeurt intrigeert enorm! Betoverend en sfeeevol; alleen Bolo Na is wat mij betreft een disonant door die rap van Moor Mother; daar kan ik niet veel mee.
Ik ga verder op ontdekkingstocht.

Net mijn bericht af en lees ik dit pas.
Ik vind dat spoken word door Moor Mother echt irritant, terwijl de rest van het nummer heel sfeervol is. Jammer.

Ik vond Moor Mother’s inbreng bij Bolo Na ook irritant…. maar na enkele draaibeurten gebeurde het tegenovergestelde en paste het juist helemaal. Dezelfde ervaring had ik bij Lana Del Rey’s album ‘Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd’ …. waar ik de vreemde inbreng van Jon Batiste ook later pas kon waarderen