Vuur & Zijde - Boezem (2024)

Hier ben ik heel benieuwd naar.

Dit is wel een aparte belevenis, moet ik zeggen. Ik hoor metal, gaze en postpunk in een zeer eigengereide mix. De lome zang maakt het af.

Vuur & Zijde, eigenlijk een band wat typisch past op een Soulcrusher affiche. Vet festivalletje (dit jaar wordt mijn derde keer) maar, niet altijd geheel de muziek waarvan ik begin te kwijlen. Want het is of puur black wat er komt, of dit soort zweverige muziek. Het probleem namelijk van deze soort gaze-blackmetal band is het feit dat ik eigenlijk naar een paar nummers ook wel klaar ben. Het is heel zweverig, en hoewel ik best van zweverige muziek hou weet deze plaat me toch niet op alle vlakken te raken. Alcest is bijvoorbeeld een zelfde soort band, waar ik juist weer geen genoeg van krijg. Vreemd maar toch is het zo.

Vuur & Zijde beschikt over best een leuke namen die we als Nederlandse blackmetal fans toch wel zullen kennen. Carmen Raats van Witte Wieven, ik meende de bassist van Laster en de gitarist van Terzij de Horde en uiteraard de prachtige blonde Famke op de vocals. Je zult mogen verwachten dat met deze samenkomst er toch misschien wat pittiger uit ging komen, al heb ik meer het gevoel dat ze hier toch hun rustigere kant willen laten zien. En dat is misschien iets wat ik juist niet had gewild of had gehoopt.

Hoewel ik denk dat dit een groeiplaat is, die ik dus vaker moet opzetten, hou ik mijn stem nu bescheiden. Het is best tof, en het is natuurlijk muzikaal gewoon goed alleen toch niet helemaal wat ik had verwacht van deze plaat. Ik hou daarom mijn stem toch vrij neutraal, en wellicht kan die groeien in verloop van tijd.

Muzikaal is het misschien best goed maar ik voel totaal geen emotie. Paint by numbers en Famke klinkt als Eefje goes metal. Dit is het niet.

In de loop van het jaar ben ik een paar keer teruggekeerd naar dit album, vooral vanwege de friestalige nummers. Maar nee. Boezem als geheel grijpt me niet, terwijl er toch genoeg elementen inzitten die het de moeite waard zouden moeten maken (hoewel het kille van post-punk me dan weer niet echt aanspreekt).

Ik vind de band qua sound beter passen op Roadburn. Alwaar het dan ook afgelopen weekend hun podiumdebuut gaf. Meteen voor een volle Terminalzaal met zo'n pak 'em beet 1500 (?) Roadburners. De zangeres was duidelijk het boegbeeld (boezembeeld) van de band en was zichtbaar de inspirator voor de albumtitel. Het album nog niet geluisterd, maar wel gekocht, want de cd met het 36 pagina's tellend boekwerk (met prachtige, niet zelden vrij erotische fotocollages) in een dik A5-hardcoverformaat voor €15,- was te verleidelijk om te laten liggen. Vreemd genoeg is de albumhoes die je op deze pagina ziet (van de lp) nergens in de cd-versie te vinden.