John Moreland - Visitor (2024)

Het voorgaande album Birds in the Ceiling viel niet bij al Moreland’s fans even goed in aarde vanwege het gebruik van de gelaagde elektronica. Mijn collega Rein eindigde destijds dan ook zijn recensie met de volgende conclusie : “Het is een prijzenwaardig en gedurfd initiatief, maar hopelijk eenmalig.”. Het was een album waarop moderne vervreemding centraal stond.

Toen Moreland in november 2022 een moeilijke tour ter promotie van Birds in the Ceiling achter de rug had, stopte hij volledig met werken. Hij nam een heel jaar vrij van het spelen van shows en gebruikte zes maanden geen smartphone. “Aan het einde van dat jaar had ik zoiets van ‘Niemand belt mij’. Ik moest een tijdje niets doen en gewoon verwerken”, zegt Moreland.

Na bijna een decennium in de schijnwerpers te hebben gestaan, voortdurend doordrongen van de verwachtingen van zijn publiek, de muziekindustrie en anonieme vreemden online, maakte hij voor het eerst wat tijd vrij om uit te rusten, te genezen en na te denken. Die periode van bezinning heeft hem goed gedaan.

Op Visitor keert Moreland gelukkig terug naar de aanpak van de succesvolle albums In the Throes en High on Tulsa Heat, die beide grotendeels thuis werden opgenomen met een klein aantal extra muzikanten. Ook Visitor is weer een folkrockplaat geworden, die intiem, direct, diep doordacht en catchy is.

Moreland nam het album in slechts tien dagen op in zijn huis in Bixby, Oklahoma, waarbij hij bijna elk instrument zelf bespeelde (zijn vrouw Pearl Rachinsky zong op één nummer mee, en zijn oude medewerker John Calvin Abney droeg een gitaarsolo bij). Daarnaast nam hij het album zelf op en mixte hem.

“Eenvoud en directheid waren van groot belang voor het proces”, zegt hij, dat blijkt bijvoorbeeld al uit een songtitel als The More You Say, The Less It Means. De periode van rust heeft het beste in Moreland naar boven gehaald. Vanaf de ingetogen en bijzonder fraaie opener The Future Is Coming Fast weet hij de luisteraar te beklijven. Het album kan gemakkelijk wedijveren met In the Throes en High on Tulsa Heat. Het album zal ongetwijfeld in de nodige eindejaarslijstjes opgaan duiken, alvast die van mij. Helaas is de fysieke release pas gepland voor 31 mei.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Hoera: hij is weer terug! Ik maakte - zoals vele anderen - voor het eerst kennis met zijn muziek via In the Throes. Heel fijn album. Het daaropvolgende High on Tulsa Heat was ook fijn, zij het een tikkie minder. Maar daarna ging het wat mij betreft met John's muziek gestaag bergafwaarts, met als dieptepunt het door allerlei electronica verpestte Birds in the Ceiling. Wat een gruwel.

Goed om te horen dat John daar zelf ook achter is gekomen en dat hij weer terug is gegaan naar dat waar hij zo sterk in is. Pas één luisterbeurt erop zitten, maar nu al een feest! Nog geen enkel matig nummer gehoord. En wat een heerlijk, en toch subtiel snarenwerk.

Het album heeft een lekker laidback sfeertje. Een beetje zoals bij Nels Andrews (Sunday Shoes), Hayward Williams (Another Sailor's Dream) of Justin Rutledge (Devil on a Bench in Stanley Park).

Dit erg fraaie album zal de komende weken nog vaak bij mij langskomen. Ik hoor vooralsnog een kandidaat voor mijn jaarlijstje. Mocht dat anders zijn, dan zal ik hier op dit voorlopig oordeel terugkomen.

Als je me er enkele weken geleden over gevraagd had, dan had ik gezegd dat er geen album bestaat dat in de buurt komt van 'In the Throes', de plaat waarmee John Moreland namens de mensheid het concept ' albums maken' heeft 'uitgespeeld' in 2013. Het lag nadien niet in de lijn der verwachting dat men nog eens de perfectie zou weten te bereiken of überhaupt te benaderen, reden te meer voor Moreland zelf om het maken van muziek zelfs op een wat andere manier te gaan beschouwen. Maar iets meer dan 10 jaar later doet hij zowaar opnieuw een poging het onhaalbare te bewerkstelligen en weet hij zijn ideale mix tussen soberheid en oprechtheid nog eens onvoorstelbaar grootst te laten klinken.

Overdrijf ik dan niet een beetje? Nou, nee, als ik mijn smaak als maatstaf neem niet. Want wat voor de één misschien wat pover is, is wat mij betreft heerlijk rustig. Moreland bewijst met zijn nieuwe album 'Visitor' maar weer eens dat met een keuze voor ingetogenheid in geen enkele mate aan zeggingskracht hoeft te worden ingeboet. Niet een uitvinding van hemzelf natuurlijk (want reeds bewezen door artiesten als bijvoorbeeld Gillian Welch), maar wel een succesformule die hij tot in de puntjes heeft weten uit te nutten. 'Less is more', zoals ze dat dan zeggen, of 'the more you say, the less it means', zoals Moreland zelf stelt. Ook daarin is hij een waar vakman namelijk: hij zegt zelden een woord te veel.

De afgelopen jaren was de hoop op een interessant nieuw project van dit rootsfenomeen bij mij stilletjes wat weggeëbd. Dat had deels te maken met de richting die hij was uitgegaan in muzikaal opzicht. Ik vermoed dat ik dit nieuwe album (waarop hij dus weer teruggrijpt naar de rustigere stijl die hij een jaar of tien geleden bezigde) de afgelopen dagen vaker beluisterd heb dan de twee voorgangers tijdens de voorbije jaren. Het blootleggen van zijn ziel werd op die albums immers belemmerd door afleidende (al dan niet elektronische) geluiden waar mijn luisterend oor niet aan gewend was, noch aan gewend kon raken. En als ik al verwacht of gehoopt had dat hij die experimentele praktijken vaarwel zou zeggen, moet ik bekennen dat zijn ogenschijnlijk niet al te voorbeeldige gezondheid me in zoverre zorgen baarde dat ik de kans aanwezig achtte dat muziek niet altijd een prioriteit voor hem zou blijven (al ben ik geen dokter en was dat vooral speculatieve doemdenkerij).

Maar hij is er weer dus. Terug van weggeweest, Zo voelt het althans, want hij heeft weliswaar regelmatig van zich laten horen de afgelopen jaren, maar deed dat al een tijdje niet meer zo overtuigend als nu. En die overtuiging bespeur je in zijn geval met name in de melancholie, die nooit ten onder gaat aan overdrijving en altijd immens oprecht overkomt. Eigenlijk moet je haast sadistische trekjes hebben om er genoegen uit te halen, maar de dramatiek, die bij zowel zijn teksten als de muzikale begeleiding voelbaar is, maakt dat elk nummer je aangrijpt en in sommige gevallen zelfs behoorlijk aan het denken zet. En dan mag dat drama hier en daar fictief zijn, maar bij John Moreland heb je geen seconde het idee dat het dat is.

En dat die oprechtheid zo voelbaar is komt grotendeels ook voort uit de wat minder op de voorgrond aanwezige muzikale omlijsting. Want dat is wat het nu weer is (omlijsting), waar dat bij de vorige projecten in mindere mate het geval was. Nu is er weer een hoofdrol voor de stem, die o zo prachtige en krachtige stem, die weinig ruimte vrij laat voor onverschilligheid en de kern van de zaak te allen tijde probleemloos aan de man weet te brengen. En of de nieuwe nummers (zoals bij 'In the Throes') afzonderlijk van elkaar ook tijdloze pareltjes zullen worden, zal nog moeten gaan blijken over enkele jaren, maar de manier waarop ze gezamenlijk een pracht van een album vormen is één van de voornaamste zegeningen die dit muziekjaar voorlopig rijk is.

Na de meer electronische benadering van zijn laatste twee, wat mij betreft, tegenvallende platen waren mijn verwachtingen voor Visitor van de Amerikaanse knuffelbeer John Moreland, nog zonder één noot gehoord te hebben minder hoog gespannen. Ik kan mij voorstellen dat je niet altijd maar hetzelfde wil blijven doen, maar het kan natuurlijk verkeerd uitpakken. Hijzelf had uiteindelijk ook moeite met de productie van Matt Pence, de experimentele aanpak van LP5 en Birds In The Ceiling en de negatieve reacties van de pers en zijn trouwe volgelingen. Moreland voelde zich kwetsbaar op het podium, wat resulteerde in een noodgedwongen toerstop van een jaar en een volle zes maanden weg van zijn mobiele telefoon. Een moeilijke periode volgde van lange nachtelijke ritten om zijn hoofd te legen. Momenten waarop hij zijn gitaar meenam en veldopnames maakte in de uitgestrekte vlaktes van Oklahoma.

En dan is daar plotseling zonder voorafgaande kennisgeving of promotie een nieuwe plaat, waarop Moreland terugkeert naar de analoge wereld. Het in tien dagen vrijwel geheel zelf ingespeelde en thuis opgenomen Visitor gaat verder waar de trilogy (In The Throes, High On Tulsa Heat en Big Bad Luv) in 2017 ophield. Sommige artiesten kunnen teksten schrijven die je recht in het hart raken en het uit de tenen halen. Andere artiesten beschikken weer over het vermogen om die teksten overtuigend voor het voetlicht te brengen, en weer anderen kunnen goed arrangeren. Moreland munt in alle drie vaardigheden uit. Vanaf het moment dat hij zijn mond opendoet geeft hij gelijk alles wat hij te bieden heeft. En dat is veel. Woorden als emotioneel beladen, eerlijk,meeslepend, confronterend, frustraties en zelfmedelijden dringen zich op, terwijl Moreland zijn stemgeluid lekker laat schuren en stilletjes op zijn gitaar tokkelt. Er is geen happy end te vinden op Visitor, maar ja, hij was er nooit om het publiek te plezieren. Zoals hij zingt in het afsluitende titelnummer: “I will not be your puppet or your payment / Your easy entertainment / for I’ve made amends to me.”