Zoals veel van zijn leeftijdsgenoten heeft Van Morrison ook de aandrang om zijn archieven te legen. Sommigen doen dat door allerlei (veelal live-)opnames uit vorige optredens of studiosessies uit te brengen, Zie bijvoorbeeld Neil Young, Bob Dylan of Joni Mitchell. Door mij hoog gewaardeerde artiesten. Maar op een zoveelste uitvoering van eerder uitgebrachte songs zit ik echt niet meer te wachten.
Van Morrison pakt dit iets anders aan. Aan de ene kant brengt hij de laatste jaren nieuw materiaal uit. Sinds 2021 zelfs al 4 studioalbums, die niet door iedereen gewaardeerd werden. Maar los van wat je ervan vond/vind, de man had duidelijk nog plezier in het maken van nieuwe muziek.
Naast dit redelijk forse aantal 'nieuwe' albums bracht hij ook een aantal platen met archiefmateriaal uit, en wat mij betreft van wisselende kwaliteit. Het begin van dit jaar verschenen Live at Orangefield kent zelfs een verrassend hoge kwaliteit die zich redelijk laat vergelijken met zijn betere werk.
Het eveneens dit jaar verschenen New Arrangements and Duets bevat exact wat de titel belooft: oudere nummers van Van die ooit in een ander arrangement of in een duetvorm zijn opgenomen. Niet schokkend, niet echt goed, maar zeer zeker ook niet slecht. Het album luistert best prettig weg en laat horen dat veel van zijn songs zo sterk zijn dat ze verschillende arrangementen kunnen 'hebben'.
Ook dit in 2023 verschenen Beyond Words: Instrumental biedt wat de titel belooft: instrumentale nummers uit zijn archief, veelal uit de periode 1970-2000. Zeer wisselend van stijl, maar helaas ook van kwaliteit. En hoewel er ook hier geweldig gemusiceerd wordt (zoals bijvoorbeeld op Driving on a Country Road) mis ik toch de geweldige stem van Van. Nee, wat mij betreft een zeer overbodige uitgave.