Het grootste muzikale evenment van de wereld. Dat was hoe dit concert indertijd werd aangekondigd. En terecht. Artiesten van weleer, artiesten die op dat moment populair waren en zelfs die ene reunie die Bob Geldof voor elkaar wist te krijgen waarmee hij vriend en vijand verraste: Pink Floyd stond weer samen op een podium. Podia over de hele wereld die op dezelfde dag een keur aan artiesten lieten optreden; het was een groot succes.
De eerste Live 8 was natuurlijk in
1985 en hoewel deze inmiddels ook al bijna 20 jaar geleden is, kan ik me nog goed herinneren dat bij ons thuis de hele dag de tv aan stond om dit bijzondere document te kijken. Natuurlijk, lang niet alles is je smaak, maar dat geeft ook niet; het doel om iedereen op hetzelfde moment te verenigen onder één boodschap door middel van muziek oversteeg de muzieksmaak.
Wij hadden thuis de DVD-boxset en die heb ik nog regelmatig teruggekeken. Vooral voor dat ene optreden van die vier chagerijnige heren die een dijk van een performance wisten neer te zetten. Dat die tracks dan ook ontbreken op deze verzamelaar is mij een compleet raadsel. Het zal wel iets met rechten te maken hebben. De heren zijn na Live 8 natuurlijk ook gewoon weer verder gegaan met mekaar de tent uitvechten.
Ik ontdekte vandaag dat de tracks ook nog uit zijn gebracht op streaming in 2019. Dat was voor mij een goede reden om de plaat weer eens te luisteren (en, eerlijk is eerlijk, veel te skippen). Een mooie dag was het. Wellicht krijgen we in 2025 weer een vervolg.