Travis - L.A. Times (2024)

Gratis bij de krant op 12 juli?

Eerste single:

Gaslight

Leuk hoor, die Bassie kan goed Engels!

Leuke plaatje dat Gaslight.

Fijne typische Travis single, dat Bus (en ditto video).

Travis was wel één van mijn favoriete bandjes zo aan het begin van de eeuwwisseling.

Op een gegeven moment verslapte mijn aandacht wel wat, maar eigenlijk vond ik elk album elke keer wel weer een plezier om naar te luisteren.
En dat is nu al niet anders. Op L.A. Times krijgen we geen verrassingen voorgeschoteld, maar wederom die fijne, ietwat melancholieke klanken van de mannen.

Al bij opener Bus slaat de liefde weer toe en dat blijft de volgende negen nummers wel zo. We krijgen er ook nog stripped versies aan toegevoegd (die ik zelf weinig vind toevoegen). Denk je die even weg, dan blijft er een kort, maar krachtig luchtig zomeralbum over. Een zomer die maar niet wil komen dit jaar, dus dan doen we het maar zo met de nieuwe Travis.

Ik vind het heerlijk album... Niets mis mee.

Voor de fans van melodische Pop/Rock heb ik welicht een luistertip naar een nieuwe band
die deze week een eerste album presenteerde :
China Bears - Participation Trophy (2024)

Ik vind het behoorlijk verrassend dat Fran meerdere malen het woord f*ck eruit gooit in het nummer L.A. Times. Dat heeft die jongen toch helemaal niet nodig?

Wist niet dat die jongens nog een band vormden. Ik heb The Man Who en The Invisible Band hier in de kast staan, maar draai het niet veel meer eerlijk gezegd.
L.A. Times staat nu op. Zoals hierboven gemeld: weinig verrassend.
Voorlopig hoogtepunt van het album voor mij: Naked In New York City.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Travis - L.A. Times - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Travis - L.A. Times
De Schotse band Travis levert met L.A. Times alweer haar tiende album af en hoewel ook het nieuwe album niet zo goed is als de Travis klassieker The Man Who vermaakt ook dit album weer met een serie uitstekende songs

Een album van Travis blijft iets om naar uit te kijken. De band uit Glasgow maakt immers al meer dan 25 jaar uitstekende albums. Sinds uitschieter The Man Who uit 1999 ligt het niveau altijd ver boven de middelmaat en dat is niet anders op L.A. Times. Het is een album met een aantal typische Travis songs en wat uitstapjes buiten de gebaande paden, die misschien wat ten koste gaan van de consistentie, maar er wel voor zorgen dat ook het tiende album van Travis weer fris klinkt. De inmiddels naar Los Angeles uitgeweken Fran Healy vond de inspiratie voor L.A. Times in de City of Angels, maar Travis blijft toch ook een van de leukste en meest constante bands binnen het hokje Britpop.

De Schotse band Travis leverde 25 jaar geleden met The Man Who een onbetwist meesterwerk af. Ik reken het tweede album van de band uit Glasgow zelf tot de allerbeste albums van de jaren 90 en het is een album waar ik nog heel vaak naar luister en dat met een aantal tracks nog altijd goed is voor kippenvel.

Met het deze maand verschenen L.A. Times is de discografie van Travis inmiddels gegroeid tot tien studioalbums en ondanks het feit dat de band de afgelopen 25 jaar nooit meer heel dicht in de buurt van het prachtige The Man Who kwam stelde de band rond zanger Fran Healy me ook nooit teleur. Alle albums van de Schotse band staan immers vol met prima songs en er zitten er altijd wel een aantal tussen die memorabel zijn.

Fran Healy heeft het regenachtige Glasgow inmiddels verruild voor Los Angeles, waar hij de songs voor L.A. Times schreef. Het nieuwe album van Travis, de opvolger van het bijna vier jaar oude 10 Songs, werd geproduceerd door de gelouterde producer Tony Hoffer, die de afgelopen twee decennia al vaker liet horen dat hij uit de voeten kan met Britpop, maar ook werkte met onder andere Air en Beck.

Voor iedereen die het oeuvre van Travis kent zal ook L.A. Times weer aanvoelen als het spreekwoordelijke warme bad. Ook op L.A. Times strooit de band met lekker in het gehoor liggende popliedjes en het zijn popliedjes waarvan je over het algemeen vrolijk wordt. L.A. Times is in muzikaal opzicht een typisch Travis album en het is er ook weer een die zeker niet tegen valt, maar op hetzelfde moment niet kan tippen aan het onaantastbare The Man Who. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant maak je een album als The Man Who maar één keer en de meeste bands is het helemaal niet gegeven om zo’n indrukwekkend album te maken.

L.A. Times bevat een aantal meer ingetogen en een aantal wat uitbundiger klinkende songs en mijn voorkeur gaat ook dit keer uit naar de songs in de eerste categorie. Prachtige popsongs als de openingstrack Bus, het fraaie Live It All Again en het nog mooiere Naked In New York City ademen wat mij betreft de sfeer van The Man Who, terwijl de andere tracks op het album laten horen dat de tijd de afgelopen 25 jaar niet heeft stil gestaan en dat Travis ook open staat voor andere invloeden, waaronder een vleugje country en een aantal songs die wat tegen de eigentijdse pop aanleunen.

Op L.A. Times reflecteert Fran Healy op zijn nieuwe leven in Los Angeles en op de staat van de Amerikaanse stad en kijkt hij terug op zijn jeugd in Schotland, wat een persoonlijk album oplevert, maar Travis is ook nog altijd een band, die naast Fran Healy al sinds het begin van de jaren 90 bestaat uit gitarist Andy Dunlop, bassist Dougie Payne en drummer Neil Primrose.

Het lijkt me voor de band best frustrerend dat ieder nieuw album zal worden vergeleken met The Man Who en het af zal leggen tegen dit album, maar deze frustratie hoor je niet in de songs op L.A. Times die fris en geïnspireerd klinken. Travis levert daarom ook met L.A. Times weer een album af dat precies voldoet aan de verwachtingen, maar waar dit bij de meeste bands na zoveel jaren wat saai zou worden, ben ik ook weer blij met het tiende album van de Schotse band. De meeste bands die de Britpop kleur gaven in de jaren 90 hebben al tijden geen memorabel album meer gemaakt, maar Travis blijft ze afleveren met als kers op de taart nog altijd die klassieker uit 1999. Erwin Zijleman

leuk nieuw plaatje van deze Schotten; Bus is idd een typische Travis song, ook het titelnummer is prachtig. Voor je het weet is het helaas weer voorbij.

Vandaag dit heerlijke Travis album opgezet.

Het is onvoorstelbaar dat deze mannen al ruim 25 jaar kwalitatief goede tot heel goede albums uitbrengen.
Daar weten ze ook keer op keer hun overduidelijke signature op aan te brengen.
Over het algemeen korte, puntige en melodieuze liedjes, met verrassende invallen en ook goede teksten.

Fran Healy beschikt over een fijne stem, waarmee hij zowel een vrolijke als ook serieuze toon kan zetten.
Op dit album begeeft hij zich ook niet onverdienstelijke op het rap pad, zonder dat deze vorm direct domineert.

De laatste maanden ben ik oude jaargangen van -momenteel- Engelse muziekbladen aan het doorspitten, daarbij viel mij op dat Travis in hun begindagen (eind vorige eeuw en begin deze eeuw) toch wel behoorlijk toonaangevend was. De band naam stond toen veel groter en prominenter op de diverse affiches van festivals dan andere bands uit die periode. Daarbij moet wel opgemerkt worden dat Coldplay en Muse e.a. enige jaren later begonnen.

Toch is het wel duidelijk dat Travis de tand des tijds prima heeft doorstaan. Er zijn wel eens 'rustiger' jaren geweest waarin de band de tijd nam om met nieuw werk te komen, maar de scores hier zijn altijd goed tot zeer goed, en terecht!

Ze zijn consistenter gebleken dan de collega's van Coldplay die ergens een merkwaardige muzikale afslag hebben genomen naar een meer mainstream en jolige vorm, die ze wel veel pingels heeft opgeleverd maar ook containers vol (be)zwerende kritieken, want niet iedereen kon dat waarderen.

Maar dit album bevat muziek die zich ook goed leent op de achtergrond zonder overheersend te worden.
Een heel aangename plaat.