Donna Blue - Into the Realm of Love (2024)

Over groei gesproken. Van Marlène Dietrich in een donker cabarethol in Berlijn tot slowsurf, Franse zuchtmeisjes, Nancy Sinatra, de bas van Serge Gainsbourg en Air en film soundtracks uit de jaren 60, dit alles en meer zit verweven in de nieuwe songs van Donna Blue. Ik had een goed album verwacht, maar ben meer met stomheid geslagen. Wat een mooi album.

De voorganger staat op 3,5*. Niet genoeg indruk gemaakt blijkbaar.

Toch maar weer eens beluisteren dan. Into the Realm of Love is in elk geval een zeer fijn album.

De Nederlandse Nancy & Lee (en origineel is deze opmerking niet). Misschien is dat het enige 'bezwaar'. Air, Nancy & Lee, Gainsbour.... het ligt er wel heel erg dik bovenop allemaal.
Maar dat is niet erg, want dat is allemaal geweldige muziek en als het dan zo goed en met liefde wordt uitgevoerd als Donna Blue doet hoor je mij niet klagen. Ik geniet wel.

Fijn album en beter goed gejat dan..... Ook maar direct kaartjes gekocht voor hun concert in Paradiso (boven zaal). Genoeg tijd om het album te laten landen.

Goed uitgevoerde pastiches. Erg vermakelijk, verveelt vrij snel. Lijkt me live wel genieten trouwens.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Donna Blue - Into The Realm Of Love - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Donna Blue - Into The Realm Of Love
Het Nederlandse duo Donna Blue heeft met Into The Realm Of Love een betoverend mooi album gemaakt, dat je meeneemt op een fascinerende roadtrip door vervlogen tijden en langs nostalgische klanken

Danique van Kesteren en Bart van Dalen maakten bijna twee jaar geleden flink wat indruk met het debuutalbum van Donna Blue. Het album nam je vooral mee terug naar de jaren 60, maar beperkte zich niet tot een vaste plek en schuwde uitstapjes door de tijd niet. Op Into The Realm Of Love heeft Donna Blue haar geluid verder geperfectioneerd. De instrumentatie is nog wat mooier en veelzijdiger, de arrangementen zijn van een fascinerende schoonheid en de zang streelt intensief het oor. Ook de songs van het Nederlandse duo zijn beter dan op het debuutalbum en slepen je mee naar andere tijden en uiteenlopende plekken. Het is na een kleine 40 minuten prachtige muziek iedere keer weer ruw ontwaken, maar de 40 minuten van Into The Realm Of Love behouden gelukkig eindeloos hun bijzondere kracht.

Bijna twee jaar geleden verscheen Dark Roses, het debuutalbum van het Nederlandse duo Donna Blue. Danique van Kesteren en Bart van Dalen namen je met dit album mee op een lange roadtrip vol prachtige beelden. Ik omschreef het in mijn recensie van het album als een buitengewoon fascinerende roadtrip langs onder andere zwoele Franse films uit de jaren 70, ongrijpbare series van David Lynch, de verleiding van Mazzy Star, Californische psychedelica met een vleugje Surf, lome en broeierige zomers, duistere nachtclubs in desolate oorden, een tripje door de woestijn in het zuiden van de Verenigde Staten, een spaghetti western, de zoete klanken van Burt Bacharach, een terugkeer naar het eerste seizoen van Twin Peaks en een orgeltje uit de nalatenschap van Ray Manzarek.

Later in mijn recensie vergeleek ik Dark Roses van Donna Blue ook nog met het fantastische en helaas niet meer op de streaming media diensten te vinden album Slush van de gelegenheidsband OP8 (Lisa Germano, Howe Gelb, Joey Burns en John Convertino), maar waar OP8 in 1997 bleef hangen in de bloedhete woestijn van Arizona, sleurde Donna Blue je op Dark Roses net zo makkelijk naar Parijs, San Francisco of toch naar Twin Peaks.

Deze week is het tweede album van Donna Blue verschenen en al mijn woorden over Dark Roses kan ik ook op Into The Realm Of Love plakken. Ook het tweede album van Danique van Kesteren en Bart van Dalen is goed voor een fascinerende luistertrip zonder grenzen en dwars door de tijd. Ook op Into The Realm Of Love vindt Donna Blue haar inspiratie deels in Parijs en deels in de Verenigde Staten, maar in muzikaal opzicht klinkt het nieuwe album van het Nederlandse duo nog mooier en rijker en ook het beeldende karakter van de muziek van Donna Blue heeft alleen maar aan kracht gewonnen.

Net als Dark Roses neemt ook Into The Realm Of Love je vooral mee terug naar het verleden en dan met name naar de jaren 60. Vanuit de jaren 60 kijkt het album naar onze huidige samenleving en alle problemen waarmee we momenteel worstelen, waardoor Danique van Kesteren en Bart van Dalen ons een beklemmende spiegel voorhouden. Bij beluistering van Into The Realm Of Love is het makkelijk ontsnappen aan de huidige wereldproblemen en eigenaardigheden, want zet de koptelefoon op en je gaat zes decennia terug in de tijd en verblijft vervolgens in zorgeloze oorden.

In muzikaal opzicht is Into The Realm Of Love, onder andere door het toevoegen van invloeden uit de jazz en werkelijk schitterende strijkersarrangementen, nog een stuk interessanter dan het debuutalbum van Donna Blue en ook de zang van Danique van Kesteren is nog mooier dan op het debuutalbum. Ook de songs van Donna Blue zijn nog een stuk beter dan op het debuutalbum en bieden niet alleen de mogelijkheid om te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit, maar wakkeren ook het verlangen naar zomerse temperaturen aan.

Vergeet ondertussen niet te luisteren naar alle wonderschone details op het album. De instrumentatie zit vol bijzondere accenten, de arrangementen zijn betoverend mooi, de zangpartijen zijn om van te watertanden en dit alles is ook nog eens fraai geproduceerd. Het is bijna moeilijk te geloven dat Into The Realm Of Love in de huidige tijd is gemaakt, want het kan bijna niet anders dan dat Serge Gainsbourg en Lee Hazlewood achter de knoppen hebben gezeten bij het opnemen van de prachtige songs van Donna Blue, dat op hetzelfde moment niet gedateerd aan doet. Het debuut van Donna Blue was heel erg goed, maar album nummer twee is van een bijna onrealistische schoonheid. Erwin Zijleman

De Nederlandse Cari Cari. Overtuigend waar de meer up tempo nummers er wmb bovenuit springen.

Heel mooi. Doet mij vooral denken aan B-Movie Orchestra vooral het nummer Mains de L’amour.

Live in Utrecht tijdens Record Store Day
Harmony of Spheres
In Blue

Helaas kwam het er in Paradiso kleine zaal niet helemaal uit (voor mij!). Uitstekende muzikanten en er werd qua geluid getracht een sfeer te creëeren die bij deze muziek past. Het gevolg was een bak met galm waarin de zang verzoop en een drumgeluid wat zich op de voorgrond drong. Ik mistte daardoor de nuance in de andere instrumenten. Erg vermoeiend en tijdens het laatste nummer weggegaan. Aan de muziek en performance ligt het niet en het publiek was zeker enthousiast, dus misschien ligt het wel aan mij.