Pearl Jam - Dark Matter (2024)

Pearl Jam is typisch zo'n band die last heeft van 'dat ene album'. Ten in dit geval. En dat terwijl er eigenlijk geen één opvolgend album dezelfde sfeer had.

Diezelfde sfeer vind je juist wel wat vaker terug op latere albums. En zo vind ik Dark Matter prima aansluiten op Backspacer, Lightning Bolt en Gigaton: vol bevlogen rocksongs en uitstekende rustpunten (Upper Hand vind ik wel een pareltje). In dit geval zelfs geen echte miskleunen wat mij betreft (Something Special is niet helemaal mijn ding).

Is het spannend? Nee, zeker niet. Legendarisch zoals Ten dat was? Welnee. Op dit album hoor je middelbare mannen die hun wilde haren nog niet willen verliezen en die dat doen op een vrij natuurlijke manier. Niet geforceerd hip doen, maar doen waar ze goed in zijn. Bijtend, rauw en bevlogen. Dat veel muziekliefhebbers dat inmiddels wel gehoord hebben van deze band is logisch. Ze gaan met Dark Matter dan ook geen nieuwe zieltjes winnen en het is ronduit flauw om altijd Ten er maar weer bij te halen. En toch kunnen we dat niet laten: het gebeurt elke keer weer opnieuw. Op dit album ga je niks nieuws meer horen. Het is wat het is.

Dit zet gewoon een lijn voort die al een paar albums lang te horen zijn, maar als het degelijk gebeurt zoals hier is het gewoon het weerzien van oude vrienden. Je begroet elkaar, geniet van elkaars verhalen en gaat weer door. Geen album voor de eeuwigheid, maar gewoon lekker op z'n tijd. Niks mis mee.

Na maanden van media bombardementen, interviews over de beste drum fill aller tijden (de nieuw gevonden arrogantie), de belachelijke ticket prijzen, de volledige omarming van ticketmaster (zonder enige reaktie van de band), nog meer interviews over hoe fantastisch 'live' de nieuwe plaat klinkt onder pop producer Andrew Watt...en dan met deze overgeproduceerde brei van middelmaat te komen!

Qua songs, teksten, instrumentatie, vocalen, echt alles is zo slecht en gezapig, maar bovenal hun ongekende ruk naar de commercie, pffff
Schrijf niet graag (en/of vaak) slechte recensies, maar dit waren ooit muzikale helden.

PS. Probeer es te luisteren alsof het een nieuw rock bandje is en bedenk wat je er dan van zou vinden.

2*

Briljant album. Ik vind de singles niks, maar er zitten veel gems in. Pearl Jam heeft duidelijk nog veel te bieden.

Maar goed ik vond Gigaton ook al goed

Ik heb de nieuwe Pearl Jam vanmorgen een aantal keren de revue laten passeren en ik sluit me wel aan bij de conclusie van Apollo: Gewoon een prima rockplaat.

De crux zit hem echter in het woordje 'gewoon'. Nergens wordt mijn aandacht gevraagd, of het moet zijn bij het bovengemiddelde nummer Wreckage. De kwalificatie 'gezapig' gaat me te ver, maar echt spannend is Pearl Jam allang niet meer.

Luchtig, vrij poppy album, met de band in energieke maar tegelijkertijd nogal oppervlakkige vorm. De zang van Eddie Vedder vind ik ook niet overal even best. Door de moderne, nogal gladde productie klinkt de band evenwel toegankelijker dan ooit en het songmateriaal is over de hele linie genomen behoorlijk aanstekelijk.

Tja, luchtig, poppy. Het is maar waar je het mee vergelijkt. Een nummer als Won't Tell had zo uit de koker van Keane kunnen komen, dus ik begrijp de kwalificatie wel. Nummers als React Respond, Running en de titeltrack zijn natuurlijk weer andere koek.

Pearl Jam heeft nooit helemaal mijn band willen worden. Op zijn best is het aangename niets-aan-de-handmuziek, maar hun albums boeien me zelden van begin tot eind. Kan er niet precies de vinger op leggen.

Dit album is in die zin niet anders. De meeste nummers glijden aangenaam voorbij. Wreckage, Something Special: absoluut niet vervelend om te luisteren, maar ook niet erg memorabel. Waiting for Stevie onderscheidt zich positief door de opbouw en gitaarsolo's en is voor mij duidelijk het sterkste nummer. In algemene zin zijn het vooral de stevigere tracks die in positieve zin opvallen.

Het nieuwe album "Dark Matter" van Pearl Jam, uitgebracht in 2024, markeert opnieuw een bevestiging van hun plaats in de rockgeschiedenis. Pearl Jam, een van de pilaren van de grunge uit de jaren '90, heeft met hun nieuwste album "Dark Matter" een interessante draai gegeven aan hun kenmerkende geluid. Dit album is een smeltkroes van rock en subtiele popinvloeden, waardoor het een verrassend luisteravontuur wordt.

Het album opent met "Scared of Fear", dat meteen de toon zet voor de rest van het album. Het is stevig, maar niet overweldigend, en zorgt voor een aangename binnenkomer die nieuwsgierig maakt naar de rest. De gitaarriffs zijn herkenbaar Pearl Jam: rauw en melodieus, maar met een beheerste kracht.

"React, Respond" volgt en voert het tempo iets op. Dit nummer is iets vuriger en het is duidelijk dat de bandleden zich hier echt laten gaan. Het heeft een energieke vibe die mij als luisteraar uitdaagt om niet stil te blijven zitten. Eddie Vedder's stem is krachtig en doordringend, en het nummer voelt als een emotionele uitbarsting.

Met "Wreckage" neemt het album een meer ingetogen wending. Dit nummer is meer pop dan rock en biedt een mooie afwisseling na de eerdere intensiteit. De zachte melodieën en het rustige tempo maken het tot een van de meer toegankelijke nummers op het album. De titeltrack "Dark Matter" brengt de luisteraar terug naar een gedreven sfeer vol passie. Het is een nummer dat bulkt van energie en laat zien dat Pearl Jam nog steeds weet hoe ze diepe, emotionele thema's kunnen verkennen met hun muziek.

"Won't Tell" is melodieus en toont de zachtere kant van Vedder's stem, ondersteund door subtiele instrumentatie. Het is een moment van reflectie binnen het album, wat zorgt voor een mooie balans."Upper Hand" is nog een popachtig liedje dat een lichtere, speelse kant van de band laat zien. Het is leuk en vlot, en breekt het album mooi op.

"Waiting for Stevie" grijpt terug naar de roots van de band met stevige gitaren en een onmiskenbare rockvibe. Het is een van mijn favoriete nummers, door de energie en het meeslepende gitaarspel. "Running" zet de stevige lijn door met veel tempo en 'bite'. Dit nummer voelt als een echte adrenalineboost en is een hoogtepunt op het album.

"Something Special" is een liefdeslied dat tegen het einde nog wat passie meekrijgt. Het bouwt langzaam op en eindigt in een emotionele climax, wat typisch is voor hoe Pearl Jam hun verhalen vertelt. "Got to Give" laat de band weer wat losser gaan. Dit nummer heeft een aanstekelijke energie die je meevoert en laat zien dat de band nog steeds plezier heeft in wat ze doen.

Het album sluit af met "Setting Sun", dat begint met een rustige toon maar uitmondt in een prachtige, uitbundige apotheose. Het is een waardige afsluiter die de luisteraar achterlaat met een gevoel van voldoening.

Eddie Vedder's stem en teksten blijven een hoogtepunt binnen de band. Zijn vermogen om emotionele en introspectieve verhalen te vertellen, die vaak reflecteren op persoonlijke en maatschappelijke thema's, maakt elk nummer op "Dark Matter" indringend. Het album behandelt thema's zoals hoop, verlies en persoonlijke groei, die universeel herkenbaar zijn.

Eddie Vedder's stem en teksten blijven een hoogtepunt binnen de band. Zijn vermogen om emotionele en introspectieve verhalen te vertellen, die vaak reflecteren op persoonlijke en maatschappelijke thema's, maakt elk nummer op "Dark Matter" indringend. Het album behandelt thema's zoals hoop, verlies en persoonlijke groei, die universeel herkenbaar zijn.

Ondanks enige kritiek dat het album niet de vernieuwende impact heeft van hun eerdere werk zoals "Ten" of "Vs.", biedt "Dark Matter" toch genoeg kwaliteit en diepgang die fans van Pearl Jam en rockliefhebbers zullen waarderen. Het is duidelijk dat Pearl Jam nog steeds in staat is om muziek te maken die zowel betekenisvol als krachtig is, wat bewijst dat hun muzikale reis verre van voorbij is.

Conclusie: "Dark Matter" van Pearl Jam is een album dat de rockroots van de band eer aandoet, terwijl het ook ruimte biedt aan nieuwe popinvloeden. Dit maakt het tot een divers en boeiend album dat zowel oude fans als nieuwe luisteraars kan bekoren.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Als een band gaat verkondigen dat de laatste plaat het beste werk sinds jaren is, roept het vaak ook een soort van aversie op. In de praktijk blijkt dit dan meestal anders uit te vallen, en is het een krampachtige poging om zichzelf weer op de kaart te zetten. In het geval van Pearl Jam is dit helemaal niet nodig. Eddie Vedder is sinds het overlijden van Mark Lanegan de laatste der grunge Mohikanen, en eigenlijk slaat het Alive volkslied dus helemaal op hem. We koesteren dit icoon en ondanks dat het huidige Pearl Jam werk nog amper relevant is, geeft dit niet. Wees blij dat ze zich nog steeds staande houden. En toch moet ik beamen dat Pearl Jam wel een beetje gelijk heeft, ze klinken onder visie van Andrew Watt op Dark Matter weer ouderwets gedreven.

Het vijftal omarmt de onderschatte gitarist Josh Klinghoffer die net als Dave Navarro net zo eenvoudig door Red Hot Chili Peppers op een zijspoor gezet wordt als de wispelturige zweverige John Frusciante opnieuw in beeld verschijnt. Ook zo’n band welke nog amper bestaansrecht heeft. Onbewust leg je het materiaal van Pearl Jam toch langs het meesterwerk Ten. Beschouw het niet als een loden last, maar als een zwaar breekijzer, waarmee je nog steeds deuren opent. Die trots is op Dark Matter tastbaar aanwezig. Samen alles overwinnen en met veel plezier het podium delen, zelfs tegenwoordig met een man meer. Upper Hand, het genot wat ze willen overbrengen, verpakt in theatraal sentiment.

Dit is allang niet meer de band die zich met het stevige groovende Free werk of een rockende Neil Young meet. Dit is het gezelschap die net als Bruce Springsteen de Amerikaanse droom verwoordt en het melodieuze voorwerk van Tom Petty in het hitgevoelige Wreckage folkrock omzet. Zelfs helden hebben hun eigen helden, de Waiting for Stevie psychedelica handelt over Stevie Wonder waarvan bekend is dat hij het letterlijk en figuurlijk niet zo nauw kijkt. Bij de USA For Africa documentaire komt hij ook veel te laat binnenwandelen, om vervolgens liefdevol de hele structuur in de holst van de nacht om te gooien. Zo zit hij nu eenmaal in elkaar, en van hem kan men dat goed hebben.

Eddie Vedder presenteert zich niet meer als de opruiende punker, het straatschoffie die zich zo nodig moet bewijzen. Met de magische grens van zestig jaar in het vooruitschiet mag je ook doorleefd kritisch klinken. Of zoals een viertal Ieren het jaren eerder in het Beloofde Land verkondigen; Running To Stand Still. Bij Pearl Jam gaat het bij Running om het maximale winstbelang. Niet tevreden achterover leunen, nooit daaraan toegeven. Het draait niet om overgave, Scared of Fear kanaliseert juist de pijn. Uiteindelijk houdt controle Eddie Vedder overeind. En die angst is terecht, daar kan de zanger met dat herkenbare prettige warme stemgeluid zeker over meepraten.

Eddie Vedder is het beste in vorm als hij zich over de gestoorde lompe energie van het hysterische React, Respond mag uitleven. Een op elkaar ingespeelde ingecalculeerde basis die de mogelijkheid biedt om improviserend met woorden te stoeien. Hij is in het voordeel door juist doofstom geen antireactie te geven, niet te incasseren, en zeker geen strijd met zichzelf aan te gaan. Het minachtend demonisch lachje op het einde zegt genoeg. Josh Klinghoffer pakt zijn momenten in het subtiele pianotoetsenwerk van Wreckage, en bevestigd nogmaals dat hij zoveel meer dan een ingehuurde sessiemuzikant is.

Met het ongeslepen diamanten Dark Matter titelstuk benadrukken ze nogmaals dat je de kern van een goed liedje niet moet oppoetsen. Joan Jett zal er weinig moeite mee hebben dat ze de herkenbare I Love Rock ‘n’ Roll riff van haar lenen, in principe heeft de rockzangeres deze ook van The Arrows gestolen. Sinds de aanwezigheid van Måneskin in het rockcircuit is het normaal om schaamteloos alle restjes bij elkaar te schrapen en herkauwend uit te spugen. Zonder incorrecte handelingen geen vooruitgang. Zonder verdriet geen tweede kans, zonder stukgelopen relaties geen pure liefde. En door die liefde schrijven songs zich vanzelf. De door de jaren tachtig geïnspireerde Won’t Tell rockballad is niet meer dan een eenvoudige verslaglegging daarvan. Got to Give is goedkoop op datzelfde thema scoren.

Dark Matter is geen verkeerde plaat, maar omdat Eddie Vedder ons al bij Ten op zijn persoonlijk leed heeft getrakteerd, blijven er geen onvermelde verhalen over. Die traumatische jeugdervaringen leveren genoeg gespreksstof op om een hele carrière op te teren, dat elk vervolg overbodig aanvoelt. Het toegankelijke Something Special startpunt heeft vrede met het verleden, zonder die ellende geen Ten monument, en mindere uitgemolken aftreksels daarvan. In het afsluitende Setting Sun laat een zwaar zingende Eddie Vedder zich voor een moment van zijn persoonlijke kant zien. De dwalingen, de onmacht, de onvrede en het onbegrip. Diep van binnen zijn deze nog steeds aanwezig, diep van binnen blijft hij die kwetsbare zoekende adolescent. Alleen jammer dat Pearl Jam de track in een gepolijst Bruce Springsteen context plaatst, en dat je bij de zang aan Kane moet denken, dan doe je toch iets verkeerd.

Pearl Jam - Dark Matter | Rock | Written in Music - writteninmusic.com