Pearl Jam - Dark Matter (2024)

Hier kan ik me helemaal in vinden, dank LittkeBox. Een heerlijke plaat, goed geproduceerd, sterke nummers, kortom, draaien die hap! Niets aan toe te voegen.

Luchtig, vrij poppy album, met de band in energieke maar tegelijkertijd nogal oppervlakkige vorm. De zang van Eddie Vedder vind ik ook niet overal even best. Door de moderne, nogal gladde productie klinkt de band evenwel toegankelijker dan ooit en het songmateriaal is over de hele linie genomen behoorlijk aanstekelijk.

Beter te pruimen dan hun vorige twee albums. Goed af en toe zelfs heavy gitaarweerk en de sten vabn Eddie blijft GOUD! Per draibeurt wordt het album beter, maar........TEN blijft onverslaanbaar!!!!

Ik ben blij dat zoveel mensen hier blij van worden. Mij doet het niets hoewel het wel een degelijk rockalbum is. Het doet me van intensiteit zo wat denken aan the Godfathers en zo, ook zo een bende die later in hun carrière telkens weer hetzelfde album maakten. Echt goede optredens waren dat, als je één plaat hebt, had je ze allemaal. Ik hoopte op iets meer maar ja, wie ben ik ook.

Poppy? Luchtig?

Dan denk ik eerder aan enkele nummers op Backspacer en Lightning Bolt. Dit is toch veel meer een rockalbum met flink wat goede en stevige gitaren/gitaarsolo's.

Tja, luchtig, poppy. Het is maar waar je het mee vergelijkt. Een nummer als Won't Tell had zo uit de koker van Keane kunnen komen, dus ik begrijp de kwalificatie wel. Nummers als React Respond, Running en de titeltrack zijn natuurlijk weer andere koek.

Pearl Jam heeft nooit helemaal mijn band willen worden. Op zijn best is het aangename niets-aan-de-handmuziek, maar hun albums boeien me zelden van begin tot eind. Kan er niet precies de vinger op leggen.

Dit album is in die zin niet anders. De meeste nummers glijden aangenaam voorbij. Wreckage, Something Special: absoluut niet vervelend om te luisteren, maar ook niet erg memorabel. Waiting for Stevie onderscheidt zich positief door de opbouw en gitaarsolo's en is voor mij duidelijk het sterkste nummer. In algemene zin zijn het vooral de stevigere tracks die in positieve zin opvallen.

Nieuwe single Wreckage is echt wel klasse.

Ik ken alleen 'Ten' en wat losse nummers van de heren, dus vergelijken met voortgaand werk zit er niet in. Getriggerd door de verrast positieve berichten, toch maar eens verkend. Een meer dan degelijke rockplaat, waarbij vooral de 'ballad-achtige' nummers er boven uit springen. 'Upper Hand' is met z'n intuïtieve feel een goed voorbeeld. Lekker, aangenaam, een hele dikke 3,5***

Vroeger veel geluisterd. Eerste luisterimpressie nu: hoofdpijn.

Je word ook een dagje ouder TA. Je hoofdje kan al die herrie niet meer aan..

Degelijk album , met 1 uitschieter. Dat is Waiting For Stevie. Op de rest van de tracks horen we Pearl Jam zoals we dat gewend zijn. Misschien moet je ook wel niet meer verwachten .De plaat glijdt wat anoniem langs me heen, en nergens zit er iets in wat mijn aandacht doet opveren. De potentie is er , maar de uitvoering blijft achter en men kiest voor de geijkte paden. Voor een spannend , avontuurlijk en sprankelend album moet je allang niet meer bij PJ zijn. Wat rest is een veilig plaatje wat geruisloos hier in de kast zal verdwijnen en misschien weer eens te voorschijn gaat komen als ik met mijn ogen dicht een album uit de kast trek. 3 sterren

Het gemiddelde van Dark Matter op deze site is nog steeds wat dalende en de plaat wordt beoordeeld als een middenmoter in het oeuvre van de heren.
Daar is niks mis mee, maar ik ben het met Twinpeaks eens, voor enig avontuur hoef je allang niet meer bij Pearl Jam te zijn. De songs op Dark Matter zijn over het algemeen toch ook niet heel memorabel. Dat verschillende media uiterst positief oordelen over dit schijfje is mij dan ook een klein raadsel, hoewel ik de heren van Pearl Jam niks misgun.
Slecht is het niet maar het plaatje gaat ook bij mij stofhappen. Veilige classic rock waarbij het songmateriaal nergens schuurt of prikkelt. Degelijk en redelijk maar dat is het dan ook wel.

Ik was aanvankelijk niet heel positief over deze nieuwe maar ben er inmiddels wel echt blij mee.
Dit had vooral te maken met de productie (drums wtf!?), maar dit begint al te wennen. En de kwaliteit van de liedjes leek ook wat achter te blijven. Gelukkig is dit gevoel na meerdere draaibeurten helemaal weg.
Het is vooral echt een geheel, het loopt echt lekker door van opener Scared of Fear t/m de prachtige afsluiter Setting Sun. Ook voel je meteen aan dat al deze liedjes het live heel goed gaan doen (dit kon bij Gigaton niet gezegd worden!), dit werd meteen al bevestigd bij de eerste show van de tour zaterdagavond waarbij 9 van de 11 liedjes van het album werden gespeeld. En 'Waiting for Stevie' zat daar niets een bij! Ik zou raar opkijken wil die bij show 2 vanavond niet z'n debuut maken.

Conclusie: top album, niet te vergelijken met de Pearl Jam van 1992 t/m 2003, maar dit was ook gewoon een andere band qua gevoel. We doen het ervoor. Doodzonde dat ze Amsterdam dit jaar links laten liggen. Zonder duidelijk reden?!

Black Matter is letterlijk het tegenovergestelde.

Een middenmotor qua score? Dacht het niet. Samen met Backspacer de hoogste score in deze eeuw. En met Yield & No Code vormt Dark Matter de subtop van Pearl Jam, na de grote (eerste) drie albums.

Voor mij de beste Pearl Jam plaat in 25 jaar.

Klopt. Tweede luisterbeurt weer hoofdpijn. Maar gisteren Ten weer eens opgezet. Fantastisch album. Dus het kan ook de ingeslagen weg zijn. Er zit ook 30 jaar tussen Ten en dit album.

Paar keer geluisterd, even aan de kant gelegd en weer een paar keer geluisterd.
Nu kan ik een oordeel geven en ik ben onder de indruk. De band klinkt geïnspireerd en komt met een vertrouwd, volwassen geluid.
Waiting For Stevie is voor mij het absolute prijsnummer, maar ook Upper Hand en Setting Sun springen er voor mij uit. Daarnaast wil ik tracks als Running, Got To Give, Dark Matter en React, Respond graag eens live horen. Ik twijfel tussen de 4 en de 4,5 * en heb vooralsnog naar boven afgerond, omdat de plaat is blijven groeien.

Komt het niet gewoon omdat je er bij beluistering 15 Gin Tonic bij naar binnen gekieperd hebt?

Prima plaat. Eindigt met mijn favoriet Setting Sun

Ik ken uberhaupt niemand in mijn omgeving die zichzelf op volwassen leeftijd nog steeds compleet lam zuipt, laat staan zo naar muziek luistert? Jij wel?

Dat ligt er maar aan. Ik kan wel artiesten opnoemen waar ik toch echt een aantal glazen whisky moet drinken wil ik er met goed fatsoen naar kunnen luisteren. Bij Pearl Jam is dat niet het geval. Het nieuwste album "Dark Matter" kan ik waarschijnlijk wel beluisteren onder het genot van een kop koffie en een sigaartje.

Ik verwachtte hier eerlijk gezegd niet veel van: nog eens een plaat van Pearl Jam: so what? Maar Dark Matter heeft mij letterlijk van mijn sokken geblazen. Het begint al met de twee openers die van het meest energieke zijn dat ik al van hen heb zien voorbijkomen en dat is maar het begin. Upper Hand, Waiting For Stevie, Got To Give, allemaal hebben ze iets dat ze individueel fantastisch te pruimen vallen. Wat mij meestal het meest tegenvalt bij de band is de stem van Eddie Vedder vooral op tragere nummers en het is idd Something Special die mij het meest tegenvalt maar nog steeds helemaal ok is. Ik twijfel nog een beetje maar ik denk dat dit hun beste album is.

Wat een dramatische productie van deze plaat. Wie met fatsoenlijke oren kan hier naar luisteren?

Ik.

Heb je soms Spotify geluisterd? De LP productie klinkt prima.

Wellicht dat het via de LP iets beter is, maar via onze vrienden van Apple Music klinkt het erg duf.

Komt erop neer dat je met een goede productie de instrumenten niet allemaal zo vlak zouden klinken. Ben nooit fan geweest van Vedder als zanger, maar het instrumentele gedeelte is bij vorige platen bij vlagen wel aardig. Ware het niet dat het bij deze plaat niet goed hoorbaar is.

Ik denk dat het dan inderdaad ook met de kwaliteit van de streaming te maken heeft. Bijvoorbeeld de gitaren en solo's komen goed uit de verf op LP.

Het nieuwe album "Dark Matter" van Pearl Jam, uitgebracht in 2024, markeert opnieuw een bevestiging van hun plaats in de rockgeschiedenis. Pearl Jam, een van de pilaren van de grunge uit de jaren '90, heeft met hun nieuwste album "Dark Matter" een interessante draai gegeven aan hun kenmerkende geluid. Dit album is een smeltkroes van rock en subtiele popinvloeden, waardoor het een verrassend luisteravontuur wordt.

Het album opent met "Scared of Fear", dat meteen de toon zet voor de rest van het album. Het is stevig, maar niet overweldigend, en zorgt voor een aangename binnenkomer die nieuwsgierig maakt naar de rest. De gitaarriffs zijn herkenbaar Pearl Jam: rauw en melodieus, maar met een beheerste kracht.

"React, Respond" volgt en voert het tempo iets op. Dit nummer is iets vuriger en het is duidelijk dat de bandleden zich hier echt laten gaan. Het heeft een energieke vibe die mij als luisteraar uitdaagt om niet stil te blijven zitten. Eddie Vedder's stem is krachtig en doordringend, en het nummer voelt als een emotionele uitbarsting.

Met "Wreckage" neemt het album een meer ingetogen wending. Dit nummer is meer pop dan rock en biedt een mooie afwisseling na de eerdere intensiteit. De zachte melodieën en het rustige tempo maken het tot een van de meer toegankelijke nummers op het album. De titeltrack "Dark Matter" brengt de luisteraar terug naar een gedreven sfeer vol passie. Het is een nummer dat bulkt van energie en laat zien dat Pearl Jam nog steeds weet hoe ze diepe, emotionele thema's kunnen verkennen met hun muziek.

"Won't Tell" is melodieus en toont de zachtere kant van Vedder's stem, ondersteund door subtiele instrumentatie. Het is een moment van reflectie binnen het album, wat zorgt voor een mooie balans."Upper Hand" is nog een popachtig liedje dat een lichtere, speelse kant van de band laat zien. Het is leuk en vlot, en breekt het album mooi op.

"Waiting for Stevie" grijpt terug naar de roots van de band met stevige gitaren en een onmiskenbare rockvibe. Het is een van mijn favoriete nummers, door de energie en het meeslepende gitaarspel. "Running" zet de stevige lijn door met veel tempo en 'bite'. Dit nummer voelt als een echte adrenalineboost en is een hoogtepunt op het album.

"Something Special" is een liefdeslied dat tegen het einde nog wat passie meekrijgt. Het bouwt langzaam op en eindigt in een emotionele climax, wat typisch is voor hoe Pearl Jam hun verhalen vertelt. "Got to Give" laat de band weer wat losser gaan. Dit nummer heeft een aanstekelijke energie die je meevoert en laat zien dat de band nog steeds plezier heeft in wat ze doen.

Het album sluit af met "Setting Sun", dat begint met een rustige toon maar uitmondt in een prachtige, uitbundige apotheose. Het is een waardige afsluiter die de luisteraar achterlaat met een gevoel van voldoening.

Eddie Vedder's stem en teksten blijven een hoogtepunt binnen de band. Zijn vermogen om emotionele en introspectieve verhalen te vertellen, die vaak reflecteren op persoonlijke en maatschappelijke thema's, maakt elk nummer op "Dark Matter" indringend. Het album behandelt thema's zoals hoop, verlies en persoonlijke groei, die universeel herkenbaar zijn.

Eddie Vedder's stem en teksten blijven een hoogtepunt binnen de band. Zijn vermogen om emotionele en introspectieve verhalen te vertellen, die vaak reflecteren op persoonlijke en maatschappelijke thema's, maakt elk nummer op "Dark Matter" indringend. Het album behandelt thema's zoals hoop, verlies en persoonlijke groei, die universeel herkenbaar zijn.

Ondanks enige kritiek dat het album niet de vernieuwende impact heeft van hun eerdere werk zoals "Ten" of "Vs.", biedt "Dark Matter" toch genoeg kwaliteit en diepgang die fans van Pearl Jam en rockliefhebbers zullen waarderen. Het is duidelijk dat Pearl Jam nog steeds in staat is om muziek te maken die zowel betekenisvol als krachtig is, wat bewijst dat hun muzikale reis verre van voorbij is.

Conclusie: "Dark Matter" van Pearl Jam is een album dat de rockroots van de band eer aandoet, terwijl het ook ruimte biedt aan nieuwe popinvloeden. Dit maakt het tot een divers en boeiend album dat zowel oude fans als nieuwe luisteraars kan bekoren.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

De doorgewinterde fan van Pearl Jam zal ongetwijfeld smullen van deze Dark Matter. Voor de vlugge luisteraar die zelf niet veel emotionele waarde hecht aan het late boegbeeld van de Washingtonse grunge is dit donker staaltje rock toch veel van hetzelfde dat we gewend zijn van de Seattlers. Ik word hier weinig door geïnspireerd. Howel de lekkere deuntjes die zeker voelbaar zijn bij Wreckage, Dark Matter{/i] en [i]Running ken ik toch een hele hoop jonge gasten anno 2024 die het stokje zouden mogen overdragen van Eddie Vedder & Co.

*2,0

Als een band gaat verkondigen dat de laatste plaat het beste werk sinds jaren is, roept het vaak ook een soort van aversie op. In de praktijk blijkt dit dan meestal anders uit te vallen, en is het een krampachtige poging om zichzelf weer op de kaart te zetten. In het geval van Pearl Jam is dit helemaal niet nodig. Eddie Vedder is sinds het overlijden van Mark Lanegan de laatste der grunge Mohikanen, en eigenlijk slaat het Alive volkslied dus helemaal op hem. We koesteren dit icoon en ondanks dat het huidige Pearl Jam werk nog amper relevant is, geeft dit niet. Wees blij dat ze zich nog steeds staande houden. En toch moet ik beamen dat Pearl Jam wel een beetje gelijk heeft, ze klinken onder visie van Andrew Watt op Dark Matter weer ouderwets gedreven.

Het vijftal omarmt de onderschatte gitarist Josh Klinghoffer die net als Dave Navarro net zo eenvoudig door Red Hot Chili Peppers op een zijspoor gezet wordt als de wispelturige zweverige John Frusciante opnieuw in beeld verschijnt. Ook zo’n band welke nog amper bestaansrecht heeft. Onbewust leg je het materiaal van Pearl Jam toch langs het meesterwerk Ten. Beschouw het niet als een loden last, maar als een zwaar breekijzer, waarmee je nog steeds deuren opent. Die trots is op Dark Matter tastbaar aanwezig. Samen alles overwinnen en met veel plezier het podium delen, zelfs tegenwoordig met een man meer. Upper Hand, het genot wat ze willen overbrengen, verpakt in theatraal sentiment.

Dit is allang niet meer de band die zich met het stevige groovende Free werk of een rockende Neil Young meet. Dit is het gezelschap die net als Bruce Springsteen de Amerikaanse droom verwoordt en het melodieuze voorwerk van Tom Petty in het hitgevoelige Wreckage folkrock omzet. Zelfs helden hebben hun eigen helden, de Waiting for Stevie psychedelica handelt over Stevie Wonder waarvan bekend is dat hij het letterlijk en figuurlijk niet zo nauw kijkt. Bij de USA For Africa documentaire komt hij ook veel te laat binnenwandelen, om vervolgens liefdevol de hele structuur in de holst van de nacht om te gooien. Zo zit hij nu eenmaal in elkaar, en van hem kan men dat goed hebben.

Eddie Vedder presenteert zich niet meer als de opruiende punker, het straatschoffie die zich zo nodig moet bewijzen. Met de magische grens van zestig jaar in het vooruitschiet mag je ook doorleefd kritisch klinken. Of zoals een viertal Ieren het jaren eerder in het Beloofde Land verkondigen; Running To Stand Still. Bij Pearl Jam gaat het bij Running om het maximale winstbelang. Niet tevreden achterover leunen, nooit daaraan toegeven. Het draait niet om overgave, Scared of Fear kanaliseert juist de pijn. Uiteindelijk houdt controle Eddie Vedder overeind. En die angst is terecht, daar kan de zanger met dat herkenbare prettige warme stemgeluid zeker over meepraten.

Eddie Vedder is het beste in vorm als hij zich over de gestoorde lompe energie van het hysterische React, Respond mag uitleven. Een op elkaar ingespeelde ingecalculeerde basis die de mogelijkheid biedt om improviserend met woorden te stoeien. Hij is in het voordeel door juist doofstom geen antireactie te geven, niet te incasseren, en zeker geen strijd met zichzelf aan te gaan. Het minachtend demonisch lachje op het einde zegt genoeg. Josh Klinghoffer pakt zijn momenten in het subtiele pianotoetsenwerk van Wreckage, en bevestigd nogmaals dat hij zoveel meer dan een ingehuurde sessiemuzikant is.

Met het ongeslepen diamanten Dark Matter titelstuk benadrukken ze nogmaals dat je de kern van een goed liedje niet moet oppoetsen. Joan Jett zal er weinig moeite mee hebben dat ze de herkenbare I Love Rock ‘n’ Roll riff van haar lenen, in principe heeft de rockzangeres deze ook van The Arrows gestolen. Sinds de aanwezigheid van Måneskin in het rockcircuit is het normaal om schaamteloos alle restjes bij elkaar te schrapen en herkauwend uit te spugen. Zonder incorrecte handelingen geen vooruitgang. Zonder verdriet geen tweede kans, zonder stukgelopen relaties geen pure liefde. En door die liefde schrijven songs zich vanzelf. De door de jaren tachtig geïnspireerde Won’t Tell rockballad is niet meer dan een eenvoudige verslaglegging daarvan. Got to Give is goedkoop op datzelfde thema scoren.

Dark Matter is geen verkeerde plaat, maar omdat Eddie Vedder ons al bij Ten op zijn persoonlijk leed heeft getrakteerd, blijven er geen onvermelde verhalen over. Die traumatische jeugdervaringen leveren genoeg gespreksstof op om een hele carrière op te teren, dat elk vervolg overbodig aanvoelt. Het toegankelijke Something Special startpunt heeft vrede met het verleden, zonder die ellende geen Ten monument, en mindere uitgemolken aftreksels daarvan. In het afsluitende Setting Sun laat een zwaar zingende Eddie Vedder zich voor een moment van zijn persoonlijke kant zien. De dwalingen, de onmacht, de onvrede en het onbegrip. Diep van binnen zijn deze nog steeds aanwezig, diep van binnen blijft hij die kwetsbare zoekende adolescent. Alleen jammer dat Pearl Jam de track in een gepolijst Bruce Springsteen context plaatst, en dat je bij de zang aan Kane moet denken, dan doe je toch iets verkeerd.

Pearl Jam - Dark Matter | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Stellen dat Eddie Vedder's zang je doet denken aan Dinand Woesthoff...

Er zijn er voor minder verbannen van MuMe

Vanaf de jaren ´00 is Pearl Jam niet heel interessant meer geweest, al vond ik Pearl Jam uit 2006 nog een verassend sterke plaat. Maar vooral Lightning Bolt and Gigaton vond ik behoorlijk tegenvallen en draai ik nog maar zelden.

Ik had dus lage verwachtingen van Dark Matter, maar ik moest zeggen dat het best een fijn album is geworden. Een clean geluid wel, op conto van Adrew Watt, maar de nummers zijn over het geheel genomen vrij sterk. ´Wreckage´ is er zelfs eentje van de buitencategorie. Beste Pearl Jam single sinds... `I Am Mine´ misschien? Maar ook 'Scared of Fear', 'Dark Matter', 'Waiting for Stevie' en 'Setting Sun' klinken fijn.
Helaas ook een paar van dik hout zaagt men planken nummers ('Scared of Fear', 'Running'), waar PJ wil laten zien nog te kunnen 'rocken', maar juist dit zijn de minst overtuigende momenten. En dan heb je nog 'Something Special' en 'Got To Give' die nog het dichtst in de buurt komen van album fillers.

Al met al eindelijk weer een goed plaatje van Pearl Jam, de beste sinds 2006, wie had dat gedacht. Ik waardeer em op een dikke 3,5*. Wie weet wordt het nog ooit 4*.