Vampire Weekend - Only God Was Above Us (2024)

Prikkelende, afwisselende plaat met veel tierlantijntjes. Dit zorgt ervoor dat het je bij de les houd en je steeds nieuwe elementen ontdekt. Anderzijds kan ik me voorstellen dat het soms ook too much is. Classical is het topnummer op de plaat die over de gehele lijn een hoog niveau weet te houden.

Ik blijf het proberen, maar eigenlijk weet alleen "Hope" mij echt te raken. De rest zit goed in mekaar met genoeg muzikale vernuftigheden, maar nergens weet het mij echt te verrassen.

Ik denk dan dat je de vorige plaat ook enorm kan waarderen! En dat is ook nog eens een dubbelalbum. Ik ben een van weinigen die de laatste twee albums van Vampire Weekend de beste vind.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Vampire Weekend - Only God Was Above Us - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Vampire Weekend - Only God Was Above Us
Het gezegde "overdaad schaadt" gaat in de meeste gevallen op, maar ook dit keer niet voor de wederom bonte lappendeken die de Amerikaanse band Vampire Weekend ons voorschotelt op haar nieuwe album

Ik heb altijd wat moeite met de albums van de Amerikaanse band Vampire Weekend, totdat alles op zijn plek is gevallen. Ook Only God Was Above Us, het vijfde album van de band, is weer een explosie van ideeën variërend van krankzinnig tot geniaal, waardoor het album zeker bij eerste beluistering een woeste roller coaster ride is. Alles moet even op zijn plek vallen, maar hierna hoor je de genialiteit in de songs, die in de meeste gevallen ook zeer aanstekelijk zijn. Het lijkt op van alles, maar uiteindelijk is ook Only God Was Above Us weer vooral een album dat het unieke stempel van Vampire Weekend draagt. Ik kom er ook dit keer te laat achter, maar ook de vijfde van de band is prachtig.

Voor mijn gevoel volgde ik de Amerikaanse band Vampire Weekend al een hele tijd niet meer, maar dat blijkt erg mee te vallen. Tot dusver besprak ik immers alle albums van de band uit New York, al ontdekte ik het in het voorjaar van 2019 verschenen Father Of The Bride pas toen aan het eind van dat jaar de jaarlijstjes werden opgemaakt.

Die geschiedenis herhaalt zich dit jaar, want het afgelopen voorjaar, na een stilte van vijf jaar, verschenen Only God Was Above Us liet ik uiteindelijk liggen en dit ondanks vooral hele positieve recensies. De critici zijn positief gebleven over het vijfde album van Vampire Weekend, want Only God Was Above Us is deze weken te vinden in heel wat jaarlijstjes. Daar valt niet zo veel op af te dingen wat mij betreft, want ook ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat Only God Was Above Us niet alleen een bijzonder, maar ook een heel goed album is.

Dit voorjaar liet ik het album na een paar keer horen liggen en dat heeft alles te maken met het feit dat de band rond Ezra Koenig op haar vijfde album wel heel veel goede ideeën in haar songs heeft gestopt. De songs op het album lopen vrijwel continu over van muzikale en vocale impulsen en ook qua verwerkte invloeden is Vampire Weekend op Only God Was Above Us, dat overigens is geïnspireerd door een nieuwsbericht uit de jaren 80, zeker niet zuinig geweest.

Het begint al direct met de Beatlesque openingstrack Ice Cream Piano, waarin Vampire Weekend de invloeden van de Fab Four al snel haar eigen muzikale universum in sleept. Zoals gewoonlijk bij Vampire Weekend klinkt alles weer hopeloos aanstekelijk, maar het is dit keer wel heel veel dat uit de speakers komt. Daar moet je tegen kunnen, want er komt niet alleen een heel arsenaal aan invloeden uit de speakers, maar ook de tempowisselingen en andere bijzondere wendingen vliegen je om de oren.

Wanneer je eenmaal van de eerste schrik bent bekomen hoor je langzaam maar zeker hoe goed de songs op het album zijn. In muzikaal opzicht springt de Amerikaanse band misschien wat van de hak op de tak, maar alles zit even knap in elkaar en is even catchy. Geweldige gitaarloopjes, fascinerend drumwerk, fraai baswerk, trefzeker pianospel, prachtige synths, warmbloedige en soms woeste saxofoonbijdragen, alles heeft zijn functie en alles is raak.

Dat geldt ook voor de zang van Ezra Koenig, die na het vertrek van Rostam Batmanglij alle touwtjes in handen heeft in de band, en voor de prachtige koortjes die zijn zang verder verrijken. Ik vind Only God Was Above Us persoonlijk het mooist wanneer wat gas wordt teruggenomen, maar ook de hyperactieve songs op het album kan ik inmiddels zeer waarderen.

Bij eerste beluistering is het nog even wennen aan zoveel goede ideeën in over het algemeen genomen redelijk compacte popsongs, maar wanneer je het album een paar keer hebt gehoord, blijkt de meerwaarde van zoveel details. Only God Was Above Us laat zich dan beluisteren als een serie popsongs die steeds weer weten te verrassen en dat ook blijven doen.

Ook het volgende album van Vampire Weekend zal ik om uiteenlopende redenen vast weer laten liggen, maar ik weet inmiddels dat het goed komt wanneer aan het eind van het jaar de jaarlijstjes worden gepubliceerd en er uiteraard een plekje is voor de Amerikaanse band. Erwin Zijleman

Door de bandkeuze voor een albumtitel als Only God Was Above Us kan ik mijn lach amper onderdrukken. Doelt Ezra Koenig hier op zijn voormalige Vampire Weekend maatje Rostam Batmanglij, de smaakmaker die zich terugtrekt, vervolgens toch weer een flinke vinger in de pap heeft, om daarna definitief de New Yorkse indierockers vaarwel te zeggen?

Na de drie voortreffelijke Vampire Weekend, Contra en Modern Vampires of the City releases liet eerst al Father of the Bride net te lang op zich wachten. In 2024 volgt de een na de andere interessante plaat en ligt de aandacht veelal op het Europese gebeuren. De aandacht voor Only God Was Above Us verlegt zich al snel van “Leuk, bestaan ze nog?” naar de verslappende stapel “nog te luisteren” albums. En dan is het jaar voorbij en attenderen anderen je erop dat die laatste Vampire Weekend plaat niet door Written In Music is opgemerkt.

Helemaal waar, vanaf de reservebank krijgt deze alsnog de kans om te schijnen, zijn speelminuten te pakken en te scoren. Vampire Weekend bestaat verder nog steeds uit drummer Chris Tomson en bassist Chris Baio. Rostam Batmanglij houdt zich nog enkel met The Surfer bezig, het is multi-instrumentalist Ariel Rechtshaid die zijn rol definitief overneemt en dit voorbeeldig doet. Vergeet niet dat hij al vanaf Modern Vampires of the City een flink woordje als producer meespreekt, maar dat hij zich vooral ondergeschikt ten opzichte van Ezra Koenig en Rostam Batmanglij opstelt. Het is van belang om dat opgewonden plezier van het debuut opnieuw te vangen. De springerige frisheid van die eersteling, waarmee ze zich op de kaart zetten en zich als een hedendaagse studentikoze Talking Heads reïncarnatie presenteren. Want wat was dat toch met de nodige afwisselende afrobeat ritmes en tegen de golven invarende surfgekte een schitterend eindresultaat!

De muzikale stoelendans gaat aarzelend van start met het sussende anti oorlogsnummer Ice Cream Piano. Vervolgens zet de band een sprint in en overlopen de leden elkaar om in hoog tempo opnieuw een plekje voor de eindstreep op te eisen. Ice Cream Piano staat voor alles wat de Verenigde Staten op dit moment niet is, een vredelievende staat die met gezond verstand handelt. Juist nu deze angst een naam heeft gekregen is Ice Cream Piano actueler dan ooit. Ice Cream Piano is het anthem voor de andersdenkenden, de dwarsliggers. Beter kan je Only God Was Above Us niet openen. Ice Cream Piano is er weer eentje, een ouderwetse energiebom met een hoog musical gehalte, geheel volgens de Vampire Weekend principes voltooid.

Na deze lastige bevalling heerst er vooral een opgeluchte hoerastemming. In het zomerse Classical pakt sessiemuzikant Miles Mosley zijn momenten, geeft er met zijn staande bas een jazzy twist aan en mag saxofonist Henry Solomon het geheel uitblazen. Toch ademt het nummer in alles het nieuwbakken leefklimaat van Ezra Koenig. Dit is het broeierige Los Angeles anno 2024, met de veelzijdige gelukszoekers. Dat Hollywood ook een duistere keerzijde met ongeluksvinders heeft, laten we even in het midden. Capricorn staat voor de jaarwisseling en gaat van het Steenbok sterrenbeeld uit. De Steenbok richt zich op leiderschap en het bereiken van vastgestelde doelen. Het is een optimistische kijk op de toekomst en die begint bij de jaarwisseling. Capricorn is een tikkeltje dromerig, een tikkeltje weird psychedelisch, een tikkeltje bombastisch hoopvol. Vampire Weekend doet een gepast stapje terug, al heeft Chris Tomson daar schijt aan en slaat die slagvaardig voort.

Het easy listening Connect leunt op een goedkoop jaren tachtig keyboardlijntje. Opbeurend als een terugkerende aerobic ochtendtraditie om de dag mee op te starten en de depressies te verdrijven. Kenmerkend rommelig, zonder een duidelijke doelstelling, zonder een begrijpelijke logica. Typisch Vampire Weekend dus, al wekt die manische duizelingwekkende drukte wel de nodige irritaties op. Het is net teveel van het goede. De donkere jaren tachtig Prep-School Gangsters psychedelica handelt over verveelde rijkeluiskinderen, die zich met de groeiende groep van kansloze jongeren identificeren. Kunstmatige gettospanningen door imitatiegedrag. De triestheid van het luxe leventje en de daaruit voortkomende hang naar gangsterromantiek. En dan is het maar een kleine stap naar de coole hiphop ritmes van het vintage psychedelische The Surfer. Rostam Batmanglij plagerijen, dwars tegen de regels van Only God Was Above Us in. Als er een moment is dat je de verwarmde zandkorrels onder je voet voelt kriebelen, is dat hier wel.

Gen-X Cops is bijna overstuurde oldschool Pixies. Het gaat over hoe Generatie X de worstelingen en conflicten ziet waar ze tegen aan loopt, denk daarbij met name aan onzekerheid, maatschappelijke verwachtingen en de door generaties heen terugkerende excuses. Mary Boone staat voor De Amerikaanse Droom en het vermogen om deze als breekbaar kristal eenvoudig uiteen te laten spatten. De gierigheid als je alles bezit en de verlokkingen je de diepte in sleuren. Het goedkope sprookje met het dure einde. Mary Boone leent hierbij een stukje Back to Life Soul II Soul van Nellee Hooper, en verzuimt het niet om zijn naam als uitvoerende artiest te vermelden. Een aversie jegens de hebberigheid van Mary Boone.

Pravda is het heimelijke verlangen naar verzoening tussen Rusland en de Verenigde Staten. Een mooie onderliggende gedachte en daar sluit Hope perfect op aan. De vijand infiltreert in de hersenen van de goedgelovige volgelingen en schetst een vertekent beeld. Een hoog chauvinistische kortzichtige We Are The World kerstgedachte. Misleidend en irreëel. Het bevlogen onbevangen van vroeger ligt allang ver achter hen. Het is vooral de kracht van drummer Chris Tomson om dat jeugdige speelse in zijn spel vast te leggen en dat lukt hem nog steeds. Vampire Weekend is volwassen en serieus, maar dat betekent niet dat je daarvoor het plezier moet opofferen. Van dat laatste zijn ze zich zeer bewust.

Vampire Weekend - Only God Was Above Us | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com