David Sylvian - Secrets of the Beehive (1987)

Dit album werd me op vocaal gebied aangeraden. Nou laat ik dan maar meteen mijn oordeel daarover neerzetten: het boeit me vocaal geenzins. Ik kan er, na meerdere luistebeurten, totaal niet aan wennen.
Ook muzikaal is het alles behalve plezant voor deze (ietwat verstokte) soulliefhebber. Maar ja, wie niet waagt...wie niet wint. Want er is immers genoeg rock die me wel bevalt.

David Sylvian presenteert zich weer eens als groot zanger.
Muzikale omlijsting klinkt sober.
Al valt er genoeg te beleven.
Minimalisme dat reikt tot maximaal resultaat.
Een bouwwerk dat zich steen voor steen ontwikkeld.
Sylvian is de bouwvakker.
Zijn stem het cement.
Instrumenten als gereedschap.
Doordacht als een architekt.

Ik heb Secrets Of The Beehive altijd ervaren als een lang nummer.
Gevoelsmatig kabbelt het heerlijk voort.
Als een warme zomeravond.
Zittend op een zeilschip.
Voetjes in het heldere rivierwater.
Ondertussen de aardappelen aan het schillen.
Voor een heerlijke maaltijd.

Juist hierdoor wordt een stuk schoonheid gemist.
Sluit jezelf af van de buitenwereld.
Hoofdtelefoon op.
Liggend op bed.
Bewustwording van de vele geheimen.
Laat je niet weg zweven.
Ontwaak voor de diepe rust zijn intrede doet.
Slapen kan altijd nog.

Natuurlijk ben ik bevoorrecht.
Als liefhebber van Japan is dit de logische volgende stap.
Voor mij was Ghost eigenlijk al de aankondiging.
Deze zanger durfde het aan.
De keuze voor een eigen carrière.
Waarbij hier alles op zijn plek valt.

zit/hang momenteel ziek thuis met een flinke griep. Uitgelezen moment om al mijn zelfmedelijden te omlijsten met de melancholieke klanken van dit p r a c h t i g e album. Alleen al het begin met September: zo voel ik me dus. Ookde verstilde klanken van Maria, Let the Happiness In en Waterfront. Ik heb deze cd al heel lang en er kan rustig een jaar voorbijgaan tussen de draaibeurten maar iedere keer ontdek je dan weer iets nieuws.

De derde plaat in Sylvians prachtige trilogie vind ik nèt wat minder dan de eerste twee, al kan ik moeilijk aangeven waarom. Misschien omdat Secrets het overdonderende van het debuut en de kamerbrede ambitie van de opvolger mist? Misschien omdat het de eerste plaat is waarop Sylvian binnen het door hemzelf ontwikkelde muzikale idioom blijft en zich tevreden stelt met het maken van perfecte kamermuziek zonder buiten zijn eigen "comfort zone" te treden? Moeilijk de vinger achter te krijgen, en sowieso is en blijft dit een geweldige plaat met het onheilspellende The devil's own en het grenzeloos melancholische Waterfront als hoogtepunt (maar ook met het flauwe Let the happiness in als een voor Sylvian ongebruikelijke misser, met z'n melige slotminuten en die blazers die ik altijd met het Leger des Heils associeer).
        Wat de "is Forbidden colours nou wèl of niet een bonustrack?"-discussie betreft bevind ik mij duidelijk in het kamp der jazeggers, want hoewel ik dit album al vanaf het begin met Forbidden colours als afsluiter ken vind ik het qua sfeer absoluut niet bij de overige nummers passen, ook al omdat de tekst ervan zo duidelijk hoort bij een (vier jaar eerder gekende) film die niets met de rest van dit album te maken heeft. (Dit alles afgezien van het feit dat ik de oorspronkelijke versie prefereer.)

Vond Let the Happiness In altijd wel een ruige song. Kan me een tijd herinneren dat ik me er niet echt mee kon vereenzelvigen en dat ik dat ergens jammer vond, het gevoel van totale desolatie dat het centraal stelt. Inmiddels wel daar ben ik blij om. Ik heb gekregen wat ik altijd al wilde maar slechts gedeeltelijk wist. Je bent toffer als je doorheen het hele ding bent geweest naar mijn mening. Het firmament oogt grootser met andere ogen. Is mijn ervaring.