The Triffids - Raining Pleasure (1984)

Sterk plaatje dit, wat minder gelikt en wat meer funky dan op een album als Calenture. Daarmee zeker niet minder. Geen hele bijzondere uitschieters (of het moet het Cave-achtige Property Is Condemned zijn), maar het luistert prima weg. Enig minpuntje: ik ben dol op vrouwenstemmen, maar die zangeres bij de Triffids zingt vals, en niet mooi vals... Dat doet afbreuk aan Raining Pleasure. Al met al 4*.

Het ziet er naar uit dat de laatste 3 reissue's van The Triffids' backcatalogue in april 2008 verschijnen. Als bonustracks worden aan dit album toevoegd: het mini album Lawson Square Infirmary, de EP Field of Glass en de 7" Beautiful Waste/Property Is Condemned. Voor de liefhebber wel iets om naar uit te kijken, dacht ik zo.

Calenture en Born Sandy Devotional zijn natuurlijk klassiekertjes en die ontbreken dan ook niet in mijn cd-kast. Sterker: het lijkt wel of ik die de laatste tijd aan het herontdekken ben en steeds beter ga vinden.
Zita Swoon covert op hun schitterende A Band in a Box de titelsong van dit album en tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik deze nog niet kende en daar heb ik onlangs maar eens verandering in gebracht.
Bij de opener Jesus Calling was het toch eventjes een soort van schrikken. Ik vond dit zo ongelooflijk Dexy's Midnight Runners. Niet dat ik dat erg vond, want dat is ook een bandje dat ik wel kan waarderen, maar het was zo poppy, zo up-tempo en vooral zo blij.
Embedded borduurt daar dan weer niet op door en geeft een lekker sfeertje prijs, een sfeertje dat ik moeilijk te duiden vind en dat maakt The Triffids zo bijzonder. Ik hoor er heus wel die typische jaren '80 bands in terug maar vraag me niet welke want dat lukt me dan weer niet om die op te noemen. Daarnaast klinkt het totaal niet gedateerd.
St. James Infirmary heeft wel de echo's van de donkere romantiek waar Nick Cave patent op lijkt te hebben, maar The Triffids zetten de ramen en deuren wagenwijd open en laten het licht binnenstromen waardoor er een soort frisheid ontstaat die zich perfect weet te mengen met die donkere romantiek. Alsof er een fleurig veldboeket neergezet wordt in die donkere kamer en het openen van de gordijnen doet dat boeket nog eens extra goed uitkomen. Beetje omslachtige beschrijving misschien, maar zoiets stel ik me er dan bij voor.
Everybody Has to Eat heeft een beetje het poppy jazzy tintje waar wel meer jaren '80 acts mee aan kwamen zetten in die tijd. Beetje vrolijk en haast neigend naar nietszeggend. En waarom schiet het liedje Love Blonde van Kim Wilde me telkens te binnen?
Dit nummer was de opener van LP-kant B en misschien daarom dat het volgende nummer, Ballad of Jack Frost voortborduurt op het vorige. Ook hier hoor ik in de verte wel een beetje Dexy's Midnight Runners alleen wat minder fiddle.
Property Is Condemned heeft inderdaad wat Nick Cave-achtigs zoals Lukas al opmerkte. Absoluut ook een sterk nummer: dwingend en zuigend (met dank aan de bas). Enige nadeel? Het duurt te kort.
Dan dat nummer wat Zita Swoon zo schitterend covert. Nu pas besef ik wat een machtig mooi nummer dat toch is en hoe ongelooflijk goed Stef Kamil Carlens dit met zijn band toch vertolkt.
Nu moet ik zeggen dat ik het origineel ook goed vind en ik heb totaal geen last van deze mevrouw i.t.t. Lukas, maar jammer voor The Triffids is Raining Pleasure vanaf nu toch echt een Zita Swoon nummer Kwestie van een zeldzaam 'de cover is beter dan het origineel'.
Misschien minder betoverend dan Calenture of Born Sandy Devotional, maar wel heel toegankelijk en ik kan niet wachten totdat dit op cd verschijnt!
Triffids-light bevalt me in elk geval beter dan allerlei light-drankjes waar ik nee tegen zeg, tegen Raining Pleasure zeg ik volmondig ja en doet u mij nog maar een rondje!

ken je hun live plaat' 'stockholm' ook, aero ?

de triffids waren juist live altijd veel beter dan op de plaat (iets wat ik ook keer op keer met yo la tengo constateer) en op 'stockholm' kun je dat zeker terughoren.

Nee die ken ik niet. Ik ben ook nooit zo dol op live-albums. Er zijn er maar heel weinig die me wat doen.
Live albums zijn leuk als je er bij bent geweest of ze moeten echt geweldige versies bevatten die ook goed uit de verf weten te komen eenmaal op schijf gezet en dat is vaak niet het geval.
Eerst maar eens de andere albums opzoeken want ik ken er maar 3.

Ik denk goedbeschouwd hetzelfde over live-albums, maar deze is voor mij een uitzondering. The Triffids heb ik indertijd drie maal live mogen zien spelen (ze waren best vaak in NL) en dat wordt goed gevangen op Stockholm.

Van hun andere platen is In the Pines erg onderhoudend, Treeless Plain idem dito. De laatste twee platen Calenture en Black Swan (met zowaar dance-invloeden) vind ik uiteindelijk nog de minste. De enige plaat die ik nu juist niet zo goed ken is deze 'Raining pleasure' ... sommige nummers echter weer wel, die zijn terug te vinden op de twee compilaties die er van de Triffids zijn uitgebracht.

Grappig: ik heb Calenture vandaag een halfje erbij gegeven (nu 4,5*).
Die andere albums ga ik zeker ook nog opzoeken en ik hoop dat dit album snel op cd gaat verschijnen.

Dat komt vooral omdat Raining Pleasure nooit op cd is uitgebracht. Daarom is hij zo onbekend. Maar daar komt dus verandering in dit jaar als hij opnieuw wordt uitgebracht, in april meen ik.
Ik vind Raining Pleasure samen met In The Pines de beste Triffids platen op de meesterwerken Born Sandy Devotional en Calenture na.
Treeless Plain en the Black Swan zijn voor mij de minste, hoewel nog steeds erg genietbaar.

Wat betreft Stockholm, dat is niet echt een live-registratie.

wat ik van de Triffids ken, komt ook van Vinyl. mijn bouwjaar is 1964
Hoe zou jij dat dan willen noemen ? ik hoor een band en ik hoor publiek, volgens mij zijn die twee niet gemixt. Enige editing op een live-plaat maakt het niet minder live lijkt mij.

Die plaat is opgenomen in een een Zweedse studio en het 'publiek' dat je hoort is de entourage van de band. Voor meer, zie mijn commentaar bij dat album.

Bijna vergeten pareltje. Ik ben vermoedelijk een van de weinigen die deze EP prefereert boven Born Sandy Devotional en Calenture.

Grappig om weer eens vinylalbum op 45 toeren te draaien. Het is sfeervol en donker van toon.
Goede liedjes, waar David McComb precies de goede stem voor had. Eervolle vermeldingen voor St. James Infirmary en Raining Pleasure, het hoogtepunt van dit album, prachtig gezongen door Jill Birt.
Later heb ik meer beluisterd van The Triffids, maar dit mini-album is altijd een favoriet van mij gebleven.

Ben de afgelopen dagen tweemaal overvallen door onweersbuien, lopende met m’n hondjes.
Soms overkomt ‘Raining Pleasure’ je. Ik houd daarvan.

Van die ietwat leutige kant van de Triffids ben ik niet zo'n liefhebber, dus het openingsnummer met z'n jolige viool gaat geheel langs mij heen (hoewel ik het refrein niet uit m'n kop krijg), maar de bizarre zwarte humor van Everybody has to eat en Ballad of Jack Frost past al meer in mijn straatje, en de overige vier nummers zitten wat mij betreft al op of hoogstens net ónder het niveau van Born Sandy devotional en Calenture. Embedded en Property is condemned zijn donker en dwingend, van de eenzaamheid van St James infirmary krijg ik de rillingen (ook al is dit dan niet de eerste versie die ik hoor), en die strijkers-drone maakt van het titelnummer meteen het hoogtepunt. Nee, Jill Birt kan niet echt goed zingen, en vroeger stoorde ik me daar ook wel aan, maar tegenwoordig ben ik wel gecharmeerd van het contrast tussen haar kleine-meisjes-stemmetje en de serieuze ondertoon van haar teksten, of dat nou de zelfmoord van Tarrilup Bridge, het verbreken van een relatie van Goodbye little boy of de warme erotiek van Raining pleasure is. Kortom, een prachtig einde van een EP met meer gewicht dan z'n korte speelduur doet vermoeden. (Nu in z'n geheel verkrijgbaar op de verzamelaar Beautiful waste and other songs uit 2008.)