The Triffids - The Black Swan (1989)

The Black Swan bleek tevens de zwanenzang van The Triffids (ik tel het hierna komende live-album niet mee).
Wederom klasse popnummers waar de theatrale zang blijft opvallen.
Mooie sferen, voldoende afwisseling en daarmee komen ze bij mij een heel eind.
Ik ken het nog niet lang genoeg, maar het zou me niet verbazen als dit album er op den duur nog een halfje bij gaat krijgen.
Fantastisch plaatje van een zeer goede band.

Op 7 april verschijnt de geremasterde double disc reissue met maar liefst 36 tracks. We kunnen verschillend denken over het fenomeen van de remaster, maar The Triffids doen er alles aan om de aanschaf de moeite waard te maken.

Misschien klink ik nu als een verwend kreng, maar ik heb het nooit zo op versies met al die extra's: het verstoort naar mijn idee de oorspronkelijke sfeer van een album.
Het voordeel is wel dat alle extra demo-tracks op cd 2 gezet zijn, maar waarom cd 1 toch ook aangevuld moest worden met een aantal extra tracks en waarom er gerommeld is in de oorspronkelijke volgorde??? Ik vind dat echt storend en dan maar een verwend kreng. Wel een verwend kreng die erg blij is dat dit album nu eindelijk weer op CD te verkrijgen is

De nieuwe versie is de versie zoals David McComb destijds The Black Swan als dubbelalbum wilde uitbrengen. Dit is toen tegengehouden door de platenmaatschappij. Toch wel een relevante nieuwe uitgave dus.

Daar was toen nog een relletje over...
Oor riep op om boze brieven aan Island te sturen met betrekking tot de overgeproduceerde Black Swan release. Later stond er een ingezonden brief in de Oor van David McComb om dit toch vooral niet te doen. De relatie was al verziekt genoeg.

Ben eigenlijk wel benieuwd naar de 'originele' versie.

zwanezang van the triffids , de plaat is minder dan de vorige 3 maar dat wil niet zeggen dat dit een slechte plaat is , verre van , problemen met de platenmaatschappij , wie de triffids een warm hart toedraagt ( ik dus ) kan echter niet om deze heen , en koop het liefst de deluxe versie geremasterd en met bonus disc erbij !!!

Heel anders dan de top albums Born Sandy Devotional en Calenture die allebei toch hun eigen sfeer en stijl uitdragen. Dit is een mix van verschillende muziekstijlen, zoals gewone popliedjes zoals Too Hot to Move en Goodbye little Boy, maar ook tango Little Clown Prince. rap Falling over you en het freaky Spinning Top Song maken deel uit van dit helaas laatste echte Triffids album. Deze wisseling van stijlen zorgde er 25 jaar geleden wel voor dat ik niet alles op dit album kon warderen, maar wat ik mooi vond, vond ik ook echt heel bijzoner, zoals Turning butterflies into Worms, Little Crown Prince, Black Eyed Susan, New Year's Greetings en Fairytale Love. Nu bij het terugluisteren van het album, ben ik ook de toen minder favoriete nummers zoals Spinning Top Song en Falling over You meer gaan waarderen. Ik geloof dat dit het allerlaatste vinyl album in mijn collectie was. Een bijzondere plaat, maar de persoonlijke band die ik met Calenture had, heb ik hiermee nooit gekregen. Wel heel goed dat een band zijn grenzen verlegt en andere dingen gaat proberen. Helaas heeft dit experiment niet bijgedragen tot een langer leven van deze bijzondere en onovertroffen band.

Dat is waar ook! Het heeft mij op het spoor vd Triffids gebracht. Is de OOR toch nog ergens goed voor geweest.

Hun meest diverse en eclectische album. De twee voorgangers vind ik zelf beter, maar hier staat ook genoeg moois op! Je ziet t wel vaker bij bands dat na coherente meesterwerken ze meer albums met "losse" liedjes uitbrengen.
Om een of andere reden staat The Clown Prince op mijn versie tussen Butterflies en New Year's in en dus niet als voorlaatste track

Klopt, die versie heb ik ook.
The Clown Prince opent kant B op de LP die ik hiervan heb.

Een iets meer filmisch album dan voorganger 'Calenture'. Daarin een soort Triffids meets Tom Waits. Dit maakt ook wel dat ie als liedjseverzameling iets minder ferm staat. Maar er valt nog genoeg te genieten, vooral van het geweldige 'The Clown Prince', terwijl er ook niets door een ruim aanvaardbare ondergrens zakt.

David McComb, de voorman van The Triffids overleed al in 1999 op 36 jarige leeftijd. De man had een fors heroine en alcoholprobleem, hartklachten als gevolg van zijn alcoholisme, hij onderging hiervoor zelfs een harttransplantatie. Maar zijn diverse verslavingen leidden, kort na een autoongeluk, tot zijn te vroege dood. Als je het gehele oeuvre van zijn band beluisterd ontgaat je dit soort drama volkomen. De albums van The Triffids zijn allemaal erg sterk, en bruisen van de schoonheid en levenslust. The Black Swan vormt een prachtige afsluiting. Misschien wordt het weer eens tijd voor een herwaardering van deze toch wat vergeten band. In ieder geval hebben we de albums nog.

Enkel de perfecte opener van dit album Too hot to move Too hot to think maakt dit album al dusdanig de moeite waard dat het een verplichte aanschaf moet worden. Prachtig en machtig. De hitte komt je tegemoet en ja damn warm kan het daar ook zijn Down Under. Hun laatste album bleek achteraf. The Black Swan als grande zwanenzang. Net alshun eerdere albums is ook deze van hoog niveau. Afwisselend en soms theatraal ook. Muzikaal gebeurt er veel heel veel. Dat McCombs veel te jong heen is gegaan intens triest. Maar ja met die verslavingen en hartproblemen, wat wil je...hoef hun albums gelukkig niet te her-waarderen want daarin schuilt toch iets van...niet op tijd gewaardeerd hebben kennelijk. The Triffids waren zijn en blijven voor mij absoluut de krenten in de pap jazeker. Bijzondere band met nog meer bijzondere muziek. Schrijf ik nu met de bekende lach én een traan.

Voor mij niet zozeer een verleggen van grenzen alswel een uitsteken van voelhorens in alle mogelijke muzikale richtingen: pop, jazz, rockabilly, opera, ballade en hiphop (à la Rise to the occasion van Climie Fisher en Keep on movin' van Soul II Soul uit die tijd), alles bijeengehouden door de romantiek, de compositionele vaardigheid en de stem van David McComb. Heel veel rijke arrangementen waarbij je niet altijd kunt horen door wat voor instrument een bepaald geluid wordt voortgebracht, met uitzondering natuurlijk van de stem van Rita Menendez die regelmatig een extra vleugje extase toevoegt. Niet alles kan ik evenzeer waarderen, maar wanneer het raak is is het meteen ook góéd raak, zoals in het broeierige openingsnummer, het geweldige miniatuurtje dat daarop volgt, het meesterwerk The clown prince en het suikerzoete maar prachtige Fairytale love. (Lastig dat de tracklisting van hierboven afwijkt van mijn CD uit 1989, ook al is dat dan meer conform McCombs wensen.)
        Hierboven valt al een paar keer de naam van Muziekkrant Oor. Wie wat bewaart die heeft wat: in een vier pagina's lang gesprek in Oor 11 van 3 juni 1989 waarin David McComb alle nummers van The black swan becommentarieert, zegt interviewer Jacky Huys: "One mechanic town [...] is de enige song van de plaat die ik niet goed vind." Waarop McComb: "Ik ben het volkomen met je eens. Ik had zo'n song of twintig geschreven en we namen One mechanic town op als een B-kantje. Dacht ik. Want ik vond het niet goed genoeg. Maar de rest van de band en vooral Stephen [Street, de producer] waren het niet eens met me, ze vonden dat er niet genoeg uptempo-songs op de plaat stonden. Mijn hart zei nee, maar mijn hoofd ja. Het is ellendige cowpunk, als je het mij vraagt (lacht)." Grappig detail; ik kan me voorstellen dat McComb het zelf van aanzienlijk lager allooi vond dan New Year's greetings (dat Huys tegenover hem "een van je allergrootste songs" noemt), maar ik vind het zelf een erg geestig nummer (alleen al die titel als parodie op een "one horse town"!).