Mary Gauthier - Between Daylight and Dark (2007)

Geen enkel bericht bij zo een prachtplaat?
In een productie van Joe Henry en zelfs nog beter dan zijn eigen meesterwerk Civilians.

Daar ben ik t niet mee eens peerke, Civilians toch beduidend beter. Hoe goed deze plaat ook klinkt de verveling slaat bij mij toe

Het 5e album van Mary Gauthier en wat voor één. Alles klopt aan dit album, de zeer persoonlijke, rauwe, naakte teksten, de prachtige muzikale omlijsting. Voor dat laatste zorgt Joe Henry, die dezelfde groep muzikanten inzet van zijn eigen zeer gewaardeerde album 'Civilians'.
Joe Henry laat duidelijk horen hoe hij weet hoe hij zo'n plaat moet produceren, alles staat ten dienste van de songs en van de zang van Mary Gauthier. Nergens vliegt het uit de bocht, maar het is o zo subtiel. Ik heb gelezen dat het album als het ware 'live' is opgenomen en ergens klinkt het ook zo. In ieder geval prachtig, ieder geluidje, ieder instrument doet er toe en werkelijk zo subtiel neergezet. Als gasten zijn ook van Dyke Parks en Loudan Wainwright van de partij.
Zeker na een intiem optreden van haar in Tilburg ben ik erg enthousiast over deze zangeres en zo langzaam aan wordt mijn verzameling wat groter. Maar bij het beluisteren van dit album zat ik direct op het puntje van mijn stoel en voelde bij sommige nummers een brok in mijn keel. Mary Gauthier kan bijzonder intiem uit de hoek komen, een recensent schrijft dat ze zo persoonlijk schrijft dat zelfs Nick Cave hier niet aan kan tippen. Dat laatste is natuurlijk wel discutabel, maar ik begrijp het wel ergens, Mary Gauthier durft haar zelf bloot te geven met al haar twijfels, al haar teleurstellingen, haar slechte zelfbeeld, alles wordt benoemd. Daarnaast heeft ze juist ook oog voor al die andere losers van deze maatschappij, vaak uitgekotst.
Geen makkelijke kost, maar wel een album dat iets met je doet, dat je werkelijk beroert, aanraakt. Een prachtig melancholisch, misschien soms zelfs depressief album van deze bewonderenswaardige moedige artieste.

veel ballads op dit wat desolaat, behoorlijk kaal klinkende album van Mary Gauthier met 10 eigen songs waarvan 6 co-written.

producer/multi-instrumentalist Gurf Morlix prominent aanwezig op de sterke voorganger "Mercy Now" heeft het veld geruimd en is vervangen door producer Joe Henry en de vermaarde sessiemuzikant/gitarist Greg Leisz.

favoriete tracks "Can't Find the Way", het titelnummer "Between Daylight and Dark" dat zij samen met singer/songwriter Fred Eaglesmith schreef, het treurige "Before You Leave" over het laat zich raden liefdesverdriet (Tell me that you love me one more time, before you leave, wrap your arms around me, hold me tight, before you leave), het gemis van en verlangen naar liefde in "Please" met de regels "Four nights alone in Amsterdam, and I missed you every one, I wish this trip was over and it's only just begun", "I Ain't Leaving" (co-written Travis Meadows) met fraaie pedal steel van Greg Leisz en het intense slotnummer "Thanksgiving".

"Snakepit" (co-written Hayes Carll)" met een wederom prominente pedal steel en haar eigen "Last of the Hobo Kings" zijn eveneens sterkhouders.

over de hele linie genomen opnieuw een prima album van Mary Gauthier, maar n.m.m. zijn de liedjes net iets minder sterk dan op voorgangers "Filth & Fire" en "Mercy Now".

Album werd geproduceerd door Joe Henry
Recorded at The Garfield House, South Pasadena, California

Mary Gauthier: vocals, acoustic guitar
Jay Bellerose: drums, percussion
Greg Leisz: 6 & 12 string acoustic guitar, tenor guitar, pedal & lap steel, Weissenborn, dobro, mandolin
David Piltch: acoustic & electric bass
Patrick Warren: piano, chamberlin, pump organ, keyboards

Loudon Wainwright: backing vocals (tracks 8 & 9)
Sally Dworksy: backing vocals (tracks 7,8 & 9)
Van Dyke Parks: piano (track 2)