Walter Trout - Broken (2024)

Dus, Walter Trout heeft een nieuw album.
Je zou denken dat iemand op zijn leeftijd (70+) wel eens uitgedacht zou zijn.
Je zou denken dat iemand met zo'n werkethiek (30+ albums) wel eens uitgedacht zou zijn.
Je zou denken dat iemand met zoveel concerten per jaar wel eens uitgedacht zou zijn.
Je zou denken dat iemand met zoveel 'gedoe' in zijn leven wel eens uitgedacht zou zijn.
Je zou kunnen denken dat iemand uit de bluesrockscene wel eens uitgedacht zou zijn.
Want wat valt er nog te bedenken.
Dat zou je allemaal kunnen denken.

Poeh. Broken is gewoon opnieuw een sterk album van Walter Trout. Ik schrijf dit een klein beetje hoofdschuddend, uit bewondering. De klasse is namelijk dat het overduidelijk een Trout-album is, zonder dat het kopie van eerdere albums of van eerder nummers is, doch zeker herkenbaar in de Trout-gitaarstijl.

Wat ik persoonlijk prettig vind: Trout speelt (iets) minder snel dan zo'n 10+ jaren geleden, dat vind ik zijn muziek ten goede komen. Voor mij als niet-muzikant klinkt het dan meer gecontroleerder.

De muziek is gevarieerd. Herkenbaar Trout, doch zekers met de nodige frisheid. Hij is nog steeds goed bij stem, weet zijn gitaar nog altijd goed te bespelen. De openingsakkoorden van openingsnummer Broken doen vreemd aan, doch dan wordt het nummer echt ingezet. Een gecontroleerde niet-standaard bluesballad gezonden met Beth Hart. Turn and walk Away, als ik het goed hoor maakt hij gebruik van de Dobro, om even later electrisch aan te vullen. Een countryblues stijl, met subtiele wisselingen. Instrumentaal nummer Love of my life doet me denken aan een zeer fijne samensmelting van de instrumentale nummers van zijn naar mijn mening beste werk Positive Beale street. Het slotnummer Falls Apart heeft naast de keyboards ook een Omnichord. Een zeer warm, klankrijk aanvullend gitaargeluid, waardoor ik aan Sanjay van het album "Outsider" moet denken, terwijl het geen copy daarvan is.

Tenslotte, speciale aandacht voor het nummer Heaven or Hell. Persoonlijk vind ik dit nu al een van zijn beste nummers uit zijn catalogus. Fantastisch, bijna fenomenaal hoe dit rocknummer in elkaar steekt: een mysterieus begin, een soort toekomstkijker/ziener als spreker opvoeren, een krachtige manier van vertellend zingen of zingend vertellen, een drijvende drummer, een stuwende basrif, een gitaarrif om 'u' tegen te zeggen, een net-niet hardrockritme, een passie, een kracht, een statement, een gitaarsolo die eerst in een melodiestand staat, om dan over te gaan in een vuurstand. "We get what we deserve" zingen ze in koor. Nou, wij hebben gekregen het album 'Broken'.

Koos R., dit is mooi verwoord.
Ik vind het een dijk van een album.
Van bluesballad "Broken", met Beth Hart, instrumetaaltje "Love of my life", tot rock "I've had enough", met Dee Snider, en uitschieter (vind ik) "Bleed", met Will Wilde, en verder alles wat ertussen zit.
Een lekker toegankelijk album