Can - Ege Bamyasi (1972)

Inmiddels is ook dit album binnengekomen en meermaals beluisterd. Net als voorganger Tago Mago experimenteel met veel percussie en psychedelisch getint met duistere, bij momenten grimmige sfeer, zij dat de songs hier korter en een tikkeltje lichter zijn. Het richtingloos gefreak op Soup vind ik irritant en belet mij meer dan 4* te geven maar voor de rest vind ik dat wederom een uitstekend album.

Soup vind ik nu juist een nummer waar ik nooit helemaal de vinger op kan leggen. Heb het misschien al wel 100 keer gehoord, maar toch raak ik er altijd een beetje de weg kwijt. Ik vind het juist een prettig, want avontuurlijk en fascinerend nummer daardoor.

Blijkbaar zijn wij dan twee van de weinige die Soup juist heel erg kunnen waarderen. Voor mij dan juist weer een hoogtepunt op het album.

Probeer maar eens stil te zitten met Ege Bamyasi op. Lukt je niet!

Hier ook een sterretje voor 'Soup'.

Te gek nummer, Soup, gewaagd, maar veel andere nummers kabbelen wat voort.

Echtgenote beluistert de platencollectie van haar man en vertelt online haar mening.



Ege Bamyasi

Wauw, dat is nog eens een leuke review site

Het was verschieten toen ik plots Drunk & Hot Girls van Kanye West herkende in Sing Swan Song. Blijkbaar kreeg hij inspiratie voor dat nummer omdat hij drunk and hot girls verstond in plaats van drunky hot bowls. En dan heeft hij meteen dat nummer gesampled.

Dit is trouwens weer een fantastisch album van Can. Het vliegt voorbij.

Vooral de percussie en de beats springen er tussenuit, opvallend veel psychedelische invloeden wederom en dat alles onder het aanstekelijke kattengejank van Damo. Ik vind het heerlijk!

Intrigerende plaat zeg.

Mijn belangstelling aangaande Can werd gewekt door een fijn topic hier op MuMe.
Top 20 albums van een bepaald jaar, en werd als het ware nieuwsgierig naar het werk van deze Duitse experimentele band.
Dit is het 1e album dat ik beet heb gepakt en er gaan er zeker nog volgen. In ieder geval de voorganger van deze, Tago Mago dus - wat ook de aanleiding was uiteindelijk, en absoluut wat werk wat na deze komt.
Er is al veel geschreven over dit album hier en het blijkt echt een plaat waar je echt voor moet zitten en de uniekheid tot je laten inwerken.
Wat opvalt is de losse stijl van musiceren, de creatieve ritmes en de tot in de puntjes verzorgde sounds, die echt heel goed gemaakt zijn.
Meestal hoor je echt wel uit welke periode een plaat is gemaakt, omdat bep.sounds toen hip waren en je uit productionele fratsen iets kunt opmaken.
Can was wat dat aangaat vooruitstrevend bezig, want dit klinkt verre van oubollig en klinken de sounds en ritmes behoorlijk fris.
Naast deze keuzes ook composorisch en individueel vernuft, al blijft de eenheid het belangrijkste.
Van warm tot vinnig en terug. Swingend als een bezetende en de wat nonchalante, maar wel passende zang van de vocalist als gids.
Het album is eigenlijk helemaal goed, al is het laatste stuk van Soup wel even doorbijten.
De Avant-garde vliegt je om de oren, maar de 2e keer kon ik er al een stuk beter naar luisteren.

What can i say ? Fijne ontdekking deze.
Heel originele band met een volstrekt uniek geluid.
Vernuftheid t/m, maar geen krachtpattserij.
De sfeer is het belangrijkste.

Bijzondere band.

Ik heb alleen het eerste nummer beluisterd..het klonk wel aardig..maar soms heb ik te weinig geduld voor dergelijke muziek...technisch knap ed., maar dat doet me meestal niet zoveel. Ik ga zeker voor een of ander topic de rest nog beluisteren deze week, ik hoop dat de rest meer song oriented is..

Dan is Vitamin C het meest interessant om te ontdekken.

Ik ga ook zeker niet voor techniek ansich hoor luigi.
Wel voor originaliteit en dat heeft deze band zeker.
Van gepiel en individuele hoogmoedswaanzin moet ik weinig ( meer) hebben.
Dit is een echte bandplaat. Je hoort wel dat ze meester zijn op hun instrument, maar laten vooral de sfeer spreken.
Niet altijd even gemakkelijke kost, maar mij spreekt het absoluut aan.
Ik kan mij echter ook voorstellen dat dit niet iedereen boeit.
Ik had er vrijwel gelijk een klik mee.

Dat is idd meer een song met kop en staart.
Maar die insteek hebben I'm So Green en Spoon ook wel.

Vitamin C lijkt me de makkelijkste van de 3. Echt iets voor een ongeduldig iemand.

Give it a shot luigi!

Interessant en waarschijnlijk ook best een origineel en invloedrijk album maar naar zo'n nummer als Soup ga ik tegenwoordig echt niet meer voor mijn plezier naar luisteren.De rest vind ik wel beter,met name One More Night en Vitamine C maar Ege Bamyasi in z'n totaliteit doet me niet zoveel.
Misschien binnenkort nog eens of een andere (Monster movie vond ik overigens net iets beter dan deze) van Can proberen.En dan niet op mijn werk maar met al mijn gemakken voorzien thuis.Misschien scheelt dat.
Ik weet niet of het helemaal vergelijkbaar is maar Neu! trok ik wat dat betreft een heel stuk beter.

Ik ben hier door dit: RED FANG - Not For You (Official Music Video) - YouTube

Eindelijk valt het. Heb er even goed de tijd voor genomen. Wat klinken die drums werelds.

Niets voor mij dit genre. Het lukt me niauwelijks om enige structuur te vinden en dan haak ik al snel af. Met Neu had ik hetzelfde. Muziek is er voor mij om te ontspannen en dat lukt me hierbij niet echt. En het mag best moeite kosten om iets te gaan waarderen.
2* voor nummer 36 in de 100 Greatest Albums of 1972. Het staat zelfs op 9 in de huidige chart van best ever albums over 1972.

Hmmm, ik denk met een obscure release van een obscure band te maken te hebben, zit een beetje de hele Musicmeter-community hier.

Ik zie ook gelijk de nodige love it or hate it reacties.

Ik vind het voorlopig wel lekker. Een beetje een rommelige variant van waar Kraan (ook West-Duits) zich bezig houdt. Een kruising tussen funk en psych. Vaak ten onrechte in de krauthoek gegooid.

Lekker ritmisch, lekker speels, lekker gejamd. Ik houd er wel van.

'Pinch'. Doen ze gewoon even Remain in Light bijna een heel decennium te vroeg.

Geschreven in De album Top 100 van...:

Tago Mago, de voorganger van deze plaat, kende ik al heel lang maar het kwartje wilde maar niet vallen. Toen dat een paar jaar geleden eindelijk toch gebeurde heb ik me verdiept in al het werk van deze band en wat ik er uit meeneem is de heilige drie-eenheid Tago Mago - Ege Bamyasi - Future Days en daarvan vind ik Ege Bamyasi dan het lekkerst. Mmm, okra-schoten! Ege Bamyasi is met 39 minuten een stuk lichter te verteren dan de voorganger.
Het recept van Can is dat ze, in de geest van die tijd, met zijn allen bij elkaar woonden en ellenlange jams speelden onder het genot van een jonko e.d.
Al dat gejam werd opgenomen en bassist Holger Czukay plakte en mixte in zijn vrije tijd op vooruitstrevende en invloedrijke wijze al die fragmenten aan en door elkaar, zodat er weer wat heel nieuws ontstond. En in de gelederen hadden zij natuurlijk een paar kleurrijke figuren: werelddrummer Jaki Liebezeit (een mix van funk en duitse punctualiteit) en zanger (I am) Damo Suziki, een enigmatisch persoon die net twee centimeter boven het aardoppervlak voortbewoog. En dan waren er nog gitarist Michael Karoli (die nogal de neiging heeft om door alles heen te soleren maar op deze plaat valt dat gelukkig reuze mee) en toetsenist Irmin Schmidt (hij is de enige die nog in leven is).

Ege Bamyasi gaat van start met Pinch, dat opent met een gitaarfeedback en de drums van Liebezeit. Deze laatste klinken echt WAANZINNIG: ruimtelijk, helder, naturel, super-crispy, het lijkt wel een Albini-opname. Tussen alle instrumenten zit op deze plaat heel veel ruimte, wat me heel goed bevalt. Al snel valt de rest in. en Pinch gaat ruim 9 minuten door zonder duidelijke structuur of richting, en toch is het helemaal kloppend, tof en fascinerend.
Sing Swan Song is veel gestructureerder, bijna een slaapliedje. Gestructureerder dan dit ga je het bij Can niet krijgen. Het is heel mooi van sfeer, dromerig en wat afstandelijk.
Op One More Night staan de drums weer op de voorgrond, de andere instrumenten en de zang draaien er om heen en doen eigenlijk heel weinig. Maar het is meer dan de som der delen, het eindresultaat is een soort regenwoudfunk uit Keulen.
Vitamin C is waarschijnlijk Can's bekendste nummer en het is dan ook een eindeloos fascinerend werkstukje. Het is een soort "half" liedje. Geen standaard couplet/refrein structuur maar er zitten toch duidelijke elementen van een liedje in, maar sec gezien is het geen liedje. Maar het is superpakkend. Ik kan het echt niet omschrijven, aargh!
Soup is het meest "out there" nummer. Het eerste deel is een soort heavy funk, maar als dat is afgelopen gaat alleen de drums door en wat daarna komt is niet anders te beschrijven als dat Czukay in de nabewerking flink over de schreef is gegaan en dat Suzuki zich als sjamanistische spreekstalmeester uitleeft. Bijna musique concrète, ik vind het heerlijk om in te verdwalen.
I'm So Green is weer een heerlijk ongrijpbaar muziekje in de lijn van Vitamin C.
Of Spoon zou ook wel eens het bekendste nummer kunnen zijn. In Duitsland was dit een bona-fide hit, en ook nummer is kort en pakkend zonder een echte songstructuur te hebben.
39 minuten maar het lijkt veel korter... achteraf heb ik vaak zin om 'm nóg een keer op te leggen (en vaak doe ik dat ook!).

Aangekruist als favoriet:
1. Vitamin C
2. Pinch