Still Corners - Dream Talk (2024)

Single Secret World komt na een paar luisterbeurten nogal wat koud en afstandelijk over voor Still Corners begrippen. Wel herkenbare gitaarpartijen, maar het nummer weet me nog niet helemaal te pakken.

Ik heb een andere ervaring. Secret World vind ik leuk: lekker fris, zwoel en dromerig. Ik ken de band niet, dus ik kijk er wellicht met een andere blik naar

Dat zal waarschijnlijk wel invloed hebben op je ervaring ja. Ik kan je het vorige week van harte aanbevelen, staan echt parels van nummers tussen. Zowaar viel vanochtend voor Secret World ineens het kwartje.

Het lijkt wel een Prog hoes zo met die horizon en golven in die kleurstelling. Dat belooft meestal weinig goeds...

Een beetje prog kan de Still Corners sound wel hebben toch?

Jammer dat dat "Far Rider" er niet op staat zeg.

Heavy Days staat er ook niet op, maar een nieuw album van Still Corners kan met het naderende voorjaar nooit kwaad (terwijl de sneeuwvlokken hier rondom neer dwarrelen)

'The Dream' is zowaar nog sterker dan Secret World. 'Crystal Blue' is dan weer een iets mindere gooi. Dessalniettemin een album om naar uit te kijken.

'Today is the Day' is ook weer erg sfeervol. Dit zou wel eens een bijzonder mooie plaat kunnen worden.

Helemaal verslingerd aan ''Today is the Day''.

wat een prachtige plaat!

Alleraardigst, komt ook lekker binnen nu er onverhoopt een uitbundige bundel zonnestralen voor de eerste lente- en misschien zelfs zomerprikkels zorgt in ons landje. Dream Talk is het kleinood getiteld, wat de lading alvast een pak beter dekt dan de wat bevreemdende hoes: een album waarbij je makkelijk gaat wegdromen; dat bovendien zijn momentjes kent, de luisteraar vredig slapend achterlatend terwijl die wat woordjes van appreciatie murmelt, nauwelijks te bevroeden.

Geen plaat voor elk jaargetijde, maar als de mood goed zit klinkt ie erg fijn.

3,5 sterren

Voor wat als een eeuwigheid voelt zit deze bandnaam al in een laatje in mijn hoofd, onder het label 'waarschijnlijk wel wat voor mij'. Waarom het dan nog tot vorig jaar geduurd heeft voordat ik het daadwerkelijk ben gaan luisteren, is mij een behoorlijk vreemd raadsel. Maar het bleek ieder geval dubbel en dwars waar te zijn, al die tijd had het geheel terecht in dat laatje gezeten: dit was liefde op het eerste gehoor van het ziekelijk verliefdmakende soort en hoe dieper ik in hun oeuvre dook, des te meer deze weemoedige poppy droomklanken zich vasthechtten aan mijn ziel. En ik had er nog geen idee van dat er een nieuw album op komst was, dus wat dat betreft was deze veel te late kennismaking toch wel mooi getimed.

Dit album klinkt in mijn oren als een perfectionering van wat al perfect was. Op momenten dreigt het wat té perfect te worden, ligt er saaïgheid op de loer (wat ik bij hun andere albums niet had). Maar elke keer wanneer ik dat even denk gebeurt er op detailniveau toch weer iets wat me tot grote hoogtes op doet tillen en waarmee de band laat horen dat ze dan inmiddels nog zo vertrouwd mag klinken maar toch steeds bijzonder weet te blijven. En het blijft hangen zoals dromen dat kunnen: onwerkelijk vaag maar tegelijk zo intens helder.

Enige smetje op deze meeslepende trip is toch wel die hoes, past totáál niet bij deze klanken en lijkt haast komisch bedoeld als een soort foute cliché-interpretatie van wat we met vaak met een droomband associëren - alsof ze AI dit bij elkaar hebben laten hallucineren - maar ik vrees dat het toch volle ernst is. Voor de rest niks dan lof voor deze zalige soundtrack om bij weg te zwijmelen nu het melancholische verlangen van steeds korter wordende nachten in de lucht hangt.

Ik vind het wel een prachtige hoes trouwens

Het zou zomaar eens kunnen dat AI er iets mee te maken heeft, en toch vind ik het mooi. Ik moet het geheel nog eens goed tot me nemen vooraleer ik er een quotering op plak. Zo meteen maar eens doen

Ik baal als een stekker dat ik er niet bij kan zijn in Sint-Niklaas op 10 mei, omdat ik al op één of ander festival zit hopelijk komen ze heel binnenkort terug naar België & Nederland!

11 mei in Nijmegen

Ja ik zit dus van 9 tot 11 mei op zo'n vaag festival

Klinkt niet echt alsof je er zin in hebt moet je van ArthurDZ mee ofzo?

Nu ben ik wel heel benieuwd naar welke festival je gaat.

Klopt, vrienden hebben ongevraagd een ticket voor me gekocht kutzooi! Maar nee, ArthurDZ is er niet bij. Horst festival, misschien ook wel eerder wat voor jou denk ik, zoek het maar eens op!
Horst Arts and Music – Festival - horstartsandmusic.com ik ken alvast NIKS van de line-up lekker kunstig ook, met een brunch van 80€ als ontbijt enzo op een soort glamping, vage shit heur

's Hertogenbosch toch?

Haha nee wanneer ik ergens mee afkom dan is hij meestal wel enthousiast. Wat een topsmaak heb ik toch ook.

Soms heb je behoefte aan luchtige popmuziek om tegenwicht te bieden aan alle meer donker getinte muziek waarnaar ik luister gecombineerd met de vele regenbuien .

En dan ineens is er Dream Talk en breekt het luchtdek open. De wereld ziet er een stukje positiever uit met 10 prettige popliedjes van pak 'em beet drie en halve minuut. Meanderende melodieën, zwoele zang, subtiele gitaar patronen en veel ander prettigs. Op naar een prachtige lente, een kabinet? en een einde aan al het vreselijke geweld…. Ik blijf dromen iig als ik deze plaat hoor. Ik zet het op repeat totdat het zo is….

Wat een schitterend album. Zo'n eentje die beter en beter wordt na vaker luisteren. Althans voor mij. Waar een song als 'Let's Make Up' me in eerste instantie niet was opgevallen, is het nu een van de pareltjes. Ik sluit me verder aan bij de mooie woorden van Kaaasgaaf. Beter kan ik het niet omschrijven.

Still Corners is een Britse formatie die zich onderscheidt door hun dromerige klanken en etherische melodieën. Deze band, gevormd door Greg Hughes en Tessa Murray, brengt luisteraars naar een sfeer gevuld met melancholische nostalgie en fluisterzachte harmonieën. Hun muziek, een fusie van synthpop en shoegaze, is als een zachte bries die je meeneemt op een reis door onbekende, doch vertrouwde landschappen. Hun teksten, doordrenkt met poëtische diepgang, bieden een reflectie op verloren tijden en ongrijpbare dromen, waarmee ze de harten van velen hebben veroverd. Althans dat is mijn interpretatie van de veelbelovende info die ik over de band heb gevonden. Maar mijn ervaring met het zesde album van deze band getiteld "Dream Talk" is er een van twijfel en weemoed. Lees mijn relaas hier na.

Op een dageraad, zoals vervat in opener "Today Is the Day", ontvouwt zich een bescheiden ouverture, geweven met aangename melodielijnen, die zachtjes aan mijn zintuigen trekt. Voortbewegend naar "The Dream", bemerk ik een welkome versnelling in ritme, echter zonder het hart sneller te doen slaan; het blijft een tamelijk ingetogen ervaring.

Als een zachte echo die in de verte weerklinkt, vertoont "Faded Love" een al te voorzichtige houding. Elk akkoord, elke noot blijft netjes binnen de gebaande paden, waardoor het avontuur onaangeroerd blijft. "What Is Real" onthult zich als een bescheiden psalm, nauwelijks de lengte van een diepe zucht overschrijdend, en laat mij achter met meer vragen dan antwoorden.

In "Lose More Slowly" vind ik een spoor van intrige, al is het maar een flauwe echo van de beloofde opwinding. Het is als een rivier die traag door een eeuwenoud landschap meandert, terwijl "Secret World" terugvalt in een beheerst tempo, fluisterend over verborgen rijken die slechts in dromen bestaan.

"Lets Make Up" brengt een verfrissende bries; de vocalen stijgen prominent op, als een feniks die zijn vleugels spreidt. Maar al snel daalt de energie weer met "Crystal Blue", dat zich zo tam toont als een gekooide vogel, schuw van de wijde hemel.

"The Ship" bereikt ternauwernood een voldoende, gered door zijn melodie en muzikale ondersteuning, als een oude zeeman die verhalen vertelt van vergane glorie. En uiteindelijk, als een laatste poging tot verlossing, danst "Turquoise Moon" lichtvoetig binnen, sprenkelend met kleuren van bevrijding, doch komt dit te laat om mijn sceptische hart volledig te winnen.

Het is een verzameling van tonen en verhalen die, hoewel met momenten van schoonheid, voornamelijk verstild blijven in een cocon van terughoudendheid. "Dream Talk" zal waarschijnlijk niet de annalen van mijn muzikale favorieten betreden, en lijkt bestemd om te verzanden in de vergetelheid, een stoffige hoek van mijn huis gevend aan dit album. Zo blijft de echo van hun melodieën zweven, een fluistering in de wind, haast ongehoord, te midden van de kakofonie van het leven.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

jorro geplaatst: 15 juli, 23:45 uur
"Dream Talk" zal waarschijnlijk niet de annalen van mijn muzikale favorieten betreden, en lijkt bestemd om te verzanden in de vergetelheid, een stoffige hoek van mijn huis gevend aan dit album. Zo blijft de echo van hun melodieën zweven, een fluistering in de wind, haast ongehoord, te midden van de kakofonie van het leven.

Jammer!!! Het is een groeibriljant.

uhuhuhu