Rod Stewart with Jools Holland - Swing Fever (2024)

Feel good plaat die, vermoed ik, het goed doet bij (tuin)feestjes en zwoele, lange zomeravonden.

Dat is het mooiste dat je kan overkomen, een plaat van welke artiest dan ook kopen die vervolgens door je, in mijn geval, echtgenote uit je handen wordt getrokken, op de draaitafel wordt gelegd en wordt afgespeeld.
Van Rod Stewart heb ik de nodige lp's en cd's in huis. "Swing Fever" ken ik niet. Moet ik na mijn vakantie, gezien de lovende berichten alhier, toch maar kopen. Zou vrouwtjelief "Swing Fever" ook uit mijn handen trekken en op de draaitafel leggen? Ik mag het hopen.

Rod Stewart en Amsterdam waren gisterenavond weer intense vrienden. Na enigszins stroef begin ging de charmeur, humor, energie en stem kraan vol open en zag je een machtig mooie klik met het publiek. Hoogtepunten voor mij Young Turks, I don't want to talk about it, Downtown Train, I'd Ratger go Blind, Rhythm of my Heart, People get Ready en Maggie May. Dat laatste nummer zette Rod Stewart definitief op de wereldkaart, om er nooit, ondanks zwakke periodes, meer vanaf te tuimelen ( met Brighton Beach en Touchline als klassiekers in de twenties). De humor, de drang, de passie voor muziek maken, de spirit van het podium hoor je ook terug op dit album, die met verve duikt in het verleden en kleurt als het heden.

Gisteravond werd het EK 2024 geopend met Duitsland - Schotland, 5-1. Met de recente berichten over Rod Stewart (hier de concertrecensie van Oor) gaan mijn gedachten terug naar 1978.

Schotland heeft zich gekwalificeerd voor het omstreden WK in Argentinië. Ik heb net als piepjonge puber de Europarade en Nationale Hitparade ontdekt en ben liefhebber geworden van Rod Stewart. De singles I Don't Want to Talk about It, You're in My Heart en grootste favoriet Hot Legs komen hoog in mijn persoonlijke Top 15, wekelijks neergepend in een oude agenda.
In de Hitkrant las ik dat Stewart een single heeft opgenomen met het Schotse elftal. Een onnozel feitje dat gisteravond oppopte in mijn brein. Leve YouTube, waar ik A-kant Ole Ola vind, maar de B-kant is leuker. Met bovendien die iconische foto van Stewart op de hoes!

En sinds februari dit jaar dus het laatste (?) album van Stewart, deze keer met het orkest van Jools Holland. De ooit rauwe stem van Stewart klinkt hier hees. Bewust of noodgedwongen? Het past in ieder geval bij de muziek, waarin hij swingjazz van de late jaren '20 tot begin jaren '50 weer tot leven brengt. Dezelfde muziek ik vorige maand tegenkwam bij mijn verblijf in Normandië, rondkijkend bij de historie rond D-Day: dit was de popmuziek waar veel soldaten van hielden.
Geen wonder: het klinkt licht, vrolijk en vol energie. Bovendien hoor je op de jongere composities dat rock 'n' roll de kop opsteekt. Het begin van rock met alle subgenres, die ik vanaf eind jaren '70 zou omarmen.

Een genre in ontwikkeling dus met oer-rock 'n' roll in Oh Marie, oorspronkelijk uit 1944 van Louis Prima (in Nederland mede bekend dankzij... André Hazes); het shuffleritme in Sentimental Journey uit 1944 van Doris Day en het orkest van Les Brown; boogiewoogie in Night Train uit 1952 van Jimmy Forrest; Good Rockin' Tonight uit 1947 van Roy Brown; meer boogiewoogie in moordlied Frankie and Johnny, in eerste versie al in 1899 gepubliceerd en vervolgens herhaaldelijk in nieuwe jasjes opduikend.

Drie vragen. Inspireerde Rod Stewart zijn Schotland? Denk het wel: al kwalificeerden ze zich niet voor de tweede ronde, ze versloegen op dat WK Oranje met 3-2; bij deze de beelden.
Is dat een fijn album? Zeker, aanbevolen voor wie van big band swing houdt, met een stukje muziekhistorie erbij. Stewart en Holland zijn wel degelijk relevant.
En tot slot aan Von Helsing: is je ticketswap nog gelukt en was je erbij in Amsterdam?

Mooi stukje RonaldjK, de recensie van Oor is enigszins van zure makelij (dat mag, maar dat vonden velen in de reacties), de recensies in de Telegraaf en zelfs de Volkskrant (4 sterren) waren een flink stuk opgewekter. Ach ja, het blijven meningen, de spirit van dit album zag ik wel degelijk terug om ons heen in grote getalen en genoeg onvoorstel, onvoorspelbaarheid. De slotsecondes bewezen dat misschien nog wel het meeste, na de toegift ging het doek leek het voor de laatste keer naar beneden, maar nee verrassend genoeg ging het weer open en daar lagen band en Rod alsof uitgeteld op de grond. Verbazing alom, waarna het doek echt definitief zakte en veel mensen met een glimlach vertrokken. Die humor, die kwinkslagen waren symbool van het gehele concert.

Nee, ik had helemaal geen tijd om te gaan. Helaas.

Davevr en Redboxford gaven het al eerder aan; de muzikaliteit, de opwinding, de swing en de vrolijkheid van deze plaat is prachtig ontwapenend en heerlijke tegenpool voor, in deze donkere, grijze dagen. Vanavond nog een feestje of met oud versus nieuw dat is deze absoluut een erg fijne optie. In onze kringen knalt deze ongetwijfeld over de speakers bij het ontkurken van de champagne.