Katherine Priddy - The Pendulum Swing (2024)

eerste 2 vrijgegeven nummers klinken leuk

Wat een aangename verrassing was een kleine drie jaar terug het debuutalbum The Eternal Rocks Beneath van de Britse folkzangeres Katherine Priddy. Twee nummers daarvan stonden al op haar ep Wolf uit 2018, het titelnummer en Ring O’ Roses. Wolf was geïnspireerd op Emily Brontë’s “Wuthering Heights”. Het album bevatte composities die Katherine zeven jaar ervoor schreef en die de tijd kregen om te rijpen. Niet alleen de arrangementen van de liedjes waren bijzonder verzorgd, hetzelfde gold voor het uitermate fraaie artwork. Toch vormde haar fluwelen zang de kers op de taart. Een stem, die ondanks het feit dat die altijd op een ingetogen wijze wordt ingezet, vanaf het begin de luisteraar weet te betoveren en te beklijven.

Haar nieuwe album The Pendulum Swing begint, net als bij haar grote voorbeeld Nick Drake op diens album Bryter Layter met een sfeervolle instrumentale opener. En net als bij Drake op diens eerste twee albums zijn de songs weelderig en subtiel ingekleurd. Het was dan ook niet vreemd dat ze meewerkte aan het fraaie tributealbum The Endless Coloured Ways : The Songs of Nick Drake. Dat ze zich nummers van anderen volledig naar zich toe kan trekken, bewees ze vorig jaar ook met haar samen met John Smith vertolkte McGarrigle klassieker Talk to Me of Mendocino.

Veelal liggen de nieuwe songs in het verlengde van haar debuut. Songs die hier wat afwijken van de overige zijn These Words of Mine dat een countrytintje heeft en Ready to Go, een duet gezongen en geschreven samen met George Boomsma (ongetwijfeld Nederlandse roots). Regelmatig vormt thuis in diverse gedaantevormen een thema in de songs op het nieuwe album. Of het artwork van het album weer net zo fraai is als bij het vorige weet ik nog niet, het album is uiteraard reeds besteld. Concerten in Nederland staan helaas nog niet in de planning, maar voorlopig ben ik wel even zoet met The Pendulum Swing.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Katherine Priddy - The Pendulum Swing - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Katherine Priddy - The Pendulum Swing
De Britse singer-songwriter Katherine Priddy leverde met haar debuutalbum The Eternal Rocks Beneath een van de mooiste (folk)albums van 2021 af en herhaalt dat kunstje met het misschien nog wel indrukwekkendere The Pendulum Swing

Katherine Priddy’s debuutalbum The Eternal Rocks Beneath werd bijna drie jaar geleden terecht overladen met superlatieven. De Britse folkmuzikante gaf immers op subtiele wijze een eigen draai aan de traditionele Britse folk en betoverde met een stem die niet onder deed voor de mooiste stemmen in het genre. Ook op haar tweede album The Pendulum Swing maakt de Britse muzikante onmiddellijk een onuitwisbare indruk met haar prachtige stem, maar ze verrast ook met een wat voller geluid, dat nog net wat meer dan op haar debuutalbum de grenzen van de traditionele Britse folk opzoekt. “A rich, thoughtful creation” noemt The Guardian het en dat is het.

Het gaat te ver om te zeggen dat ik niet zo heel veel heb met de wat traditionelere Britse folk, want er zijn absoluut albums in het genre die me zeer dierbaar zijn, maar het is zeker niet mijn favoriete genre, waardoor ik nieuwe albums in het genre vaak laat liggen. Er zijn echter uitzonderingen en het in 2021 verschenen The Eternal Rocks Beneath van Katherine Priddy was zo’n uitzondering. Het debuutalbum van de Britse muzikante maakte direct bij de eerste keer horen een onuitwisbare indruk en schopte het uiteindelijk tot de top 10 van mijn jaarlijstje over 2021.

Nu liet Katherine Priddy zich op haar debuutalbum weliswaar stevig beïnvloeden door de traditionele Britse folk, maar ze zocht ook zeker de grenzen van het genre op, zij het op subtiele wijze. The Eternal Rocks Beneath was in alle opzichten een mooi en indrukwekkend album, maar het was vooral de stem van Katherine Priddy die er uit sprong. De Britse muzikante, die terecht werd bejubeld door de folk minnende muziekpers, herinnerde met haar stem aan de groten uit de Britse folk en betoverde een album lang met haar zang.

Deze week keert Katherine Priddy terug met haar tweede album en daar zit door het succes van The Eternal Rocks Beneath wel wat druk op. Katherine Priddy laat op The Pendulum Swing horen dat ze goed om kan gaan met deze druk. Het tweede album van de muzikante uit Birmingham gaat op zich verder waar haar debuutalbum bijna drie jaar geleden ophield, maar meer van hetzelfde is The Pendulum Swing niet.

Ook op haar tweede album maakt Katherine Priddy geen geheim van haar liefde voor de traditionele Britse folk en ook dit keer imponeert de Britse muzikante met haar stem, die absoluut behoort tot de mooiste (folk)stemmen van het moment. Ook voor The Pendulum Swing deed de Britse muzikante een beroep op producer Simon Weever, maar hij heeft het tweede album van Katherine Priddy voorzien van een wat voller geluid.

Op haar debuutalbum beperkte Katherine Priddy zich zeker niet tot de akoestische folk, maar The Pendulum Spring is nog veel rijker ingekleurd met akoestische en elektrische gitaren, synths en strijkers en blazers. The Pendulum Swing klinkt voller dan het debuutalbum, maar de instrumentatie staat nog altijd in dienst van de prachtige stem van Katherine Priddy, die me direct bij de eerste vocale noten van haar nieuwe album te pakken had. Het is een stem die ook zonder muzikale begeleiding waarschijnlijk makkelijk overeind blijft, maar die het ook opvallend goed doet in de fraai ingekleurde klanken op The Pendulum Swing.

Vergeleken met haar debuutalbum doet Katherine Priddy op album nummer twee alles nog net wat beter dan op haar debuutalbum, maar de meeste progressie hoor ik in haar songs, die een stuk veelzijdiger zijn dan op haar debuutalbum en die stuk voor stuk diepe indruk maken dankzij de gelaagdheid en veelzijdigheid. Die indruk maakt Katherine Priddy overigens ook weer met haar geletterde teksten, die deels zeer persoonlijk van aard zijn.

Het tweede album van Katherine Priddy blijft de Britse folk grotendeels deels trouw, maar zoekt nog iets nadrukkelijker de grenzen van het genre op, zonder al te zeer te verdwalen overigens en met een vleugje country en een snufje Ennio Morricone als uitersten. Voor folkpuristen kleurt Katherine Priddy misschien net wat te vaak buiten de lijntjes, maar ik vind The Pendulum Swing een fantastisch album, dat uiteindelijk haar zo indrukwekkende debuutalbum wel eens kan gaan overtreffen. Erwin Zijleman

Mijn eerste kennismaking met haar muziek. Referenties naar Nick Drake en John Martyn maakten mij meer dan nieuwsgierig. Vandaag op vinyl beluisterd ( en gekocht). Voor een echt oordeel moet ik die zeker vaker beluisteren maar durf nu al te zeggen dat de schoonheid er werkelijk afspat ja. Mooie productie en sterk songmateriaal, bovendien mooi gezongen. Geen pure folk, te veel andere invloeden en inkleuring. Maar bijzonder fraai wellicht mede daardoor. Tekstueel met de nodige ( persoonlijke) diepgang. Gaat voorlopig vaak voorbij komen. Meer over een tijdje...

Ik kan me wel voor mijn kop slaan. Door bovenstaande aanbevelingen van Lura en erwinz werd ik mij er van bewust dat ik drie jaar geleden zo gelukkig werd van haar muziek op The Eternal Rocks Beneath, maar dat ik dat prachtalbum tot mijn schande na 2021 eigenlijk nooit meer heb beluisterd.

En dat gaat zeer zeker veranderen nadat ik nu een aantal malen dit zowaar nog fraaiere The Pendulum Swing heb gehoord. De inspiratie door de muziek van Nick Drake is duidelijk, zonder dat dit ten koste gaat van de eigenheid van Katherine's muziek. En uiteraard speelt daar haar mooie heldere stemgeluid een grote rol in.

Verder is de kwaliteit van de songs dik in orde; er staat geen opvullertje tussen. Ook het instrumentale intro heeft een functie. En de kwaliteit van de songs is voor mij altijd erg belangrijk. Hoe mooi de uitvoering ook is, hoe goed de teksten ook zijn, hoe mooi er gezongen of geproduceerd is, als de song te zwak is gaat het voor mij nooit worden. En helaas hoor ik de laatste jaren in toenemende mate artiesten en bands waar dat voor geldt.

Prijsnummer is wat mij betreft First House on the Left. Wat een song!

Mooi album. Moet wel nog wat vaker beluisteren. Geniet nu vooral van Selah en These words of Mine.

Zo tegen het einde van het jaar luister ik weer eens naar de albums van de eerste maanden van dit jaar. Ben ik nog steeds zo enthousiast? Of valt dit al met al nu een beetje mee (of tegen)?

Nou: bij dit album krijg ik nog steeds dezelfde ervaring als destijds. Zeker jaarlijstjesmateriaal!