Green Day - Saviors (2024)

Eigenlijk best positief verrast door de vooruitgesnelde singles. Niks nieuws onder de zon, maar ik hoor weer iets van de ´oude´ Green Day. Van sommige bands hoef je nou eenmaal niet te verwachten dat ze zich steeds opnieuw uitvinden. Dit klinkt best lekker.

Hopelijk beter dan het vorige album. Die is echt om te janken zo slecht.

De albums dáárvoor ook. We gaan het meemaken, maar ik heb weinig vertrouwen...

Alles na American Idiot is niet best inderdaad.

Heel lekkere plaat van Green day, over de gehele lengte eigenlijk goed! Niet gedacht dat ze dit nog in zich hadden, na toch wel enkele ongelooflijke miskleunen.
Bobby Sox, one eyed bastard en Living in the 20s als voorlopige favorieten.
Maar dat kan nog veranderen, want eigenlijk is alles van dit niveau!

Ook ik vind de laatste albums van Green day niet al te best, maar...
Dit album is toch echt wel het betere werk van de laatste jaren van hen. Veel lekkere upbeat pop punk nummers zoals we dit van ze gewend zijn in de vroege jaren! Ik durf het zelfs op het niveau van American idiot te zetten.
4*
ABDrums geef het een kans
Ik vond het de laatste jaren ook niet veel maar ze zijn duidelijk terug!

Mijn verwachtingen zijn echt absoluut nul naar aanleiding van de laatste Green Day platen (die ik overigens ook niet al te best heb gerate zie ik...), dus ik ben benieuwd. Jouw woorden maken me wel nieuwsgierig en klinken veelbelovend!

Het lijkt weer meer op de energie van de oude Green Day. Zeker niet slecht maar 4* wil ik nog niet geven.

Op zijn veertiende studioalbum Saviors steekt de Amerikaanse rockband Green Day zijn ambitie niet onder stoelen of banken. De drie leden zijn er namelijk van overtuigd dat hun muziek de wereld kan redden. Vandaar ook de albumtitel Saviors. Met een dergelijke ambitie moet je wel met een dijk van een plaat op de proppen komen, dus riep Green Day de hulp in van oude bekende Rob Cavallo, die als producent onder andere aan de wieg stond van Green Days succesplaten Dookie (1994) en American Idiot (2004). Maar of Saviors zich daaraan mag meten…

In de te redden wereld van Green Day is wederom Amerika die natie het moet ontgelden, want Saviors opent met het weinig aan twijfel overlatende The American Dream Is Killing Me. In drie vlijmscherpe minuten wordt een kritisch perspectief op het disfunctioneren van de Amerikaanse samenleving geschetst, waarbij vragen worden gesteld over de impact van de ‘American Dream’.

Look Ma, No Brains! is een al even typische Green Day-track. Rammende punkpop met zelfspot en humor, waarbij zanger Billie Joe Armstrong op ironische en sarcastische wijze zijn tekortkomingen beschrijft. Het uit duizenden te herkennen en tevens uitgekauwde Green Day-format blijkt een nog steeds prima functionerend format te zijn. Muzikaal gezien dan wel, want naarmate het vijftien tracks tellende Saviors vordert begint op te vallen dat dit format niet blijkt te werken voor de allengs bedenkelijker wordende songteksten. One Eyed Bastard is nog wel te pruimen, maar toont in de gitaarriff gelijkenis met So What van P!NK, waardoor het – mede gevoed door cliché-zinnen als ‘Revenge is sweeter than wine’ – wat puberaal in het gehoor ligt.

Het wordt nog erger als Armstrong Goodnight Adeline inzet: ‘Can you feel my pain?/ Can you see my sorrow?/ Here comes a better day, but it’s got nothing to do with tomorrow.’ Armstrong en consorten zijn wel eens scherper en zeker origineler geweest in hun woordkeuze. Gelukkig laten ze die kwaliteiten, hetzij sporadisch, toch aan bod komen op Saviors. Zoals in Strange Days Are Here To Stay dat net zo goed Basket Case deel 2 had mogen heten, want de gelijkenis met deze hit uit 1994 is wel opvallend groot. Het lied beschrijft hoe de wereld blijvend veranderd is en dat onzekerheid en vervreemding nu een constante factor zijn geworden. Ondanks de sterke gelijkenis, of misschien wel juist dankzij deze gelijkenis met Basket Case, is Strange Days Are Here To Stay het hoogtepunt op deze driekwartier durende plaat.

De drie afsluitende tracks zijn stuk voor stuk ondermaats. Father To Son is een sentimentele tranentrekker die oprecht bedoeld zal zijn, maar luistert als het plichtmatig inbouwen van een rustpunt op Saviors. De titeltrack zelf grijpt op de valreep nog naar een middel dat Green Day vaker heeft ingezet: zingen door een megafoon, met name om het imago als arbeidersklasse-band kracht bij te zetten. Fancy Sauce tot slot is een maatschappijkritisch lied, verpakt in een satirische, donkere vorm. Het meest storend is niet de sound , dat is net als bij bijna alle tracks op Saviors best prima verzorgd, maar de woordenboek-rijmelarij: ‘Go go/ Falling like a yo-yo/ Paradise for locos/ Medicate my sorrow’. Auw…

In zekere zin vormt Saviors de vervolmaking van een drieluik. Dookie vertegenwoordigt de vroege jaren van de band, gekenmerkt wordt door jeugdige energie en humor. American Idiot is volwassener, met serieuzere thema’s en een scherpere focus op maatschappelijke kwesties. Saviors is de definitieve borging van Green Day in de adolescente wereld en gaat minder over thema’s en maatschappelijke kwesties, maar meer over hoe de leden van Green Day zich verhouden tot die thema’s en maatschappelijke kwesties. Dat zegt iets over de persoonlijke groei van Green Day, maar nog niets over de kwaliteit van Saviors als album. Op zijn best herinnert deze plaat je eraan waarom je ooit viel voor het energieke en rebellerende geluid van Green Day. Op Saviors zijn die elementen zeker te horen, maar als geheel is Saviors toch een wat minder sterk album geworden. Dat wordt vooral veroorzaakt door de songteksten. Deze zijn bij tijd en wijle ondermaats en zeker niet goed genoeg om de eerder genoemde ambitie van Green Day om de wereld te redden met hun muziek, mee in te lossen. Nee, redders worden de leden van Green Day niet met Saviors. Hooguit reddertjes.

Green Day - Saviors - nieuweplaat.nl

Na de eerste singles ‘The American Dream is killing me’ en ‘Look ma no brains’ had ik eigenlijk niet zo veel hoop meer op een écht goed album. Een beetje makkelijke nummers en het idee van de eerste track is ook al beter gedaan met ‘American Idiot’.

Vandaag voor het eerst alle nummers van Saviors kunnen luisteren en het valt me toch zeer mee! Saviors benadert soms de 90’s en zeroes sound van Greenday. Soms vind ik de maatschappijkritiek geslaagd en soms ligt ie voor mijn smaak ietsje té dik erop, maar dat mag de pret niet drukken.

Nummers als ‘Bobby sox’, ‘Coma City’ en ‘Strange Days’ zijn voorlopig mijn favorieten. Het titelnummer is ook ok. Natuurlijk zijn niet alle nummers even sterk, maar ‘Saviors’ gaat voorlopig zeker in mijn cd-speler en spotify lijst. 3,5* had ook gekund, maar het is een van mn favoriete bandjes die al héél lang meeloopt dus van mij 4 sterren!

Mijn indruk na de eerste beluistering, na het tegenvallend eerste nummer, is heel erg goed. Ik sluit niet uit dat ier nog een halfje bij kan komen. De band is echt op dreef en weet op grootse wijze punk in hun pop songs te verweven, i.p.v. andersom zoals vroeger. De plaat is gevarieerd en laat horen hoe goed zowel band als muzikanten zijn. Ook een punkrock band kan gracieus oud worden blijkt maar weer. 30 Jaar na de doorbraak staat de band nog steeds als een huis.

Een klassieker binnen het oeuvre van deze Amerikaanse punkrockband (steevast met een hoge dosis aanstekelijkheid) zal deze nieuwe niet worden, en dat kan je ook moeilijk verwachten. Maar een return to form is het wel, ik hoor echo's van hun betere jaren '90-werk (Dookie) en op een aantal tracks laten Billy Joe Armstrong en co horen dat ze hun aanstekelijke energie nog steeds kunnen combineren aan maatschappijkritische teksten met een laagje humor - Bobby Sox en Coma City zijn bijvoorbeeld twee erg fraaie songs.

Toch is het geen onverdeeld succes: de singles vind ik best matig en verderop het album staan een aantal dreinerige trage nummers die het glazuur op m'n tanden doen springen.

3 sterren

Green Day gaat met deze plaat terug naar een geluid dat dicht aanschuurt tegen American Idiot, dat dit jaar alweer 20 jaar bestaat. Geen rare fratsen, rechttoe rechtaan opwekkende poppunk die prima wegluistert. Het songwritingniveau is helaas wat minder, echt indrukwekkend wordt het nergens.

The American Dream is een beetje American Idiot, Father to a Son probeert wat te hinten naar Wake Me Up... maar daardoor wordt toch vooral duidelijk dat Green Day dit kunstje eerder al beter gedaan heeft. Neemt niet weg dat het allemaal aangenaam klinkt, nergens vervelend of slecht wordt.

Een makkelijk album dat vooral een eerbetoon lijkt aan het verleden, maar nergens dat niveau benadert.

Zowaar, weer een voldoende voor green day. Dat is lang geleden. Wie weet stijgt ie zelfs nog wat.

Voor mij ook voor het eerst sinds lange tijd dat ik van een compleet Greenday album heb genoten, deels gevoed door nostalgie, want het klinkt zeer vertrouwd. Sluit niet uit dat ik hem nog hoger in ga schalen.

Moet altijd aan een jonge David Bowie denken bij het zien van de jongen op de hoes, echte naam Ivan Fraser.

Fijn album. Geen slecht nummer, nergens verrassend of echt uitstekend.

Dat Billie daadwerkelijk in rehab heeft gezeten geeft het nummer ‘Dilemma’ toch ook wel een lading mee.
Als je Saviors beschouwt als derde deel van de drieluik Dookie (1994) American Idiot (2004) Saviors (2024) dan valt het geheel wel op zn plek.

Overigens vind ik het te makkelijk om te zeggen dat na American Idiot alles slecht was. Niet alles was even goed. Maar bijvoorbeeld een Revolution radio had toch ook enkele toppers, zoals Forever Now.
De plaat Demolicious, met de ruwe versies van 99 revolutions en stay the night luister ik ook nog geregeld.

Wat mij betreft het beste album sinds Warning.
Het heeft inderdaad wat van American Idiot, maar dan zit er een soort oude rauwheid in, die ik wel kan waarderen

Zo na een eerste paar keer luisteren bevalt het album mij wel. Van de vorige is mij weinig bijgebleven, op Revolution Radio stonden nog wel een aantal plezierige nummers, maar Green Day zette ik toch maar weinig op. Het is een volwassen album, qua uitvoering van de muziek dan. Om het een drieluik te noemen met Dookie en American Idiot kan ik wel mee inkomen, het is wat dat betreft ook een logische afsluiter van de trilogie, maar niet de beste. Ik kan het zover wel waarderen

Voor het eerst 2 tracks tegengekomen die ik wel aardig vind van deze band. Laat ik het maar even melden.

Ik ben Green Day na American Idiot een beetje uit het oog verloren na een hele reeks flutplaten. Maar deze Saviors is toch een aangename verassing. Green Day vindt zichzelf zeker niet opnieuw uit, maar ik hoor weer wat fijne ongeforceerde (pret)punkliedjes zoals ik in jaren niet meer van ze heb gehoord. Het is geen Dookie, Insomniac of zelfs American Idiot, maar 'The American Dream is Killing Me', 'Look Ma, No Brains', 'Dilemma' en mijn favorieten '1981' en 'Coma City' rocken als vanounds en kunnen zich meten met hun betere platen uit de jaren '90.

Ik vind ze op hun best als ze niet geforceerd een radiohit proberen te schrijven. Toch staan op Saviors ook wel een aantal van dat soort nummers. 'One Eyed Bastard' is Green Day by numbers met een rifje dat van Pink is gejat en 'Bobby Sox' heeft een tenenkrommende tekst. Dit vind ik echt een draak van een nummer. Ze moeten niet proberen om 'hip' te klinken. Ook een aantal vrij voorspelbare liedjes die niet slecht zijn, maar ook niet opzienbarend.

Al met al zet ik deze op 3,5*. Maar de ene 3,5* is de andere niet blijkt wel, want deze Saviors is een verademing vergeleken een aantal van hun voorgaande platen.