The Libertines - All Quiet on the Eastern Esplanade (2024)

Ik moet bekennen dat ik altijd een wat minder groot fan was van deze band dan ik wilde, en heb nooit helemaal de vinger erop kunnen leggen waar 'm dat in zat. Ik hoorde toch altijd meer dan genoeg ingrediënten die mij zouden moeten aanspreken, maar afgezien van een nummertje hier en daar kregen de heren Doherty en Barât mij maar nooit écht in hun greep. Geen idee waarom dat bij deze plaat zo totaal anders blijkt, maar ditmaal merk ik dat ik van begin tot eind met een enorm plezier hiernaar luister en er geen genoeg van krijgen. Echt hele sterke songs, poëtisch en swingend, met een groots gevoel gezongen en bijzonder smaakvol gearrangeerd, vrij ouderwets maar nooit oubollig. Om maar eens dat gore woord van stal te halen, best wel: tijdloos. Nu dat verdraaide kwartje dan eindelijk gevallen is, zal ik hun oude werk ook weer eens een kans geven, maar voorlopig ben ik hier niet op uitgeluisterd.