Lenny Kravitz - Blue Electric Light (2024)

Ah, leeftijdsdiscriminatie dus. Een 20 jarige met een goed lijf prima, een 60 jarige niet. Helder Of je vindt dat iedereen in een net pak hoort op te treden. In dat geval heb ik niks gezegd natuurlijk.

Het gaat mij niet om iets ordinair vinden of niet, wel dat het sneu is voor een 60-jarige. Ik zie namelijk heel jonge rocksterren waar ik dan eerder denk: trek wat aan, je kan het niet hebben.
En pubermeiden met het gedrag van Madonna daar kan je ook wat van vinden toch, maar dat staat los van leeftijd vind ik dan.

Nou ja, Lenny pakt het slim aan want inmiddels gaat het meer over zijn lijf onderhand en heeft ie toch de aandacht. ja, ja dat doe ie goed hé!

Groot verschil vind ik wel dat ik bij Kravitz het gevoel heb dat hij goed voor zichzelf zorgt terwijl ik van andere artiesten juist schrik (van wat ze zichzelf aandoen). Zijn fysiek is totaal geen issue voor mij verder (eerder motiverend zoals ik al schreef), maar van een alles behalve afgetakelde Lenny hoop ik dat hij het ook nog een keer kan opbrengen creatief diep te gaan voor een mooi album. Ik heb me daar bij veel artiesten ook al over verbaasd. Hoe kan het nou helemaal op zijn?

Nee, dat is geen leeftijdsdiscriminatie. Ook clips met 20 jarige artiesten met veel nudity en bling bling vind ik vrij stijlloos. Maar dan kan je nog denken: het zijn late pubers. Het schijnt erbij te horen. Bij ervaren artiesten als Kravitz en Madonna vind ik het een beetje sneu worden.

Exact. Ik kijk liever naar Lenny dan naar Iggy. Creatief gezien is inderdaad een andere discussie en ook op dit album is het allemaal wat slapjes. Prima, maar niet heel erg spannend of boeiend.

Maar Iggy heeft tenminste een broek aan.

Ze verdienen er anders goed hun boterham mee. Noem het maar sneu. En wat is sneu? Iedere artiest verkoopt zichzelf op zijn of haar manier. Mick Jagger wordt ook sneu genoemd door als oude opa de rockster uit te hangen, maar jij en ik genieten er wel van. Nogmaals: ik zou willen dat ik er zo uitzie op mijn zestigste. En het is gewoon niet beroerd om naar te kijken, daar denk ik dan bij veel jongere artiesten anders over.
Of de manier van presenteren je ding is is wat anders, maar dat staat wat mij betreft los van leeftijd.
Onze oma's liepen op hun vijfstigste in een bloemetjesjurk met een permanentje, onze opa's gingen niet meer naar rockshows. En wat doen wij nu? Zijn wij nu ook sneu?

Ik ga nog steeds naar concerten van heel jonge bandjes. Het verbaast me telkens weer hoe oud hun publiek soms is: veertigers en vijftigers? Volop aanwezig en ook rustig nog in de moshpit. Is dat sneu? Kale, dikke vijftigers die denken dat ze nog 20 zijn daar wild te staan springen? Mooi dat het kan toch. Tijden veranderen, leeftijd schuift op.


Oh ja? Iggy Pop poses naked for Jeremy Deller exhibition | Art and design | The Guardian - theguardian.com



Maar goed. Benieuwd of de mening over zijn werk bijgesteld gaat worden of dat we die mening wel delen.

Alleen al t feit dat t hier meer over zijn lichaam gaat dan zjjn muziek is veelzeggend helaas

Je ziet geen bijna zestig jarige dat is het ding.

Dus puur omdat je toevallig op internet zijn leeftijd hebt gelezen zou het sneu zijn.

Dat riekt dus naar afgunstig ongenoegen.

De glitchende bitch in je system iets waar velen mee te kampen hebben.

Heel menselijk en volstrekt normaal vooral ook.

@aERodynamIC: Kale, dikke vijftigers die denken dat ze nog 20 zijn en in een moshpit wild staan te springen? Vind ik ook een sneu gezicht.

Wel leuk dat ze nog plezier hebben op hun ouwe dag.

Blue Electric Light is het twaalfde studioalbum van ‘living legend’ Lenny Kravitz. Deze status van levende legende werd in maart van dit jaar nog maar eens bevestigd toen hij onder toeziend oog van dochter Zoë Kravitz en goede vriend Denzel Washington, zijn eigen ster kreeg op de Hollywood Walk Of Fame. Hij hoeft zich allang niet meer te bewijzen, maar zijn arbeidsethos (zowel in de opname- als in de fitness-studio) draait nog als in zijn vroege jaren, anno 2024 resulterend in een strak album (en een minstens zo strak lijf).

‘Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg’, zei Albert Einstein lang geleden. Die uitspraak is geheel van toepassing op Blue Electric Light als je de carrière van Kravitz in drie muzikale tijdvakken indeelt: de jaren ‘80 en vroege jaren ’90 waarin retro-rock en funk-fusion centraal staan, de midden jaren ‘90 tot vroege jaren 2000 met meer nadruk op experimentele en alternatieve rock en de mid-2000s tot nu met een basis van traditionele roots gecombineerd met aftastende genre-mixing. In twaalf tracks wandelt Kravitz op Blue Electric Light lichtvoetig door deze tijdvakken en weet eenieder die een beetje bekend is met Kravitz’ oeuvre waar hij/zij aan toe is zonder nog maar een noot gehoord te hebben.

Sfeervolle opener van het album is It’s Just Another Fine Day (In This Universe Of Love) en gaat over de ervaring van afstand en scheiding tussen geliefden tijdens een periode van isolatie. Gelet op het veelvuldige gebruik van het woord ‘lockdown’ lijkt het vrij duidelijk waar Kravitz op doelt. Het daaropvolgende lied TK421 is veel steviger en tekstueel ook een stuk sterker. Waar Kravitz nog wel eens blijft hangen in een flowerpower-vocabulaire, toont hij zich op TK421 veel creatiever wanneer hij een Stormtrooper uit de film ‘Star Wars Episode IV: A New Hope’ gebruikt als creatief element om een gevoel van eenheid, kracht en vastberadenheid over te brengen.

Je hebt bij het horen van deze eerste drie tracks al snel de associatie met Prince, maar met het nummer Paralyzed laat Kravitz een sound horen die meer lijkt op zijn Circus-periode: zwaarder, bombastischer, donkerder. Doordat dit weer wordt gevolgd door Human, een lied in Depeche Mode-stijl (People Are People), voelt Blue Electric Light halverwege de plaat wat springerig.

Alle individuele tracks zijn aantrekkelijk van klank, maar vormen nog geen congruent geheel. En dat wordt bevestigd door de song Let It Ride. Die klinkt namelijk als een left-over uit de periode dat hij Justify My Love voor Madonna schreef. Evenals alle andere tracks is ook Let It Ride een prima lied, alleen lijkt het alsof elk lied de associatie met de muziek van iemand anders oproept. We horen veel Prince, een beetje Madonna, her en der wat Depeche Mode, een snufje Level 42 (in de baslijnen) met James Brown als verbindende sluier daar overheen gedrapeerd.

Religie heeft een centrale rol in het leven van Kravitz. Love Is My Religion bevat wederom typische Lenny-lyriek, waarbij hij deze keer een soort gospel-rock (bestaat dit genre?) als platform gebruikt om hieraan uiting te geven. Al luisterende zou je bijna vergeten dat de man (op wat blaasinstrumenten na) alle instrumenten zelf speelt. Zelfs een sitar ontkomt niet aan het talentrijke, muzikale brein (en hart) van Lenny Kravitz.

In iets minder dan een uur rondt Kravitz zijn reis door zijn drie persoonsgebonden muzikale tijdvakken af. En hoewel de eerdere kritiek het gebrek aan samenhang was, blijkt dat wanneer Blue Electric Light voor een tweede en derde keer beluisterd wordt er wel degelijk verbindende kwaliteit op het album te vinden is. Misschien wel meer dan op zijn vorige twee á drie albums te bespeuren was. Wat dan, na meerdere luisterbeurten, ook opeens opvalt is dat een aantal van de tracks een hoog demo-gehalte lijken te hebben. Alsof het niet allemaal even groen en rijp is. Dit maakt Blue Electric Light tegelijkertijd boeiend, omdat je als luisteraar het gevoel krijgt onderdeel te zijn van een wordingsproces. Blue Electric Light is als geheel een aantrekkelijke plaat geworden, zonder hemelbestormend te zijn.

Gelukkig hoeft Kravitz zich daar geen zorgen over te maken, want die heeft op de Bahama’s zijn eigen hemel-op-aarde gecreëerd. Inclusief studio waar hij deze lp heeft opgenomen. ‘Some guys have all the luck’ zei Kravitz een paar weken geleden in The Tonight Show. Geen speld tussen te krijgen.

Recensie | Lenny Kravitz - Blue Electric Light | Nieuweplaat.nl

En Lenny ploetert door en door, trekt zijn eigen plan en maakt de laatste 30 jaar plaatjes die nergens opzien baren. Niet dat zijn eerste albums hemelbestormend waren - de verering van Hendrix en andere exponenten uit de soul en blues hoek lag er immers wel erg dik bovenop - maar het frisse songmateriaal maakte wel een sympathieke indruk.
Nadien wist Kravitz nooit meer echt te verrassen. Het nieuwtje was er vanaf en de echte drang om zichzelf uit te dagen bleef achterwege.

Nu is er dan Blue Electric Light en toch ben je dan wel nieuwsgierig wat Lenny er van weet te brouwen.
Eerst maar de positieve punten;

Kravitz is goed bij stem, niet dat ik een groot liefhebber ben van man's zangkunsten, maar hij brengt het er goed vanaf.
De productie is prima te noemen, kom daar nog maar eens om tegenwoordig en de knipoog naar de jaren 80 - John Mayer ging hem al voor - levert af en toe aardige momenten op.

Tot zover de positieve kant van het verhaal. Kravitz weet wederom enkele slaapverwekkende deuntjes voort te brengen.
Dat elke song vaak dezelfde structuur kent wisten we al van Lenny, maar zelden wordt je verrast op een onverwachte transitie, a-typische tempowisselingen of een exotisch instrument.
Daar zit hem voor mij dan ook de compositorische zwakte, door 82 keer de titel van het refrein te herhalen maak je de song niet sterker naar mijn mening.
Hetzelfde kan gezegd worden van Honey, de lichte funk-inslag is best aardig maar als het op beslissende momenten aankomt weet Kravitz zelden een song fraai uit te bouwen.

Blue Electric Light; het is de zoveelste worp van Kravitz, en de gemiddelde muziekliefhebber zal zich tijdens het huishouden niet storen als de muziek zich verspreid in de woonkamer. Maar een dergelijke insteek is mij te mager om te spreken van een goed album.

Wat een gemene opmerking over mijn held Iggy Pop. Mag ik je er even op attenderen dat Iggy maar liefst 17 zomers ouder is dan de heer Kravitz.

Over deze plaat dan maar weer ? Daar is het nog te vroeg voor. Heb Blue Electric Light pas een keer voorbij laten komen. It's Just Another Fine Day (In This Universe of Love) komt in ieder geval lekker binnen.

Best ok eigenlijk. Niet hemelbestormend maar gewoon typisch zijn stijl. Lekker voor als het zonnetje schijnt. Niet alle muziek moet serieus zijn

Ik hoorde gisteren Heaven op de radio (mijn lp is nog niet gearriveerd.) Klonk fijn, maar wel heel erg Prince. Daarna nog een track (geen titel gehoord) wat helaas (weer) als niemandalletje klonk.
Echter wacht ik toch nog op hele plaat, voor ik kan concluderen of ik het echt matig vind of niet.

Volgens mij is Lenny Kravitz nog nooit hemelbestormend bezig geweest en nu dus ook niet. Prima plaatje, typisch Lenny. Niets meer niets minder. Geen briljant album, maar hoeveel briljante albums verschijnen er ueberhaupt nog. Ik kan er geen eentje bedenken dit jaar.

Human doet mij aan de coupletjes van The Jacksons - Walk right now denken.

Ik doe even een voorzetje voor je:

- Beth Gibbons - lives Outgrown
- Billie Eilish -Hit Me Hard and Soft
- Jessica Pratt - Here in The Pitch
- Vampire Weekend -Only God Was Above us

Nog meer?

Overigens vind ik deze Lenny weer een stuk beter te doen dan Raise Vibration. Niet hoogstaand, maar het gebruik van de Lynn drum is een leuke Prince shoutout en Human is een echt goede radio single.

Ik merk dat ik deze eigenlijk ook steeds leuker begin te vinden, iets wat bij de laatste albums eigenlijk nooit gebeurde. Paar keer luisteren en het verder wel geloven, terwijl ik er nu een soort van 'zin in heb'. Misschien toch die Prince link?!

Kaal ben ik niet, vijftiger nog nét maar maar zeker is dat ik Dik ben. Dus dit gaat over mij. Je slaat wel de plank finaal mis want als er één plek is waar je letterlijk voelt dat je echt geen 20 meer bent, dan is het juist wild springend in de moshpit.

Volgens mij sla jij de plank mis hoor, want het ging over bepaalde zaken sneu vinden en dit was een open vraag. Ik schreef dat het mooi is dat het kan en ik heb het verder niet of je het voelt of niet

Dat ben ik juist met je eens. De originele tekst over vijftigers in een moshpit kwam van aERodynamIC

Edit: daar zul je 'm net hebben!

Boomers moeten ook niet quoten, maar pogo-en

Inderdaad!

Maar niet in je blote reet lopen met een superstrak lijf, dat dan weer niet want dat is dan weer wel sneu

Terug naar de muziek. Klaar nu En nogmaals: ondanks dat het wederom niet bijzonder is pakt het meer dan de albums hiervoor.

Ook ik ben het hier helemaal mee eens. Eén van de betere Lenny Kravitz platen voor mij, nu al.

Maar zou dat dan komen door de Prince-invloed? Want net als de voorgangers is dit album nu ook weer niet zo bijzonder, maar ergens beklijft het na meer draaibeurten wel een stuk beter.

Lopen alleen Prince-fans hier wat meer mee weg?

TK421 en Let It Ride zouden zo vette Prince songs kunnen zijn. Daarnaast echter grijpt Lenny op dit album ook weer regelmatig terug naar de sound van zijn beginjaren (gelukkig).

Ik zag het album in Duitsland, Frankrijk en bij Plato(mania) hoog in de lijstjes staan, dat ligt vast niet alleen aan Prince fans.

Dan doel je naar ik aanneem vooral op Lovesexy.
Of is dat nu weer te doorzichtig?

Ik hoop nog steeds op die 25 jaar geleden beloofde funk plaat van Lenny..

Ik zou dat gewoon laten rusten hoor. Die funk plaat komt er niet meer.