Cannibal Ox - The Cold Vein (2001)

Niet mijn kinda hiphop dit. De stem staat me zo tegen dat ik het lastig vind het hele album te beluisteren. Staan best aardige producties op, maar echt boeien kan het me niet.

2,5 ster.

Het in tegenstelling tot de complexiteit van het album is mijn mening simpel. Het is absoluut geniaal hoe het album in elkaar steekt. Buiten de charismatische MC's lijken de beats zelf ook een leven te lijden. De in vallen, fade-outs van de beats zelfs zijn zo wel getimed. Elk nummer sleurt je steeds verder het universum in waardoor de weg naar aarde langer lijkt. Je wilt steeds meer en meer. Dit zou eens een goed album zijn voor diegene die steeds in de meeste extreemste achtbanen gaan vanwege die ene shot adrenaline. Puur genieten dit. Ik vond dit album wel leuk en goed maar nu is het als een symbiose met mij ( tot in me) gegroeid.

Ik ga een aantal tracks hier uitgebreid beschrijven:

Als ik 1 hiphoptrack zou moeten noemen wat de essentie van spacend hiphop zou moeten zijn is Iron Galaxy het.
Het aanhoudende 1-tonige string in combinatie met het 4-tonige creeeren een ongekende prachtige atmosfeer, alsof je een mysterieuze ruimtereis maakt.
Dit moet het mooiste hiphopnummer zijn die ik ooit heb gehoord.

Ox Out the Cage heeft constant iets dreigends, elke sample die elkaar opvolgt houdt je telkens in spanning.
En het aparte hierbij is dat hier niet altijd geluiden worden uitgekozen die heel duister klinken, maar soms een beetje cartoony, waardoor dit meer een gevoel van apocalyptische chaos weergeeft maar niet van totale ondergang.

Over Atom zeg ik niet veel, behalve dat het een supertrack is, want El-P heeft dit wel aardig complex in elkaar gezet, in dit geval zou ik zeggen onderga het gewoon en kom er zelf achter.

Bij A B-Boys Alpha word er bijna alles aan gedaan om het machtig te maken, elke sample, de bas en de beat die qua sound diep inslaat lijken een gevoel van onverwinnelijkheid te willen creeren.
Behalve het pianoriedeltje dat je constant hoort!
Dat is het emotionele gedeelte de hele song door, het geeft een triest gevoel, dus tussen al het machtige bombast door wat onoverwinnelijk lijkt te zijn is er toch nog een zwakke gevoelige plek.

Was Iron Galaxy voor mij de mooiste hiphopnummer ooit? Dan is Raspberry Fields wel de allerbeste ooit!
Hier lijk ik mij te bevinden in een alien ruimteschip, maar niet zo 1 van metaal en ijzer en allemaal knopjes, maar een organisch voertuig bestaande uit allemaal weefsel en buitenaards levend ''blubber'' dat wegdrupt.
Dit heeft iets chaotisch weg, maar het is eerder als een biologisch machine dat de hele tijd in beweging is, het implodeert,explodeert en gaat ook weer in elkaar en dan weer uit elkaar, terwijl het tegelijkertijd smelt, dat maakt het zo organisch.
En ik heb nog nooit zo'n unieke beat gehoord!
Ten eerste is het totaal uit ''balans'', de basdrum overheerst,en met regelmaat heb je maar 1 keer de snare tussen al die kicks in.
Toch doet het wat het moet doen, het ondersteunt de samples en de MC's, maar TEGELIJKERTIJD gaat het er ook in mee, en dat is heel bijzonder.
Normaal heb je bij vrijwel zo'n beetje alle hiphoptracks de beat die overheerst, en daar omheen gebeurt er van alles.
Deze beat is juist 1 met de andere geluiden, het is........ uniek!

Straight Off the D.I.C. is ook weer bijzonder, eerst heb je de alien-geluid wat vanuit het niets komt en weer voorbij gaat, maar een seconde later is de sfeer weer chill door een simpel piano sample, daarna word het zelfs nog meer relaxed na een simpel piano-nootje.
Wat hier ook bijzonder is is de samenspel tussen bas,beat en de samples.
Als je de simpele bas en beat op zichzelf zet is het eigenlijk best saai en een beetje voortkabellend.
Maar als de alien-geluid erin komt worden de bas en beat dreigend en duister, maar als dan het piano riedeltje erin komt heeft het weer iets avontuurlijks, als dan het eenvoudige piano-nootje erin komt maakt dat de bas en beat weer heel relaxed, de bas en beat verandert dus de hele tijd van sfeer door de samples terwijl het eigenlijk de hele tijd hetzelfde is.
En dan is er de couplet waarin van alles gebeurt, het refrein heeft iets weg alsof je je thuis bevind, in een thuishaven.
En dat gaat precies mee met de rest, want in de lyrics word vaker New York geroepen, en het heet Straight Off the D.I.C., ze willen hier dus New York representen, in de couplet gebeurt er van alles en het refrein geeft een gevoel van thuis, dus dit is een statement van New York, hun thuis waarin van alles gebeurt.

Vein is een track van tegenstellingen, je hoort de hele tijd een hoog aanhoudende noot met een zuivere sound, daartegenover heb je weer een smerige bliep, de beat is hi-tech, daartegenover heb je het heel simpele orgel-nootje, en ertussendoor hoor je weleens het piano riedeltje wat moeilijk van karakter is, waardoor het helemaal tegendraads word.
Nou lijkt dit ook de hele tijd chaotisch te zijn, maar van 2:28 - 2:40 heb je een ''stotterende'' robotstem, dan merk je pas echt wat chaos is, als daarna weer de beat in komt met de rest is er opeens helemaal niet meer het gevoel dat het tegendraads en warrig is, maar het hele plaatje past opeens perfect, het is nou juist in balans!

Bij Stress Rap doet de muziek de titel eer aan, de lange zuivere noten geven goed het gevoel weer van treurnis en zorgen, tegelijkertijd heb je de piano op de achtergrond wat stressvol klinkt maar tegelijkertijd iets sprookjesachtigs geeft en ook als achtergrondmuziek van een verhaal klinkt, en daarom komt de smerige droge gedempte hoorn goed van pas, want het leven is geen sprookje.

De muziek van Real Earth brengt je in de maling, want normaal heb je de strakke drums die zeg maar vast is, als je daarna de open sound van strings hebt is dat de vrijheid, en dat lijkt regel te zijn in muziek, hier word de regel gebroken;
De keyboardstrings hebben nou iets straks en bazigs, daarna veranderen de strings steeds lager waarna het uiteindelijk uitmond in de drumcomputer die heerlijk los gaat.
Dus nu is het juist de drumbeat wat vrijheid geeft wat je bijna kan zien als een ode aan hiphop.
Het refrein klinkt heilig, alsof je je op heilige grond bevind, ze rappen ook ''1 dimensial MC's'', alsof hun in een andere dimensie zitten, dat is met deze plaat zowiezo, bij deze track drukken ze je dat nog ff op je neus.


De orgel noten van Ridiculoid geven een geborgen, veilig gelukkig en relaxed gevoel, de 2 snelle noten zijn juist stimulerend en hoopgevend, zo vult het elkaar perfect aan, waardoor dit een waar gevoel van euforie voortbrengt.

Scream Phoenix lijkt religieus te zijn door de vocals, alsof je je tussen de goden bevind, maar het is geen eindstation, want het heeft ook iets dreigends, avontuurlijks en episch. De ''snaar''daartegenover is juist weer simpel, relaxed en down-to-earth, de orgel dat je af en toe hebt maakt het dan toch nog droevig en zelfs bijna hels.
Al die verschillende indrukken en mix van emoties maken dit nummer een heftig geheel waardoor het juist theatraal overkomt, en dat is het ook, maar het is niet ''nep'' of over the top, het is meer een diepe heftige expressie wat zwaar emotioneel beladen is wat je op het eerste gezicht niet zou denken, omdat de emotie zo zwaar is.

The Cold Vein bestaat uit ongelooflijk bijzonder hiphop-materiaal, met elke track opzichzelf en verschillend van de anderen, en toch tegelijkertijd is het een geheel wat precies als een puzzel in elkaar past.
Meesterwerk!

Dit album heeft sinds kort de nmr1 plek in mijn Top 10 veroverd, en dit komt simpelweg door de 3 dingen die Hip-Hop maken tot wat het is: De Beats, De MC's en het Geheel.

Eerst de Beats, El-P zet hier qua beats een van de origineelste en vooruitstrevende albums ooit gemaakt, naast dat is het ook nog een perfect uitgewerkt album, elk bliepje en dikke baslijn is perfect neergezet en gevormd. Elke beat is anders , van de koude inkomer Iron Galaxy tot de warme afsluiters Pigeon en Scream Phoenix, die laatste 2 zijn ook hoogtepunten in dit album.
Ook ondersteunen de beats, perfect de MC's en creëren ze de perfecte spacende sfeer voor dit album.

Dan de MC's : Het is een duo, dat op dit album tot de grote Hip-Hop Duo's behoort zoals OutKast, Organized Konfusion en BlackStarr.

Vordul Mega is geweldig bezig op dit album, hij construeert zinnen waarvan je je achteraf afvraagt hoe hij alle woorden in de zinnen past, hij gooit alles eruit en vertelt vele verhalen over het NY anno 2001, een duister plaatje met een optimistisch randje :

Pigeon : Eskimo me-dal doctrine locked in oxygen shell
Words shot plated metal lung which spun kids' carrousel
Mega alarm technoloid these boys fight four arms swinging two toes very well

Iron Galaxy : Life's ill, some-time's life might kill
Vordul Mega, five digits grab mic's mic strike type ill

Vein : Pop goes the flow of the weasel
Strapped with an Ox full of diesel
Trapped in the desert with eagles
Thoughts of ghetto acapellas in cathedrals
Spilling heavy gospels with cheaters
Twisted up, high off the reefer

Ookal zou Vordul Mega op 90 % van de albums de beste MC zijn, nu word hij er toch echt uitgerapt door Vast Aire, dit is geen originele mening, maar toch deel ik hem aangezien Vast Aire zo belachelijk goed is.

Dit is echter geen schande want Vast Aire levert een prestatie op de Mic die niet meer gezien is na Nas op Illmatic. Elke line is weer even verrassend en verbijsterend strak. Wat Nas wint op Flow en Vocabulaire haalt Vast Aire in Op creativiteit en lak aan rijmregels en taboes.

Iron Galaxy : And if there's crack in a basement
Crack heads stand adjacent
Anger displacement
Two step arangements
You were a still born baby
Mother didn't want you, but you were still born
Boy meets world, of course his pops is gone
What you figga
That chalky outline on the ground is a father figure

Pigeon : [i]Birds of the same feather flock together
Congested on a majestic street corner
That's a short time goal for most of 'em
Cuz most of 'em
Would rather expand their wings and hover over greater things
That's what we call inspired flight
By the pigeons that gotta eat pizza crust every night

Straight off the DIC : Yo, I been nice but you rather put your hat in your sleeve
And break arms like Segaul, don't wear your heart on your sleeve
There's two things in life; fact and belief
Yea, and you best to believe, it's a fact I just rolled the leaf
Def Jux don't care about your culture or creed

The F-word : I'm smellin' your shit now, don't know how to call
all I wanted was grounds for understanding
I ain't greedy, but to hold your heart I gotta put my hand in, why debate?
you think you can fit me in that anorexic space between love and hate?
I got all of the first one and none of the other

Real Earth : I'm like Moses with a staff that parts the Red Sea
But it's a new day, so I use the mic to depart emcees
This Earth is as real as a Chinese fortune cookie
In English with lottery numbers; I'm finished
Uh, with lottery numbers, I'm finished

Iron Galaxy : Roaches on the floor, rats in the ceiling
Cats walk around New York with two fillin's
One is in their mouth the other, does the killin'
I'm Vast Air, Kramer, top billin'


En dit is maar een klein deel van de ongelooflijk imposante prestatie van Vast Aire op dit album. Hij zegt een zin 2 keer maakt een grap over iedereen die daar moeilijk over doet en doet zijn zin overnieuw en nog verdomd goed ook op Raspberry Fields en op Scream Phoenix begint hij met herhalen van zijn zin op Pigeon, schreeuwt dan NO,NO,NO en vervolgt nog beter.

Het geheel krijgt hierdoor een ongelooflijke sfeer, het roept een gevoel op van een ontsnapping aan het gruwelijke NYC waar de heren over rappen, ze ontsnappen aan dit NYC door zich op te sluiten in een kelder met te veel wietrook en nog meer RZA beats. Zo komen er zinnen uitrollen die zo ongelooflijk mooi geconstrueerd en bedacht zijn dat ze mij op elk moment en overal kunnen bekoren.

Hiermee is dit het beste album ooit gemaakt voor mij door de creativiteit, het perfectionisme,de sfeer en durf!

Als fervent liefhebber van het genre, is deze mastodont mij zeker niet onbekend. Althans, van naam dan. Ondanks de lofuitingen op de albumpagina en voormalige top 250-notering (ja, echt, daar stond 'ie in), begon ik zoals gewoonlijk met de bekendste tracks van de plaat te beluisteren: dat boeide mij echter nihil. Geen klik, nada, weg d'r mit.

Maar waarom maak ik graag uitstapjes naar andere genres en negeer ik dit meesterwerk (lees: beste hip-hopalbum aller tijden) volledig? Dat was een vraag die rondspookte in niels94 zijn hoofd. Gelukkig voor hem ben eindelijk vriendjes geworden met The Cold Vein. Als zeer ontoegankelijk ervoer ik het, een kille en kale productie met saaie raps.

In het het kader van de aanhouder wint, kwam de plaat steeds meer tot "leven". De beats bloeiden volledig op en gaven hun schoonheid weer en de MC's leggen daar een zeer intellectueel pakketje woorden op. Deze klassieker wordt bij ook steeds verslavender en elke luisterbeurt ontdek ik weer iets nieuws. Dikke vierenhalve ster.

Ik vind dit een vreselijk vervelende plaat, de producties zijn volslagen willekeur/hak op de tak/random en ik wordt daar ontzettend onrustig en zelfs naar van in zoverre dat ik haast elke track na zo'n 30 seconden wil overslaan om de paar krenten uit de pap te vissen, iets wat me in elk geval grijpt en waar ik positief over kan zijn, maar dat is erg zeldzaam. Ik heb met moeite drie favorieten aan kunnen vinken te weten; A B-Boys Alpha, Straight Off the D.I.C. en Scream Phoenix die vond ik enigszins nog beluisterbaar zonder de haren uit m'n hoofd te trekken van frustratie. Ik luister hip-hop over het algemeen als ik er lekker de tijd voor kan nemen om effectief naar een album te luisteren, ogen dicht lekker op de bank liggend bijvoorbeeld en dat was bij dit album geen doen want het verveelde me op een gegeven moment zo erg dat ik echt iets anders wilde gaan doen en dan heb je wel een beetje gefaald als muzikant als je niet eens mijn aandacht bij je muziek kan houden. Aangezien ze hier toch overladen worden met 4-5* beoordelingen dan moet het haast geheel aan mij liggen zou ik denken...en daar heb ik prima vrede mee. 1,5*

Ik ben The Cold Vein na een jaar of wat weer eens aan het beluisteren, nu er een nieuw "Cannibal Ox" album (tussen aanhalingstekens, want CanOx zonder Vordul Mega is niet hetzelfde) aankomt, en deze plaat heeft in al die tijd zeker niet aan kracht ingeboet. Ook een kleine kwart eeuw na dato laten de beats van El-P een futuristische, dystopische indruk achter (met als kleine kritische kanttekening dat de mastering inmiddels wel enigszins gedateerd klinkt), en daarmee biedt hij de perfecte omgeving voor een album dat een grauw en rauw portret schetst van het leven op de straten van New York rond de eeuwwisseling. Maar het zijn vooral de raps die dit tot een absoluut hoogtepunt in de hiphopgeschiedenis maken, met twee hongerige woordkunstenaars op de toppen van hun kunnen: Vast die met de meest bizarre en inventieve beeldspraak op de proppen komt, en Vordul met zijn onnavolgbare flows en rijmschema's.

Fuck 5, ik wil dit album 108 sterren geven.