The National - Laugh Track (2023)

Na meerdere luisterbeurten mijn score toch nog wat moeten bijstellen in de negatieve zin. halfje eraf.

Ik land net zoals de vorige plaat dit jaar op een matig geheel. Dit ligt vermoedelijk niet aan hun songwriting skills, of de producties, maar aan mijzelf die ondertussen de band wat ontgroeid is.

Ik vergelijk het met een goeie goocheltruc die je ooit voor het eerst zag en waardoor je omver geblazen werd. Maar ondertussen heb je achterhaald hoe de truc in elkaar zit en zijn die nieuwe voorstellingen slechts een variante op de initiële truc. De uitvoering wordt mogelijk beter, de show spectaculairder, maar verrassen doe je mij niet meer.

Betere songs zijn voor mij:
-de opener: Alphabet City
-het duet met Phoebe: Laugh Track (doet me denken aan de betere nummers op IAETF)
-het laatste nummer op de plaat en enige nummer met drive: Smoke Detector

De andere nummers stijgen niet uit boven matigheid en zakken zelfs af richting verveling.

Kan ik me goed in vinden. Maargoed, qua cijfers doen ze het zeer goed.

Deze muziek past in deze tijd, en doet het ook goed bij een wat jonger publiek heb ik het idee.

Het past op indie playlists, sad sundays, rainy day en dat soort dingen. Dat is altijd de sound van deze band geweest: ze waren hun tijd gewoon vooruit.

Dit tijdperk komt ze gewoon goed uit.

Wederom een plaat met een aantal hele sterke momenten, maar ook veel te veel momenten waarbij ik een gaap niet kan onderdrukken. En zo presteert The National dit eigenlijk al vier platen op rij. Ik was fan van het tweede uur (tijden van Boxer en High Violet), maar ik merk dat de band me in het derde en vierde uur nog erg weinig doet. Ik ga er de parels tussenuit pikken, maar de volledige plaat is simpelweg niet meer aan mij besteed.

Beetje late to the party maar ik moest me er echt weer even toe zetten om The National weer een kans te geven. Dit album bevalt me op het eerste gehoor in alle opzichten beter dan de eerdere release van dit jaar. Moet het nog een paar keer meer luisteren naar de eerste indruk is zeer positief, Van begin tot eind weer een écht goede plaat. Het Frankenstein album vond ik wat mat, 13 in een dozijn en het ontbrak aan de rauwe randjes die me juist zo aanspreken bij de grote albums van deze band. Ik noemde het zelfs “The National for dummies” omdat het overkwam als een poging om casual luisteraars te verleiden.
Op dit album hoor ik weer vlagen terug wat me juist zo’n fan maakte van deze band, al zit het nog vrij ver van de rauwheid van bijv. Boxer.
Maar absoluut een plaat waar ik van kan genieten.

Prettige plaat om je te laten meevoeren in de wat ingetogen sfeer, maar met een speeltijd van een uur wordt het toch wel redelijk snel wat eentonig. Slecht wordt het nergens, maar iets meer variatie of af en toe een wat energieker nummer tussendoor zou niet misstaan. De afsluiter voldoet daar perfect aan.

W.T.F is hier aan de hand? Warempel vond ik de eerdere release (First 2 Pages of Frankenstein) een verbetering ten opzichte van het voorgaande album, zei het dat het voor mij geen hoogvlieger was zoals de 4 albums vanaf 'Boxer' tot en met 'Sleep well beast' voor mij wel waren. Het komt wel vaker voor dat ik na een aantal albums de focus verlies bij bands..omdat er te veel herhaling is en te weinig vernieuwing. Het lijkt wel alsof de Dessner broers hier hebben gezegd;…het was leuk een Duets album en een uit de depressie terugkom reünie…maar nu willen we door in de eerder ingeslagen weg bij 'Sleep well Beast' waar de muzikale en met name elektronische elementen een meer prominent plek in het geheel kregen en de percussie meer overtuigend is.

Ik startte het album op Spotify met het idee dat het niet beter kon zijn dan 'The First Two Pages of Frankenstein' gezien de korte tijd tussen de 2 releases. Het moet echter bijna wel zo zijn dat dit het echte nieuwe album is en TF2PoF het voorspel. Ik dacht namelijk te gaan skippen om snel de nummers te scannen en om iets prettigs te ontwaren als 'Tropic Morning News' of 'New Order T-shirt' en hopelijk nog meer luisterplezier. Maar wat gebeurt er, het openingsnummer; Alphabet City is gelijk al beter dan de hele voorgaande plaat. Dan krijg ik bij 'Deep Earth' een 'Bloodbuzz Ohio' vibe, wat een positieve associatie waar ik blij van word en het gevoel bekruipt me dat ik onder invloed moet zijn….(zeker als ik toch een aantal minder lovende kritieken zie van andere musicmeter gebruikers)
Bij 'Weird Goodbyes' frons ik, huh, dit ken ik of ik heb per ongeluk een oud album opgezet? Maar dit nummer is al eerder op Spotify gedropped. Met de heerlijke aanvulling van Bon Iver en de herkenning bevalt het me ook zeer goed.
'Turn off the House', maar do not Turn off this album, want ik blijf ademloos luisteren. Het nummer is uit 'Sleep Well Beast' geëvolueerd, kan niet anders. Die heerlijke subtiele Dessner gitaar behandeling.
Ik droom door met 'Dreaming' (het is inmiddels 23.30 en wil echt gaan pitten) ik kan niet stoppen met luisteren. Daar waar ik bij de voorgaande albums afgeleid werd, word ik er volledig ingetrokken.
Dan denk ik, daar is die Phoebe Bridges weer in 'Laugh Track'…nu kan ik gaan pitten maar zelfs dat nummer kan me bekoren.
Space Invader, het wordt nog beter….helemaal vanaf minuut 3.20 als het nummer in een muzikale krautrock-achtige jamsessie ontaardt, gewoon geweldig!
Zal na dit hoogtepunt mijn voorbarige vooringenomenheid toch bevestigd worden en kan ik gaan slapen?
Weliswaar even een fijne rust met 'Hornets' en 'Coat on a Hook', maar ik kan hier weinig over klagen. Bij het laatste nummer bekruipt me weer de SWB vibe die ik vaker terug hoor.
Dan moet het klapstuk en voor The National best ruige 'Smoke Detector' nog komen. Wat een verwennerij voor de oren. Ik heb het album gewoon niet af kunnen zetten en 2 keer integraal afgespeeld. Eén ding weet ik zeker, dit album overtuigt mij volledig en ik had dit absoluut niet verwacht. Ik hoor speelplezier en de drang om vooruit te gaan en niet stil te staan.

Wat is het toch dat zorgt dat het ene album je niet noemenswaardig interesseert en het volgende je helemaal achterover doet slaan? Of is dit een bewuste strategie geweest van deze nog steeds relevante band? Of ben ik inderdaad onder invloed? Iig niet genoeg om te concluderen dat ik de hoes errug lelijk vind. Desalniettemin een dikke 4.5

Dit is exact mijn gevoel. Er kon even niets meer tippen aan High Violet en hoewel ik de meeste daaropvolgende albums niet slecht vond (Sleep Well Beast duidelijk de minste, met een gedrocht als Turtleneck), was de magie gewoon weg. Ik schreef het toe aan een algemene 'National-moeheid': mooie muziek, maar je wordt er wel zwaarmoedig van en als dat sprankje magie mist dan is het allemaal even teveel. Vanuit het niets kwam die magie weer terug met First 2 Pages of Frankenstein, zonder dat ik echt mijn vinger kon leggen op waarom dat kwam. Wellicht ook door de teksten: niet eerder raakte een tekst van een National-nummer mij zo hard als bij Your mind is not your Friend. Inmiddels staan er 4 Frankenstein-nummers in mijn top 10 beste National-nummers aller tijden.

Als dan binnen een jaar een nieuw album verschijnt, kun je niet anders dan sceptisch zijn, maar schijnbaar wisten de heren mij nog even in mijn roes te houden met Laugh Track. Ook hier staan knallers op, die wellicht wat lichter van toon zijn en daardoor goed of makkelijk verteerbaar. De wat zwaardere onderlaag van Frankenstein is er een beetje uit, waardoor Laugh Track een sterk popalbum wordt. Erg knap van de heren!

Als late aanhaker, zie de uitleg op mijn WoNoBlog later deze week, kan ik alleen maar zeggen dat ik Laugh Track een geweldig album vind. Gevarieerd, veel dynamiek en een enorm goede sfeer. Voorlopig ****, maar ik sluit een verhoging niet uit.

Het is dankzij Matt Berninger's solo album dat ik toch uitgekomen ben bij The National. Eerst met "Frankenstein", maar dit album is duidelijk heel veel beter en staat vol met mooie en goede muziek. Een van de betere albums van 2023.

Deze is inderdaad een stuk beter dan die van eerder dit jaar! Klinkt mij veel gelaagder, meer zoals The National ooit klonk en minder poppy..

Smoke Detector is geweldig. Kan mee met de topnummers van The National.
Space Invader is het nummer waarbij Matt halfbezopen het publiek in springt. Hebben we dat ook alvast genoteerd.

Zo even een paar nummers zitten luisteren...
Maar serieus he...die man kan nauwelijks zingen... hééel erg monotoon en vlak ook... alsof hij continue aan de dope zit.

En dat terwijl een nummer als Space Invader toch instrumentaal op den duur totaal niet vlak is.
Daar hoort dan toch ook een goede zanger bij die dan ook bijvoorbeeld kan aantrekken in zijn stem?

Vreselijk, ik zou die zanger meteen weg doen en een zanger als bijvoorbeeld een type Coldplay nemen die wél kan afwisselen. Komt de muziek,die op zich prima is naar mijn mening ten goede.
Dat mensen hier naar willen luisteren, ongelooflijk. Het mijmert maar wat

Enfin, ieder zijn smaak dan maar.

Zijn stem is zeg maar het meest karakteristieke van heel de band. De algehele sound natuurlijk ook, maar het idee om daar Chris Martin neer te zetten is absurd; als Berninger zou stoppen zou heel de band stoppen.

Laag, monotoon, laid back, dat is altijd het idee geweest Berninger's zang. Al zijn er uitschieters, waar hij best wel uitpakt.

Dit gezegd hebbende, technisch ben ik het wel eens dat zijn stem flink achteruit gaat met name live, hij heeft live nooit echt zuiver of krachtig gezongen maar nu is het bijna sneu om te zien. Dit alles wordt opgevangen door de band, en het is waarschijnlijk de reden dat ze graag spelen met extra zangers/zangeressen.

Ik was in november aardig omver geblazen en verbaasd over dit album van hoge kwaliteit. Ik vermoedde dat mijn wens om The National vermoeidheid te overwinnen mij parten speelde en met mij aan de haal ging. Ik focusde even op andere prachtige albums welke in 2023 zijn verschenen zoals die van Tin Fingers maar ook van het Nederlandse Solomon. Ik merkte echter dat ik tussendoor steeds Laugh Track in de Spotify wachtrij zette. Daarom nu ook het album aangeschaft om het aan wat meer uitvoerige luisterbeurten te onderwerpen. Met veel plezier ontdek ik weer nieuwe muzikale en tekstuele elementen die mij erg bevallen. Voor mij is het duidelijk dat mijn eerste positieve gevoel over dit album overeind blijft. Fijn album en een waardevolle aanvulling. Ook maar weer voor het zwarte vinyl gekozen want door al dat gekleurde vinyl ga ik niet meer genieten.

Na een aantal luisterbeurten kom ik wel op een lagere beoordeling uit t.a.v. The First Two Pages Of Frankenstein; op die plaat vind ik elk nummer een voltreffer en dat is hier duidelijk niet het geval, zeker niet wanneer Berninger zijn ultralage stem op zet.

Over de band:
De Amerikaanse band The National is een populaire indierockgroep die in 1999 is opgericht in Cincinnati, Ohio. De band bestaat uit vijf leden: zanger Matt Berninger, de broers Aaron en Bryce Dessner, en de broers Scott en Bryan Devendorf. Hun muziek is bekend om de diepe stem van Matt, emotionele teksten en sfeervolle arrangementen. Ze hebben veel fans over de hele wereld en zijn geliefd om hun unieke geluid dat melancholisch en krachtig tegelijk is.

Over het album:
Het album Laugh Track van The National uit 2023 is een intiem en melancholisch werk dat veel indruk maakt. Het bevat nummers vol emoties en diepgang, met teksten die draaien om liefde, verlies en menselijke relaties. Dit album is gemaakt tijdens dezelfde periode als hun vorige album First Two Pages of Frankenstein, maar het heeft een donkerder en experimenteler geluid. Het is een aanrader voor liefhebbers van indierock met betekenisvolle teksten.

De nummers op het album
Opener Alphabet City is een melancholisch nummer dat gevoelens van verlangen en afstand uitdrukt. De tekst gaat over het missen van iemand en het wachten op zijn/haar terugkeer. Met zachte gitaarmelodieën en de kenmerkende diepe stem van de zanger creëert het lied een introspectieve sfeer, waarbij de luisteraar wordt meegenomen in een wereld van emotie en reflectie. Helaas krijg ik geen click met deze track. Het wordt gewoon niet spannend. (6)

Het daaropvolgende Deep End (Paul’s in Pieces) is een nummer dat gevoelens van emotionele verwarring en kwetsbaarheid uitdrukt. De tekst beschrijft iemand die zich overweldigd voelt en moeite heeft om gedachten en gevoelens te verwerken. Met zachte melodieën en introspectieve zang roept het lied een sfeer op van innerlijke strijd en het verlangen naar verbinding. Ook geen nummer waar ik wakker van lig maar aantrekkelijker als de opening. (6,5)

Weird Goodbyes met Bon Iver, gaat over het verdriet en de verwarring na een afscheid. De zanger reflecteert op een relatiebreuk en twijfelt of het de juiste beslissing was. Met melancholische melodieën en emotionele zang roept het nummer een sfeer op van spijt en verlangen naar wat verloren is. Het lukt ook deze track niet mijn gemoed positief te stammen, het is gewoon saai (5,5)

Turn Off the House is een term die het verlangen om te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven beschrijft . De tekst beschrijft iemand die alles achterlaat en zoekt naar rust en stilte. Met zachte melodieën en introspectieve zang creëert het nummer een sfeer van reflectie en de behoefte aan een pauze van de wereld. Gelukkig toch een nummer wat me in elk geval goed doet (7,5)

Dreaming bevalt ook wat beter. Het nummer gaat over het verlangen naar vrijheid en ontsnapping aan de dagelijkse sleur. De tekst beschrijft iemand die droomt van een beter leven en reflecteert op persoonlijke groei. Met zachte melodieën en introspectieve zang roept het nummer een sfeer op van hoop en zelfontdekking. (7)

Laugh Track met Phoebe Bridgers gaat over onzekerheid en innerlijke strijd in een relatie. De tekst beschrijft gevoelens van twijfel en het zoeken naar geluk, terwijl men zich afvraagt of de huidige situatie het beste is wat ze ooit hebben gehad. Met melancholische melodieën en emotionele zang roept het nummer een sfeer op van introspectie en kwetsbaarheid. Phoebe Bridgers geeft gelukkig wat charme aan deze track. (7,5)

Daarna Space Invader dat vertelt over het gevoel van vervreemding en het zoeken naar verbinding in een wereld vol afleidingen. De tekst is introspectief en nodigt de luisteraar uit in de innerlijke wereld van de verteller. Probleem is dat de muziek op het album steeds dezelfde lijzige toon heeft en dat de bepaald niet uitblinkende zang daar weinig positiefs aan toevoegt. (6)

Hornets gaat over de complexiteit van relaties en innerlijke conflicten. De tekst beschrijft gevoelens van verwarring, onzekerheid en de moeite om emoties te uiten. Met een melancholische sfeer en introspectieve melodieën roept het nummer een gevoel op van emotionele worsteling en het zoeken naar begrip binnen een relatie. De melodie is hier een fijne gangmaker en helpt ook de zang naar meer kracht. (7,5)

Coat on a Hook handelt over gevoelens van verlatenheid en onbegrip in een relatie. De zanger voelt zich genegeerd, alsof hij op een feestje is achtergelaten als een jas aan een haak. De tekst benadrukt de afstand tussen twee mensen en de pijn van emotionele verwaarlozing. Aardig, vooral de muziek. De zang is redelijk. (7)

Tour Manager gaat over de druk en chaos van het leven onderweg tijdens tournees. De zanger vraagt om hulp om aan plannen te ontsnappen en zoekt naar een moment van rust. Met een kalme melodie en introspectieve tekst roept het nummer een sfeer op van vermoeidheid en het verlangen naar ontsnapping. Een sfeer van vermoeidheid rust sowieso op de zang van Matt Berninger in mijn beleving. (6)

Crumble met Rosanne Cash vertelt over de kwetsbaarheid in relaties. De tekst beschrijft hoe woorden pijn kunnen doen en iemand kunnen laten 'verbrokkelen'. Met zachte melodieën en emotionele zang roept het nummer een sfeer op van introspectie en de complexiteit van liefde. Rosanne Cash op de achtergrond redt ook hier het nummer. (7)

Slotakkoord Smoke Detector is (alweer) een introspectief nummer dat thema's als bescherming, herinnering en liefde verkent. De herhaalde zin "Smoke detector, smoke detector, all you need to do is protect her" kan zowel letterlijk als figuurlijk worden opgevat, waarbij het verlangen om iemand te beschermen centraal staat. (6)

Conclusie en Aanbeveling:
Het album Laugh Track van The National biedt een melancholische en introspectieve reis met thema’s zoals liefde, verlies en innerlijke strijd. Hoewel de muziek consistent van toon is, mist het vaak variatie en spanning, wat het moeilijk maakt om volledig mee te worden gesleept. Toch zorgen nummers zoals Turn Off the House, Dreaming en Laugh Track voor lichtpuntjes, mede door de bijdragen van gastartiesten.

Dit album is geschikt voor luisteraars die houden van sfeervolle, rustige muziek met diepe teksten. Voor fans van The National is het een aanrader, maar voor nieuwe luisteraars mist het wellicht genoeg afwisseling om echt te blijven boeien.

Waardering: 6,6
Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Fuuuck

Dat blijf ik ook telkens zeggen wanner de climax van Space Invader z'n einde nadert, VLOER ME THE FOK AF Gretz, KOM VLOERTJE

AI geeft normaal alleen tienen aan onze Sad Dads, dus we kunnen er op gerust zijn dat dit jorro's eigen waardering is.

Smoke Detector en Space Invader zijn nu al moderne klassiekers