The Velvet Underground - Loaded (1970)

Het klinkt erg lekker. Een meesterwerk is het niet. 4*dat wel.

goed album! begint lekker maar de laatste nummers zijn wat minder.

3.5*

Daar sluit ik me bij aan.

Opvallend luchtig album na de eerste 3, maar zeker niet slecht zoals menigeen hier ook wel opmerkt. Ik kan er dus niet veel meer aan toevoegen

Zonder John Cale klinkt de Velvet Underground nogal gewoontjes. Drie sterren.

behoudens de nummers gezongen door lou Reed, middelmatige hap. De Lou Reed nummers behoren daarentegen tot mijn grootste favorieten. Groot contrast dus.

heb het nog niet beluisterd maar het lijkt me niet echt aantrekkelijk en maak me klaar op een beduidend lager niveau dan de 3 eerste. :s

Maakt me klaar? Ik weet niet wat jij allemaal doet met je cd's, maar dat is volgens mij niet de bedoeling hoor.

Dit is wel even wat andere koek dan het banaanalbum. Het klinkt hier wat meliger ofzo. Lonesome Cowboy Bill hoef ik niet te vaak te horen merk ik al.. Maar de rest vind ik eigenlijk helemaal goed! Lou Reed wordt meer en meer mijn held. Ik vind zijn stem gewoonweg geweldig. Heb hier wel 4 sterren voor over, maar dan gaat het banaanalbum omhoog, die vind ik toch wel stukkie beter

Op naar het gelijknamige album uit 1969.

Als de geluidskwaliteit van de Bonus- en Demo-tracks goed is dan stoor ik me er allerminst aan. Maar slechte opnames klinken (op mijn installatie in het bijzonder) nog 10 keer zo slecht. Ik zou bijvoorbeeld graag eens ontspannen en diepgaand naar Robert Johnson (jaren '30 blues) luisteren maar...

Maureen Tucker speelt niet mee op dit album, want ze was zwanger(Ze heeft wel een credit op het album om de een of andere reden). Er wordt gedrumd door Doug Yule, Adrian Barber, Billy Yule en een aantal studiodrummers.

Goede plaat. Met een aantal goede nummers van de hand van Lou Reed. Maar iets als: lonesome cowboy bill, dat was niet nodig. Who loves the sun is daarin tegen wel heel goed. Die komt op het lijstje van lente nummers.

En dan vergeten we de geweldige solo die lou reed er nog even uit klapt in sweet nuthin! Die het nummer naar een ongekende hoogte brengt, en een van mijn all-time favorite velvet underground nummer, Rock and roll staat hier ook op! Geweldig gitaar rifje pwoe..
De eerste drie nummers kunnen er dan ook best zijn, daarna zakt het een beetje in, om vervolgens bij nummer 5 weer wat intresant te worden, en daarna zakt het WEER wat in om vervolgens bij het laatste nummer te komen, en wat ik daarvan vind heb ik hier boven beschreven. Kortom: wisselvallig album!

Rock en roll op you tube is trouwens te slechte kwaliteit!

Corrigeer het clipje van op MuMe of upload er zelf een op youtube

In eerste instantie had ik echt even iets van ''Ik had toch The Velvet Underground gekocht?'' Maar dan komen de typische riffjes weer tevoorschijn, alleen klinkt het nu allemaal wat blijer/luchtiger. Het is wel duidelijk te horen dat ze hiermee commercieel wouden gaan scoren, ik vind het wel gaaf maar minder dan de voorgaande albums.

Wat gematigd positief allemaal voor zo'n briljante en uiterst coole rock & roll plaat. There's going a lot down here.

Voor mij een nogal wisselvallig album. Who Loves The Sun, Rock & Roll en Sweet Nuthin zijn geweldige nummers, waarvan met name de laatste twee tot mijn favoriete VU-nummers horen, maar Lonesome Cowboy Bill en Cool It Down zijn voor mij zowat de irritantste nummers die de band ooit heeft opgenomen. De rest van de tracks ben ik niet zo kapot van, het is niet slecht, maar het klinkt te gewoontjes. Ik mis hierop vooral het eigenzinnige, avontuurlijke en experimentele van de eerste drie platen.

Deze zal ik nooit hoog aanslaan in het oeuvre van The Velvet Underground: ik mis de inbreng van Cale soms, en elders vind ik het ook te luchtig - ondanks enkele fijne nummers. Reed zou hierna snel een eigen weg inslaan en het lijkt alsof ik dat hoor op dit album. Onzin natuurlijk, maar goed, ik moet VU horen en geen Rolling Stones of zo.

Ik vind Lonesome Cowboy Bill juist een fantastisch nummer. I Found A Reason is voor mij het zwakste nummer, en New Age en Train Round the Bend vind ik ietsjes zwakker dan de rest.

Toch een beetje een merkwaardig album in het oeuvre van The Velvet Underground. Ik vind het geluid van deze plaat en zijn voorganger 'The Velvet Underground' mooier dan de eerste 2, maar 'Loaded' mist hier en daar toch de onderkoelde urgentie die zijn voorganger wel kende. Bij de tracks 7 en 8 is het toch wel een beetje meligheid troef. Aan de andere kant staan er een paar echte pareltjes op die hoogtepunten vormen in het werk van Reed en de zijnen: 'Oh! Sweet Nuthin', 'Rock & Roll', maar vooral 'Sweet Jane' zijn juweeltjes van songs.

Mooi beschreven, Cor. Ook voor mij blijft 't een buitenbeentje.

Bij herbeluistering hoor ik dat ik me vergist heb. Cool It Down vind ik een minder nummer, New Age is juist een goede. I Found A Reason en Train Round the Bend vind ik nog steeds wat zwakker.

Hier ging het toch wat achteruit voor mij! Waar op hun vorige plaat Cale al vertrokken was, doet nu ook Tucker niet meer mee op de plaat, ik beschouw het dan ook meer als een aardig geslaagde (maar standaard) soloplaat van Reed dan een VU album. De nummers zijn voor mij niet bepaald opvallend maar het feit dat het opnieuw allemaal heerlijk wegluisterd en ik verder verder geen problemen heb met het solowerk van Reed, brengen me net op een mooie-

3,5 sterren

De enige van de VU die nog niet bij mij in de kast staat.
En dit terwijl Rock 'n'Roll één van m'n favouriete nummers aller tijden is. Schande!

het is zeker de laatste waardige velvet dat je in huis moet halen.

Het naar wat meer commercieel succes snakkende The Velvet Underground - als je het zo kan noemen - bracht Loaded uit begin jaren '70.
Zonder John Cale en Maureen Tucker. Maureen was in verwachting van een kleine. Alleen maar Lou Reed, Doug Yule en Sterling Morrison. "Maar dan is het geen The Velvet Underground zonder Maureen en John!" Oh jawel hoor, Lou Reed zat er nog bij..

"IS DÍT THE VELVET UNDERGROUND!? Van dat liedje, die ene.."
"Heroin"
"Jáá precies Heroin! "
"Ja, dit is The Velvet Underground "

Het lijkt op het eerste gezicht bij lange na niet op de voorgaande albums. Maar het is toch echt dezelfde band.
"Dit album is helemaal niet de stijl van The Velvet Underground!!!"
"Oh nee, vraag ik u dan, wat is dan wél de stijl van the Velvet Underground?"
Ja.. dat is de gevoelige snaar, The Velvet Underground heeft geen bepaalde stijl, het is altijd verschillend. De enige woorden die ik in de mond durf te nemen zijn "differentiatie" en onverwachtheid". Inderdaad, dit album lijkt niet op de voorgaande, maar dát maakt het interessant, dat wat je niet verwacht maakt het leuk om je erin te verdiepen.

Maar durven wij dat wel aan? Zijn wij daar niet bang voor, om dingen te proberen die we niet gewend zijn. Waarom zouden we het risico nemen om hier goed naar te luisteren en de kans te lopen dat je ineens een gruwelijke hekel krijgt aan deze fenomenale band? Omdat je dan pas een echte muziekliefhebber bent. Proberen te luisteren naar dingen die we in eerste instantie als slecht afschaftte.
Nou mensen gewoon proberen, en je zult niet teleurgesteld worden!

Loaded...

Dat is wel degelijk een mooi album! Van het zomerachtige "Who loves the Sun" tot het sarcastische "New Age". Het luistert gemakkelijk weg, en het is iets heel anders. Als je even alles beu bent, dan pak je de cd en ga je even lekker wegdromen bij Loaded. Néé niet bij White Light/White heat, maar bij Loaded.
En dan komen ze vanzelf langs.. Alle 10. Een aantal uitschieters heeft het natuurlijk wel, zoals Sweet Jane. Maar als je het een aantal keer hebt beluisterd kom je erachter dat er geen één écht vervelend liedje op staat. "Maar het heeft geen Heroin!!" Nou, mede-muziekluisteraars, Oh! Sweet nuthin is mijn Heroin(e).

Helaas, denken sommige, is op dit album niet die rauwe stem van Lou Reed te ontdekken. Het lijkt alsof het een heel andere zanger is, maar nee mensen, luister dit album is een stuk vaker, en je hoort toch echt die rauwe ondertoon er nog in zitten. En dan zingt hij natuurlijk op die ver-schrik-ke-lijk-e valse manier. Maar die manier die niet na te doen is, en die alleen maar van Lou Reed is. Prachtig om te horen..


Helaas wordt hier op Music Meter gestemd op de niet volledige uitgave, maar de extra's bij de volledige uitgave zorgen voor nog meer plezier. De demo's zijn leuk om te horen, en voor de mensen die zich verdiepen in Lou Reed zijn solo platen, op de volledige plaat staan als extra's Oh Gin, de voorganger van Jim. Sattelite of Love en Sad Song. En dat zet ons aan het denken. Waarom stonden die al op deze plaat? Wilde hij al eerder zo'n soort plaat maken met the Velvet Underground? Want ook Stephanie Says(voorganger van Caroline Says II) is van the Velvet Underground. En dan is Lou Reed weer slim hè, daar komen wij nooit achter, laat ons maar lekker denken hè Lou. Laat ons maar gissen naar de waarheid.

Dit album heeft niet de allure van de banane-plaat, maar is toch van grote kwaliteit. Het is een fijne plaat om bij weg te dromen, om eventjes af te zijn van haar voorgangers. Niet zo diep hoeft na te denken, dan pakken wij voortaan met zijn allen Loaded.

Neem dit met een korreltje zout, ik heb geprobeerd te beschrijven wat ik wilde, het is me deels gelukt. Ik hoop dat ik mensen heb kunnen overtuigen om het te beluisteren. Ik wens uw allen veel plezier nog met Loaded!

Dat lijkt zo omdat het Doug Yule is in plaats van Lou Reed. Yule zingt 'Who Loves the Sun', 'New Age', 'Lonesome Cowboy Bill' en 'Oh! Sweet Nuthin''.

Qua klank lijken de stemmen van Yule en Reed op elkaar. Lou klinkt echter wat 'scherper' en natuurlijk cynischer.

Aha vandaar dus.. Ik had het inderdaad niet door dat dat niet Reed was! Maar nu weet ik dat dus wel. Die stemmen lijken inderdaad wel zeer veel op elkaar.

Wat een heerlijke plaat.
Men kan zeggen wat men wil, de meest commerciele VU-plaat, het begin van het einde... Klopt allemaal, maar toch is Loaded zonder twijfel één van de beste velvet-platen. Wat zeg ik? Het is zowaar één van de beste albums uit de jaren '70. En die waren toen deze plaat uitkwam nog maar amper begonnen, kun je nagaan!

De liedjes zijn stuk voor stuk briljant geschreven, en ik vind het absoluut heerlijk hoe Lou Reed vocaal losgaat tijdens nummers als Sweet Jane, Rock&Roll en Cool It Down.