Jet Red - Jet Red (1989)

Soms krijg je heimwee naar een plaat die je ooit bezat, maar vrijwillig van de hand deed. Zoals deze van Jet Red, afkomstig uit Sacramento in Noord-Californië, opgericht in 1984. Op de demo waarmee ze een platencontract scoorden speelde Marty Friedman gitaar. In 1989 brachten ze hun titelloze debuut uit, dat in Nederland via het Britse Music For Nations verscheen. Een plaatje dat me indertijd goed beviel en toch nooit echt pakte. Toen ik enkele jaren later lange tijd klaar was met scheurende gitaren, heb ik ‘m aan een vriend gegeven.

Maar… De laatste jaren moest ik er af en toe aan denken en toen ik ‘m vorige week tegenkwam bij No Dust in Wezep was de keuze snel gemaakt. Alleen al de foto op de achterzijde: de groep op een vliegdekschip, staande voor een Phantom straaljager.
Het bleek dat alleen het eerste en laatste nummer waren blijven hangen, maar er klinkt veel meer fraais, waarvoor ik indertijd minder in de stemming was, omdat ik veelal voor hardere metalstijlen ging.

Dit is een sterke hardrockplaat voor de lange autorit: autoramen open en meeblèren! Door een onbekende toetsenist voorzien van enige fraaie versiersels, met een uitstapje naar adult oriented rock. Andere kwaliteiten op Jet Red: de hese stem van Willie Hines, de gitaarsolo’s van de onbekend gebleven Johnny F. (Feikert) en het sterke drumwerk van Billy Carmassi. Inderdaad, de jongere en onbekende broer van Denny. Die laatste kende ik van onder meer Montrose, Sammy Hagar en Heart. Met deze namen heb je meteen een goed beeld van Jet Red, waarbij Billy niet onderdoet voor de grote broer.
Als daarbij de productie ook nog eens dik in orde is met dank aan Brian Foraker (mij onbekend maar bekijk zijn CV en je hebt een idee van zijn kunnen), resteert een prachtig plaatje.

Bad as Heaven is de sterke en harde opener, Lonely is aardig vooral omdat F. lustig soleert, gevolgd door de heerlijke powerballad Look in Your Eyes met alweer zo’n sterke solo en Not the Only One is een uptempo aor-juweeltje met lekkere koortjes; Outside is aardig, vooral (opnieuw) door de gitaarsolo.
De eerste twee nummers op de B-kant doen me nog altijd minder, al begint het met heerlijke Spaanse gitaar. Met het uptempo Let it Roll keert mede dankzij gitaarwerk en koortjes mijn volle plezier terug, net als op Take Me Tonight. Het zware en slepende From the Skies bevat naast dreigende toetsenpartijen een ongewone gitaarriff, wat een sterk slot van deze plaat maakt.

Aan de hand van de hoesteksten valt te concluderen dat, alhoewel het Amerikaanse Relativity een kleine maatschappij was, kosten noch moeiten werden gespaard om de band te doen doorbreken. Dat lukte evenwel niet en van wat ik op internet lees wordt duidelijk dat door de doorbraak van grunge, najaar 1991, ook voor Jet Red het doek viel. Dit ergens in '92. Kwaliteit of niet, melodieuze hardrock was plotseling uit de mode en met hun wild geföhnde haardossen was je bij voorbaat verdacht. Wat dat betreft heeft glammetal veel onnodig stukgemaakt...
Bassist Brad Lang viel nadien het meeste op: van 2010-2016 speelde hij in Y & T en tegenwoordig in BulletBoys. Zanger Willie Hines maakte drie soloplaten. In 2010 maakte Jet Red met deze twee in de bezetting een tweede album genaamd Flight Plan. Kort voor verschijnen ging de platenmaatschappij failliet, de groep kocht de cd-oplage terug en verkocht deze tot het laatste exemplaar. Momenteel is de opvolger zo obscuur dat er op Discogs €150 voor wordt gevraagd.

Ben blij dat Jet Red weer op mijn draaitafel ligt! Aanbevolen voor liefhebbers van "serieuze" hardrock zoals Y & T en Tesla. Voor dit debuut een dikke 7,5, of moet ik een krappe 8 noteren? Afgerond 4 MuMe-sterren.

Blij dat die er ook op staat nu. LP ooit gekocht tijdens de grote Bullit-sale in 1991.
50 voor 15 gulden. Dozen vol meegenomen toen.
LP staat toevallig nog onder ook, maar is volgens mij nog nooit gedraaid.
Fijn dat ik nu weet wat ik kan verwachten. En lijkt niet verkeerd dus.

Laat t.z.t. maar eens weten wat je ervan vindt, Dibbel!

Vond hem een paar jaar geleden bij BigBadWolfRecords in Leeuwarden. Kende het niet, maar duidelijk een hardrockschijf, 1989, nou, dan neem ik de gok. Is me prima bevallen, melodieuze hardrock, soms een glammy randje. Minder plat dan Mötley Crüe, iets luchtiger dan Tesla, vrolijker dan Guns & Roses. Zal hem nog eens opzetten binnenkort.

Mooie omschrijving!