Brown Horse - Reservoir (2024)

Wat een verschrikkelijk mooie plaat is dit zeg. Een groeiplaat van het zuiverste soort. Crazy Horse, Horse Feathers, Jason Molina, Pinetop Seven allemaal komen ze langs...Wat een feest

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Brown Horse - Reservoir - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Brown Horse - Reservoir
Brown Horse is een Britse band, maar verrast op haar debuutalbum Reservoir met zeer Amerikaans klinkende muziek, waarin invloeden uit de 70s countryrock en de 90s alt-country op prachtige wijze samen komen

De naam van Brown Horse zingt, met name in de gerenommeerde Britse muziektijdschriften, al een tijdje rond en dat blijkt volkomen terecht. De band uit Norfolk heeft met Reservoir immers een geweldig debuutalbum afgeleverd. Het is een album waarop de Britse band haar inspiratie vind bij de pioniers van de alt-country, maar ook de countryrock klassiekers uit de jaren 70 zijn niet vergeten. Brown Horse maakt indruk met geweldige songs en met een prachtig en gloedvol klinkend countryrock geluid en heeft de bijzondere stem van zanger en gitarist Patrick Turner als geheim wapen. Het levert een album op dat het de laatste jaren toch wat ingedutte alt-country genre voorziet van vuur en urgentie.

De Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut waren een maand of twee geleden al heel enthousiast over Reservoir, het debuutalbum van de Britse band Brown Horse, maar het album is deze week pas verschenen. Het enthousiasme van de Britse muziekpers is volkomen terecht, want de band uit Norfolk heeft een uitstekend album gemaakt, dat zeer in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en alt-country in het bijzonder.

Brown Horse is misschien een Britse band, maar de muziek op Reservoir klinkt heel Amerikaans. Brown Horse begint, net als de pioniers van de alt-country, bij de Amerikaanse countryrock uit de jaren 70 en geeft vervolgens een licht eigentijdse twist aan de invloeden uit het verleden. Als ik terug ga naar de alt-country pioniers kom ik zelf het vaakst uit bij The Jayhawks, die met Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995 twee klassiekers in het genre maakte. Het zijn albums waaraan ik met enige regelmaat moet denken bij beluistering van het debuutalbum van Brown Horse en dat is wat mij betreft een enorm compliment.

De Britse band maakt bijzonder lekker in het gehoor liggende alt-country, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht heeft Brown Horse veel te bieden. Bij beluistering van Reservoir wordt de aandacht direct getrokken door de zeer karakteristieke stem van zanger Patrick Turner. De Britse muzikant zingt vaak met een lichte snik in zijn stem, wat de zang op Reservoir voorziet van een bijzonder geluid en van emotie. Het is een stem die mogelijk gemengde reacties op zal roepen, maar persoonlijk vind ik de stem van Patrick Turner erg mooi en bijzonder.

The Jayhawks vertrouwden in hun beste jaren op de fantastische harmonieën van Gary Louris en Mark Olson, maar ondanks het feit dat Brown Horse de beschikking heeft over meerdere mooie stemmen, waaronder die van achtergrondzangeres Phoebe Troup, worden harmonieën slechts spaarzaam ingezet op Reservoir. De keren dat dit wel gebeurt zijn erg mooi, dus mogelijk kan de Britse band dit nog wat meer ontwikkelen op een volgend album.

Ook in muzikaal opzicht maakt Brown Horse makkelijk indruk op haar debuutalbum. Het geluid van de band is vooral gitaar georiënteerd, maar de zeskoppige band heeft ook een lekker vol geluid, waarin ook nog bijdragen van pedal steel, banjo, piano, orgel en accordeon opduiken. In muzikaal opzicht zijn de raakvlakken met The Jayhawks het sterkst, zeker wanneer de gitaren alle ruimte krijgen en ook mogen soleren. Het gitaargeluid op Reservoir is ook nog eens veelkleurig, waardoor het album gevarieerd klinkt.

Reservoir van Brown Horse voelt in muzikaal opzicht direct aan als een warm bad en roept zowel associaties op met de countryrock uit de jaren 70 als met de alt-country uit de vroege jaren 90. Door de bijzondere zang heeft de Britse band echter ook een duidelijk eigen geluid en dit krijgt nog wat extra glans door de sterke songs op het album. Brown Horse varieert er flink op los op haar debuutalbum, maar tekent ook voor songs die zich makkelijk opdringen en vervolgens aangenaam blijven hangen.

Er verscheen de afgelopen jaren wat mij betreft niet heel veel bijzonders in de alt-country, waardoor het genre toe was aan een impuls. Die krijgt het met het uitstekende Reservoir van Brown Horse, dat de potentie heeft om uit te groeien tot een van de meest memorabele albums in het genre. Het is een album dat hier inmiddels overuren draait en het wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman

Zo: ik ben aangenaam verrast! Dit is een genre dat de laatste jaren niet zo in trek is. En daarnaast heb ik de laatste jaren de ervaring dat er heel veel nieuwe bandjes en artiesten de hemel in worden geprezen, maar waar - voor mij althans - bij het merendeel na een paar keer luisteren niet zo veel van over blijft.

En wat dit genre betreft: erwinz refereert, naast de 'oude' countryrock uit de jaren zeventig, aan The Jayhawks, en dan meer specifiek hun topalbums uit de eerste helft van de jaren negentig. Daar kan ik mij goed in vinden, hoewel ik daar graag Uncle Tupelo (ook begin jaren negentig) en Whiskeytown (tweede helft jaren negentig) aan zou willen toevoegen.

Maar sinds die periode is er niet zo verschrikkelijk veel gebeurt. Althans, met voldoende kwaliteit. Toch zijn er uitzonderingen. Zoals onder andere Dawes, tot aan hun laatste album, waarop ze andere paden inslaan. Of The Wynntown Marshalls, die in diezelfde periode (2009-2022) prima muziek in deze hoek maakten. Maar ook bijvoorbeeld het meesterwerk Thomas Denver Jonsson - Barely Touching It uit 2005.

En dan nu het Bruine Paard. En na vele malen luisteren moet ik zeggen: een heel fijne plaat. Lekker veel gitaarwerk, de ene keer wat huilend, een andere keer wat gruizig. En af en toe een accordeon, of een piano, of een heerlijke pedal steel. Klinkt heerlijk. En voor mij heel erg belangrijk: de kwaliteit van de songs. En die is uitstekend, dus ik vermoed dat dit album zo eentje is die het na een paar jaar nog prima gaat doen.

Tenslotte nog iets over de zang van Patrick Turner. Die is inderdaad vrij specifiek. Ik kan het heel goed hebben. Maar ik kan mij ook voorstellen dat veel mensen hier moeite mee hebben. Iets dergelijks doet zich ook voor bij The Mountain Goats, mijn favoriete band. Velen haken af bij de wat geknepen stem van John Darnielle. Dat zorgt ervoor dat zij niet 'toekomen' aan de fraaie songs en de fantastische teksten, die bij John welhaast van een literair niveau zijn.

Het is jammer als mensen bij Patrick's zang afhaken, want dan ontgaat hen veel mooie muziek. Maar ik snap het heel goed: bij mij heeft het ruim dertig jaar (!) geduurd om te wennen aan de stem van Bob Dylan, zodat ik daarna pas veel van zijn geweldige songs heb kunnen waarderen

Ben bij Paul Gilley afgehaakt, toen was ik het gedweep wel zat. Sorry, tis zeker niet slecht, maar toch, al zo vaak en zo veel gehoord, dit soort muziek. Dan moet je echt van goeie huize komen om me nog echt te pakken. Dat hoor ik hier helaas niet, al is het begin wel veelbelovend. Helaas kakt het dan toch in en dan merk ik dat ik genoeg heb gehoord. Mijn platenkast staat vol met hele fijne en goeie melancholie. Hoeft niet perse meer iets bij.

De eerste indruk is geweldig. De vraag die over blijft is, hoe geweldig? De LP is snel in huis.

Prachtplaat van Brown Horse. Eindelijk weer een heel goed alt-country album.
Vergelijking met de eerste albums van de Jayhawks vind ik nog wat te veel eer. Maar dit debuutalbum belooft veel voor de toekomst. Wel even wennen aan de stem van Patrick Turner, maar zoals Tonio al schreef, ook voor mij was het wennen aan de stem van Bob Dylan, maar eenmaal gewend wordt je beloond met geweldige muziek én teksten.

Hoewel ik de eerste 2 nummers nog wel kon pruimen gleed het album nogal snel af. Vooral de zang begon me na een tijd wat tegen te staan (vooral die knik in de stem komt een beetje gemaakt over) halverwege het album en dan is het moeilijk om er nog verder tijd in te steken. Uiteraard is dit goed gemusiceerd en bevat dit alle ingrediënten voor een goede roots/rock plaat maar het is wat mij betreft een net niet verhaal.