underscores - Wallsocket (2023)

Evenveel 90s slacker rock als late 2000s indietronica throwback. Alsof Crystal Castles een Mellow Gold-era Beck album heeft gemaakt. Aanstekelijk!

Ik houd enorm van een album met een sterk concept. Albums waarop de muziek is verbonden door een verhaal, idee of plaats zijn voor mij vaak onvergetelijke ervaringen. Ondanks deze voorkeur duurde het lang voor ik naar Wallsocket luisterde. Naast een conceptalbum is Wallsocket namelijk ook een hyperpopalbum. Hyperpop is een genre waar ik nogal sceptisch over ben. Gelukkig heeft het album mij positief verrast.

Wallsocket gaat over een fictief Amerikaans dorp met dezelfde naam. Het dorp lijkt op het eerste gezicht een gewoon en rustig dorp, maar schijn bedriegt. Het blijkt dat een plaatselijke bankier jarenlang geld heeft gestolen van overleden inwoners. De onrust die ontstaat als dit bekend wordt vormt voor ons een inkijkje in de plaatselijke cultuur en vooral de bewoners van het dorp. We maken kennis met drie jongvolwassen meisjes uit het dorp: De onzekere S*nny, de obsessieve Mara en de onverschillige Old Money Bitch. Ik ben groot fan van hoe Underscores de nogal vreemde karakters gebruikt om iets te zeggen over complexe zaken zoals bijvoorbeeld wapengeweld, transgenderidentiteit, parasociale relaties en de confrontatie tussen de middenklasse en bovenklasse in de Amerikaanse bevolking.
Door het album heen wordt duidelijk dat de problemen van de meisjes voor een groot deel worden veroorzaakt door hun omgeving. Wallsocket fungeert niet alleen als setting, maar dus ook als een soort tegenstander waar de meisjes van moeten ontsnappen om te kunnen groeien.
Op het laatste nummer Good luck final girl verlaten de meisjes samen met de luisteraar het dorp. Het is een mooi en melancholisch einde van het album. In tegenstelling tot de meisjes zal de luisteraar echter nog vaak terugkomen in Wallsocket. Dit album werkt namelijk verslavend.

Dat het album zo verslaven is komt door de topproductie. Het hele album is gevuld met hit na hit na hit. De muziek is groots, snel en hard. Dit viel natuurlijk wel te verwachten binnen het genre. Een ander kenmerk van het genre is helaas ook aanwezig. Net als in veel hyperpopmuziek zijn sommige nummers wat eentonig. Dit geldt overigens lang niet voor elk nummer, zo zitten de 7 minuten van Geez louis boordevol invloeden uit allerlei genres en heeft het mij halverwege enorm verrast door een gave wisseling van instrumenten.
De productie op Wallsocket zit naast de grote geluiden ook vol met subtielere elementen. Underscores heeft zich daarbij laten inspireren door horrorfilms en dit is goed te horen. Nummers zoals Johnny johnny johnny en You don’t even know how I am hebben zeker een creepy sfeer. Het coolste detail op de plaat is het terugkomende geluidsfragmentje van een computerstem die good luck zegt. Door de verschillende contexten van de nummers kan deze wens gemeend, creepy, cynisch of melancholisch klinken. Underscores gebruikt het ook graag als punchline voor de vele drops op het album.

Al met al is Wallsocket een verrassend album waarop de liedjes onderling gevarieerd zijn maar binnen de tracks hier en daar wat onnodige eentonigheid is te horen. Het album vertelt een sterk coming of age verhaal en fungeert als een sterk medium voor Underscores om gevoelige onderwerpen aan te
snijden. Ik kan zeker aanraden om een keer een bezoekje aan Wallsocket te brengen.