Steven Wilson - The Harmony Codex (2023)

Afgelopen vakantie ben ik in Griekenland (uurtje vanaf Athene) geweest. En als bouwkundige vindt ik het toch altijd weer leuk om dan even rond te kijken naar hoe de gebouwen en steden erbij staan. Opvallend was dat vooral Athene (maar ook veel van de andere dorpen daar omheen) eigenlijk een enorm lelijke stad is. De gebouwen missen een ziel en uitstraling, ogen vooral erg goedkoop, worden slecht onderhouden en de hoeveelheid casco gebouwen die er staan is eigenlijk wel schrikbarend. Waar je bij steden als Rome, Parijs, Londen of Lissabon heerlijk door de stad kan slenteren en daarbij allerlei mooie details en historie in de gebouwen kan vinden, is dat hier niet het geval. Tel daar nog de dikke laag smog en de grote hoeveelheid graffiti bij op en je hebt eigenlijk een heel erg lelijke en zielloze stad. Dat werd extra bevestigd toen we na een cruise weer richting Athene voeren. Dan kom je net van een van de eilandjes met die mooie idyllische dorpjes vol met sfeer, cultuur en historie. En dan keer je weer terug naar een grauwe onder een laag smog bedekte stad. Dat wil niet zeggen dat er geen mooie dingen te vinden zijn. Zo is het oude centrum achter de Akropolis een zeer fijn stuk om doorheen te wandelen en is de Akropolis zelf natuurlijk bijzonder indrukwekkend. Ook staan er nog wel wat mooie gebouwen tussen hier en daar. Maar de overall sfeer en uitstraling is de moeite absoluut niet waard.

Wat dit alles met The Harmony Codex te maken heeft? Ik moest aan dit album denken toen ik door een dorpje liep en deze realisatie had. Want ik heb met dit album eigenlijk eenzelfde ervaring. Het is zielloos, sfeerloos en eigenlijk ontzettend lelijk. Dat wil niet zeggen dat er dan helemaal niets moois te vinden is. Zo weet What Life Brings bijvoorbeeld nog wat levendigs te brengen. Net als die mooie woning tussen als die slecht onderhouden gebouwen. Maar zet die woning bijvoorbeeld eens in Rome neer en het is direct het saaiste en lelijkste ding wat er staat. De context maakt de woning en in dit geval het nummer. What Life brings komt namelijk niet eens in de buurt van de nummers van To the Bone wat mij betreft. En dat album heb ik ook niet hoog staan.

Een ander nummer wat er voor mij al snel uitsprong is de single Rock Bottom. Maar hoe vaker ik hem hoor hoe leger dat nummer begint te klinken. Hoe fijn ik de zang van Ninet hier ook vindt, het is allemaal wel erg vlak en mist (bij mij in ieder geval, ik las al reacties van mensen waarbij dit nummer wel binnenkwam) elke vorm van impact. Een verdere uiteenzetting van de nummers zal ik laten, maar uitblinkers heb ik er niet gevonden. Waar Athene zich dan nog kan berusten op de Akropolis en historische waarde heeft dit album dat niet. En dan blijft er een zielloos geheel over wat simpelweg niet de moeite waard is.

Athene is overall geen mooie stad, nee, maar om het een zielloze stad te noemen? Dan ken je de stad niet echt, kan ook niet na een cruise van hooguit twee dagen. Daarmee komen dan bij de vergelijking met dit album, ik ben ook niet overall zo enthousiast als sommige users, maar zielloos is dit album zeker niet. Wilson is een gepassioneerde musicus en producer, maar ook erg perfectionistisch en dat gaat de beleving wel eens in de weg staan bij mij (dan wordt het te proggy).

Je hebt het geteld, dat is ook wel dedication. Maar ik heb weinig behoefte dat aantal te vermeerderen hoor (dit album gaat hier niet vaak meer gedraaid worden), dus je zal me hier weinig meer zien.
Ik had belooft nog eens mijn mening over dit album te delen, dus bij deze.


Neuh, ben naar Griekenland geweest om vakantie te vieren . De realisatie schoot me daar ineens te binnen, ik had daar echt wel wat betere dingen te doen dan me druk maken om muziek. Maak je daar maar geen zorgen over. Maar het kwam ineens in me op, soms heb je dat wel eens.


Premonition ik zat er niet met een cruise, maar heb vanuit daar wel een korte cruise gedaan naar een paar eilandjes. Ben ook door Athene gelopen en gereden. Maar het enige echt boeiende stukje wat ik tegen ben gekomen is het oude centrum achter de Akropolis. Niet zo gek ook want daar zit historie. Verder nodigt de stad ook niet uit om verder te ontdekken moet ik zeggen, in tegenstelling tot de andere steden die ik noem. Ik vind het maar een zielloze stad, net zoals dit album. En daar mogen we best anders over denken

Vandaag het album in volle glorie in Atmos bij een kameraad zijn home cinema gehoord.
Als je de kans hebt, zeker doen!
Wat een belevenis.

Je kunt een mening hebben over een plaat, maar dat is je eigen mening. Respecteer elkaars mening.

Waar woont je maat? Zoekt hij nog een maat?

Ik ben niet zo bekend met het werk van Steven Wilson. Wellicht omdat ik niet echt een progrock fan ben. Maar eigenlijk ken ik hem alleen van Porcupine Tree. Omdat dit album al even aan de top vd rotatielijst prijkt en de cover mij aanspreekt, vond ik het eens tijd om dit album te beluisteren. Ik kan zeggen dat dit me goed is bevallen. Je hoort wel direct dat er een perfectionist aan het werk is. Rafelige randjes heb ik niet kunnen ontdekken (dan zou het de aangename stem van Ninet Tayeb moeten zijn) Ook rammelt het nergens. Echter stoort het me niet bij dit album. Deze plaat is zo fantastisch geproduceerd dat het daarom al een genot is om met koptelefoon te luisteren. Daarbij werd ik het meest verrast door de meer elektronische nummers.

'Time is Running Out' had niet misstaan op het album 'On Air' van Alan Parsons. Niet door de elektronica maar wel door de compositie, zang en de gitaarsolo.

Bij 'Actual Brutal Facts' voel ik een Unkle/Massive Attack vibe die mij erg aanspreekt… Voorzichtig rafelig toch nog even aan het einde…maar tegelijkertijd verfijnd.

Maar damn, wat zijn een aantal nummers ontzettend lang… dit kan soms echt korter wat mij betreft…. Ik kan niet ontkennen dat het een boel melatonine aanmaakt bij mij, zelfs al vanaf minuut 5 van het nummer Impossible Tightrope. Zo'n progrock draak is voor mij idd onmogelijk. Natuurlijk opbouw…enzo…maar dan hoor ik toch echt liever Pink Floyd…sorry.

Bij het meer ambiente titelnummer werkt het wel weer voor mij en gebeurt er op subtiele wijze genoeg zodat de aandacht niet verslapt, ook al kan dit ook een stuk compacter..

Maar bovenal, ik ben echt heel aangenaam verrast door dit gevarieerde album en ga dit album zeker vaker luisteren.
Mijn favoriete nummers na een aantal luisterbeurten;

Rock Bottom
Actual Brutal Facts
Inclination
Economies of Scale
The Harmony Codex.

Zonder Impossible Tightrope en Staircase een prachtig album van rond de 45 minuten;)

Fantastische clip van Beautiful Scarecrow. Echt het kijken waard.

Die blokkentoren is natuurlijk een verwijzing naar Dark Side Of The Moon. Ik snap het ook wel, dit album is een echte trip. Het blijft me boeien en ik heb het gevoel dat dit nog weleens mijn favoriete SW solo album kan gaan worden. Hij heeft hier toch echt wat moois neergezet.

'Don’t Lose Hope…' zingt Steven in Rock Bottom. Nou, na het beluisteren van The Harmony Codex ben ik in ieder geval hoopvol dat hij met The Future Bites rock bottom heeft geraakt. Dit nieuwe album klinkt weliswaar onevenwichtig, maar bevalt weer een aantal nummers waarop Steven Wilson laat horen een een uitstekend liedjesschrijver te zijn, zoals What Life Brings, Beautiful Scarecrow en Rock Bottom. Ook mijn proghart klopt weer bij het prima Impossible Tightrope.

Helaas staat er ook een boel geneuzel op dit album, waar het vooral draait om synthgeluiden, effecten en soundscapes. Op Time Is Running Out kan ik dat nog wel waarderen omdat het in basis ook een goed nummer is, maar Inclination, Economy Of Scale en het titelnummer had Steven best achterwege mogen laten. Dan had dit album bij mij een solide 4 sterren gekregen. Nu blijf ik steken bij een krappe 3,5 sterren.

Reikhalzend keek ik uit naar het nieuwe album van Steven Wilson. Soms kan zoiets dan tegenvallen, maar na de eerste beluistering was ik er zeer content mee.
Heb het album nu diverse keren beluisterd en ga er steeds meer in ontdekken en van genieten.

Het is zeker een stuk minder proggier dan zijn eerste albums, maar de sfeer die hij heeft neergezet maakt ontzettend veel goed. Daarnaast kan ik zeer genieten van de diverse soundscapes.
Voor mij een flinke stap voorwaarts t.o.v. 'The Future Bites".
Ben benieuwd wat de volgende stap van hem zal zijn......

Geen Griekenland/Athene voor mij, maar gewoon gisteren een heerlijke stadswandeling door Alkmaar gemaakt.
Op de vroege zondagmorgen, als alle winkels nog gesloten zijn en de meeste mensen nog op een oor liggen, is zo'n wandeling een feestje. Nadat ik Alkmaar achter mij had gelaten vervolgens via het Heilooërbos naar Heiloo gewandeld. Ondertussen op "de oortjes" deze muziek beluisterd en voor het grootste deel vond ik het een genot om te horen. Voordat ik met een cijfer kom, ga ik het album eerst nog maar iets vaker beluisteren.

Ja, deze plaat heeft wat luisterbeurten nodig. Momenteel luister ik de surround versie. Hoewel mijn setup echt niet perfect is, klinkt het wel erg mooi. SW weet hoe hij een surround plaat moet mixen. Geen gimmicks en geneuzel, maar gewoon een mooi warm surround geluid dat natuurlijk klinkt.

Het is alleen jammer dat de plaat wat focus mist. Prog rock, pop, electro, ambiënt... Het komt allemaal voorbij en de aandacht verslapt wat gedurende het album.
Het nummer Rock Bottom blijft voor mij een zwak eendje. Niet slecht, maar die soms echt irritant schorre stem van Ninet doet het voor mij niet. Sowieso vind ik haar niet geweldig. Ze brengt echt niets extra's.

Ik zal niet zeggen dat dit album beter of slechter is dan TFB of TTB. Die albums klinken heel anders. Wel vond ik dat er op TFB meer pakkende songs stonden. Maargoed, dit THC (leuk al die afkortingen) gaat nog wel wat rondjes draaien hier. Voorlopig een solide 3,5.

Heb het album, na de eerste luistersessie van afgelopen maandag, nog twee keer beluisterd. Ben het met de vorige schrijver eens: mijn aandacht verslapt wel een beetje in de loop van het album.

Heb even snel door de voorgaande 11 pagina's over dit product heen gelezen en zie het nergens staan, dus het slaat waarschijnlijk nergens op, maar deze muziek doet mij af en toe terugdenken aan de muziek uit mijn jeugd....... Een beetje Absolute Elsewhere, een beetje Klaus Schulze, Tangerine Dream, de vroege Vangelis. In die tijd, eind jaren zeventig van de vorige eeuw, draaide ik dat grijs overigens, dus het is geen negatief oordeel.

Ik ga het eerdere werk van Wilson maar eens "ontdekken". Altijd leuk om weer wat nieuwe paden te betreden (met dank aan dit forum).

Ik kan Hand.Cannot.Erase, The Raven That Refused to Sing, Insurgentes en Grace For Drowning van harte aanraden. Met zijn band Porcupine Tree heeft hij ook nog een aantal goede albums gemaakt, met name Deadwing, Fear of a Blank Planet en In Absentia.

Ook bij deze maar weer even oproepen dat we straks met een flinke groep mensen massaal op "Arriving Somewhere But Not Here" van Porcupine Tree gaan stemmen bij de top2000. Mocht je dus graag naar de muziek van PT/SW luisteren, stem met ons mee! (https://www.facebook.com/groups/690002129339695)

Thom1990 Ik zou voor Porcupine Tree op z'n minst nog Stupid Dream en Lightbulb Sun willen toevoegen.

Ik heb dit album nu echt al behoorlijk vaak gedraaid en het verveelt me absoluut niet. Door de verscheidenheid is het een soort verzamelalbum van een belangrijk deel van mijn muzieksmaak. Kwalitatief is er meer dan voldoende om van te genieten.
Gisteren draaide ik bewust nog eens Hand Cannot Erase om The Harmony Codex beter in perspectief te plaatsen. Ook dit is een soort verzamelalbum als het gaat om stijlen, maar het is gemiddeld genomen veel minder donker. Belangrijkste verschil is echter dat HCE een element bevat waar ik heel erg veel waarde aan hecht; emotie. Zelden wordt dat goed gecombineerd met virtuositeit, maar een wereldnummer als Routine ontroert me nog steeds enorm. Zéker na het overlijden van mijn beste vriend vorig jaar komen de waterlanders steevast opzetten. Wij vonden dit beiden vanaf het begin onaards prachtig.
Enfin, dit stukje mis ik op The Harmony Codex wel. Het is allemaal razend knap en erg mooi, maar mijn ziel wordt nergens echt geraakt. Daardoor blijft de score van 4,5 weliswaar goed overeind, maar zal het geen 5,0 worden.

4addcd Wat een mooi persoonlijk stuk dat je over je vriendschap en in relatie met de muziek schrijft. Dat muziek je zo met elkaar verbindt en je wellicht ook heeft gesteund in die moeilijke tijd. HCE vond ook ik van een wonderlijke schoonheid. En nu ik je verhaal zo lees, inderdaad: HCE had meer emotie in zich dan THC.

Een album zonder ziel. Jammer want deze man kan veel en veel beter. Dit bewijst hij wel bij track 4,

Verdomd als het niet waar is, maar ik ga op mijn schreden terugkeren. Ik heb Wilson als artiest behoorlijk hoog zitten, echter zijn laatste worpelingen verfoeide ik. Troep was het en daarmee basta! Alleen dat basta zit niet echt in mijn genen. Telkens kwam het album weer uit de platenkast omdat, ja waarom eigenlijk? Iets bleef me intrigeren en trekken. Gek genoeg zijn het niet de (schaarse) progrock elementen waar ik zo verzot op ben. Nee, het zijn juist de duistere electro liedjes als Actual Brutal Facts, Inclination en Beautiful Scarecrow die onder de huid kruipen en meer en meer waardering krijgen. Blijkbaar wordt gespuwd gal eenmaal aan de oppervlakte geleidelijk minder zuur naar mate de tijd verstrijkt. There, I said it! Nooit gedacht dat dat ooit nog eens zou gebeuren. 2.0->3.0

Dit wordt vast z'n definitieve doorbraak: Steven Wilson - December Skies

Gaan we nu serieus AI-shit pluggen?

Volgens mij is dit jullie gelukt. Nummer 1478 zie ik.

EIgenlijk doet dit me allemaal niet veel. Het klinkt alsof Wilson met veel inventiviteit een prachtige elektronische backing-track heeft samengesteld en tóén pas bedacht dat er ook nog een zangmelodie op geplakt moest worden, terwijl de muziek zich daar soms helemaal niet toe leende. De composities lijken niet op een melodie-instrument zoals een piano of een gitaar geschreven te zijn maar op basis van een rhythm-track, en melodisch kunnen de nummers me dan ook maar zelden boeien. De elektronische (of elektronisch klinkende) drums en de soms vervormde stem geven het geheel nog een extra kunstmatige dimensie, en dan komen de fraaie gitaarsolo's en de incidentele blaasinstrumenten haast als een opluchting. Nee, de hele sound maakt deze CD voor mij een zware zit, hoe goed met name het openingsnummer ook klinkt.

vreemd dat dit album circa dezelfde beoordeling krijgt als to the bone: to the bone is veel beter

Wat mij betreft niet zo vreemd. To The Bone is ook een fantastisch album en ik vind deze zelfs een tikkie beter.
Ik neem aan dat je TTB dan ook hoog hebt gewaardeerd?

Veel Steven Wilson-albums zijn groeiers. Vandaar dat ik The Harmony Codex behoorlijk vaak heb gedraaid, in de hoop er iets meer uit te halen. Maar de voorspelbaarheid breekt het album op den duur gewoon op. Het is een mooie tribute aan de progrockgeschiedenis, ik hoor er flarden in van Pink Floyd, King Crimson, en natuurlijk Wilsons eigen eerdere werk. Maar wat de inspiratie boeiend maakte waren de frisse en vernieuwende muzikale ideeën, en die zijn hier niet te vinden. Het resultaat is voorspelbaar voldoende, maar saai.

Hoppa, toch maar die 0,5 er weer bij. Het album blijft me na al die maanden nog steeds boeien. Respect voor het feit dat SW weer voor een nieuwe muzikale invalshoek aanboort. En gewaagd dat hij een nummer als The Harmony Codex, wat niet had misstaan op een willekeurig Bass Communion album, op het album zet.

Een goed album, zeker na de vorige (Daar kon ik toen echt voor de eerste keer helemaal niks mee. Haha ja het kan niet altijd perfect zijn blijkbaar). Perfect is dit album ook alles behalve, maar het is voor mij wel een album wat mij doet genieten, zeker het prachtige Impossible Tightrope is al meer dan genoeg.

Nu ik er over nadenk... Misschien was dit nummer in een nog langere versie alleen al genoeg geweest voor dit album. Gewoon 1 goed lang nummer. Misschien iets voor een volgend album, maar ik vind dit nummer echt uitschieten boven de rest en je kan er veel kanten mee op.

Toch het hoogtepunt van SW solo is en blijft voor mij Hand.Cannot.Erase.

Ik weet niet of voorspelbaar het juiste woord is. Wat voor mij vooral meespeelt is dat het album alle kanten op gaat. En in sommige genres is hij nu eenmaal niet zo'n begaafd schrijver. Zo'n nummer als Time Is Running Out had prima van de plaat gekund (of desnoods als bonustrack).

The Harmony Codex heeft een aantal bijzonder goede tracks, maar daartussen staat veel materiaal dat 'wel oké' is. En dan is een uur een te lange zit.