Olivia Rodrigo - GUTS (2023)

Nee, is onderdeel van een keten, waarvan de naam met "P" begint, in een drukke straat (verbinding tussen oostelijk en westelijk stadsdeel), t.o. AH. Puur uit nieuwsgierigheid (een soort state of the nation) vraag ik altijd naar de best verkopende platen van het moment; Wende had ik niet gedacht en Slowdive evenmin. Wat dat zegt, is voer voor reflectie.

Fijne opvolger van SOUR, Olivia Rodrigo bevestigt haar talent voor mij absoluut. Niet elke song is raak - het middenstuk van de plaat doet me enigszins wegdommelen - maar best evenwichtig wat de verhouding zalven-slaan betreft. Hier dien ik wel bij te vermelden dat de plaat op productioneel vlak niet gauw een originaliteitsprijs zal winnen.

Rodrigo weet zich op tekstueel vlak wel te onderscheiden, ik vind dit zelfs de kracht van de plaat. Inhoudelijk niet eens ontzettend divers, maar ze gunt ons wel een blik in haar hoofd en ziel door middel van pakkende teksten die ook nog eens intelligent opgebouwd zijn. Bijtend bij momenten, met een vleugje humor.

Ik merk dat het wat rustigere werk me het beste ligt, de uitmuntende single vampire en het aangrijpende pretty isn't pretty zijn hoogtepunten, al vind ik de opener ook een pittig staaltje: daar word je geheid wakker van, ook als je bij aanvang nog in sluimermodus verkeerde.

3,5 sterren

Ik moest even wennen aan dit album. Maar hij wordt steeds beter! Net als op het nieuwe album van Tate McRae hebben ook hier sommige nummers duidelijk 00’s invloeden. Leuk dat die vibe weer een beetje terug is!

Aangezien ik zowel Alanis als Avril, haar voorbeelden, echt bagger vindt, waren mijn verwachtingen niet al te hoog gespannen en was de lat wat lager gelegd. Ze is er moeiteloos in geslaagd lat om om onder die lat door te gaan. Perfect voor tieners, die lichtvoetige muziek willen met pseudo-diepe teksten geinspireerd op Joan Didion en zo, waar je lekker mee kan meezingen en voor wie Green Day en andere poppy punk nog te zwaar is. Daarom scoor ik dit niet, dit is niet bedoeld voor mij. Laat de jeugd hun held(inn)en hebben.

Bedoel je nou in heel veel woorden te zeggen, dat je gewoon een andere smaak hebt en anderen in hun waarde laat als zij dit wel leuk vinden? :-P

Maar goed, als tiener uit 1981 vind ik dit dus een verfrissend geluid en zeker beter dan Avril. Niet beter dan Alanis, maar wel anders. En Green Day vind ik echt een verschrikkelijk geluid.
Ik denk dat Olivia weleens een behoorlijke naam kan zijn over een jaar of 3 tot 5. We zullen zien. Haar eerste 2 albums kunnen mij zeker bekoren. 4*

1. All-American Bitch (2:45) --- 3,5
2. Bad Idea Right? (3:04)  --- 3,5
3. Vampire (3:39)  --- 5,0
4. Lacy (2:57) --- 3,0
5. Ballad of a Homeschooled Girl (3:23) --- 3,0
6. Making the Bed (3:18) --- 4,0
7. Logical (3:51) --- 3,5
8. Get Him Back! (3:31)  --- 4,0
9. Love Is Embarrassing (2:34) --- 4,0
10. The Grudge (3:09) --- 4,0
11. Pretty Isn’t Pretty (3:19) --- 4,0
12. Teenage Dream (3:42) --- 3,5

Iedereen mag dit voor mij goed vinden. Maar ik raad in hetzelfde genre Pommelien Thys aan.

Vier sterren voor deze talentvolle zangeres. Boeiende teksten ook. Stem doet me af en toe denken aan Alice Merton.

Nieuwe editie is nu ook uit, met de 5 nieuwe nummers.

Ik vind dit album beter dan haar voorganger. Ze slaagt (voorlopig) nog niet om een volledig topalbum te maken.

Dit bevat wel een paar erg rake liederen.

Mij kan dit ook wel smaken.

Nog maar eens een voorbeeld van hoe de dames de kar trekken op het huidige pop landschap vandaag de dag en artistieke grandeur diep bezield met de realness naar de massa brengen dit is geen slappe hap dit is serious muziek.

Dit mag er zeker zijn.

Ik ben me ervan bewust dat ik op een bericht reageer van ruim een half jaar oud, maar wat verbaast je precies? Het verbaast mij dat de acts die jij noemt blijkbaar even goed verkopen als Olivia Rodrigo, één van de populairste artiesten van dit moment, met meerdere nummers ruim boven de miljard Spotify-streams (en een paar > twee miljard).

Olivia Rodrigo twee keer in de Ziggo Dome. Dat gaat een Slowdive nooit halen.

Ondanks dat het om zgn "spontane herinnering" ging, verbaasde het mij (idem) dat zowel Wende als Slowdive net zo goed verkochten - de oorzaak is waarschijnlijk te vinden in het feit dat Utrecht een studentenstad is. Overigens verkoopt Slowdive (en hun concerten) nu sneller en vaker dan 30 jaar terug.

Sowieso vindt Slowdive (en shoegaze/dreampop) in het algemeen veel tractie onder twintigers en dertigers van nu (sommigen spreken zelfs van een shoegaze revival). Dat is ook wel een publiek dat a) veel te besteden heeft (meer dan de tienerfans van Olivia Rodrigo) en b) snobistisch/hipster genoeg is om überhaupt een platenspeler te hebben, dat is misschien nog een stap ver voor het gros van de tiktokgeneratie.

GUTS staat vol met teenage angst, nog het beste samengevat in het slot van het album:
They all say that it gets better, it gets better the more you grow
Yeah, they all say that it gets better, it gets better, but what if I don't?

De concertregistratie die op Netflix staat laat zien dat dit niet de zoveelste omhoog gevallen Disney-ster is. Ik ben benieuwd hoe haar carrière zich verder gaat ontwikkelen.