Het Düsseldorfse Der Plan debuteerde in 1979 met een
titelloze EP, waar twee nummers op staan. Live opgenomen in het oefenhok met een dictafoon, zo'n eenvoudige cassetterecorder om gesprekken en interviews mee op te nemen. Low budget en lo-fi, voordat die laatste term bestond. Twee van de leden zijn ook aktief in DAF, Deutsch Amerikanische Freundschaft.
In mei 1980 verschijnt hun eerste album
Geri Reig. Wat ik hierop aantref heeft eveneens een hoog experimenteel gehalte. Opener
Adrenalin Lässt das Blut Kochen bevat een basis van een snel, galmend sequencerthema; daaromheen geluidseffecten en een spreekstem. Tweede nummer
Geri Regi is nog wel het meest toegankelijk met een drumcomputertje, dat doet denken aan de muziek van het New Yorkse Suicide. Daarover een mannenstem en allerlei versnelde stemmen met een tekst waarin het woord 'reggae' continu wordt herhaald.
Daarna wordt het experimenteler. Soms heeft een nummer geen ritme zoals in de 77 seconden van geluidscollage
Persisches Cowboy Golf, soms wel zoals in
Der Weltaufstandsplan, wat de oorspronkelijke naam van de groep was.
De nummers duren niet al te lang, waardoor in totaal vijftien nummers in de groef passen. Daarbij andere malligheden, zoals minimalistische casiopop in
Commerce Extérieur Mondial Sentimentale. Met vleugjes humor, alleen al de tekst en zang in
Was Ich von Mir Denke of de digitale watergeluiden in
Nessie, ongetwijfeld knipogend naar het befaamde monster van Loch Ness.
Elektronische avant-garde, het levert grappige momenten op - maar om de plaat voor je lol vaak te draaien? Dát lukt mij niet. Dus ook niet met de heruitgave die in 2012 verscheen met daarbij
enkele bonussen, tevens op streaming te vinden.
Mijn reis door new wave en aanverwanten kwam van het muzikaal verwante
Suicide uit New York. Omdat ik
Mirror in the Bathroom van The Beat al besprak via album
I Just Can't Stop It, is het volgende station van weer heel andere aard: het debuut van
The Cramps.