Alice Cooper - Road (2023)

Het eerste nummer klink niet verkeerd, typisch een Alice Cooper nummer, iets wat de titel ook al weggeeft...

De single klinkt al goed, maar het is de artwork dat me meteen mee neemt. De mooiste in jaren!

Single doet een beetje denken aan Welcome to my nightmare II.
Dat zou wat zijn, een nieuw album van dat niveau.
I'm Alice. Ik zeg een vriendelijke versie van I'll bite your face off.

Tweede single is uit! Vind ik een stuk beter dan I'm Alice. White Line Frankenstein

Alice on fire!

Volgens wiki is het album live opgenomen in de studio. Dus alleen Nita en geen berg aan gastgitaristen? Het zou zo maar kunnen en well deserved.

Dit gaat een lekker album worden, Welcome To The Show is ook weer een fijn nummer!

https://www.youtube.com/watch?v=-kPwthBHgnU

Mee eens! Beetje creepy dus typical Alice. De eerste nummers klinken ook veelbelovend. Waar haalt de beste man het in deze fase van z'n leven en carrière nog allemaal vandaan??

"Don't let the old man in", "you can act like an old man, you can think as an old man, and than you're an old man".

https://www.youtube.com/watch?v=WuLlRR6sEJw&t=260s&ab_channel=Noise11.com%2Cyourdailymusicfix

Energiek, de eerste drie songs die Alice Cooper van Road al heeft uitgebracht..
Typische Cooper songs en ook van een hoogwaardige kwaliteit.
Ik blijf er bij dat Alice met Welcome to my Nightmare II de juiste lijn heeft ingezet voor een succesvol vervolg van zijn carriere. De juiste flow aangevoeld.
Voorlopig kan hij met dit album weer voor jaren mee.

Ik ben de brave man een beetje uit het oog verloren na Along Came A Spider. Misschien toch deze nog eens checken. Mooie hoes!

De man heeft nog niks aan energie verloren. Ook leuk hoe elk album toch weer werkstukken met eigen gezicht lijken te zijn. Nog steeds.

Oef wat klinkt dit belegen zeg. Afgezaagde rockdeuntjes met daaroverheen die geforceerd rauwe stem in een poging toch nog een keer de rocker uit te hangen. Om over de teksten nog te zwijgen:

And all the girls know they can get a ride
Cause I'm a hell of a man in a one-night stand

Doe even normaal Alice je bent 75.

Wat is dit? Oudemensenshaming?

*Zachtjes zingt*

Seks in de bejaardenflat, iedereen heeft dolle pret, alle oude taarten met een oude .. naar bed

Je snapt Alice verder wel? Iets met zwarte humor enzo...

Ironie, galgenhumor, een vleug cynisme, zelfrelativering;
Cooper mag wat mij betreft schrijven wat hij wil. Sterker nog, je wilt toch niet dat Alice opeens maatschappijkritische teksten gaat neerpennen. Dan zet ik wel een plaat van Dylan op.
En gezien zijn fysieke en mentale gesteldheid op dit moment acht ik de lyrics zoals hierboven beschreven nog aardig realistisch...
Binnenkort dit plaatje maar eens aan een luisterend oor onderwerpen, de laatste van Vincent viel mij namelijk niet tegen.

Deze ligt helemaal in het verlengde van Detroit Stories. Met een beter uitgedachte artwork (hallelujah) en een aantal sterke songs, waaronder een cover en een herwerking van een nummer uit Lace and Whiskey.

Qua teksten mag hij van mijn part schrijven wat hij wil. 75 jaar oud, en nog steeds zo'n energieke platen maken, het is niet iedereen gegeven.

De sterren ken ik later toe, ik heb na een eerste luisterbeurt ongetwijfeld nog veel gemist!

Heerlijke plaat, knap hoe de man er telkens weer in slaagt een top album uit te brengen. En dat in zijn 76e levensjaar..... Hoogtepunten zijn voor mij Welcome to the Show, White Line Frankenstein, Road Rats Forever, Baby Please Don't Go en 100 More Miles.

Heb een aantal nummers beluisterd maar iemand een idee welk soort spin daar aan zijn binnenspiegel hangt? Lijkt me knap irritant op een road met weinig verkeer.

Even over de muziek : De teksten zijn nog steeds potsierlijk. Even eng als het spookhuis op de lokale kermis voor een 14 jarige. Sommigen noemen dat zwarte humor, ik vind t persoonlijk even belegen als André Van Duin, en die heeft ook veel fans. Maar dat is het altijd wel geweest, en het is vlot meezingbaar dus wat zit ik te zagen .

Muzikaal vind ik vind t best mee vallen, een beetje middle of the road rock. Soms hoor je die 70's wat terug komen, soms is t wat steviger (the Dead don't dance klinkt wat als iets van Brutal planet). Het klinkt allemaal alsof we het een keer gehoord hebben, maar met +60 LP's en een never ending tour ga je wel eens recycleren. Ik ga t niet scoren omdat t te ver weg ligt van wat ik graag hoor, ik heb het album in 4 keer moeten beluisteren en eindig altijd met brutal planet op te zetten

Road tovert een glimlach op mijn gezicht. Alice wijkt niet veel af van de vorige plaat; Detroit Stories. Opener I'm Alice heeft niet zoveel om het lijf maar klinkt sympathiek.
Dat geldt voor veel songs van Road; energiek, geen 'moeilijkdoenerij' en rock'n roll all over the place.
Het niveau van Billion Dollar Babies of Welcome to My Nightmare wordt nergens gehaald maar dat had ik ook niet verwacht.
Furnier rockt er op 75- jarige leeftijd lekker op los en dat doet hij met verve.
De wijze waarop Alice de laatste jaren inspiratie put uit zijn muzikale verleden en oeuvre vind ik wel charmant; White Line Frankenstein hint nadrukkelijk naar Feed My Frankenstein van Hey Stoopid.
Dead Don't Dance en The Big Goodbye hadden leftovers van zijn meest zware album; Brutal Planet kunnen zijn.
Road Rats Forever legt natuurlijk de link met de song Road Rats van Lace and Whiskey uit 77'. Een in mijn ogen wat onderschat album van Cooper.
Tegen het einde raakt de rek er wat uit maar dat is niet erg, het stapeltje aardige songs wat langs mij heen is getrokken komt heel aardig over.
Geen weergaloze topper maar onderhoudend is de plaat zeker.

Pff

Als we dit al verhit noemen, kunnen vele pagina's bij Queenalbums ook wel weg

Maar goed. Leuk dat Alice nog steeds alive and kicking is. Ik vind de oubollige aanpak erg charmant en ook iets dat de oude man past als een jas.

Alice is 75 en de man blijft maar doorgaan. Hij heeft een werkethiek waar je U tegen zegt. Het siert hem wel dat hij nog steeds zo zijn best doet om nieuwe albums uit te brengen en moeite steekt in de thematiek en zijn liveshows. "Road" past wat dat betreft prima in het rijtje van "Paranormal" (2017) en "Detroit Stories" (2021). De hoes is schitterend, macaber en sfeervol.

De band heeft een dikke vinger in de pap gehad bij het tot stand komen van dit album. Drie gitaristen in de band betekent ook dat de drie gitaristen in vrijwel elk nummer willen laten horen wat ze kunnen. Elk hoekje en gaatje in vrijwel elk nummer is dichtgeplamuurd met een gitaarlickje of een riffje. Dat zorgt er voor dat de nummers weinig lucht krijgen. Veel nummers hebben een orkaan van gitaargeweld (ja, ik weet dat de bijnaam van gitariste Nita "Hurricane" is). Bob Ezrin, de producer, had af en toe eens op zijn beruchte fluitje moeten blazen en zeggen: "dat opnamespoor van gitaar halen we weg".

Er wordt goed gemusiceerd, dat staat buiten kijf, maar dat je een goede muzikant bent, wil niet direct zeggen dat je ook goede songs kunt schrijven. Een aantal van de nummers hier rockt wel, maar gaat nergens naar toe. Een gitaarriff (uiteraard van de gitaristen, maar zo speciaal vind ik de riffs nu ook weer niet..), weinig melodie en vooral veel tempo. Er had meer uitgehaald kunnen worden.

Gelukkig zijn er ook uitzonderingen op de regel en dat is waar ik echt van "Road" kan genieten. Op de ballade zingt Alice, in plaats van zijn gebruikelijke sneer - en dan hoor je dat hij nog prima bij stem is. "Big Boots" vind ik een van de leukste nummers op het album. Past prima bij het thema, en is ook muzikaal gezien wat opvallender. Op SickThings werd dit nummer met de grond gelijk gemaakt, maar ik vind 't leuk. "Rules of the Road" vind ik dan ook wel weer leuk bedacht, met een simpel, catchy refrein. Meer moet dat soms niet zijn.

Het enige echte minpunt vind ik de cover van "Magic Bus". Ik ben een groot liefhebber van The Who, dus ik was benieuwd wat Alice met dit nummer zou doen. Ook hier zie je dat goed muzikantmanschap niet meteen creatief maakt. Waar The Who's versie een groove heeft waar je zelfs een dode nog mee kunt laten swingen (luister bijvoorbeeld eens naar de versie die ze in Toronto 1975 speelden!), wordt het hier weer helemaal dichtgeplamuurd met muren van gitaren. Het wordt een dikke stroperige pap, terwijl het origineel net lekker fris en fruitig is. En als klap op de vuurpijl: EEN DRUMSOLO. Op een album! Nee! Dus wat mij betreft hadden ze "Magic Bus" ergens op een B-kantje kunnen parkeren.

De DVD van Hellfest is dan weer een plezier om naar te kijken. Fijn dat Alice opnames van zijn liveshows bij de CD's stopt. Mooi kasteel, mooie show en okee okee... goede muzikanten!

Alice Cooper, geboren als Vincent Damon Furnier in 1948, is een iconische Amerikaanse rockzanger en muzikant, die bekend staat om zijn theatrale optredens en shockrock-imago. Gedurende zijn carrière, die begon in de jaren '60, heeft hij talrijke hits gescoord zoals "School's Out" en "No More Mr. Nice Guy". Zijn invloed op de rock- en metalscene is onmiskenbaar, en hij blijft tot op de dag van vandaag actief in de muziekwereld.

In 2023 bracht Alice Cooper het album Road uit, een project dat zijn onmiskenbare stijl voortzet met een frisse energie. Het album opent met de single "I'm Alice", een nummer dat de toon zet voor de rest van het album. Road markeert een nieuwe mijlpaal in Coopers lange en gevierde carrière, waarbij hij zijn klassieke sound combineert met hedendaagse invloeden. Het album beschouwt het leven van een rockster en lijkt soms een beetje een afscheid te zijn van dat leven.

Opener I'm Alice is een energiek rocknummer dat doordrenkt is met de typische theatrale flair van de legendarische artiest. Het nummer draait om zelfexpressie en het omarmen van de duistere, maar charismatische persona die Alice Cooper door de jaren heen heeft opgebouwd. De sfeer is intens en rebels, met een vleugje mysterie, terwijl de krachtige gitaren en meeslepende ritmes je meenemen op een muzikale rit vol bravoure en zelfverzekerdheid.

Het tweede nummer Welcome to the Show is een explosieve mix van rock en theatrale energie. Het nummer neemt je mee in een duistere, maar opwindende wereld waar het podium centraal staat. Met een bombastische sound en meeslepende riffs creëert Cooper een sfeer van spanning en verwachting, alsof je op het punt staat een spectaculaire show te betreden. De tekst reflecteert de opwinding en het mysterie van de rock 'n' roll-wereld, met een knipoog naar zijn iconische carrière.

Vervolgens All Over the World. Een energiek rocknummer dat de luisteraar meeneemt op een muzikale reis vol adrenaline en nostalgie. Het nummer viert het leven van een reizende muzikant, waarbij het thema van vrijheid en avontuur centraal staat. Met krachtige gitaar riffs en Cooper's kenmerkende rauwe vocalen, creëert het een sfeer van opwinding en ongeremdheid, alsof je op tournee bent, door de straten van wereldsteden raast, en elke nacht een nieuw avontuur beleeft.

Dead Don’t Dance is een duister en energiek nummer dat de typische theatrale rockstijl van Cooper perfect weergeeft. Het lied vertelt het verhaal van figuren uit het hiernamaals die, ondanks hun toestand, weigeren op te geven en blijven dansen in de schaduw van de dood. De sfeer is zowel mysterieus als opzwepend, met zware gitaren en een ritmische beat die je meesleept in een macabere, maar onweerstaanbare wereld.

Go Away is een energiek rocknummer dat doordrenkt is met de typische duistere humor van de artiest. Het nummer gaat over een persoon die vastberaden is om iemand uit zijn leven te bannen, wat wordt weergegeven met pittige, directe teksten. De sfeer is intens, rauw en geladen met een vleugje ironie, ondersteund door Cooper's kenmerkende rauwe vocalen en stevige gitaar riffs, wat het geheel onweerstaanbaar maakt.

Daarna White Line Frankenstein. Een energiek en rauw nummer dat de gevaarlijke, adrenaline-gedreven wereld van de weg verkent. Het lied vertelt het verhaal van een bestuurder die bijna versmelt met zijn voertuig, een monster op vier wielen, terwijl hij de eindeloze witte lijnen volgt. De sfeer is donker, mysterieus en doordrenkt met een gevoel van dreiging en ongetemde kracht. Het is typisch Cooper: intens, onheilspellend, maar ook onweerstaanbaar.

Big Boots is een nummer dat bol staat van rock 'n roll bravoure en nostalgie. Het nummer draait om het leven op de weg, de avonturen en uitdagingen van een rockster die door het land toert. Met een rauwe, opzwepende gitaarriff en Cooper’s kenmerkende donkere humor, schetst het een sfeer van vrijheid en rebellie, doordrenkt met een vleugje vintage rockattitude. Een echte knaller voor fans van klassieke rock!

Vervolgens een nummer dat je meteen meeneemt op een muzikale rit vol energie en rock-'n-roll-attitude: Rules of the Road Het nummer gaat over de ongeschreven regels en ervaringen van het leven onderweg, met een knipoog naar de grillige wereld van touren en optreden. De sfeer is rauw en opwindend, met een stevige beat en gitaarlijnen die de energie hoog houden, alsof je in een old-school muscle car over eindeloze highways scheurt.

The Big Goodbye is een zeer krachtig rocknummer dat doordrenkt is met donkere, melancholische tonen. Het nummer gaat over afscheid nemen, maar niet op de manier die je zou verwachten; het voelt meer als een afscheid van een tijdperk, een leven, of misschien zelfs van onschuld. De sfeer is zwaar en intens, met een mix van mysterie en nostalgie. De muziek zelf is rauw, met stevige gitaarriffs die perfect passen bij de emotionele lading van de tekst.

Daarna een nostalgische ode aan het leven van een rock-'n-roll artiest. Het nummer Road Rats Forever gaat over de eeuwige reis, de vrijheid van de weg, en de onbreekbare band tussen bandleden die deze levensstijl delen. De sfeer van het nummer is rauw, energiek en doordrenkt met een gevoel van onverzettelijkheid, zoals je zou verwachten van een veteraan als Cooper. Het roept beelden op van eindeloze highways en het avontuur dat daarbij hoort.

Baby Please Don’t Go is een krachtig, emotioneel geladen nummer dat smeekt om liefde en trouw. Het lied draait om de angst om verlaten te worden, iets wat in Cooper’s rauwe, doch melodieuze stem doorklinkt. De sfeer van het nummer is intens en geladen met een mix van rock en blues, waarbij je de pijn en wanhoop haast kunt voelen. De wisselingen in tempo en toon zorgen voor een dynamisch, meeslepend geheel.

100 More Miles is een energiek en intens rocknummer dat de luisteraar meeneemt op een reis vol doorzettingsvermogen en avontuur. Het nummer draait om het thema van onophoudelijke vastberadenheid, waarbij de protagonist nog 100 mijl te gaan heeft om zijn bestemming te bereiken, ondanks alle obstakels onderweg. De sfeer van het nummer is ruig en opzwepend, met krachtige gitaarpartijen en Cooper's kenmerkende, rauwe vocalen die een gevoel van urgentie en vastberadenheid oproepen.

Afsluiter Magic Bus neemt je mee op een rit vol mystiek en spanning. Het nummer vertelt het verhaal van een reis op een magische bus die de grenzen van de realiteit lijkt te vervagen, met teksten die spelen met thema's van avontuur en ontsnapping. De sfeer van het nummer is een mix van opwinding en een beetje duisternis, versterkt door Cooper's kenmerkende rauwe zang en de krachtige gitaren die je meenemen op een onvergetelijke muzikale reis.

Road is een krachtig en energiek album dat zijn klassieke rockgeluid combineert met hedendaagse invloeden. Het album biedt een mix van intense gitaarpartijen, theatrale flair en een vleugje nostalgie, terwijl Cooper's rauwe vocalen en karakteristieke duistere humor centraal staan. Elk nummer neemt de luisteraar mee op een muzikale reis vol avontuur, mysterie en onverzettelijke energie. Road is een waardige toevoeging aan Alice Coopers indrukwekkende discografie en bewijst dat hij nog steeds relevant is in de moderne rockscene.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Ik ben een groot Cooper liefhebber maar z'n laatste twee platen heb ik nog nooit echt 'tot me genomen'. Waarom kan ik niet precies zeggen eigenlijk want Paranormal uit 2017 vind ik nog steeds tot één van zijn beste albums behoren. Heb wel losse nummers gehoord en dat klonk op de één of andere manier niet op een manier dat ik gelijk het hele album wilde leren kennen. De komende tijd maar eens kijken of ik me er toe kan zetten. Want de beste man heeft nog nooit een slecht album afgeleverd.