Sigur Rós - ÁTTA (2023)

‘Probleem’ wat zich vaker voordoet en vast en zeker ook al vaker benoemd is; de muzikale stroming die bij een album genoemd wordt klopt soms echt van geen kanten. Onder ÁTTA wordt vermeld ‘pop/rock’. Misschien toch een idee om het genre per album variabel te maken en niet aan alle releases van een band hetzelfde label te hangen. Niet altijd gemakkelijk, maar dit kan toch beter lijkt me.

Vandaag de CD opgehaald bij Concerto Amsterdam (ik had m al een maand geleden besteld), wat prachtig! Op aanraden van 'Wiki', moet je hem in één keer achter elkaar luisteren.

Leuke anekdote:
Jaaaaaren geleden (toen ze nog niet zo bekend waren) voor het eerst in Paradiso gezien... wat een concert, heb staan janken omdat ik het zo verschrikkelijk mooi vond....

Jaren later kwamen ze weer in, toen nog HMH. Een vriend van mij uit Rotterdam nodigde mij uit mee te gaan, maar ik twijfelde omdat ik zo'n goede herinnering had van Paradiso, uiteindelijk toch meegegaan en je raad het al, weer janken!

Halfje erbij. Als hij eenmaal is ingedaald, laat hij niet meer los.

Moet hem denk ik een flink aantal keer luisteren voor een eerlijk oordeel.

Eerste gehoor is: dit zijn een heleboel ideeën door elkaar en het lijkt wat onsamenhangend.

Ik hoor met vlagen de meditatieve, hypnotiserende, herhalende invloed van Sveinsson. Dit is wat mij altijd heeft geraakt bij SR. Maar wat ik zeg, met vlagen.

Zou het Jónsi zijn die te veel wil? Men heeft het over weinig afwisseling op deze plaat maar ik zou zelf misschien wel zeggen te veel afwisseling. Oké, je mist natuurlijk de euforische uitbarstingen maar als dit een meditatieve plaat was geweest met nummers als "Untitled 3" of "Heysatan" dan was het voor mij al 100x beter geland.

Op het eerste gehoor gaan deze composities alle kanten op maar niet echt ergens heen.

Maar kans dat hij nog goed gaat vallen.

Hij begint hier ook steeds beter te vallen. Ik ben er nog niet over uit of ik hem 4 sterren of 4,5 sterren ga geven. Nog even afwachten en de kans geven om nog verder te groeien...

Ook ik begin langzaam een draai te maken. Hoewel ik dit album naast Von nog steeds de zwakste in hun discografie vind, merk ik wel dat het album langzaam begint te groeien. De laatste 4 nummers gaan nog steeds wat langs me heen, maar ik kan er al meer van genieten. Gek genoeg doet dit album het niet zo goed met een koptelefoon op voor me. De productie is zo groots en orkestraal, dat het dan een beetje te verstikkend werkt. ÁTTA over de speakers werkt beter voor mij. Mijn favoriete Sigur Rós album zal dit nooit worden, maar ik gooi er wel een ster bovenop. 3,5 sterren is nog steeds een mooie 7.

Fijne nieuwe plaat van Sigur Rós, dat zeker wel. Ik merk ook dat ie het best valt na een lange/zware dag, als compagnon richting dromenland.

De emotionele klik die ik bij bij Ágætis Byrjun en ( ) heb, ontbreekt wel volledig; daarvoor zijn de composities niet sterk genoeg, en meer een herhaling van zetten zonder echt boven water te komen. Neen, dit ÁTTA, dat wel voorzien is van een boeiende albumcover, drijft wat langs me heen. Maar zelfs dan blijft het ergens ook weer gewoon prachtig hoor.

3,5 sterren

Vandaag weer eens gedraaid, misschien ligt het aan het winterse weer, maar wat een mooie plaat.

Na 10 jaar stilte, en Untitled al jaren in mijn favorietenlijst had ik direct op releasedag moeten toehappen. Echter, ik deed het niet. Het is hetzelfde gevoel als wat ik heb met Untitled, een plaat die ik overigens al meer dan 10 jaar ook niet meer heb opgezet; bang dat deze band mij niet meer raakt zoals die éne magische ervaring waarin niet alleen het kwartje maar de gehele zak munten viel, als een lawine. Sigur Ros voelt daarin ook als 'werken' en begrijpen, en het (her)ontdekken van al dit moois, voelt net als het moment dat je een immens groot boek openslaat; waar te beginnen, ga ik het volhouden? Tot nu toe heb ik het nog niet aangedurfd eigenlijk.

Dat snap ik wel. Ik had die magische ervaring vooral met Ágætis byrjun. Toen ik dat album voor het eerst hoorde wist ik niet wat ik meemaakte, zó prachtig. Onaards bijna.
Maar van dat mysterieuze bandje uit IJsland waarvan
niemand iets wist is weinig meer over. Sigur Rós is een export product geworden. Een welliswaar zeer sterke post rock band, maar ook een band die per album iets van zijn glans verloor. En hoewel er per album toch steeds wat vlammetjes van de oude magie bleven doorsijpelen, werden de releases steeds groter qua budgetten. Meer merch, grotere studio's en meer pathos. Sigur Rós werd een band die steeds meer hoofd en minder hart werd.
Zo ook met ÁTTA wat mij betreft. Hoewel er zeer fraaie momenten te vinden zijn op dit album, lijkt het album gemaakt op het effect. Het raakt mij niet (meer). Het is bij vlagen mooi, maar de magie is verdwenen. Is dat erg? Eigenlijk niet. De band heeft een viertal meesterwerken op zijn naam staan, en een aantal sterke albums. Misschien is dat genoeg.

Maargoed, nu durf jij je waarschijnlijk helemaal niet meer te wagen aan ÁTTA. Mocht je dat wel doen, dan ben ik toch benieuwd hoe die valt. Misschien wordt je wel met zo geraakt als toendertijd met Untitled. Dat zou mooi zijn.

Zaterdagochtend. Grauwe lucht. ÁTTA op redelijk volume op moment van schrijven (op moment van schrijven klinkt Mór door de speakers). Heerlijk!

Ik blijf een groot fan van sigur ros maar blijf dit toch echt het minste album van ze vinden met twee nummers die ik redelijk vind en derest matig tot zwak.

Sigur is altijd al melodramatisch geweest wat ik juist waardeer, maar op dit album is het steeds te veel van het goede.
Een klein smetje op een verder prachtige discografie.

Ik denk daarbij dat vinylbeleving de spijker op zn kop slaat. Sigur denkt teveel met het hoofd, te weinig met het hart. Nu voelt het te gemaakt imo.

Doe mij maar liever Kveikur en Valtari hoor (over die andere parels begin ik nog niet eens)

Tja, als je het dan zo bekijkt dan zijn al hun albums met het hoofd vind ik. Uiteraard los van de beleving. Ook ik vergeet nooit meer de impact van hun tweede album toen ik dat in 2000 kocht en voor het eerst hoorde. Misschien wel het mooiste album ooit gemaakt.

Persoonlijk vind ik Valtari juist wat minder en verkies ik dit album daarboven. Maar goed: het optreden in het Concertgebouw eerder dit jaar helpt ook wel bij het extra genieten van ÁTTA.

Vergeet ook niet dat als je hun werk goed kent de verrassing er al lang niet meer is, een probleem waar veel artiesten nu eenmaal mee te maken krijgen naarmate hun discografie zich uitbreidt en ze enorme klassiekers op naam hebben staan. Had je ÁTTA in 2000 als eerste album gehoord had je er waarschijnlijk al anders in gestaan.

En nee, het haalt het niet bij Ágætis Byrjun, ( ), Takk of Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust (allemaal 5* bij mij).

Een smetje? Oei. Nou nee. Daarmee doe je het album absoluut tekort.

Ja een heel klein smetje hoor is het wel hoor aERodynamIC en Valtari is veeeeul mooier, gelaagder en ook spannender maargoed, het blijft ook een beetje appels met peren vergelijken natuurlijk. Ieder z'n favoriet. Wat wel opvalt is dat ÁTTA zich er echt voor leent om hard aan te zetten, op een goede geluidsset. Ik vind het dan echt beter tot z'n recht komen.

Ik verkies deze ook boven Valtari, die gaat wel echt als een nachtkaars uit vind ik.

We gaan het hier niet over eens worden vrees ik.

Ik denk het ook niet, maar genoeg andere albums waarover we het wel eens zijn.
En leuke bijkomstigheid is wel dat ik nu weer flink veel Sigur Rós aan het luisteren ben.

Ik heb dus precies het tegenovergestelde! Maar zo verschillend kan een luister ervaring dus zijn ☺️

Valtari is zeker mooier, maar alles is relatief. Na het prachtige concert in het Concertgebouw was ik een beetje huiverig dat de studioversies wat flets zouden klinken, maar al met al is dit 'gewoon' weer een prachtplaat geworden. Hier klinkt duidelijk een andere band dan de (jeugdige?) zacht-hard post-rock band die ze 25 jaar geleden waren, maar dat laat onverlet dat ze hier weeral een verstillend mooi album aan hun oeuvre hebben toegevoegd.

De IJslandse band Sigur Rós, opgericht in 1994 in Reykjavík, staat bekend om hun etherische geluid en experimentele aanpak van muziek. Hun muziek, vaak beschreven als post-rock, combineert dromerige melodieën met orkestrale elementen, resulterend in een unieke auditieve ervaring. De band heeft in de loop der jaren een trouwe schare fans opgebouwd, mede dankzij hun meeslepende live-optredens en innovatieve studioalbums.

Het album ATTA uit 2023 is een voortzetting van Sigur Rós' kenmerkende geluid, maar met een frisse en vernieuwende twist. Wat me direct opviel aan ATTA is de manier waarop de band erin slaagt om zowel vertrouwd als vernieuwend te klinken. Elk nummer op het album is een sonische reis, waarbij ik me telkens weer verlies in de gelaagde arrangementen en de betoverende stem van zanger Jónsi.

Wat ATTA voor mij echt bijzonder maakt, is de emotionele diepgang die in elk nummer doorschemert. De teksten, hoewel vaak cryptisch en gezongen in zowel IJslands als hun eigen verzonnen taal Hopelandic, weten een snaar te raken. Ze brengen een gevoel van melancholie en hoop over dat moeilijk te beschrijven is, maar des te krachtiger aanvoelt.

Daarnaast waardeer ik de productie van ATTA enorm. De band heeft duidelijk veel aandacht besteed aan de kleinste details, waardoor elke luisterbeurt nieuwe ontdekkingen oplevert. Het is een album dat je keer op keer kunt beluisteren en telkens weer nieuwe nuances kunt opmerken.

Het album opent met Glóð, een ambient meesterwerk dat meteen een serene sfeer neerzet. De dromerige klanken creëren een gevoel van rust en anticipatie, als de stilte voor een storm van muzikale emoties. Het nummer fungeert als een perfecte uitnodiging in de wereld van Sigur Rós, waar iedere klank zorgvuldig lijkt te zijn gekozen om de luisteraar mee te voeren op een emotionele ontdekkingsreis.

Blóðberg volgt met betoverende klanken, zoals we van Sigur Rós gewend zijn. De weelderige texturen en gelaagde instrumentatie zorgen voor een meeslepende ervaring die je meeneemt naar onontdekte muzikale landschappen. Het is alsof je door een sprookjesachtig IJslands landschap wandelt, omringd door de magie van hun muziek.

Met Skel legt de band meer nadruk op de zang. Jónsi's stem klinkt bezwerend en rustgevend, terwijl de muziek zich langzaam ontvouwt als een delicate bloem. De subtiliteit en emotionele diepgang van dit nummer maken het een hoogtepunt van het album. De tekst is poëtisch en open voor interpretatie, wat typisch is voor Sigur Rós.

Klettur brengt ritme en daarmee een versnelling in het tempo en meer zang, wat zorgt voor een welkome afwisseling. De hemelse melodieën en de opbouw naar een climax zijn adembenemend. Het is een nummer dat zowel krachtig als fragiel is, een balans die Sigur Rós meesterlijk beheerst.

Mór is adembenemend en perfect om in een relaxfauteuil met een koptelefoon te beluisteren. De serene klanken nemen je mee naar een diepe meditatieve staat, een ware ontsnapping uit de alledaagse werkelijkheid. Dit nummer roept gevoelens van nostalgie en introspectie op. De subtiele nuances in de instrumentatie zorgen ervoor dat je bij elke luisterbeurt iets nieuws ontdekt.

Andrá is een vocaal nummer waarin Jónsi's zang ijzingwekkend mooi klinkt. De hemelse vocalen worden ondersteund door een subtiele instrumentatie die het nummer een engelachtige kwaliteit geeft. Het is een nummer dat recht naar je ziel gaat.

Gold biedt meer hypnotiserende vocalen. De herhaling en de zachte klanken creëren een trance-achtige ervaring die je volledig in de muziek zuigt. De subtiele nuances en verfijnde details maken het een van de hoogtepunten van het album. Het is een perfecte demonstratie van hoe Sigur Rós muziek kan maken die zowel rustgevend als meeslepend is.

Ylur toont bezielende zang en is iets minder zweverig, wat een aardse kwaliteit toevoegt aan het album. De diepe emoties die in dit nummer worden overgebracht, zijn ontroerend en krachtig.

Fall verbindt mooie pianoklanken met engelengezang, een combinatie die pure magie is. De eenvoud en schoonheid van dit nummer maken het een van de meest memorabele momenten op het album.

Het album sluit af met 8, een prachtig slot met mystieke en melancholische tonen. Een epische finale die alle elementen van Sigur Rós' muzikale palet samenbrengt. De combinatie van deze elementen zorgt voor een perfecte afsluiting van een muzikale reis die zowel ontroerend als verheffend is.

Sigur Rós bewijst met ATTA dat ze nog steeds tot de top van de hedendaagse muziekwereld behoren. Ze blijven trouw aan hun eigen geluid, terwijl ze tegelijkertijd blijven experimenteren en vernieuwen. Dit album is een must voor zowel oude fans als nieuwkomers die op zoek zijn naar een diepgaande muzikale ervaring.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Blóðberg is zo mooi dat het bijna fysiek pijn doet.