Tim Knol - Long Live Your Friends (2023)

Zijn vorige album Lightyears Better kon rekenen op de nodige positieve recensies, waaronder die van Erwin Zijleman van Krenten uit de pop. Mij kon het album minder beklijven, net als de vier voorgangers. Dat in tegenstelling tot zijn album Happy Hour wat hij met Blue Grass Boogiemen maakte. Een dozijn bluegrassnummers waar het spelplezier vanaf spatte.

Zijn zesde soloalbum Long Live Your Friends kroop echter bijzonder snel bij mij onder huid en heeft sindsdien een verslavende uitwerking. Vanaf de groovy opener Brand New Day wordt de luisteraar het album ingezogen. Het zijn vooral de spitsvondige arrangementen, die de luisteraar telkenmale nieuwe dingen laten ontdekken. Uiteraard klinken er de nodige invloeden door, zoals die van Wilco. En zo is de groovy opener duidelijk beïnvloed door The Beatles, zowel de orkestratie als de zang.

Voor zijn nieuwe album koos Tim voor een andere benadering en maakte hij veel gebruik van demo-opnamen op zijn telefoon, opgenomen bij hem thuis, in kleedkamers, op podia of onderweg. Vaak bestonden deze uit niet veel meer dan een melodie en een paar akkoorden. Deze demo's werden met behulp van vriend en producer Sam Verbeek uitgewerkt tot de volwaardige songs die uiteindelijk de nieuwe plaat zouden gaan vormen.

Ondanks dat Long Live Your Friends op vier verschillende plaatsen werd opgenomen klinkt het als een consistent geheel. Naast van Verbeek en Sam van Ommen kreeg Tim hulp van de geweldige, ervaren drummer Nicky Hustinx, die zijn sporen in de muziek ruimschoots verdiend heeft. Op We’re Gonna Make It zingt Tara Wilts mee en David Gram speelt pedal steel.

Een belangrijk thema op het album vormt de maatschappelijke polarisatie, een steeds groter wordend probleem in onze samenleving. Normale discussies zijn amper nog mogelijk, aldus Tim. Op de plaat staan ook liedjes over vriendschappen. De titeltrack Long Live Your Friends is daar lofzang op. “Maar met een rauw randje. Sommige vrienden komen en gaan. Dan zijn vriendschappen een korte tijd heel intens en vervolgens verdwijnen ze ook weer als sneeuw voor de zon.”. En verder maakt Tim zich druk over de staat van onze planeet. Tim zal tot en met april het verslavende Long Live Your Friends gaan ondersteunen met een uitgebreide tournee.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

De persoonlijke metamorfose die Tim Knol zichzelf enige jaren geleden gunde, resulteerde vorig jaar in het uitstekende album Lightyears Better. Zijn nieuwe en vooral gezondere levensstijl heeft blijkbaar een nog onontgonnen bron van inspiratie en creativiteit opgeleverd, want binnen een jaar na Lightyears Better ziet Long Live Your Friends het daglicht.

Long Live Your Friends is alweer het achtste album (alle delen Lost And Found Tapes beschouwd als één plaat) van de toch pas 33-jarige zanger, gitarist en tekstschrijver. En als er één constante factor is in deze acht albums, dan is dat ze allen een net wat ander geluid laten horen. Zo ook album nummer negen, dat op een andere manier tot stand kwam dan zijn tot nu toe gebruikelijke werkwijze. De tien songs op Long Live Your Friends liet Knol ontstaan op de dag van opname. Het tekstuele deel kwam voor rekening van Knol, de productie werd gedaan door Sam Verbeek. Een slimme zet en sterke samenwerking, want de songs klinken mede daardoor fris en aantrekkelijk. Qua stijl hangt Long Live Your Friends meer naar independent Britpop met een lichte flirt naar janglepop. Daarbij klinken de tien liedjes ook spontaner dan op vorige albums van Knol.

Albumopener Brand New Day is daar meteen het beste voorbeeld van en is tegelijkertijd ook het sterkste nummer van de tien. Het lied is een ode aan de vriendschap, maar verwijst tevens naar een moment van terugval in zijn nieuwe leefstijl. Qua compositie en productie heeft het veel weg van Crowded House, maar ook het geluid van The Jayhawks en My Morning Jacket is niet ver weg. Die lijn wordt doorgetrokken in Under The Gun, een Engelse uitdrukking die zoveel betekent als je zorgen maken om iets dat je op een bepaalde tijd of op een bepaalde manier moet doen. Misschien draagt juist de afwezigheid van deze stressfactoren ertoe bij dat Long Live Your Friends als geheel open en spontaan klinkt. Maar schijn bedriegt in dit geval wel een beetje, want Knol ervaart wel degelijk een vorm van stress over allerlei zaken. Van de wijze waarop mensen elkaar vandaag de dag bejegenen tot de manier waarop de mens met haar leefwereld en klimaat omgaat. Dit komt onder andere aan bod in To The Darkness, waarin Knol zingt: ‘It’s lonely sometimes without kindness around/ Tell me what happened to the innocent people in this town’. Openhartig en kritisch is Knol een innemend mens.

Titelstuk Long Live Your Friends klinkt (net als Brand New Day) als een ode aan de vriendschap. Maar zowel titel als songtekst verbergen een cynische boodschap: je ontdekt pas wie écht een vriend is in tijden van tegenspoed en verandering. In die zin heeft zijn gezondere leefstijl het kaf van het koren gescheiden en heeft hij ontdekt dat er binnen vriendschap geen ruimte is voor jaloezie. Gelukkig is Knol echter nog niet zo gedesillusioneerd als de heren van Het Goede Doel in 1982. Wat volgt is een vijftal goedbedoelde en goed uitgevoerde songs, die weliswaar prettig in het gehoor liggen, maar tegelijkertijd inwisselbaar aanvoelen. Zowel muzikaal als tekstueel is het wat braaf en netjes binnen de lijnen van het genre gekleurd. Met aforismen als ‘Change, you defeated it and led it astray/Change, now it’s time to go your own way’ lijkt Knol vooral met zichzelf in gesprek en bezig zichzelf goede moed in te praten. Daar is overigens in zijn geheel niet mis mee, alleen de scherpte en verrassing zijn er voor de luisteraar dan wel af. Het gevolg is dat de songs wat minder beklijven en daardoor inwisselbaar klinken.

Long Live Your Friends is een prettig, toegankelijk album dat geënt is op harmonie in tekst en productie. De lyriek is daardoor dusdanig – sfeervol – verpakt dat de inhoud wat verloren gaat. En dat is jammer, want Knol heeft prima observaties en voldoende levenservaring om daar zinnige dingen over te schrijven. Daarentegen heeft het bands als het eerder genoemde Crowded House nooit dwars gezeten dat het nergens wilde schuren, dus die vlieger gaat niet per definitie op. Tim Knol heeft uiteindelijk tien prima nieuwe liedjes op plaat gezet. En bij wie toch die jaloezie komt opzetten, doet er goed aan de woorden de zeventiende-eeuwse dichter John Dryden tot zich te nemen: ‘Jaloezie is de geelzucht van de ziel’. Gevoelens van waardering en erkenning zijn passender bij het luisteren naar Long Live Your Friends.

Tim Knol - Long Live Your Friends - nieuweplaat.nl

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tim Knol - Long Live Your Friends - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Tim Knol - Long Live Your Friends
Tim Knol schudt de nagenoeg perfecte popliedjes ook dit keer uit zijn mouw en imponeert op Long Live Your Friends met melodieuze, zonnige en tijdloze popsongs die al snel onweerstaanbaar zijn

Het is een mooi rijtje albums dat Tim Knol inmiddels op zijn naam heeft staan en vooralsnog lijkt de Nederlandse muzikant alleen maar beter te worden. Het deze week verschenen Long Live Your Friends bevalt me immers nog net wat beter dan het uitstekende Lightyears Better van een jaar geleden. Vergeleken met dat album klinkt het nieuwe album van Tim Knol wat meer ontspannen en ook wat lichtvoetiger. Het is deels de verdienste van de mooie productie van het album, maar ook de muziek en de zang komen nog wat beter uit de verf en ook de songs van de Nederlandse muzikant zijn nog wat aansprekender. Tim Knol bewijst nog maar eens dat hij behoort tot het beste dat de Nederlandse popmuziek te bieden heeft.

De Nederlandse muzikant Tim Knol is pas 33 jaar oud, maar heeft zijn sporen binnen de (Nederlandse) popmuziek inmiddels ruimschoots verdiend. Het deze week verschenen Long Live Your Friends is al zijn zesde reguliere album, maar hiernaast was er interessant restmateriaal (The Lost And Found Tapes), was er het album van gelegenheidsband The Miseries en waren er de albums met Blue Grass Boogiemen. Van al deze albums sprong het vorig jaar verschenen Lightyears Better er voor mij net wat uit, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen begon aan het deze week verschenen Long Live Your Friends.

Het album opent direct geweldig met het Beatlesque Brand New Day, dat laat horen dat Tim Knol de kunst van het schrijven van tijdloze popsongs zo langzamerhand tot in de perfectie beheerst. Long Live Your Friends staat vol met dit soort popsongs en het zijn popsongs waarvan ik alleen maar heel gelukkig kan worden.

Vergeleken met het uitstekende Lightyears Better hoor ik op het nieuwe album net wat meer invloeden van The Beatles, maar ook de vorig jaar vaak genoemde namen als die van Tom Petty en met name Wilco zijn nog altijd zeer relevant, zeker als Tim Knol wat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan kruipt.

Tim Knol maakte zijn nieuwe album met producer Sam Verbeek, die tot dusver vooral in de hiphop scene actief was en onder andere werkte met Bob uit Zuid. Het is een opvallende keuze, maar het pakt uitstekend uit. Long Live Your Friends klinkt vergeleken met zijn voorganger wat losser en lichtvoetiger en is ook wat minder zwaar geproduceerd, wat een ontspannen klinkend album oplevert. Het is een album dat vooral opgewekt en zonnig klinkt, maar in zijn teksten schuwt Tim Knol de maatschappelijke en persoonlijke thema’s zeker niet.

De Nederlandse muzikant dook in de studio in met de ruwe schetsen van songs die hij op zijn telefoon had staan en ideeën die opborrelden tijdens lange wandelingen en die aanpak heeft gewerkt. Long Live Your Friends bevat een groot aantal direct memorabele popsongs, maar het zijn ook prachtig uitgevoerde songs.

De door gitaren gedomineerde instrumentatie is aan de ene kant tijdloos, maar Tim Knol voorziet zijn songs ook af en toe van onverwachte wendingen, bijvoorbeeld door de gitaren wat zwaarder aan te zetten of synths toe te voegen. Over het algemeen genomen is het nieuwe album van Tim Knol echter een oase van rust en ontspanning.

In muzikaal en productioneel opzicht vind ik Long Live Your Friends nog wat mooier dan Lightyears Better, maar ook de zang van Tim Knol springt er wat mij betreft meer uit. De Nederlandse muzikant zingt redelijk ingetogen en met veel gevoel en varieert bovendien met zijn stem, waardoor iedere song weer net wat anders klinkt. In vocaal opzicht valt overigens ook de hier en daar opduikende achtergrondzang van Tara Wilts op. Haar stem vloeit prachtig samen met de stem van Tim Knol en het is een combinatie van stemmen die wat mij betreft naar veel meer smaakt.

De zomer zal zo langzamerhand wat op zijn einde lopen, maar met dit uitstekende album van Tim Knol blijft de zon nog wel even schijnen en hopelijk niet alleen in Nederland, maar ook ver daarbuiten, want dit is een album met internationale allure. Erwin Zijleman

Vorig jaar schreef ik een stukje over Lightyears Better. Het vijfde volwaardige studio album van Tim Knol met prettig in het gehoor liggende op typisch Amerikaanse rootsmuziek geïnspireerde liedjes, die op aangename wijze mijn kop werd ingeramd. Constante kwaliteit gekoppeld aan een muzikale veelzijdigheid. En waarop ik hem vele lichtjaren beter vond klinken dan zijn volledige solo-werk. Maar ja, het blijft een kwestie van smaak. Je loopt weg met zijn composities en vocale capaciteiten of je haat zijn iele strot en catchy liedjes. Het gaat om de emotionele intensiteit die je in je werk legt. Want je wint niet zomaar een Edison net zoals de Hoornse zanger, componist en parttime wandelgoeroe voor zijn gelijknamige debuutplaat uit 2010. En zoals dat gaat met bliksemstarten kwamen vervolgens de onvermijdelijke druk en torenhoge verwachtingen om de hoek kijken.

Na zijn door mij bejubelde voorganger was ik benieuwd waar hij een jaar later mee op de proppen zou komen. Long Live Your Friends klinkt als een verzameling rudimentaire bouwwerken en is daardoor dan wellicht interessanter dan Lightyears Better. Het resulteert in een soms schetsmatige plaat met toezichthouder Sam Verbeek, die de scepter zwaait over het groffe materiaal op zijn telefoon, dat Tim op verschillende locaties vastlegde. Samengeraapte ideëen of fragmentarische probeersels met een paar akkoorden en een melodielijn. Omgevormd tot melodieuze liedjes die veel beloven als je ze vaker hoort, maar anders misschien niet de tijd hadden gekregen om tot wasdom te komen.

Opnieuw een zeer fraaie plaat van Tim Knol. Een tikkie experimenteler en ook gevarieerder in de behandeling van het songmateriaal. Het lijkt allemaal zo makkelijk, maar doe het maar eens. De hierboven genoemde verwijzingen naar Wilco herken ik wel. Maar een vleugje Jeff Tweedy in je plaat, is nooit verkeerd. Dat lekkere rootsy geluid, mmmm, dat blijft smullen.

Net zoals de voorganger; geen scherpe randjes, maar wel fijn luisterbaar.

weer een fijn album van tim knol en iets anders.
dan zn vorige albums maar lekkere sound.
en de teksten zijn goed geschreven