Israel Nash - Ozarker (2023)

Covers? Of zijn de titels van de tracks bewust zo gekozen?

Nieuw studio-album:

Israel Nash to release new studio album Ozarker | FrontView Magazine - frontview-magazine.be

Dacht na het zien van de titel aan een album met Ozark Henry covers.

Ben benieuwd. Topaz was een meer dan prima album.

Fijne eerste kennismaking met Israel Nash. Beste nummers zijn Can't Stop, Ozarker en Midnight Hour.

Blijft een fijne artiest; toen hij nog 'Gripka' heette speelde hij in een kroeg bij mij in de buurt en was direct verkocht. Ondertussen lijkt hij verdacht veel op Bret Michaels (moest 3 keer kijken toen ik de cover voorbij zag komen), maar de muziek blijft onverminderd goed.

Luistert wederom lekker weg. Ben ik de enige die het qua sound wat vind weghebben van de laatste War on Drugs?

Toevallig wilde ik hier net iets over zeggen, maar dan in de trant van: Luister Ozarker als je een echt goede War on Drugs plaat wilt luisteren. Deze is een pak beter dan de laatste WoD worp.

Heerlijk goede muziek, warme productie, fijne gitaar, sterke teksten.

Gewoon een mooi album van Israel Nash. Tekstueel een tikje bijzonder, omdat hij op dit album delen van zijn familiegeschiedenis in de teksten heeft verwerkt. Zo is in het nummer Ozarker te horen hoe zijn overgrootouders elkaar ontmoet hebben.

Muzikaal is het fijn, zeer prettig in het gehoor. Baanbrekend is het niet, wel goed gespeeld, goed gezongen en goed geproduceerd. Elementen van rootsrockmuziek zijn vermengd elementen 'cosmic rock' en popmuziek. Echter, de invloeden van het 'cosmische' zijn minder prominent dan op zijn albums 'Rain Plans' en 'Silver Season'. De productie is goed, met de kanttekening dat het album ook iets meer scherpe kantjes had mogen hebben. Daar waar voorganger Topaz gaandeweg het album een klein beetje inzakt, is dat bij Ozarker niet het geval. De eerste drie nummers 'Can't Stop' (lekkere opener), 'Roman Candle' en Ozarker komen direct goed binnen met één lichte kanttekening. Ze liggen een tikje te veel in elkaars verlengde. Dit komt o.a. door het gebruikte drumgeluid- en ritme in combinatie met het geluid van gitarist Roush.

De zang van Israel Nash is weer goed. Curtis Roush van de cosmicspacerock band 'Bright light social hour' verzorgt op het album de fijne solo- en elektrische gitaarpartijen. Ondanks dat het langste nummer van het album 5m16 sec aantikt en er dus geen uitgesponnen nummers zijn, krijgt Roush op het album voldoende ruimte om compacte, goede solo's te spelen. Gitaarsolo's in dienst van het nummer, dat mag ik graag.

Qua geheel, met de albumhoes voorop, en ook de liedjes opzich maken een hippere en meer compacte en uptempo indruk dan zijn voorgaande twee albums, zonder dat Nash zijn authentieke ziel en passie verliest. Iets wat zijn status en misschien ook zijn bekendheid ten goede kan komen. Het was voor mij onontkoombaar om tijdens het luisteren de meest rijke, nazomerachtige roadtrip door Amerika te visualiseren. De liedjes en de opbouw van het album zijn simpelweg zo sterk dat er een film in mijn hoofd afspeelde. Enkel 'Going Back' vindt iets laat de juiste richting, maar dat is een heel klein smetje op een verder prachtige plaat.

Zijn voorgaande twee albums wekte al interesse, maar Ozarker doet Israel Nash gigantisch in mijn waardering stijgen. Zijn oudere albums ga ik nog ontdekken, die extra nieuwsgierigheid maakt dat nu ook een zekerheidje.

Barn doors is voor mij nog altijd een van de mooiste rootsalbums die ik ken. Helaas ging Israel na dat album voor mij de compleet verkeerde kant op en heb hem na het werkelijk verschrikkelijke Silver Season ook vrij snel uit het oog verloren. Dan is dit na al die jaren toch even een dikke meevaller zeg. De frisheid die ik zo miste is weer terug. Geen zinloze echoes, geluiden ver weg of andere totaal niet interessante geluidseffecten meer. Eindelijk.