Pip Blom - Bobbie (2023)

Met Franz van Ferdinand:
Is This Love?

En eerder al uitgebracht:
Tiger

Erg leuke samenwerking met Alex Kapranos, the best of both worlds wat mij betreft.

Een lichte koerswijziging naar wat meer pop en dat lijkt een slimme zet. Eerste twee luisterbeurten pas, maar het klinkt niet verkeerd. Af en toe een single tussendoor smaakt doorgaans wat beter dan een heel album, maar door de samenwerkingen met Personal Trainer en Alex Kapranos is er voldoende afwisseling. Gelukkig ook veel uptempo nummers, dus dat houdt de vaart er in.

Mooie afwisselende plaat. Deze gaat zeker vaker voorbij komen. Het voorgaande materiaal ken ik nog niet, op een enkel nummer na via Kink en 3fm. Die platen gaan alvast op mijn lijstje.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Pip Blom - Bobbie - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Pip Blom - Bobbie
Pip Blom slaat op haar nieuwe album Bobbie deels nieuwe wegen in, maar verbrandt zeker niet alle schepen achter zich, waardoor de Amsterdamse band deels vertrouwd klinkt maar zich ook flink heeft ontwikkeld

Met Boat en Welcome Break schaarde de Amsterdamse band Pip Blom zich onder de smaakmakers van de Nederlandse indie scene. Dat hadden ze in het Verenigd Koninkrijk net wat eerder door dan hier, maar uiteindelijk kreeg Pip Blom ook in Nederland de waardering die de band zo verdiende. Na het uitstekende Boat was het nog betere Welcome Break niet het vaak zo moeilijke tweede album na een geslaagd debuut. Dat lastige album is mogelijk album nummer drie, want Bobbie staat in het teken van verandering. Op Bobbie doet Pip Blom het zonder drummer en met flink wat synths. Het levert een deels nieuw geluid op, dat een vleugje pop niet schuwt, maar Pip Blom is gelukkig ook Pip Blom gebleven.

Ik was in de zomer van 2019 duidelijk in mijn verwachtingen rond het debuutalbum van de Nederlandse band Pip Blom. “Pip Blom komt uit Amsterdam, maar gaat de wereld veroveren met dit energieke en sprankelende debuut vol popliedjes waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden” schreef ik boven mijn recensie van het uitstekende Boat, dat afwisselend aan 90s bands als Throwing Muses, Belly en The Breeders en ons eigen Bettie Serveert deed denken, maar dat naast invloeden uit de 90s indierock ook invloeden uit de lo-fi, new wave, punk en postpunk verwerkte. Het kwam allemaal samen in aangenaam rammelende en zonder uitzondering verslavend lekkere en heerlijk energieke popliedjes.

Pip Blom veroverde met haar debuutalbum in eerste instantie het Verenigd Koninkrijk, maar ook in Nederland kreeg de band onmiddellijk voet aan de grond. Het geluid van Boat werd geperfectioneerd op het aan het eind van 2021 verschenen Welcome Break, dat in alle opzichten groei liet horen, zonder dat dit ten koste ging van de ruwe energie en de charmante onbevangenheid in de songs van de Amsterdamse band.

Deze week is het tijd voor het derde album van Pip Blom en dat is een album dat niet (altijd) voortborduurt op de lijn van Boat en Welcome Break. Dat is aan de ene kant jammer, want Pip Blom had van mij nog stapels albums in de trant van de eerste twee albums mogen maken, maar aan de andere kant is het natuurlijk goed dat een band zich ontwikkelt en niet blijft hangen in het verleden.

De ontwikkeling die Pip Blom op haar derde album laat horen was deels een noodgedwongen ontwikkeling. Na het vertrek van drumster Gini Cameron werd niet direct een opvolger gevonden, waarna werd besloten om te gaan werken met door synths gegenereerde drums. Die synths werden vervolgens niet alleen gebruikt voor de drumpartijen op Bobbie, want in veel songs op het album hebben de gitaren een stapje terug moeten doen en klinkt het geluid van Pip Blom veel elektronischer.

Dit laatste zou volgens een aantal recensies ook vooral de verdienste zijn van producer Dave McCracken, maar die heeft op zijn cv ook genoeg gitaarbands staan en produceerde bovendien ook het gitaar georiënteerd debuutalbum van Pip Blom. In diezelfde recensies is ook te lezen dat Pip Blom op Bobbie vol gaat voor de pop, maar ook dat is wat overdreven. Een aantal songs op het derde album van Pip Blom herinnert immers nog nadrukkelijk aan de stekelige gitaarsongs van de eerste twee albums van de Amsterdamse band, maar met name de vooral met synths ingekleurde songs klinken anders.

Bobbie rammelt vooral een stuk minder dan Boat en Welcome Break en klinkt wat meer geproduceerd en wat veelzijdiger. Bij eerste beluistering kon ik vooral de direct vertrouwd klinkende tracks zeer waarderen en had ik wat moeite met de songs van Pip Blom nieuwe stijl, maar uiteindelijk pakt vrijwel alles op Bobbie goed uit. Pip Blom klinkt op haar derde album veelzijdiger, maar heeft haar songs bovendien van meer inhoud voorzien, waardoor ze ook na een paar keer horen nog sprankelen en verrassen. Ook de energie en de onbevangenheid van de muziek van de Amsterdamse band zijn gelukkig niet verdwenen, waardoor Bobbie misschien niet de logische opvolger is van Boat en Welcome Break, maar wel een waardige opvolger. Erwin Zijleman

Ik had me nog niet echt goed verdiept in Pip Blom. Aangezien ik Tiger een leuke single vond heb ik dit album een paar keer gedraaid. Conclusie: Leuke nummers, dat zeker! Maar een heel album wordt wel een beetje eenvormig. Ik zal zeker af en toe een paar nummers draaien. Maar geen begin tot einde album (helaas).

De vooruitgeschoven singles en de lichte nieuwe koers maakten mij nog niet heel enthousiast. Nu ik het album wat vaker heb beluisterd, kan ik toch niet ontkennen dat het weer een verzameling leuke liedjes zijn.

Oei, dit is serieus goed. De wat muffige indierock van de eerste twee platen deden mij weinig. Maar dit is erg fris en fruitig. Zéér sterke plaat!