The Slow Show - Subtle Love (2023)

Waar The National het af liet weten voor een mooi album, hebben we gelukkig The Slow Show nog die niet teleurstelt met One Shot
Een nummer wat je hoopte dat The National het had gemaakt. Het enige wat ze nu nog gemeen hebben is de bandnaam.

Na het iets tegenvallende Still Life komt The Slow Show met het luchtige en ook wat meer zonnige One Shot. Een band die met ieder album volwassener leek te worden, en niet snel concessies doet aan haar eigen ontwikkelde sound. De alliteratie in de albumtitel was de enige traditie die uit varen ging, de voorganger was - midden in de pandemie - opgenomen met dezelfde eerlijkheid, maar ook met weinig echte innovatie.

Zelfs bij een band als The Slow Show is innovatie wenselijk, ook al had ik verwacht dat ik 40 dezelfde albums prima zou pruimen. Ergens bleef Still Life toch kleurloos, het nieuwe nummer geeft me frisse moed dat de band zich nu - van alle lockdowns ontdaan - weer verder op het pad kan begaan dat met Lust & Learn uit 2019 is ingeslagen: meer bombast, meer invloeden van buitenaf, en vooral de ramen open in de donkere sfeerkamer die deze band al jaren is. Het mag iets lichter, frisser en nieuwer, daar hoop ik met deze aankomende plaat enorm op.

ik ben erg benieuwd!!! tot nu toe vind ik al hun werk zeer de moeite waard!

In de hoop dat ze de draad terug oppakken na het voor mij tegenvallende Still Life beluisterde ik de nieuwe single One Shot, maar ik vrees dat de liefde helemaal over is.

Denk overigens dat het eerder aan het genre dan de kwaliteit ligt. The National doet het bij mij met het laatste album ook al een stuk minder goed. En andere artiesten waar ik aan denk zoals The Antlers en Villagers (hoewel het laatste album van Villagers nog wel een heel stuk beter klinkt als de andere genoemden), weten me ook minder te boeien.

De wat banale lyrics steken me ook wel tegen bij deze eerste single.

Nu al hun beste nummer in het ouevre, Builder Boy

Subtle Love

Lijkt erop dat dit hun beste plaat gaat worden.

Ik ben zeker nog niet overstag. Na de matige voorganger vrees ik toch dat het geen kwestie is van niet willen omgooien maar eerder van niet kunnen omgooien. We hebben alledrie de singles toch allang eerder gehoord? Moet echt eerlijk stellen dat ik er een beetje geïrriteerd van raak, kom aan mannen... beetje meer lef mag echt wel. Teksten zijn van voornamelijk One Shot en Subtle Love zijn ook nog eens echt matig. Ik help het je hopen man, maar ik vrees met grote vrezen.

Ik heb hetzelfde gevoel hierbij zoals Monsieur’ hierboven beschrijft. Met de single Learning to Dance als lichtend voorbeeld. Zelfs tenenkrommend die herhalende tekst .. in mijn ogen wordt het zeker niet beter!
Maar slechter dus ..

Een kort maar krachtig album. Misschien maar goed ook, want wat ik eigenlijk al langer roep gaat nog steeds op: te veel herhaling en dan met de zo karakteristieke praatzang van Rob Goodwin is dat wel een risico om aan te komen op het punt dat het wel genoeg is.

Is dat nu dan eindelijk het geval? Ergens wel. De enorme liefde die er in het begin was is er niet meer, maar tegelijkertijd is het ook wel weer fraai allemaal.
Maar ik weet het gewoon niet meer. Draai ik nog een rondje enthousiast mee en juich ik weer om een nieuwe release, of ben ik het nu wel een beetje beu?! Ik kan er zelf eigenlijk geen antwoord meer op geven.

Ja, het is en blijft mooie, sfeervolle muziek, en ja de zang blijft natuurlijk wel erg beperkt zo op deze manier en weet mij minder en minder te boeien (draai ik hun eerste album nog wel even).
Tegelijkertijd vind ik het ook prachtig en geniet ik.

Subtle Love voelt als een echt herfstalbum dus is qua timing op het juiste moment uitgebracht. Tel daarbij op dat ik veel sympathie heb voor de band an sich.

Dus vooruit: ik draai nog een rondje mee dan. Mooie, lichte, melancholische nummers zoals we van de band gewend zijn. Niks meer of minder (en Lament is prachtig).

Ik weet nog waar ik was toen ik het openingsnummer ‘Dresden’ hoorde van het White Water album uit 2015 van deze band Zo’n nummer die meteen een klassieker werd. Met die hoop luisterde ik naar opvolgende albums. Altijd werd ik licht geraakt maar niet meer overdonderd. Bij een nieuw album hou je toch even je adem in, want misschien… Zo’n klassieker staat er ook niet op dit nieuwe album maar ben toch weer licht geraakt. Fraaie liedjes die met vol passie worden gezongen (opgezegd) Meer van hetzelfde maar toch smaakt het weer prima. Veel gezegd en geschreven of de zang van Rob Goodwin maar ik vind het toch karakteristiek en daardoor origineel. Kenmerk van deze band. I luv it.

Eerste indruk is als verwacht: herhaling van zetten, slappe thee. Lijkt de tweede misser te zijn na het kleurloze Still Life. Precies zoals Broem zegt, het is mooi en ingetogen; als dit het debuut was, had ik het echt goed gepruimd. De zwakte is gewoon dat we dit allang kennen en er onvoldoende expantiedrift is om andere dingen te doen dan koortje, 'darling' en sloom zingen.

Gek is dat he. Wel herkenbaar en daarom ook lastig om er glitters op te plakken. Weeg je dit mee dan moet je lager zitten, maar op zich is het prachtig, maar inderdaad... als het het debuut was (welke ook mijn favoriet zal blijven).

Bij andere artiesten heb ik er niet altijd last van, maar hier gaat het tegenwerken.

Prachtig album, folksongs ingekleurd met klassieke muziek, met een grote variëteit aan brass instrumenten. Ik hoor naast trompet en Flugelhoorn, ook een bass clarinet en vermoedelijk zelfs een bassoon. Daarnaast zijn er vioolsolo’s, strijkers en gitaar met 12 snaren. Dat staat dan een behoorlijk eind af van het rock geluid zoals ze z’n 8 jaar her begonnen.
Goed moment om het ontstaansverhaal te vertellen. Thuisbasis Manchester heeft een rijke geschiedenis aan luidruchtige rockbands die als hoogste doel hebben om zo veel mogelijk sfeer te maken, zodat je in de Pub lekker bier kan drinken of er mee kan gooien. Als tegen reactie ontstond ‘’the Slow Show”.
Daar is Subtle Love dan het meest uitgesproken resultaat van. Het lijkt er op dat ze 3 albums lang de uiteindelijke stap niet durfde te zetten en altijd rock elementen bleven gebruiken.
Het pop-gehalte is nog hoorbaar in de gemiddelde songlengte van ruim 3 minuten. Bij meerdere songs hoop je op meer tijd, zodat een compositorische wending mogelijk is. Maar er zijn andere keuzes gemaakt, die ook tot ideale schoonheid leiden, met ‘Lament’ als hoogtepunt. Het ontbreken van een duet is nog z’n goed uitpakkende keuze, daarvoor in de plaats horen we meerdere malen een 2de stem in het refrein.
Subtiele liefde is DE perfecte titel van dit Album.

Ik ben misschien wel toe aan een album zonder Rob Goodwin. Misschien kan de toetsendame het overnemen. Het een herhaaltrucje wat me steeds meer gaat tegenstaan. Ik ga ze in oktober weer zien in Maastricht. Hopelijk gaat hij een keer een beetje los. Ben benieuwd.

Ondanks dat het een herhalingsoefening lijkt, blijf ik het album maar luisteren. Tides is het favoriete nummer. Halfje erbij.

Fantastische plaat. Mooie “subtiele”, gevoelige songs. Het debuut vond ik goed, latere albums alleen maar wat oppervlakkig geluisterd. Misschien toch maar wat meer gaan doen!

Moet ondanks mijn altijd ongenuanceerde eerste indruk toch iets terugkrabbelen. Roulette, Tides, Lament, Builder Boy, Pale, de coupletten van Subtle Love... Stuk voor stuk toch heel fijn. Veel frisser dan de voorganger.

Vandaag 4 keer gedraaid, maar ik mis iets. Het is idd te ingetogen.
Wel blij met de rijke instrumenten die gebruikt worden.

Ik heb de Slow Show pas recent ontdekt. Mijn eerse kennismaking was mooi. Ik heb direct een stuk of wat cd's gedownload en die een dag later gekocht. Nu deze; Tsja, een beetje meer van hetzelfde? Wel goed maar...Ook wel heel voorspelbaar. En inderdaad er is een stevige vergelijking mogelijk met The National.

Ze zijn vernoemd naar een The National nummer en de sfeer zelf lijkt er inderdaad ook een heel klein beetje op..

Ik kom er een week geleden pas achter dat ze weer een nieuwe release hebben uitgebracht. Na een week luisteren kan ik toch wel weer zeggen dat het een warme plaat is geworden die, juist nu de vriestemperaturen hun herintrede doen, goed tot zijn recht komt! Toch weer een extra kandidaat voor het jaarlijstje

Toch qua score de 'slechtste' van deze band. Wat moet deze band doen om de passie en pit terug te brengen?

Persoonlijk, nog één zo'n album zou voor mij drie missers op rij maken en dan zou ik wel afhaken denk ik. Ik hield van de stijl en stem van Rob Goodwin maar als de volgende plaat niet een rigorieus verschil is in stijl of in ieder geval al in instrumentatie dan ben ik bang dat het glorieuze pad dat deze band zo snel bewandelde sinds 2015 wel eens doodlopend kan zijn. In 2019 hadden ze echt een schitterend experimenteel album, maar COVID heeft de durf eruit gehaald.

Ik ben van mening dat de mensen op dit forum die kritiek uiten op still life niet echt beseffen hoe goed die plaat is. Overal zijn de recensies meer dan lovend, ook voor deze plaat. Iedereen zijn mening maar ik ben gezegend een groep als the slow van in het begin te hebben kunnen ontdekken. Het lijkt voor velen misschien deprimerend en eentonig maar dat is denk ik van in het begin al een vooroordeel. Dat ze weinig tot geen airplay krijgen is een teken dat mensen dezer dagen te beperkt zijn in hun muzieksmaak, als je 5 platen maakt die door alle 'kenners' nooit word afgebroken dan ben je uniek, het zijn meestal niet vrolijkste teksten maar als je ze goed beluisterd dan zijn het onderwerpen die op een beklijvende manier worden gebracht en uit het leven zijn gegrepen maar wel over zaken die in een klein hoekje nooit besproken of bezongen worden, thema's die voorkomen maar die voor de hedendaagse bagger waar mensen gek van worden onthaald als saaie muziek, the slow show met zijn arrangementen die wel vernieuwend zijn ,zijn een meeslepend avontuur die een lust voor de oren en een rustpauze voor de ziel.

Ik ben een van die degene die Still Life zwak tot zeer zwak vond net als deze laatste worp. Zelf heb ik The Slow Show ook vanaf het begin leren kennen toen ik nog een zwak had voor oa The National. Maar waar The National nog langer mijn melancholische snaar heeft weten beroeren, was dat bij deze mannen helaas anders. Cliché's stapelden zich op, melodielijnen en arrangementen werden goedkoop en banaal, producties te vlak.

Wat mij betreft zijn er heel wat betere bands die de tristesse en eenvoud weten te omarmen zonder clichématig te worden. The Antlers, Low, Sufjan Stevens, Daughter,...