Blur - The Ballad of Darren (2023)

Met dat verschil dat met zijn stem zo'n nummer volledig verpest wordt, want dat heeft weinig met zingen te maken.

Speciaal voor jou dan een afspeellijst met alle instrumentale Spinvis-nummers! zodat je er toch nog een beetje van kan genieten!

Het eerste Blur album dat ik van begin tot eind goed vind. Geen enkele misser. Topalbum. Hun beste en momenteel mijn favoriete plaat van het jaar.

Best een laag gemiddelde voor een ontiegelijk mooi album als deze. Eigenlijk zou een band zo laat in hun carrière niet meer zulke mooie parels mogen maken, maar zie nu.

Wil trouwens ook even een spotlight zetten op de bonus tracks, die eigenlijk niet moeten onderdoen aan de 'echte' tracklist. Vind The Rabbi zelfs een van de sterkste nummers van de hoop.

Vrij onverwacht dat Blur nog met een album op de proppen kwam. Een behoorlijk album, wat donkerder en melancholieker dan voorgaand werk maar vrij evenwichtig. Al spreken de songs globaal mij minder aan die van vorig album of hun beste in de jaren '90.

Mijn profiel: Groot fan van de eerste 3 Gorillaz albums, maar ook van de laatste. Gelukkige bezitter van Everyday Robots (2014). Ik ken 4 nummers van Blur bij naam: Song 2, Country House, Parklife en Girls & Boys.

In eerste instantie ging ik uit van een simpele rockplaat. Met The Narcissist als toegangkelijke single. Bij St. Charles Square lijkt het inderdaad die kant op te gaan. Maar dat was een eenmalige rit. Nu is het toch wel een rustig plaatje geworden. Je vergeet soms wel eens dat de gemiddelde bandlid uit de jaren 90 ook gewoon 50+ is. Het is voor mij de eerste Blur-plaat waar ik voor ga zitten, en het valt mij niet tegen. Ben wel benieuwd hoe de Blur-fan hierin staat. The Narcissist blijft het best hangen, wat een voltreffer. Barbaric staat ondertussen ook in de V15, terecht ook.

Ik word hoe dan ook wel blij van de stem van Albarn. Hij is eigenlijk gewoon de Ray Davies van zijn generatie.

Wat een heerlijk melancholische plaat van Blur. Ik waan me weer terug begin jaren 90. Maar dan niet bij het Blur-geluid van toen, eerder bij de alternatievere (of ok, misschien gewoon minder doorgebroken) gitaargroepjes. Bij Barbaric moet ik bvb terugdenken aan de heerlijke gitaarpop van Jazz Butcher, Felt en zelfs het meer electronische Momus.
Dinsdag zie ik ze in Lokeren. Waar ik eerst mikte op een verzameling greatest hits hoop ik nu dat ze een groot aantal songs van dit album brengen.

Het is puur op mijn waardering voor de oude Blur en sommige Damon Albarn projecten dat ik bij mijn eerste draaibeurt de plaat niet binnen 5 nummers uitzet. Dan komt The Narcissist, een lekker nummer en ook daarna kan ik het wel aardig waarderen tot en met het laatste hoogtepuntje, The Height.
En tot mijn eigen verrassing lijkt het daarmee niet zozeer Damon Albarn maar juist Graham Coxon te zijn die met zijn atypische gitaargepiel vooral de tweede helft van de plaat nog de moeite waard maakt. Zo heb ik wel weer wat geleerd maar ik verwacht niet dat ik deze plaat nog heel vaak zal draaien.

Voor de zekerheid heb ik hierna nog even Parklife opgezet, misschien vind ik niet zozeer deze laatste worp matig maar ben ik gewoon Blur-moe. Dat valt mee: Parklife bevalt me nog als vanouds.

Ik was naar The Swan aan t luisteren en dat is nu wel eens mooi, wel duidelijk AM/Hawley achtig

Blur-moe lijkt me moeilijk aan het tempo dat die albums uitbrengen, niet?

Ik ben meer liefhebber van 13 en het titelloze album, maar deze zou wel eens op de derde plaats kunnen belanden. Hoe meer ik ze beluister, hoe beter ik deze schijf vind.

Ik denk meer Albarn moe.

Helaas Blur niet live willen zien in de Ziggo vanwege de krankzinnige ticketprijzen maar dat de heren nog kwalitatief goede muziek kunnen maken bewijst ook dit album wederom. Melancholisch terugkijken naar de jaren 90 doe ik al een tijdje niet meer. In feite hebben we hier nu met andere mensen en andere muzikanten te maken dan destijds maar zo nu en dan tikken ze de nineties even aan (St. Charles Sq., Barbaric, The Narcissist & The Rabbi). Ook inderdaad weer ingetogen nummers die mij teveel doen denken aan Albarn solo. De grootste parel wat mij betreft is The Heights die zomaar in de hall of fame van Blur tracks gezet mag worden. Laat de heren maar lekker dit soort albums blijven uitpoepen.

Blur anno 2023. Minder rock, meer intieme miniatuurtjes in de vorm van stemmige ballads, die de muzikaliteit en het goede gevoel voor melodie van Albarn & Co(xon) ragfijn weergeven. Mooie plaat, die prima past bij de levensfase van dit illustere Britpop kwartet. En dat ze nog kunnen rocken, heb ik kunnen beluisteren in de Ziggo Dome op 27 juni jl. Dus ook dat zit wel goed. Still going strong!!

De livestream waarin ze dit hele album integraal speelden (met enkele obscure oudere tracks als toffe toegift), heeft mijn waardering voor deze plaat nog meer doen toenemen. Een vreemde eend in het Blur-oeuvre zal het wel blijven, door de afgemetenheid ervan. Al hun andere platen (inclusief The Magic Whip) nemen wel ergens een onverwachte afslag, vliegen vrolijk uit de bocht of werken mooi met contrasten, hier gebeurt dat enkel enigszins bij de overgang van The Ballad naar St. Charles Square. Gezien een bonustrack als het heerlijk door Graham gezongen ska-achtige Sticks & Stones (en ze zullen vast meer van zulk materiaal hebben liggen), zal het een heel bewuste keuze geweest zijn hier een wat dat betreft a-typisch Blur-album van te maken. Toch voelt het voor mij juist daarin wel erg opzichzelfstaand en daarmee een waardevolle toevoeging aan dat oeuvre. Zoals eerder gezegd smaakt het wel erg naar meer, hopelijk ook bij de band en dan heb ik het niet over pas weer over een jaar of acht. Al blijven er natuurlijk al hun andere projecten (waarvan vooral Coxons The Waeve nu mijn aandacht heeft) om de tussentijdse honger enigszins te stillen.

(Deluxe) versie met 3 extra tracks maakt het album compleet.
Het marketing truckje voor extra reuring is ze vergeven.

youtube link 13. Sticks and Stones
en inmiddels ook aanwezig op spotify

Beste Bluralbum. Eerste 6 nummers om en nabij geniaal. Verslavend gitaartje in Barbaric. Bonussong The Swan is schitterend. Oi!

Soms zijn er van die platen waarop ik alle muziek wel goed vindt, maar dan blijf zoeken naar een soort 'klik' die nooit komt, dat gevoel dat de muziek je echt grijpt. De nieuwe Blur heb ik al een keer of dertig beluisterd, veel meer kansen dan ik de meeste andere albums geef, maar hij blijft een beetje aan dat euvel leiden. Goede liedjes, mooie teksten, prima productie, waarschijnlijk hun meest coherente plaat van de 21e eeuw tot nu toe. Maar?

Misschien mis ik wat energie, of afwisseling? Het blijft allemaal zo ronddwalen in zuchtende melancholie, introversie, gemijmer. Het enige dat je een 'rocker' zou kunnen noemen, 'St Charles Square', ontsnapt ook niet aan dat gevoel, en staat te vroeg op de plaat om wat licht te brengen in het emotionele moeras waar Albarn zichzelf in wentelt. Echt verrassend vind ik het ook niet meer, na veertig jaar en alle zijprojecten, het gevoel bekruipt me steeds dat ze dit alles weleens eerder en beter hebben gedaan.

Vanaf 'Faraway Island' wordt de plaat ineens een stuk beter, en de laatste drie nummers raken me wél echt. Daarom voor nu nog 3,5*. Ik blijf het gevoel houden dat op een gegeven moment het kwartje nog wel gaat vallen met de rest, maar dat zal echt nog moeten blijken.

Geef mij maar Britpop blur, de jeugdige energie, de veelzijdigheid. Dit is kwalitatief goed, maar voor mij teveel midlife melancholie.

Het is weer gedaan met de pret (tot de volgende keer):

Damon Albarn says it's time to 'wrap up' Blur again: "It's too much for me"

De singles springen er voor mij duidelijk uit, verder mis ik de bravoure van weleer en is het mij allemaal té moody. Een Blur album draai ik graag met de volume knop open, daar is dit de plaat niet voor.

‘s Avonds liggend op de bank is dit prima luistermuziek maar bij Blur hoop ik gewoon op meer.

Ik heb deze 'Ballad of Darren' inmiddels vaak beluisterd, maar het is toch niet helemaal de comeback van Blur die ik gehoopt had. Zeker, het is een fijne plaat, met als hoogtepunten wat mij betreft 'Barbaric', 'The Narcissist', 'The Ballad' en 'The Heights', maar het wil niet zo sprankelen als op alle eerdere Blur albums. Misschien omdat het tempo vrijwel continu laag ligt ('St Charles Square' is de uitzondering, maar echt sterk vind ik dat nummer nu ook niet), en de zang van Damon hier en daar wat monotoon klinkt.

Tuurlijk, het is een introspectieve plaat, een beetje zoals het solo werk van Albarn, maar het inventieve en het stuiterende werk wordt wel een beetje gemist. Alsof met name Coxon zich in moest houden tijdens deze sessies (zijn 'Sticks and Stones' had de plaat overigens beter gemaakt). Wel is het zo dat je de plaat het beste met koptelefoon kunt beluisteren, er zijn best wel wat nuances die wat verborgen zitten in de muziek en waardoor het album iets meer tot bloei komt. Een slechte plaat is het zeker niet, maar ik had er toch meer van verwacht.

Blur, een iconische Britse indie band, ontstond in de vroege jaren negentig en veroverde snel een prominente plaats in de muziekscene. Hun muziek, een fusie van britpop en alternatieve rock, werd gekenmerkt door scherpe teksten en aanstekelijke melodieën. De band, bestaande uit Damon Albarn, Graham Coxon, Alex James en Dave Rowntree, heeft talloze hits voortgebracht en blijft relevant in de moderne muzieksfeer.

Het nieuwste album van Blur, The Ballad of Darren uit 2023, is een meesterwerk dat de luisteraar meeneemt op een emotionele en muzikale reis. Dit album weerspiegelt zowel de groei van de band als hun vermogen om tijdloze muziek te creëren die resoneert met een breed publiek. Ik was meteen betoverd door de diepgang en complexiteit van de nummers, die elk een uniek verhaal vertellen en samen een coherente muzikale ervaring vormen.

Wat mij vooral aanspreekt aan dit album is de emotionele diepgang. Damon Albarns stem klinkt doorleefd en vol gevoel, wat de toch al krachtige teksten nog meer impact geeft. Het is duidelijk dat de band persoonlijke en diepgaande thema's heeft verkend, wat resulteert in nummers die resoneren en blijven hangen.

Ook de diversiteit op het album is opvallend. Van upbeat, energieke tracks tot rustige, introspectieve ballads, The Ballad of Darren biedt een breed scala aan muzikale stijlen en stemmingen. Deze variatie houdt de luisteraar constant geboeid en zorgt ervoor dat het album keer op keer opnieuw beluisterd kan worden, zonder dat het ooit verveelt.

Het openingsnummer, The Ballad, zet meteen de toon met zijn ingetogen schoonheid. De begeleiding is subtiel, met een melancholische melodie die je direct raakt. Het voelt relaxed aan, alsof je wordt meegevoerd op een rustige golf van muzikale sereniteit.

In St. Charles Square pakt de band het steviger aan. Dit nummer is een echte Britrock parel met een aanstekelijke melodie en een opzwepende energie. De tekstuele diepgang blijft aanwezig, met thema's van stedelijke vervreemding en persoonlijke zoektocht; Het doet denken aan de hoogtijdagen van de jaren '90, maar met een moderne twist.

Barbaric is melancholisch, maar tegelijkertijd krachtig en ontzettend aanstekelijk. De melodie blijft hangen en het nummer straalt een emotionele diepgang uit die je niet snel loslaat. Het is een perfecte balans tussen weemoed en euforie.

Russian Strings biedt een prachtige contrast met de voorgaande nummers, met zijn delicate arrangementen en subtiele harmonieën. Dit nummer heeft een bijna etherische kwaliteit, alsof het je meeneemt naar een andere wereld. De textuur van de muziek is zo rijk dat elke luisterbeurt nieuwe nuances en details onthult.

Met The Everglades (For Leonard) herinnert Blur ons aan hun vermogen om diepe emotionele connecties te maken. Dit eerbetoon is doordrenkt met een gevoel van verlies en eerbetoon, waarbij de serene melodieën perfect in balans zijn met de introspectieve teksten.

Mijn persoonlijke favoriet van dit album is The Narcissist. Een complex nummer dat zowel muzikaal als thematisch weet te boeien. Het nummer heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, met een dynamische opbouw en een meeslepende melodie die je keer op keer wilt beluisteren.

Goodbye Albert heeft een bijna filmisch gevoel, met zijn rijke arrangementen en epische opbouw. Dit nummer met de subtiele gitaren op de achtergrond voelt als een grootse afsluiting van een hoofdstuk, met een meeslepende melodie die lang blijft hangen nadat het nummer is afgelopen.

In Far Away Island schittert de zang. Het is een prachtig dromerig melodisch nummer dat de ziel raakt. Dit nummer roept beelden op van ontsnapping en verlossing, en biedt een welverdiende rustpauze in het midden van het album De stem van Albarn komt hier volledig tot zijn recht en neemt je mee op een reis van emotionele reflectie.

Avalon heeft bij vlagen sprookjesachtige ondertoon, wat het nummer een unieke sfeer geeft. Het is een nummer dat de luisteraar meeneemt op een magische reis, avontuurlijk en verfrissend en een perfecte aanvulling op het album.

Het slotnummer, The Heights, sluit het album af met een krachtige en hoopvolle noot. De opbouw van het nummer, van rustige introspectie naar een climax van muzikale pracht, is indrukwekkend. Het laat de luisteraar achter met een gevoel van voltooiing.

Blur heeft met The Ballad of Darren wederom bewezen waarom ze een van de meest invloedrijke bands van hun generatie zijn. Elk nummer op dit album is een juweeltje, en samen vormen ze een harmonieuze en meeslepende ervaring die zowel oud als nieuw publiek zal betoveren.

Samengevat is The Ballad of Darren een album dat de essentie van Blur vastlegt terwijl het nieuwe muzikale hoogten verkent. Elk nummer is een juweeltje op zich, en samen vormen ze een prachtig mozaïek van emoties en ervaringen.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl