Steve Lukather - Bridges (2023)

Gave hoes

When I See You Again is alvast een toffe track.
Acht nummers (10+ vind ik meestal al overdadig) en een fijne albumlengte. De vooruitzichten zijn goed.

Meestal staat er 1 geweldig nummer aan het begin en is de rest nogal middelmatig. We gaan het zien.

Erg benieuwd. Het gaat Toto-ish worden. De single klinkt ook al zo.
8 tracks vind ik wel wat aan de magere kant.

Ben nog niet kapot van de single, ietwat plichtmatig nummer, wel een lekkere sound.

Release 16 juni!

Hoes is mooi, inderdaad. De single klinkt vooral vertrouwd en enigszins voorspelbaar, maar is niet slecht.

Wat bezielt artiesten tegenwoordig toch om van die ultrakorte albums op te nemen? Tussen de 40 en 50 minuten is prima, maar ik vind 35 minuten geen aangename albumlengte. Ik weet dat we in het CD-tijdperk jarenlang een overkill aan extra nummers hebben gehad die eerder afbreuk deden aan een album dan dat ze er beter van werden. Maar de volle mep betalen voor 35 minuten muziek vind ik weer het andere uiterste. Dan moeten alle nummers wel steengoed zijn. Als er één of twee mindere nummers tussen zitten, wordt het eindresultaat al mager, dan lijkt het meer op een EP.

Gaat om de kwaliteit toch, niet de kwantiteit?

Toto mag geen Toto meer heten, dus dan maar onder eigen naam. Steve en Toto maatjes zijn in iedergeval erg productief; ben wel benieuwd.

Tussen de middag lag hij op onze deurmat en nu draait hij zijn eerste rondjes. Voorlopige mening is dat het een fijn Lukather album is, minder avontuurlijk dan het vorige album, maar wel louter nieuwe nummers.
Pluspunt is de aanwezigheid van Joseph Williams, David Paich en Simon Philips...dichterbij een nieuw Toto album zullen we waarschijnlijk nooit meer komen.

Klinkt het ook als een toto album?

Luister en oordeel zelf.......en wat is een Toto album? Die veranderde ook nog wel eens van richting in de loop der jaren.

Het klinkt als een mooie mix tussen Toto en de bluesrock stijl van Steve Lukather.
Ik had nog wel 2 nummers erbij gewild, maar ik ben hier ook wel weer blij mee! Ik had een paar kippenvel momentjes! Ik hoop echt enorm dat hij (en Toto) een live tour gaan doen en ook naar NL komen want dan ben ik er zéker bij!

@Olivia: zag ToTo in 1996, toen juist de drummers was overleden en Simon Philips zijn opwachting maakte

Jeffrey Porcaro was in 1992 al overleden vóór de toernee, en bij de toernee die dat jaar begon, was Simon Phillips er al bij gekomen

Steve Lukather kan altijd wel een potje bij mij breken. Niet alleen een prima gitarist maar ook een zeer verdienstelijk zanger. Ook Bridges vormt weer een mooi hoofdstuk in zijn uitdijende (solo)oeuvre. Met het materiaal is niks mis. De productie klinkt wel wat vreemd, alsof er een sluier over de sound hangt. Enkele instrumenten staan achterin de mix en dat maakt de luisterervaring er niet beter op. Maar goed, deze voor mijn gevoel Amerikaanse insteek van produceren is tegenwoordig meer regel dan uitzondering.

Dan de songs, bluesy en overwegend rustig van aard. Weinig echt catchy zanglijnen of kamerbrede refreinen. Meer toegespitst op een soloplaat van Lukather dan dat je kunt spreken van een typisch Toto product. Toch zijn er wel duidelijk sterke referenties naar Toto, al is het maar vanwege de flinke bijdragen van Paich, Williams en Phillips. Tel de titel van de plaat erbij op en je weet dat Lukather zijn collega's wel degelijk een potje mee laat spelen en daarom ook weer afwijkt van man's soloplaten.

Eigenlijk bevat Bridges geen enkele slechte song, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar het heerlijk groovende Not My Kind of People, dit nummer had uitstekend op Toto's Kingdom of Desire kunnen staan. Afsluiter I'll Never Know met zijn meanderende ritme is zelfs fenomenaal goed. Wat een pracht van een song.

Conclusie; de composities steken goed in elkaar, er is duidelijk zorg aan besteed maar dat kun je aan de heren wel overlaten. Hoewel niet uitgebracht onder de naam Toto behoort het wel degelijk tot een van de sterkste platen die de heren in deze samenstelling hebben uitgebracht. Chapeau.

Na een derde luisterbeurt kan ik zeggen dat deze me een stuk beter bevalt dan voorganger uit 2021. Die klonk wel érg losjes en had iets te veel covers.
Ik vind Bridges niet zijn beste plaat, maar komt wel in de buurt van mijn favorieten Candyman en All's well that ends well . En inderdaad van de korte kant, maar daar mis ik eigenlijk niets aan. Geen enkel zwak nummer, dat valt me ook wel op. De hoes is niet mijn smaak, maar smaken verschillen!

Toen was ik nog te jong om naar concerten te gaan denk ik. Maar mijn vader is bij een stuk of 10 Toto concerten geweest. Vorig jaar zijn we nog samen naar de Ziggo Dome geweest.
Steve Lukather trad in 2013 op in Paradiso, daar is mijn vader ook nog heen geweest. Jammer dat ik dat toen gemist heb. Hopelijk komt hij terug.

Het nieuwe album van Steve Lukather had ook zomaar onder de naam van Toto uit kunnen komen, want alle muzikanten (op Trev Lukather na) zijn ooit lid geweest van die band en de meeste nummers zijn door de huidige Toto-kern Lukather, Joseph Williams en David Paich geschreven. Toch is er besloten (ondanks dat er wel getourd wordt onder die naam) om nooit meer met een Toto album te gaan komen. Waarschijnlijk een rechten kwestie met de familie Porcaro. Dus moeten we het doen met soloalbums van Paich, Williams en nu dus van mijn favoriete Toto-lid Steve Lukather, die solo eigenlijk ook nooit teleurstelt.
Zo ook nu niet.

Het album schiet lekker uit de startblokken met de typische Lukather rocker 'Far From Over', die Steve (o.a.) samen schreef met zijn zoon Trevor die ook op het nummer meespeelt.
Het album vervolgt met het beste nummer in mijn ogen: 'Not My Kind of People' lijkt weggelopen van het 'Kingdom of Desire' album van Toto. Zo hoor ik Luke het liefst. Wel benieuwd aan wie dit nummer gericht is...

Het midtempo 'Someone' heeft voor mij een beetje de stijl van het 'Mindfields' album en ademt Toto all-over. 'All Forevers Must End' is een ballad zoals alleen Lukather die kan schrijven. Mierzoet, maar toch voldoende ballen om te zorgen dat het niet cheesy wordt en met een fraai gitaargeluid. Mooi nummer met een sterk refrein.

Ook 'When I See You Again' (met een iets prominentere zang van Williams) klinkt als een nummer van Toto, nu meer de stijl van 'Falling in Between' (de zanglijn komt me ook wat bekend voor).
Een bluesy nummer kan natuurlijk niet ontbreken op een soloplaat van Luke. Het soulvolle 'Take My Love' is geschreven door de huidige toetsenist van Toto Steve Maggiora en wordt geweldig gezongen door Lukather. Ook de solo in dit nummer is fantastisch.

In het jazz-georiënteerde 'Bridges Burning' steekt Luke zijn voorliefde voor Steely Dan niet onder stoelen of banken. Het album sluit af met het erg fraaie en sfeervolle 'I'll Never Know' met de veelzeggende tekst:
"Maybe I am to blame. My choices were all my owen. You didn't seem to care. Now I'm alone again".

Er is al het een en ander geschreven over de geluidskwaliteit van het album. Normaal vallen zulke dingen me niet zo op, maar dit album klinkt gecomprimeerd (for the lack of a better word), wat erg jammer is, want als het album iets meer zou 'ademen' zou dat een nog betere plaat hebben opgeleverd. Vreemd voor muzikanten die bekend staan om de gelikte sound...
Daarentegen is het artwork wel om door een ringetje te halen.

Geluidskwaliteit niets mis mee. Echt een Lukather album, die mij zeer zeker wel kan bekoren ( eenmaal beluisterd)

Is When I See you Again de single?

Die hoes is in derdaad afzichtelijk zeg. Strijdt met Trial by fire van Journey en dat paarse album van AOR om de titel lelijkste hoes ooit.

Grappig hoe smaken verschillen, ik vind het namelijk echt een waanzinnig mooie hoes

Kort en bondig: Ja

Steve Lukather kan altijd wel een potje bij mij breken. De man vind ik vanuit vocaal oogpunt altijd wat ondergewaardeerd bij Toto. Zijn bronstige stem contrasteerde vaak fraai met de wat popachtige insteek van de band.
Op solo-gebied heeft Steve mij nooit volledig weten te overtuigen hoewel dat de laatste jaren juist wel het geval is.
Als hij zijn ideeën kwijt kan in compacte songs waarbij de aandacht voor gitaarsolo's redelijk binnen de perken blijft, heeft hij mijn aandacht.
Bridges heeft tot nu toe nog maar bitter weinig aandacht gegenereerd op deze site en dat is jammer.
Lukather, altijd al een prima componist, kwijt zich goed van zijn taak. Natuurlijk ligt het materiaal in de lijn van Toto, dat is ook niet erg.
De man heeft inmiddels zoveel ervaring opgebouwd en bezit dermate veel talent dat het de details zijn die het verschil maken.
Zo is de aandacht voor de vocale harmonieën redelijk beperkt, is er een fijne balans tussen uptempo en wat stemmige ballads.
Hoewel het album je niet omver blaast en het degelijkheid troef is, vormt Bridges een plaat waarbij Lukather zijn 'kunnen' in dienst stelt van de song. Kortom, in plaats van het uitbouwen van nummers trekt hij de grenzen wat meer naar zich toe, resulterend in een plaatje die een fijne speelduur heeft en de nummers ontdaan zijn van overtollig vet.
In mijn ogen is dit zijn beste solo-plaat, en de productie, tja dat blijft een euvel dat ik maar te accepteren heb.
Beste song: de melancholische afsluiter I'll Never Know, een verslavende zanglijn, uitwaaierend over een tapijtje van gitaarsolo's en een fijne percussie.