Exit North - Anyway, Still (2023)
mijn stem
41 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Uitgebracht in eigen beheer
-
I Only Believe in Untold Stories (4:59)
-
Your Story Mine (4:20)
-
The Unforeseen (4:42)
-
Where the Coin Fell (6:12)
-
Bled Out (4:29)
-
Us in Half (4:19)
-
A Battle Cried (4:54)
-
With All the Indifference (3:52)
-
In the Game (3:27)
-
The Signal (4:45)
-
The Transience We Borrow (4:56)
-
A-shaped Trees (2:42)
3
geplaatst: 14 april 2023, 21:25 uur
Samen met het Vocal Art Ensemble of Sweden, het Bratislava Movie Orchestra en nog een hele waslijst aan gastartiesten, hebben de heren van Exit North weer een fraai stukje muziek de wereld ingeslingerd.
Het eerste nummer van Anyway, Still vind ik nog wel een béétje vreemd. Wellicht moet ik er aan wennen, want ik ben geen groot liefhebber van electronisch vervormde stemmen en dergelijke. Maar het is wel een leuk en swingend liedje geworden. Heel apart. En het is weer eens wat anders. Na deze onverwachte opener bloeit het album echter open en wordt het alsmaar mooier en mooier en nóg mooier.
Thomas Feiner zingt op dit album ook iets beter dan op Book of Romance and Dust uit 2018. Vind ik. Afwisselender. Ik hoor zeker geen overdreven pathetisch gedoe zoals weleens wordt beweerd. Ik hoor alleen maar mooie, melancholische geluiden. Geluiden die met veel passie worden opgediend. Want ook de muzikale omlijsting is schitterend. Soms fijntjes, soms sober en verstild, maar meestal is zij vezelrijk door al die uitbundige en enigszins uitheemse klanken. Een beetje zoals in het oude 'Japan', zeg maar. Dan gaat het gas er heel even op. Voor de broodnodige variatie en toch wordt het nergens overdreven bombastisch. Zoals alleen Steve Jansen de muziek kan vormgeven. Samen met een hele club geweldige musici uiteraard.
Nou ja, broer David Sylvian zou dit ook wel kunnen, maar die doet niet mee.
Ja, dit is mooi. Dit is echt genieten. Ik vrees dat Anyway, Still nog de hele avond in iedere kamer van dit huis te horen zal zijn. En morgen.
En overmorgen ook.
Het eerste nummer van Anyway, Still vind ik nog wel een béétje vreemd. Wellicht moet ik er aan wennen, want ik ben geen groot liefhebber van electronisch vervormde stemmen en dergelijke. Maar het is wel een leuk en swingend liedje geworden. Heel apart. En het is weer eens wat anders. Na deze onverwachte opener bloeit het album echter open en wordt het alsmaar mooier en mooier en nóg mooier.
Thomas Feiner zingt op dit album ook iets beter dan op Book of Romance and Dust uit 2018. Vind ik. Afwisselender. Ik hoor zeker geen overdreven pathetisch gedoe zoals weleens wordt beweerd. Ik hoor alleen maar mooie, melancholische geluiden. Geluiden die met veel passie worden opgediend. Want ook de muzikale omlijsting is schitterend. Soms fijntjes, soms sober en verstild, maar meestal is zij vezelrijk door al die uitbundige en enigszins uitheemse klanken. Een beetje zoals in het oude 'Japan', zeg maar. Dan gaat het gas er heel even op. Voor de broodnodige variatie en toch wordt het nergens overdreven bombastisch. Zoals alleen Steve Jansen de muziek kan vormgeven. Samen met een hele club geweldige musici uiteraard.
Nou ja, broer David Sylvian zou dit ook wel kunnen, maar die doet niet mee.
Ja, dit is mooi. Dit is echt genieten. Ik vrees dat Anyway, Still nog de hele avond in iedere kamer van dit huis te horen zal zijn. En morgen.
En overmorgen ook.
3
geplaatst: 15 april 2023, 12:41 uur
Nondedju, gelooft iemand mij als ik zeg dat me deze release ontgaan was? En dat terwijl het kaartje voor het optreden in Helmond al ruim een pandemie thuis ligt.
Enfin, geweldig nieuws in ieder geval. Meteen vinyl besteld en hoop de cd tijdens het concert te scoren. Ik heb nog geen noot gehoord, maar dat gaat snel gebeuren. De hoes is in ieder geval helemaal mijn ding. Prachtig!
Overigens wel leuk om wat MuMe iconen tegen te komen in Helmond. Op deze manier ook eens kennis gemaakt met ‘Broem’. Nog altijd leuk contact mee
.
Enfin, geweldig nieuws in ieder geval. Meteen vinyl besteld en hoop de cd tijdens het concert te scoren. Ik heb nog geen noot gehoord, maar dat gaat snel gebeuren. De hoes is in ieder geval helemaal mijn ding. Prachtig!
Overigens wel leuk om wat MuMe iconen tegen te komen in Helmond. Op deze manier ook eens kennis gemaakt met ‘Broem’. Nog altijd leuk contact mee
.
0
geplaatst: 28 april 2023, 18:16 uur
Ik vind hem eigenlijk wel tegenvallen. Een stuk minder goed dan hun debuut. In het midden zelfs skipnummers. Jammer ik had hoge verwachtingen en nu ook niet meer zo zin om naar Helmond te gaan. Iemand nog 2 tickets nodig?
0
geplaatst: 27 juli 2023, 10:41 uur
Hier het vinylexemplaar eindelijk binnen. Moest nog wel ff 12 euro inklaringskosten aftikken. K*t brexit. Enfin, niet klagen, volgens mij is het wel een hebbedingetje. Vind overigens het vinyl van voorganger ‘Books of Romance and Dust’ beter klinken op vinyl. Dat is een 2 x45 RPM exemplaar en klinkt op mijn draaitafel een stukske fraaier. Niet slecht dit…maar het kan beter. Anyway, still 
0
geplaatst: 24 september 2023, 11:58 uur
In Engeland twee vinyl exemplaren besteld ook voor een vriend van mij. Maar wat valt deze tegen, bombastisch vind ik het vooral, een brei, de composities vind ik ook maar zo zo. OK pas de 1e keer gehoord maar vergeleken bij het prachtige ingetogen debuut kan ik hier niet veel mee. Misschien komt het nog. De plaat klinkt idd veel minder dan de 2x45 op hun witte debuut.
Jammer
Jammer
1
geplaatst: 8 december 2023, 21:01 uur
2 nieuwe nummers toegevoegd aan dit album. Erg fraai. Te beluisteren via Bandcamp of de streamingdiensten. Zal eens kijken of ik een correctie kan indienen.
3
geplaatst: 18 december 2023, 17:58 uur
Het Japan verhaal is al lang afgesloten. David Sylvian verfijnt het geluid, maar kiest tegenwoordig voor een teruggetrokken kluizenaarsbestaan. Rob Dean verdient zijn kost als expert op het gebied van vogelkunde, en illustreert zijn bevindingen. Richard Barbieri sluit zich als toetsenist al jaren geleden bij Porcupine Tree aan. Mick Karn is helaas alweer ruim tien jaar geleden aan de gevolgen van kanker overleden. En Steve Jansen? Is die tegenwoordig nog als muzikant actief? Jazeker, al plaatst hij zichzelf niet meer zo prominent op de voorgrond.
In 2007 raakt Steve Jansen geïnteresseerd in het werk van de Zweedse muzikant Thomas Feiner, die dan al een verleden in het prachtige georkestreerde Anywhen heeft opgebouwd. Steve Jansen deelt Thomas Feiner een prominente rol op Slope, zijn debuutalbum toe. Vervolgens ontstaat er een stilte, die Thomas Feiner benut om het magnum opus The Opiates van Anywhen te herzien en opnieuw op de markt te brengen. In 2014 herpakt het amicale duo hun samenwerking al duurt het nog een viertal jaren voordat debuutalbum Book of Romance and Dust het licht ziet. Exit North, want daar praten we hier over, bestaat verder uit de Zweedse toetsenist Ulf Jansson en multi-instrumentalist Charlie Storm. Het viertal kiest blijkbaar bewust voor een kleine opzet, en houdt het materiaalbeheer in eigen hand. Toch bereikt Book of Romance and Dust een schaars groeiend publiek welke reikhalzend naar de Anyway, Still opvolger uitkijkt. Er volgen een paar optredens, maar het is slechts zo kleinschalig dat ze buiten de concerten in Zweden alleen in mei Het Speelhuis theater in Helmond bezoeken.
Anyway, Still overstijgt het verstillende karakter van de eersteling. Na het sobere minimalistische I Only Believe in Untold Stories intro volgt een gedurfde experimentele voortzetting van het geluid, waar de sereen zingende Thomas Feiner meer de explosieve rockkant op gaat en waar Steve Jansen zijn drumverleden weer aanhaalt. De treurtrompet van Feiner is volgroeid tot een bombastisch filmische sound, en hecht zich aan de uitdagende tempozwaarte en het onnavolgbare diepe cellopartijen van gastmuzikant David Bukovinszky. Onderschat hierbij vooral de rol van Mikael Backegårdh niet, die het strijkerscollectief arrangeert en dirigeert. Het voegt zoveel meer diepte toe, zeker als dan ook nog Hans Adler met zijn contrabas aanschuift en de drie violisten Max Wulfson, Terje Skomedal en Emil Jonasson het geheel completeren. I Only Believe in Untold Stories ontkracht de kracht van woorden, ontkracht de kracht van het geloof, ontkracht de kracht van het bestaansrecht. Hoe confronterend kan je luisteraars laten luisteren, als de waanzin van de dag heerst.
Your Story Mine verwoordt in principe dezelfde woorden, al hebben deze bij een ieder een andere betekenis. Door met stilte, sfeer en rust te spelen articuleert Thomas Feiner de klanken zoals deze bij hem het prettigste liggen. De zwaarte in zijn voordracht geeft het schuilen tegen de veranderende buitenwereld betekenis. Schaduwen vervagen vreemdelingen, schaduwen geven de omgeving de betekenis van veiligheid mee. We genezen in het zonlicht welke de pijnlijke herinneringen dichtschroeit. De aarde leeft in reservetijd en we drinken op de nadagen van het bestaan. We lachen onze tranen weg, huilen om het gepasseerde geluk. De The Signal treurnis, we schrapen in alle stilte een koffer aan dierbare momenten bijeen, en vervolgen zo onze laatste reis.
De vintage Bled Out new wave track filtert de kleuren uit het pandemie tijdperk totdat er een overzienbare grijze massa overblijft. De fantasierijke betere toekomst blijkt een nare illusie te zijn. Een herhaling van zetten waarbij de grootmachten schaakmat zetten. Op Anyway, Still heerst het verleden, de nabijheid is een onzeker onbekend gebied. With All the Indifference roept op om met de innerlijke duisternis in het reine te komen. Depressies overwinnen door deze te omarmen. Het lichtvoetige In the Game accepteert de onbenutte kansen en de verkeerd gemaakte keuzes. The Transience We Borrow, laat het los…
feeling no sense of time in a vacuum of space
turn a blind eye and let it go
and welcome uncertainty
and the transience we borrow
Het is weldegelijk de Japan erfenis die hier zijn sporen achterlaat, want als de voordracht van Thomas Feiner ergens mee te vergelijken is, dan roept het indirect de naam van David Sylvian op. Hij is het ruwere mannelijke evenbeeld van de meer androgene dromerige uiteenzetting van de voormalige Japan zanger. De songs ademen in de uitwerking wel dezelfde sfeer uit. Het blijft een gemis dat de twee broers zich niet meer gezamenlijk in een project verdiepen, natuurlijk is men benieuwd welke uitwerking de chemie tussen David Sylvian en Steve Jansen tegenwoordig nog heeft. Want wees eerlijk, het ritmische melancholische The Unforeseen pianostuk is gewoon letterlijk voor David Sylvian geschreven. Thomas Feiner is een waardige vervanger, die dus tevens perfect die intuïtie van Steven Jansen aanvoelt. Het is typische luistermuziek waarbij de beeldende Zweedse landschapsbeleving mooi bij de Oosterse indringende exotica aansluit, heel bijzonder, uniek bijna.
Exit North maakt het onmogelijke mogelijk. Japan verkeert na Tin Drum in de onhoudbare positie om verder te gaan. Het broeierige meesterwerk perst de laatste bandspanningen eruit, daarna is het klaar. Met Exit North krabbelt Steve Jansen overeind, en herpakt hij zijn meer toegankelijke visie op dat geluid, al blijft het experiment zeker aanwezig. Ook Exit North stapt uit de duisternis om aarzelend bevredigend de antwoorden in het licht te zoeken. Where the Coin Fell keert het lot niet om, maar maakt deze metgezel van het leven. Ook hier is die onvermijdelijke echo van David Sylvian weer aanwezig, sterker nog, Where the Coin Fell presenteert zich als een adembenemende Forbidden Colours zustertrack. Is hij stilletjes anoniem in de studio aanwezig om zijn broer verder in dit proces te helpen, het zal mij niet verbazen als dit daadwerkelijk het geval is. Us in Half heeft die kenmerkende avondduistere Nightporter romantiek, en bewijst nogmaals hoe schitterend die Japan chemie was.
Exit North - Anyway, Still | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
In 2007 raakt Steve Jansen geïnteresseerd in het werk van de Zweedse muzikant Thomas Feiner, die dan al een verleden in het prachtige georkestreerde Anywhen heeft opgebouwd. Steve Jansen deelt Thomas Feiner een prominente rol op Slope, zijn debuutalbum toe. Vervolgens ontstaat er een stilte, die Thomas Feiner benut om het magnum opus The Opiates van Anywhen te herzien en opnieuw op de markt te brengen. In 2014 herpakt het amicale duo hun samenwerking al duurt het nog een viertal jaren voordat debuutalbum Book of Romance and Dust het licht ziet. Exit North, want daar praten we hier over, bestaat verder uit de Zweedse toetsenist Ulf Jansson en multi-instrumentalist Charlie Storm. Het viertal kiest blijkbaar bewust voor een kleine opzet, en houdt het materiaalbeheer in eigen hand. Toch bereikt Book of Romance and Dust een schaars groeiend publiek welke reikhalzend naar de Anyway, Still opvolger uitkijkt. Er volgen een paar optredens, maar het is slechts zo kleinschalig dat ze buiten de concerten in Zweden alleen in mei Het Speelhuis theater in Helmond bezoeken.
Anyway, Still overstijgt het verstillende karakter van de eersteling. Na het sobere minimalistische I Only Believe in Untold Stories intro volgt een gedurfde experimentele voortzetting van het geluid, waar de sereen zingende Thomas Feiner meer de explosieve rockkant op gaat en waar Steve Jansen zijn drumverleden weer aanhaalt. De treurtrompet van Feiner is volgroeid tot een bombastisch filmische sound, en hecht zich aan de uitdagende tempozwaarte en het onnavolgbare diepe cellopartijen van gastmuzikant David Bukovinszky. Onderschat hierbij vooral de rol van Mikael Backegårdh niet, die het strijkerscollectief arrangeert en dirigeert. Het voegt zoveel meer diepte toe, zeker als dan ook nog Hans Adler met zijn contrabas aanschuift en de drie violisten Max Wulfson, Terje Skomedal en Emil Jonasson het geheel completeren. I Only Believe in Untold Stories ontkracht de kracht van woorden, ontkracht de kracht van het geloof, ontkracht de kracht van het bestaansrecht. Hoe confronterend kan je luisteraars laten luisteren, als de waanzin van de dag heerst.
Your Story Mine verwoordt in principe dezelfde woorden, al hebben deze bij een ieder een andere betekenis. Door met stilte, sfeer en rust te spelen articuleert Thomas Feiner de klanken zoals deze bij hem het prettigste liggen. De zwaarte in zijn voordracht geeft het schuilen tegen de veranderende buitenwereld betekenis. Schaduwen vervagen vreemdelingen, schaduwen geven de omgeving de betekenis van veiligheid mee. We genezen in het zonlicht welke de pijnlijke herinneringen dichtschroeit. De aarde leeft in reservetijd en we drinken op de nadagen van het bestaan. We lachen onze tranen weg, huilen om het gepasseerde geluk. De The Signal treurnis, we schrapen in alle stilte een koffer aan dierbare momenten bijeen, en vervolgen zo onze laatste reis.
De vintage Bled Out new wave track filtert de kleuren uit het pandemie tijdperk totdat er een overzienbare grijze massa overblijft. De fantasierijke betere toekomst blijkt een nare illusie te zijn. Een herhaling van zetten waarbij de grootmachten schaakmat zetten. Op Anyway, Still heerst het verleden, de nabijheid is een onzeker onbekend gebied. With All the Indifference roept op om met de innerlijke duisternis in het reine te komen. Depressies overwinnen door deze te omarmen. Het lichtvoetige In the Game accepteert de onbenutte kansen en de verkeerd gemaakte keuzes. The Transience We Borrow, laat het los…
feeling no sense of time in a vacuum of space
turn a blind eye and let it go
and welcome uncertainty
and the transience we borrow
Het is weldegelijk de Japan erfenis die hier zijn sporen achterlaat, want als de voordracht van Thomas Feiner ergens mee te vergelijken is, dan roept het indirect de naam van David Sylvian op. Hij is het ruwere mannelijke evenbeeld van de meer androgene dromerige uiteenzetting van de voormalige Japan zanger. De songs ademen in de uitwerking wel dezelfde sfeer uit. Het blijft een gemis dat de twee broers zich niet meer gezamenlijk in een project verdiepen, natuurlijk is men benieuwd welke uitwerking de chemie tussen David Sylvian en Steve Jansen tegenwoordig nog heeft. Want wees eerlijk, het ritmische melancholische The Unforeseen pianostuk is gewoon letterlijk voor David Sylvian geschreven. Thomas Feiner is een waardige vervanger, die dus tevens perfect die intuïtie van Steven Jansen aanvoelt. Het is typische luistermuziek waarbij de beeldende Zweedse landschapsbeleving mooi bij de Oosterse indringende exotica aansluit, heel bijzonder, uniek bijna.
Exit North maakt het onmogelijke mogelijk. Japan verkeert na Tin Drum in de onhoudbare positie om verder te gaan. Het broeierige meesterwerk perst de laatste bandspanningen eruit, daarna is het klaar. Met Exit North krabbelt Steve Jansen overeind, en herpakt hij zijn meer toegankelijke visie op dat geluid, al blijft het experiment zeker aanwezig. Ook Exit North stapt uit de duisternis om aarzelend bevredigend de antwoorden in het licht te zoeken. Where the Coin Fell keert het lot niet om, maar maakt deze metgezel van het leven. Ook hier is die onvermijdelijke echo van David Sylvian weer aanwezig, sterker nog, Where the Coin Fell presenteert zich als een adembenemende Forbidden Colours zustertrack. Is hij stilletjes anoniem in de studio aanwezig om zijn broer verder in dit proces te helpen, het zal mij niet verbazen als dit daadwerkelijk het geval is. Us in Half heeft die kenmerkende avondduistere Nightporter romantiek, en bewijst nogmaals hoe schitterend die Japan chemie was.
Exit North - Anyway, Still | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
1
geplaatst: 18 december 2023, 21:13 uur
deric raven schreef:
Japan verkeert na Tin Drum in de onhoudbare positie om verder te gaan. Het broeierige meesterwerk perst de laatste bandspanningen eruit, daarna is het klaar. Met Exit North krabbelt Steve Jansen overeind, en herpakt hij zijn meer toegankelijke visie op dat geluid, al blijft het experiment zeker aanwezig. Ook Exit North stapt uit de duisternis om aarzelend bevredigend de antwoorden in het licht te zoeken.
Japan verkeert na Tin Drum in de onhoudbare positie om verder te gaan. Het broeierige meesterwerk perst de laatste bandspanningen eruit, daarna is het klaar. Met Exit North krabbelt Steve Jansen overeind, en herpakt hij zijn meer toegankelijke visie op dat geluid, al blijft het experiment zeker aanwezig. Ook Exit North stapt uit de duisternis om aarzelend bevredigend de antwoorden in het licht te zoeken.
Interessante gedachte, Leon. Ik vind Exit North nou niet direct veel toegankelijker dan Tin Drum, zijn eerste solo project met Barbieri als The Dolphin Brothers was dat zeker wel.
2
geplaatst: 18 december 2023, 22:10 uur
Voor de liefhebber een Een cover van Nick Cave
Na 42 jaar lijkt de link met Japan een historisch gegeven, waarvan de waarde niet moet worden overschat. Na Japan zijn er genoeg anders georiënteerde, interessante follow-ups geweest (Rain Tree Crow, Nine Horses). Nadat een eerder gelegenheid tot een spontaan gesprek met Thomas Feiner, in 2019 in Stockholm - waar hij toen in een studio als graficus werkzaam was - niet kon plaatsvinden, kon ik hem dit maal in Helmond wel even spreken. De drie Zweden kennen elkaar van diverse samenwerkingsprojecten en Thomas heeft al eerder met Steve gewerkt (Slope). Je hoort en voelt het sterke wederzijdse respect. Deze musici leven voor en ademen hun muziek.
De grote vraag achter het bijzondere, unieke optreden in Helmond was dan ook hoe een dergelijk kleinschalig, eenmalig concert (financieel) haalbaar kan zijn. Maar goed dan zit ik misschien te veel met de pet van Piet Krenteweger te denken; de muziekliefhebber in me genoot met volle teugen en vindt het jammer dat de heren zo weinig samen concerteren.
Na 42 jaar lijkt de link met Japan een historisch gegeven, waarvan de waarde niet moet worden overschat. Na Japan zijn er genoeg anders georiënteerde, interessante follow-ups geweest (Rain Tree Crow, Nine Horses). Nadat een eerder gelegenheid tot een spontaan gesprek met Thomas Feiner, in 2019 in Stockholm - waar hij toen in een studio als graficus werkzaam was - niet kon plaatsvinden, kon ik hem dit maal in Helmond wel even spreken. De drie Zweden kennen elkaar van diverse samenwerkingsprojecten en Thomas heeft al eerder met Steve gewerkt (Slope). Je hoort en voelt het sterke wederzijdse respect. Deze musici leven voor en ademen hun muziek.
De grote vraag achter het bijzondere, unieke optreden in Helmond was dan ook hoe een dergelijk kleinschalig, eenmalig concert (financieel) haalbaar kan zijn. Maar goed dan zit ik misschien te veel met de pet van Piet Krenteweger te denken; de muziekliefhebber in me genoot met volle teugen en vindt het jammer dat de heren zo weinig samen concerteren.
1
geplaatst: 26 februari 2024, 14:56 uur
Ik sta deze op mijn werk nu eens echt goed te beluisteren, maar wat een parel is dit zeg. Heerlijk om bij weg te dromen. En daardoor ook een heerlijke afleiding van de werkdruk. Deze ga ik de komende tijd maar eens flink meer aandacht geven.
* denotes required fields.
* denotes required fields.