Dishwasher_ - Dishwasher_ (2023)

De vijf minuten die debuutsingle Home Cinema lang is, meer had ik niet nodig om reikhalzend uit te kijken naar het eerste album van Dishwasher_ (met underscore). De groep neemt je mee op een tocht door de verzengende hitte van de woestijn naar een achtervolging in een neonverlichte grootstad om te eindigen op een surrealistisch dansfeest, waarna je je afvraagt of dit niet allemaal een droom was. De debuutplaat van dit trio beloofde dus meer van dat soort knetterende avonturen te bevatten.

Dishwasher_ bestaat uit bassiste Louise van den Heuvel, drummer Arno Grootaers en saxofonist Werend Van Den Bossche, maar minstens zo belangrijk is de elektronica die de drie toevoegen om hun geluid te creëren. Zo veranderen ze voortdurend van gedaante: een kwikzilveren saxofoonmelodie die kronkelend zijn weg zoekt, kan een vingerknip later al gedrenkt zijn in de digitale effecten, klassieke percussie gaat naadloos over in ravende uitzinnigheid.

Het trio labelen als een jazzband zou hen niet genoeg recht aandoen, zo lezen we in het persbericht. Terwijl je overduidelijk de vrije geest van jazz en de daarbij horende improvisatie hoort in de creaties van het drietal. Natuurlijk zijn er nog andere invloeden: graag zou ik weten waar de loeiharde, metal-achtige kopstoot die Bahá’í opent vandaan komt, de Arabisch aandoende melodie van Buraq en de Balkaninvloeden in het elf minuten durende epische prijsnummer Terra. Maar eigenlijk is dat allemaal zo belangrijk niet: dit is een album waardoor je je vooral moet laten meeslepen.

Net zoals zoveel vertegenwoordigers van de nieuwe golf, of zeg gerust vloedgolf aan Belgische groepen die met jazz experimenteren, is Dishwasher_ immers op zijn best als ze alle registers opentrekken en al hun invloeden en ingevingen bij elkaar voegen. Wanneer het drietal even op veilig speelt, zoals in het veel conventionelere Marwan, verslapt de aandacht van de luisteraar dan ook.

Soms gaan ze uit de bocht: zo zal ik Kuhl, dat veel zoekt en uiteindelijk maar weinig vindt, niet snel afzonderlijk afspelen. Maar zelfs daar krijgt de groep punten voor durf en innovatiedrang. Wie voluit experimenteert, weet dat er af en toe al eens een proefbuis ontploft, zolang je in die queeste maar opzwepende ritmes en melodieën die de juiste snaar raken ontdekt.

(Mijn recensie op Luminous Dash)

Leuk plaatje en ligt me beter dan bijvoorbeeld een KNOWER (beide in mijn ogen eigenzinnige jazzbands). Maar het blijft net iets teveel om de volledige tijd me te boeien en later begint het me zelfs wat te irriteren, terwijl het net iets meer dan veertig minuten is. Kuhl vind ik trouwens niet eens een grote afwisseling ten opzichte van de voorgaande nummers. Veel van verwacht toen ik het initieel opzette, maar het is me net iets té.
Dan maar om de zoveel tijd stukjes van de plaat zetten, want individueel zijn de nummers wel erg fijn.