Tin Machine - Tin Machine (1989)

Helemaal met je eens. Dit klinkt totaal niet oud, en erg lekker om te horen!

Ik ben een groot liefhebber van David Bowie's muziek maar Tin Machine, dat ik toch maar eens had aangeschaft, vind ik maar saai. Helaas.....

Gisteren in zijn geheel voor het eerst gehoord, deze Tin Machine. En ik moet zeggen, dit plaatje rockt als de pest en smaakt naar meer. Ik houd wel van dat vuige, bluesy, rock 'n roll gevoel. Met een glansrol voor gitarist Reeves Gabrels en zanger David Bowie.

Uitschieters op het allereerste gehoor: Opener Heaven's In Here en Under The Gods. Nadat de band uit elkaar viel, zouden de gitarist en de zanger nog regelmatig samenwerken op soloprojecten van de laatstgenoemde. De rest is geschiedenis, maar die begon hier..

Tin Machine kreeg bij mij vrij moeiteloos de voeten van de vloer, maar sommige nummers komen ook nog wat lawaaiïg over...Een prettig rommeltje van dit enthousiaste bandje, laat ik het daar voorlopig op houden. Stem zal spoedig volgen na meermaals luisteren.

Nog nooit hierop gereageerd. Wel, moest het geen Bowie zijn had ik hier nooit heen geluisterd. Dit is goede, harde rock maar nogal conventioneel. Iets dat ik niet echt bij Bowie associeer. Niet te clean, gewoon een leuke plaat. Indertijd nog live gezien en dan was het veel beter. Dus ok, beter dan de 2de LP en er is 1 nummer dat ik echt goed vind : Under the Gods.

Dat hoort voor mij in mijn Bowie Top 30

Robertus'Hoe kun je 'prisoner of love' vergeten? Niet alleen dankzij Bowie's vocalen, maar zeker dankzij de King Crimson-esque gitaarpartij van Reeves Gabrels (alweer zo'n geniale gitarist waar Bowie over mocht beschikken, wat had hij toch een neus voor getalenteerde muzikanten om zijn allianties mee te stichten).

Ik blijf het een beetje moeilijk vinden toch die 2 heavy uitstapjes van Bowie.
Geweldig gitaarwerk van die Gabrels, een aantal toch wel pakkende songs, maar echte hardrock is het dan ook weer niet. Duurt nog wel een aantal keer draaien weer voor ik er een punt aan ga hangen, maar wordt zeker meer dan 3.
Goed blijven hangen van vroeger waren wel de songs Tin Machine, Crack City en Under The God.

Hoewel de jaren 80 Bowie vanuit commercieel opzicht niet ongunstig gezind waren blijft dit decennium vanuit artistiek opzicht toch een beetje armoedig. Toegegeven; hoewel het album Let's Dance met zijn gelijknamige titelnummer nog wel een bepaalde charme heeft, kunnen maar maar weinig platen uit deze periode mij boeien. Met Tin Machine wilde Bowie ongecompliceerd 'rocken'. En dat doen de heren dan ook volop, de plaat trapt heerlijk af met Heaven's in Here, een heerlijke Rhythm & blues stamper, wellicht weinig creatief en inventief maar ik vind het een weergaloze song. Prisoner of Love vormt ook al een prima track. Crack City; degelijk, ruig voor Bowie's doen. I Can't Read is een stemmige song, melancholisch en kan mij ook wel bekoren. Hierna is het kruit eigenlijk wel verschoten. Amazing is aardig maar heeft eigenlijk niet veel om het lijf, Lennon's Working Class Hero krijgt een wat stoerder jasje aangemeten door de heren maar kan niet de volledige lengte boeien. Het niveau van de eerste helft van de plaat wordt helaas bij lange niet doorgetrokken en dat doet afbreuk aan het geheel. Conclusie; ongecompliceerd, energiek en een aantal prima tracks. Het wat ruigere geluid past ook wel weer bij Bowie, een teken dat hij zich ook wel thuis voelde in een dergelijke setting. De kwalificatie 'goed' vind ik echter net wat teveel eer voor deze worp.

Lekkere rockplaat van Bowie. Na de doorbraak van hairmetal, maar voor de grunge explosie. Het probleem zit in het feit dat de composities nogal standaard zijn. De uitvoering is echter wel erg goed. Gabrels speelt een hoofdrol en Bowie heeft het gewoon naar zijn zin.
Geen hoogvlieger, maar wel een fijn rockalbum.

Saai en langdradig album eigenlijk, een klein uur conventionele rockmuziek die maar een enkele keer echt interessant wordt. Baby Can Dance is bv. best prima, maar de suspense wordt meteen de nek om gedraaid door een geluidsmuur van spierballengitaarspel.

Prisoner of Love vind ik eigenlijk het enige echt goede nummer. Die zou ik zeker meenemen op een Bowie in the 80's compilatie.

Vandaag gekocht op lp in zeer goede staat voor 16€

‘I can’t read’ blijft erg sterk!

Tja, ik kan me wel wat voorstellen bij de kritiek die er indertijd op dit project was: in de jaren 70 was Bowie geheel z'n eigen man en maakte hij muziek die niemand anders maakte, in de jaren 80 ging hij dan op de commerciële toer (zoals dat toen heette), en toen hij daarna weer zijn "street credibility" terug wilde winnen ging hij in zee met een paar ruige mannen in de hoop dat hun ruigheid ook op hèm af zou stralen, "maar daar trappen wij als serieuze muziekcritici natuurlijk niet in!" Maar geloofwaardig of niet, uiteindelijk draait het toch om de muziek, en hoewel natuurlijk totaal anders dan Bowie's jaren-70-platen (maar waren die onderling niet óók al totaal anders?) is dit wat mij betreft het eerste album vanaf Low dat van een vergelijkbaar niveau is.
        Reeves Gabrels doet niet alleen uiterlijk maar ook qua gitaarspel aan Robert Fripp denken, en hoewel ik de laatste zou zijn om hem even hoog in te schatten heeft hij toch wel een heleboel grove solo's en swingende riffs in huis, en met zijn sound is ook niets mis, zodat hij mooi past in het rijtje meestergitaristen die van Bowie altijd de vrije hand kregen om uit de bocht te vliegen (Ronson, Slick, Fripp, Belew, Vaughan), terwijl hij toch ook mooi "klassiek" kan spelen (zoals op Prisoner of love en Run). Daarnaast kan Hunt Sales zowel spijkerhard slaan als uiterst subtiel begeleiden en legt broer Tony een degelijk basfundament onder het geheel, zodat de ritmesectie Gabrels alle ruimte kan gunnen zondeer zelf ondergesneeuwd te raken. Met zo'n strakke band klinken zelfs de wat mindere nummers als Crack City en Working class hero nog lekker (vooral met dank aan de geluidseffecten die Gabrels net als Fripp uit zijn gitaar weet te persen), en wanneer het raak is is het meteen ook wel héél erg goed, zoals op het titelnummer, het tedere Amazing, het ontroerende Bus stop, het gejaagde Run en het scheurende Baby can dance. Nee, het is geen grunge, het zijn geen "angry young men", en wie Bowie's (indertijd) nieuwste stijlkeuze niet gelooft hoort hier slechts mislukte wannabe-metal in, maar wat mij betreft overtuigt Bowie hiermee ten volle, ook qua composities, teksten en zang – een uiterst geslaagd huwelijk tussen een artiest die weer terug is op de toppen van zijn kunnen en een begeleidingsband die alles kan (en mag) spelen.