Isolde Lasoen - Oh Dear (2023)

Gedaan met "Isolde et Les Bens" en "Isolde", vanaf nu doet Isolde Lasoen het volledig onder eigen naam.

Singles:
Ghosting
Douce Mélancolie
Bed & Breakfast
Oh Dear

Al meer dan twintig jaar is Isolde Lasoen vooral bekend als drumster bij Daan. Daarnaast werkte ze freelance voor de meest uiteenlopende artiesten. De voorliefde voor slagwerk begon al heel vroeg bij haar, net als de rest van het gezin werd ze lid van de plaatselijke fanfare. Na de middelbare school studeerde ze jazz aan het Koninklijk Conservatorium van Gent.

De afgelopen jaren liet ze van zich spreken als Isolde et Les Bens met onder andere de Ramses Shaffy klassieker We Zullen Doorgaan in Coronatijd. Een jaar later gevolgd door een cover van The Four Horsemen van Aphrodite’s Child wat een flinke radiohit werd in Vlaanderen. Dat succes gaf haar de goesting om aan een nieuwe (zelf zegt ze ‘excentrieke’) soloplaat te werken, zonder zich te wringen in het keurslijf van muzikale mainstream.

Al haar invloeden, alles waar ze van houdt, zou ze laten doorsijpelen: haar opleiding als jazzdrummer en uiteenlopende genres van vintage soundtracks over psychedelica tot progressieve rock en Franse muziek uit de jaren 70. Less is doorgaans more voor Isolde, maar in haar muziek mag het bombastisch zijn, met rijke arrangementen, een uitgebreid instrumentarium en meeslepende harmonieën. Bij de DAAN-albums Simple en Le Franc Belge viel ze op als allround muzikant: op deze platen verzorgde ze de zang, drums, vibrafoon, trompet, bassynthesizer en percussie. Deze instrumenten combineert ze ook tijdens liveoptredens.

Ook op Oh Dear spelen die instrumenten een belangrijke rol. Voorafgaande aan de release werd het meeslepende en symfonische Douce Mélancolie, een duet met de Franse cultartiest Bertrand Burgalat, reeds een hit. Een lied waarin haar voorliefde voor het chanson in het algemeen en Serge Gainbourg in het bijzonder naar voren komt. Verder hoor je invloeden van filmcomponisten als Mancini en Morricone, fascinerende neo psychedelica (titeltrack Oh Dear), smooth jazz, frisse indie pop en elektro à la Goldfrapp of Air. Regelmatig ondersteund door meeslepende strijkers en intrigerende ritmes.

Ook collega Daniël Stuyven ontbreekt niet, met hem zing ze een duet in Batterie. Isolde schreef, componeerde en styleerde Oh Dear helemaal zelf. Voor alle songs is ze - nog meer dan anders - vertrokken vanuit de drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument, die haar signature sound is geworden en gelaagde melodieuze lijnen vormt die vaak de hooks van de songs definiëren. Oh Dear is op tijden nostalgisch dan weer meeslepend of intrigerend. Aan het eind van het jaar zou het album weleens heel hoog kunnen gaan eindigen in mijn jaarlijst.

Isolde Lasoen live :

09-03 ARDOOIE : De Schaduw Try-out
16-03 GRIMBERGEN : Eldorado Try-out
17-03 HEIST-OP-DEN-BERG : Hnita Hoeve Try-out (Uitverkocht)
18-03 GENT : Vooruit
31-03 LEUVEN : Depot
06-04 KORTRIJK : Wilde Westen
06-05 INGELMUNSTER : Labadoux 2023
25-05 BERGEN OP ZOOM : Poppodium Gebouw-T
15-06 WEERT : Bosuil

Wellicht iets voor jou aERodynamIC?!

Dat weet ik niet, maar voor mij wel. Kwam dit keer via OOR bij deze artiest.
Intrigerend album én intrigerende artieste die ik nog niet ken. Eerste luisterbeurt hier en die is positief. Geheel eigen stijl en goed gemusiceerd. Zo'n eigen geluid kan ik altijd wel waarderen. Rustig verder blijven luisteren.
Recensie: Isolde Lasoen - Oh Dear (album) | OOR

Het gaat hier momenteel veel over de nieuwste van dEUS, maar deze voor mij compleet onbekende Belg verrast mij hier behoorlijk. Spannend en broeierig plaatje, dat na een eerste luisterbeurt al imponeert. Komende week even verder in duiken.

13 in een dozijn voor mij, daar laat ik het bij.

Ik heb het allemaal al eens gehoord, lijkt me zo.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Isolde Lasoen - Oh Dear - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Isolde Lasoen - Oh Dear
Isolde Lasoen maakte in 2017 met Cartes Postale een wereldalbum dat door bijna iedereen over het hoofd werd gezien, maar keert nu terug met Oh Dear dat van een bijna onwerkelijke schoonheid is

De Belgische muzikante Isolde Lasoen is bij onze Zuiderburen een van de bekendste drummers en al lange tijd vaste waarde bij Daan, maar iedereen die goed heeft opgelet weet dat ze in 2017 een bijzonder fascinerend soloalbum afleverde. Dat soloalbum krijgt deze week dan eindelijk een opvolger en wat is Oh Dear een mooi en fascinerend album. Het is een album waarvoor Serge Gainsbourg in katzwijm zou zijn gevallen en dat de luisteraar meevoert in een luistertrip die je het liefst nooit meer zou verlaten. De muziek op Oh Dear is om te janken zo mooi en als Isolde Lasoen begint te zingen is de betovering compleet. Haar debuut sneeuwde uiteindelijk wat onder, maar Oh Dear verdient een plekje in alle spotlights.

De Belgische muzikante Isolde Lasoen begon op 4-jarige leeftijd bij de majorettes van de fanfare van Maldegem, maar bleek al snel een zeer getalenteerd trommelaar. Na haar studie aan het conservatorium van Gent ging ze aan de slag als professioneel muzikant en speelde ze met alles en iedereen binnen de Belgische muziekscene en werd ze de vaste drummer bij Daan. In 2017 verraste Isolde Lasoen vriend en vijand met het in alle opzichten briljante Cartes Postale, waarop ze liet horen dat ze ook een getalenteerd songwriter en zangeres is.

Met name op het Franstalige deel van haar debuutalbum klonk Isolde Lasoen als de meest getalenteerde muze van Serge Gainsbourg en tilde ze de muzikale erfenis van het Franse genie bovendien op succesvolle wijze de eenentwintigste eeuw in. Ik denk dat ik Cartes Postale met de kennis van nu een van de allerbeste albums van 2017 vind, maar het album kreeg uiteindelijk toch niet de waardering die het verdiende.

Deze week keert Isolde Lasoen terug met haar tweede album Oh Dear. De Belgische muzikante kiest ook dit keer voor een mix van Engelstalige en Franstalige songs, maar heeft ze op haar tweede album door elkaar gezet. Het album opent met de Engelstalige titeltrack, maar desondanks sleept Isolde Lasoen je met haar muziek onmiddellijk het Parijs van de jaren 60 en 70 in. Serge Gainsbourg kijkt ook dit keer goedkeurend toe, maar op een of andere manier zijn Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel van Air ook van de partij.

Wanneer Isolde Lasoen in de tweede track het Engels verruilt voor het Frans en Bertrand Burgalat opduikt voor de tweede stem, is de associatie met de muziek van Serge Gainsbourg compleet, zeker wanneer de violen aanzwellen en Isolde Lasoen op haar lieflijkst zingt. Het klinkt allemaal aangenaam nostalgisch, maar Douce Mélancolie is ook een song van een bijna onwerkelijke schoonheid.

Oh Dear staat vol met dit soort songs, want Isolde Lasoen weet het niveau van haar geweldige debuutalbum uiteindelijk vrij makkelijk te overtreffen en doet dit op alle fronten. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Belgische muzikante een van de mooiste albums die ik de laatste tijd gehoord heb en ik ontdek steeds weer nieuwe dingen.

Isolde Lasoen schakelt soepel tussen de Franse psychedelica en de Franse filmmuziek uit de jaren 60 en 70, maar sleept er ook Amerikaanse filmmuziek, flink wat jazz en een enkele keer zelfs wat progrock bij en heeft bovendien goed geluisterd naar het debuutalbum van Air, dat ik toevallig deze week ook veelvuldig heb beluisterd.

Isolde Lasoen werkte de songs op Oh Dear in eerste instantie zelf uit en had daarbij genoeg aan haar geweldige drumwerk, de vibrafoon en haar stem, maar uiteindelijk werd het album vol, maar nergens overdadig, ingekleurd met wonderschone arrangementen van strijkers en blazers en de bijdragen van een soepel spelende band.

Oh Dear brengt je vanaf de eerste noten in vervoering, maar het album wordt vervolgens mooier en mooier en is goed voor een gelukzalige luistertrip die zijn weerga niet kent. Het effect van deze luistertrip wordt nog eens versterkt door de prachtige zang van de Belgische muzikante, die hier en daar kiest voor honingzoete vocalen, maar ook altijd weet te ontroeren.

Oh Dear is direct bij eerste beluistering een droom van een album dat talloze jaarlijstjes aan moet gaan voeren dit jaar, maar als je jezelf na afloop van deze mooie droom even knijpt, blijkt het tweede album van Isolde Lasoen gelukkig helemaal echt. Wat een weergaloos album. Erwin Zijleman

Ik kom tot dezelfde conclusie! Fijne recensie Erwinz!

Een beetje onderbouwen met argumenten mag best hoor. Zo doorsnee is dit toch niet? In mijn oren bijzondere conclusie en vandaar de vraag.

Waar precies? Ik lust er wel pap van en dan kan ik weer wat nieuws ontdekken. Bedankt voor de tips alvast!

Hazel English
Snail mail
Soccer mommy
Lucy dacus
Jay som
Geowulf

Schieten me nu te binnen de andere zeven moet ik even nadenken.

Voor mij klinkt het als wat Gainsbourg, John Barry, wat strijkers van Mancini, beetje Dalida ten tijde van paroles paroles, Bécaud maar dan met Mirwais of de jongens van Air als producer. Begrijp je wat ik bedoel? Het lijkt uit mijn pa zijn platenkast te komen, maar dan ook net niet. Als je naar FIP-fm luistert, een Parijse radiozender hoor je regelmatig van die dingen voorbij komen. Soort moderne variant van chanson of zo. Niet slecht maar het is niet dat het warme water weer is uitgevonden. (Goede zender trouwens, schiet zo wat alle kanten op jazz, pop, chanson,...)

Ik snap wat je bedoelt en fijn dat je nog een toelichting geeft. Nou zijn wel alle muzieksoorten geïnspireerd door andere artiesten. Rock muziek door andere bands en Jazz ook. Niets nieuws onder de zon. En dan moet het maar net binnenkomen bij de luisteraar. Ik luister weinig naar dit genre en bij mij komt het wel binnen. Daarnaast is er genoeg afwisseling in de nummers om het verrassend te houden. Ik ga voor een 4.5 en een fysiek exemplaar en jou doet het niks. Evengoede muziekvrienden en dat is wat muziek met je doet (of niet).

Batterie (met Daan) is de nieuwe single geworden.

Het begint tegenwoordig een traditie te worden, want elke keer als Isolde Lasoen naar het Rivierenhof komt eindig ik met een gesigneerde plaat in mijn handen. Vorige keer was het de beurt aan L'Inconnu en Cartes Postales (solowerk dat toen al een tijdje bestond), maar deze zomer was ze in Deurne om haar nieuwste studioplaat voor te stellen en de oplettende lezer zal al wel doorhebben dat het om deze Oh Dear gaat. Compleet blanco naar het concert gegaan, want ik kende enkel de single Ghosting. Een single die anders is dan ik had verwacht had, maar daarom niet minder goed. Iets wat gezegd kan worden over dit volledige album trouwens. Op Oh Dear gaat Lasoen werkelijk alle richtingen uit en lijkt ze echt het idee te hebben van "foert, ik doe volledig mijn eigen zin". Iets waar ik blij om ben, want als je dan met het jazzy Bed & Breakfast afkomt? Ja, dan ben ik wel keihard fan. Misschien is mijn mening iets te gekleurd omdat Isolde Lasoen indertijd het einde van een donkere periode aankondigde (het was toen mijn eerste optreden dat ik ging zien na de lockdowns), maar dit is eerlijk gezegd gewoon opnieuw een dijk van een plaat geworden. De titeltrack is een geweldige opener, Ghosting is met die oehs en aahs geweldig om vocaal mee te doen (en best moeilijk, maar dat ligt misschien aan mijn muzikale onkunde) en de samenwerkingen met Daan en - de voor mij onbekende Bertrand Burgalat - zijn de moeite waard. Gaat iedereen dit tof vinden? Dat denk ik nu ook weer niet. Lasoen heeft een bepaald filmische stijl die heel zacht en melodieus klinkt (en ze gebruikt haar stem daar ook regelmatig voor) maar I love it. Volgend jaar treedt ze opnieuw op in de buurt, ik heb volgens mij ondertussen alles wat ze heeft uitgebracht dus geen idee met wat ik dan ga thuiskomen...

edit: hier stond een mening over waarom het mij niet heel erg vernieuwend klonk, tot ik zag dat Spotify iets totaal anders draaide. I'll be back.

Hmm, ik weet het niet. Natuurlijk is het mooi en bij vlagen echt vernuftigd in elkaar gezet. Heb wel constant het idee dat ik naar Donna Blue zit te luisteren, echt bijna 1 op 1. Helaas voor Isolde kende ik die net 2 jaar langer. Wellicht leuk voor jou Zwaagje, hun album Dark Roses is een aanradertje.

Nu ben ik een vaste bezoeker van het zeer aangename en knusse Midsummer Progfestival in Valkenburg. Het leuke van zo'n festival is dat je ook nieuwe muziek leert kennen. Nu staat daar ook Isolde Lasoen geprogrammeerd dit jaar. Totaal onbekend voor mij. En ik ga het echt nog luisteren, maar gezien de users die ik hier qua berichten zie staan, heb ik het vermoeden dat dit de act is die het meest op het randje van de prog acteert
Of ga ik dan te kort door de bocht? Nou ja, op de luisterlijst dus.

BonkEen mooie afwisseling tussen al dat prog geweld op de zaterdag. Ben benieuwd hoe ze live klinkt in juni.

Ze hebben voor deze tour een speciale 7 inch vinyl uitgebracht met The Four Horsemen (werd eens tijd dat ze die song officieel uitbracht) en als B-kant Something French (Instrumental) dus alsnog iets nieuws aangeschaft. Deze keer een concert in een cultuurcentrum met genummerde zitplaatsen, maar het was weer geweldig. Zeer veel focus op Oh Dear, maar ook nog leuke nieuwe dingetjes zoals een cover van een drumduel van Buddy Rich & (ik dacht) Louie Bellson. Andere vibe dan zo'n zomerfestival, maar de intiemere setting zorgde voor meer achtergrondverhalen bij de nummers (onder andere Something French dat in Thailand blijkbaar een grote hit is) dus in ieder geval: ga dat zien!

Bij het horen van de track Oh Dear dacht ik toch zeker te weten dat Danger Mouse de productie voor zijn rekening had genomen. Ik moest dan ook even kijken of het niet stiekem Karen O was. Niets was minder waar, maar wat een heerlijk nummer, fijne harmonieën en heerlijke blazers.

Dat bracht me naar de plaat die veel kanten op gaat, maar toch klopt. Zit van alles in, ik kan niet alles opnoemen maar van Jazz, chansons tot elektronisch. Hier en daar goed bombastisch en dramatisch. Ik vind em heerlijk in ieder geval!