The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

Was al omver geblazen door de singles hoewel New Order niet zo gecharmeerd was van het eerbetoon maar dat terzijde. Toen ik de bijdragen met Phoebe, Taylor en Sufjan hoorde stond voor mij vast dat dit 1 van de beste platen van The National is en zeker van dit jaar!

Natuurlijk blijft Matt Berninger altijd die depressieve romanticus welke zich met geluk geen raad weet, waardoor deze een magnetische afstotende werking op hem heeft. Toch brengt First Two Pages of Frankenstein een klein beetje verandering in dit beeld. Het neurotisch brommerige in zijn stem is vrijwel volledig verdwenen. Sterker nog, Matt Berninger gaat alleen maar beter en melodieuzer zingen, waardoor een zwartgallige postpunk omlijsting veel minder bij First Two Pages of Frankenstein past. Niet dat The National nu met een feelgood happiness plaat op te proppen komt, er sijpelen nog steeds een overschot aan wanhopige avond duistere sfeerbenaderingen doorheen. Komt dit soort ontwikkelingen ten goede aan het kenmerkende geluid van de New Yorkse indierockband. Ja, dit is absoluut het geval, al heeft het ook de nodige kanttekeningen.

Ook nu maakt The National van gastzangers gebruik, maar niet zo extreem als op I Am Easy to Find, waar ze bijna als begeleidingsband optreden en zich onderhand wegcijferen. Niet dat dit slechte nummers oplevert, integendeel, al het vrouwelijke schoon triggert The National voldoende om weer een prachtige plaat af te leveren. Op First Two Pages of Frankenstein blijft dit tot een drietal collega muzikanten beperkt, al is het wel de eerste divisie die hier meer dan verdienstelijk aanschuift. Het is niet niks als je de namen van Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers en Taylor Swift binnenhaalt. Die laatste twee verzorgen waarschijnlijk ook de intieme Ice Machines achtergrondecho’s, al laat The National dit in het midden. Anderzijds is het ook een grote eer dat je door een topband als The National gevraagd wordt. Natuurlijk speelt het ook mee dat Aaron Dessner zich steeds meer als producer presenteert, en aardig wat zeggenschap in Folklore van Taylor Swift heeft. Een goedbedoelde wederzijdse vriendendienst tot gevolg. Ook bij The National houdt hij de touwtjes stevig vierend in handen. Blijkbaar valt het eerder uitgebrachte Weird Goodbyes waarbij ze samen met Justin Vernon van Bon Iver werken op het laatste moment af.

Ondanks dat Matt Berninger zich op de albumhoes van zijn solo Serpentine Prison uitstapje als een gesettelde huisman laat portretteren die in zijn sombere schulp kruipt, klinkt First Two Pages of Frankenstein een stuk luchtiger. Schijn bedriegt, onder die catchy lagen loert nog steeds de tekstuele ellende, alleen verheerlijkt de melancholische frontman de negativiteit bijna. Deze rol draagt hij al jaren uit, en identificeert zich met zijn persoonlijkheid. Waarom niet gewoon van jezelf houden, jezelf in een schijndans omarmen en jezelf gewoon accepteren. Dit maakt het leven in ieder geval een stuk draagbaarder. Matt Berninger blijft een outsider, die net als Frankenstein de schoonheid van de lelijke menselijke trekjes etaleert.

Once Upon a Poolside openbaart zich als een intieme pianosong, al snel opent Matt Berninger de gordijnen om de onderliggende duisternis te verwarmen. Het verwelkomde zonlicht verbleekt de tranen, droogt deze op een natuurlijke wijze. Och, hij heeft mij gelijk weer in zijn greep en elk gemeend woord komt hard binnen. What was thе worried thing you said to me? I thought we could make it through anything. Niet dus, en daarbij werkt de verzachtende bijdrage van Sufjan Stevens niet. Die pijn zit zo diep van binnen, en Matt Berninger is de enige die dit stigma mag dragen, kan dragen. Maar wat is het een verademing om Sufjan Stevens weer zo puur te ervaren, zonder het elektronische experiment, bewaakt hij gewetensvol de zwaar wegende gedachtegang van de hoofdzanger.

Eucalyptus, de lijdensweg van een scheiding. Het verdelen van de spullen, en het besef dat niemand zich met afgescheepte herinneringen rijkelijk beloont. Uiteindelijk wil je de rotzooi achter je laten en opnieuw starten. Voor The National begrippen een rauwe harde song, maar deze vraagt dan ook om een rauwe harde aanpak. Het zwartmakerij gaat in This Isn’t Helping door, Phoebe Bridgers geeft een weerwoord, waardoor het net wat natuurlijker overkomt. Prachtig hoe ze het moederlijke gebruikt om de stukgegooide glazen paardenbloem scherven van Eucalyptus te lijmen. En toch overstemt de emotionele beladenheid van Matt Berninger haar hierin, waarna ze in stilte afdruipt. Prachtig, beter kan je een relatie crisis niet vormgeven.

Het broeierige Tropic Morning News bereikt het dieptepunt in de onderliggende doemgedachtes van Matt Beringer en heeft een therapeutische werking, mede door het feit dat hij de track samen met zijn vrouw Carin Besser schrijft. Het is tevens het startpunt van een herboren The National, niet vreemd dus dat deze als eerste single verschijnt. Alien vervaagt hem van de buitenwereld, depressies houden hem hulpbehoevend aan de bank gekluisterd, en verklaren de langdurige afwezigheid en de twijfel om zich weer met de overige The National bandleden te herenigen. Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. New Order T-Shirt getuigd dat liefde wel alles deelt. Mijmeren de spaarzame mooie momenten, dat Matt Berninger zijn geliefde stevig vasthoudt. Een geliefde, een gedeelde eensgezindheid, hier ligt de eeuwigheid nog binnen handbereik.

The Alcott herplaatst zich in de hotelbar eenzaamheid, waar twee ontroostbare zielen elkaar vinden, maar een fysieke aanraking uitblijft. Een gepassioneerde Taylor Swift bezit het vermogen om dit te dragen, en doet dit dan ook met volle overtuiging. Eigenlijk voelt dit ook wel als een beetje vreemdgaan aan omdat Matt Berninger The Alcott als ode aan zijn vrouw Carin Besser opdraagt. De vrouwelijke klassieke Your Mind Is Not Your Friend pianotoetsen vragen om een Phoebe Bridgers aandeel, die ze ook nu weer verdienstelijk oppakt. Samen bestrijden ze de innerlijke demonen die nog steeds de overmacht in het leven van Matt Berninger bezitten, en waaraan hij zich maar niet aan kan ontkoppelen.

Het sensitief gevoelige afsluitende Send for Me benadrukt nogmaals dat euforische gelukzalige genotsmoment. En dan concludeer je dat daarin ook een klein puntje van kritiek valt op te merken. Misschien schikt de zanger steeds meer met de liefde en beseft hij dat zijn vrouw hierin de belangrijkste inspiratiebron vormt. Liefde overwint dus ook uiteindelijk ook bij Matt Berninger alles. Door de veelzijdigheid en toch ook wel persoonlijke karakter staat First Two Pages of Frankenstein niet zo sterk als de klassiekers overeind. Daarin overheerst toch wel een thematische sfeer waardoor The National zich juist zo krachtig profileert, het neemt niet weg dat het weer allemaal prachtige van elkaar losstaande songs zijn die behoorlijk vaak bij Serpentine Prison aanschuiven.

The National - First Two Pages of Frankenstein | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Het gevoel wat ze in I Am Easy To Find stopte (na het wat mindere Sleep Well Beast) is hier niet meer terug te vinden. Het voelt als een verkapte Matt Berninger soloplaat deel 2. Jammer want ze gingen met IAETF juist weer de goede kant op! Drummer was daar veel meer op te horen en had veel meer variatie en de Dessner broertjes hadden al hun magie in die plaat gestopt. Er werd ook veel meer speelser gezongen door Matt dan hierop. Zo te zien hebben ze hier nieuwe fans mee gecreëerd. Zoals hierboven al een keer gezegd is, The National van Alligator, Boxer en Trouble Will Find Me is in velden of wegen te bekennen.

Ice Machines is btw wel een heel mooi nummer die me kippenvel bezorgt. Een mooie vervanger voor Weird Goodbyes, die helaas de plaat niet heeft gehaald.

Laat ik maar hopen dat deze plaat nog zal gaan groeien. Dan zal ik hem alleen wel vaker moeten draaien, en daar heb ik nou niet bepaald veel zin in. Ik vond de eerste drie luisterbeurten al behoorlijk lastig om door te komen. Niet zozeer omdat het vervelend klinkt, deze plaat luistert prima weg. Iets té prima zou ik willen zeggen, het is haast muzikaal behang. Pijnlijk magertjes voor een band die zich ooit zo ongenadig in m'n ziel wist vast te bijten. Op z'n best grijpt de band hier schaamteloos terug op eerder werk (zoals Tropic Morning News dat haast één-op-één Afraid of Everyone is). Hun vorige album vond ik ook een aanfluiting, maar daar probeerden ze tenminste nog iets nieuws. Natuurlijk staan er wel een paar mooie nummers op deze plaat, het blijft The National. Maar van die band mag je toch echt véél meer verwachten. Het is veelzeggend dat de gastartiesten voor de zeldzame lichtpuntjes zorgen. En ik snap dat Matt veel met depressies te kampen heeft gehad, maar moet hij nou werkelijk op elke track hier zo futloos klinken? Alsof hij aan de beademing ligt. Zijn manier van zingen kende voorheen een stuk meer afwisseling, zijn teksten overigens ook, het hield me allemaal zoveel meer in de greep. Nu klinkt het als wat gekrabbel in een halfslaap, of alsof hij ChatGPT opdracht heeft gegeven in zijn stijl aan de slag te gaan. En dan is de muziek zo klinisch, a-dynamisch, juist op momenten dat het spanning lijkt op te willen bouwen akelig saai. Nou ja, ik klink misschien wel erg negatief, maar deze band heeft zoveel voor mij betekent, en ik had gehoopt dat de vorige plaat slecht een tijdelijk dipje zou blijken. Maar als ze dan vervolgens hiermee terugkomen, vrees ik dat er gewoon niet zoveel meer in het vat zit. Nou ja, ik blijf het de komende tijd toch maar stug draaien, wie weet wie weet...

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The National - First Two Pages Of Frankenstein - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The National - First Two Pages Of Frankenstein
First Two Pages Of Frankenstein, het nieuwe album van The National, laat een vertrouwd geluid horen zonder al te veel scherpe kantjes, maar er valt wel degelijk veel moois te horen op dit beladen album

The National heeft met First Two Pages Of Frankenstein een sfeervol, melancholisch en behoorlijk ingetogen album afgeleverd. Het is een album dat mijlenver is verwijderd van het stekelige postpunk en indierock geluid van de vroege albums van de band, maar het is ook een album zonder grote verrassingen, dat vrijwel onmiddellijk vertrouwd klinkt. Het is een album vol ellende en weemoed, maar het is zeker geen deprimerend album. Op het eerste gehoor kabbelt het allemaal rustig maar zeer aangenaam voort, maar The National heeft ook dit keer veel moois verstopt in haar muziek en in de teksten. Een mooie aanvulling op een bijzonder, veelkleurig en inmiddels rijk oeuvre.

De Amerikaanse band The National levert deze week met First Two Pages Of Frankenstein haar negende studioalbum af. De band uit Brooklyn, New York, bouwt inmiddels al ruim twintig jaar aan een bijzonder en verrassend veelkleurig oeuvre. Ik heb de vorige acht albums van de Amerikaanse band de afgelopen week eens achter elkaar beluisterd en hoorde invloeden uit de postpunk, Americana, indierock en chamber pop, om de belangrijkste invloeden te noemen. Het heeft een serie geweldige albums opgeleverd, met voor mij het geweldige Boxer uit 2007 als voorlopig hoogtepunt.

Het deze week verschenen First Two Pages Of Frankenstein is de opvolger van het uit 2019 stammende I Am Easy To Find, dat vanwege het toevoegen van flink wat verschillende vrouwenstemmen en een nogal rijk georkestreerd geluid een wat atypisch The National album was. Ook op First Two Pages Of Frankenstein zijn er gastbijdragen van Sufjan Stevens, Taylor Swift en Phoebe Bridgers, van wie laatstgenoemde in twee tracks opduikt. Buiten de bijdrage van Taylor Swift zijn de gastbijdragen dit keer echter behoorlijk subtiel en beperkt tot achtergrondvocalen, waardoor het album flink anders klinkt dan zijn wat lauw ontvangen voorganger.

First Two Pages Of Frankenstein volgt op een geweldig soloalbum van Matt Berninger (Serpentine Prison), een tweede Big Red Machine album (Aaron Dessner en Justin Vernon), het album van Complete Mountain Almanac (broers en zus Dessner en Rebekka Karijord) en het productionele werk van Aaron Dessner voor met name Taylor Swift, maar het nieuwe album van de band klinkt onmiskenbaar als The National. Het album werd opgehouden door de coronapandemie en door de gemoedstoestand en een ‘writer’s block’ van Matt Berninger (die pas weer inspiratie vond na het openslaan van het boek Frankenstein) en dat hoor je.

Het album bevat vooral ingetogen en wat stemmige songs en het zijn songs die overlopen van melancholie, al is het album zeker niet zo somber als het soloalbum van Matt Berninger. Het is ook een coming of age album van de veertigers en vijftigers in de band. Liefhebbers van het wat stevigere en ruwere werk van The National komen er wederom bekaaid af, al hoor je zeer incidenteel wel wat flarden van het meer uitgesproken werk van de band.

The National liet op haar vorige albums vaak indrukwekkende koerswijzigingen horen, maar First Two Pages Of Frankenstein klinkt toch vooral vertrouwd. Het is een sfeervol en ingetogen album dat over het algemeen genomen aangenaam voortkabbelt. Bij eerste beluistering vond ik het allemaal wat netjes binnen de lijnen kleuren of zelfs wat gezapig klinken, maar de melancholische songs van de band winnen snel aan kracht.

De songs op First Two Pages Of Frankenstein missen misschien de urgentie en de vernieuwingsdrang van de vroegere albums van de Amerikaanse band, maar zeker als je het album wat vaker hebt beluisterd zijn de songs veel beter en interessanter dan bij de eerste kennismaking en hoor je steeds meer moois in de zang en in de fraaie inkleuring van de songs.

En zo blijft First Two Pages Of Frankenstein een album dat wat lastig is te duiden. Het is aan de ene kant een mooi en sfeervol album met songs vol groeipotentie, maar aan de andere kant verwacht je van een band als The National stiekem wel wat meer dan een album zonder hele grote verrassingen. Het blijft ondertussen wel een album dat ruim boven het maaiveld uit steekt en langzaam maar zeker wordt het me dierbaarder. Erwin Zijleman

Tjonge jonge zeg ik frons toch wel regelmatig mijn wenkbrauwen wanneer ik hier sommige reacties lees. We worden af en toe getrakteerd op high brow geneuzel waarbij ik denk hoe kom je er bij?En voor de duidelijkheid : ook ik ken de volledige discografie van The National, ook al ben ik bewust in gestapt tijdens High Violet wat ik hier al eerder schreef.

Maar wat gesuggereerd wordt dat dit een soort The National versie 2 is, een slap aftreksel omdat 'het rauwe randje' zou ontbreken vind ik toch wel erg ver gaan.

Je zou het ook kunnen omdraaien, door die rauwe rand weg te laten en terug te gaan naar de essentie en meer "uitgeklede' songs te maken, die daardoor nog meer aandacht vragen voor de tekst en compositie vind ik getuige van lef en durf.

Deze plaat is in aanvang moeizaam tot stand gekomen doordat Matt Berninger duidelijk door moverende redenen in een angst voedende writers block verkeerde. Met behulp van de band en tijd is het goed gekomen en kan men nu -desgewenst- genieten / of niet van dit album.

Ik heb het nu een aantal keren gehoord en ben onder de indruk van wat de heren de wereld hier voorschotelen, ik vind het ook een totaal andere plaat dan I am Easy To Find en ook heel anders dan Sleep Well Beast, albums die ik beide kon waarderen, alhoewel de eerlijkheid mij gebied dat ik voor IAETF meer moeite moest doen. SWB pakte mij eigenlijk direct, een mooi en duister album.

Terug naar dit -voor mij- nu al fantastische album, laat ik dan direct maar mijn persoonlijke mening met mijn MM gebruikers delen:

de opener: Once Upon A Poolside vind ik van een hemelse schoonheid, de eenvoudige en sobere uitvoering van deze prachtige melodielijn door de piano vind ik zo bijzonder dat ik het nu al een van de mooiste National nummers vind. De subtiele bijdrage van SufJan Stevens, die vooral de achtergrondvocalen verzorgt maakt het helemaal af.
'This is the closest we've ever been......Don't make this any harder.."

Eucalyptus vind ik vintage The National, dit nummer -met rauw randje- had zo op High Violet kunnen staan of een van de latere albums. Het onderwerp (verdeling van goederen en zaken bij een scheiding) wordt op een heftige en naar mijn mening overtuigende manier gebracht, de frustratie ondersteund door prachtige gitaar solo's....

This isn't Helping, met dit keer ondersteuning van Phoebe Bridges, wordt ook prachtig opgebouwd, wat een geweldige arrangementen die achter de staccato piano aanslagen een fraai klankpartij neerzetten waar het koorwerk prachtig bij kleurt. Ook een geweldig nummer, helaas iets te snel afgelopen...

Tropic Morning News, de eerste vooruitgesnelde track waarmee de National Followers kennismaakte als opmaat voor dit album. Een nummer over de down makende berichtgeving die dagelijks over ons wordt uitgestort...een stuwende song, die ik nu ook al een National classic vind.Het stuwt naar een geweldige climax....Ook hier weer een super arrangement, een groeinummer.

Alien, weer zo’n onvervalst National nummer, prachtig gezongen en met die onvervalste drumpartijen die ik altijd met de band associeer. Dit keer op de achtergrond een hammond-achtig orgel die een duet aangaat met de drummer ondersteund door stevig gitaarwerk.

The Alcott featuring Taylor Swift, start met Matt zingend over een dwingende Piano ondersteuning, waarbij de achtergrond muziek aanzwelt wanneer Taylor de tweede stem pakt.
De twee stemmen kleuren mooi bij elkaar.
Ook hier valt weer op dat de composities zo rijk gevuld zijn qua instrumentarium, mooie tussenlagen ook vocaal wordt hier een mooie stuk geweven waarbij het tempo langzaam opgevoerd wordt “Back in love with you…..” knap gecomponeerd!

Grease In Your Hair, begint ook als een oorspronkelijke National song, had ook zo op een van de voorgaande albums kunnen staan, wat een killer van een song! Stuwend slagwerk, opzwepend en weer mooi urgent meerstemmig refrein. En weer een waanzinnige melodielijn! Een instant evergreen.

Ice Machines met een subtiel akoestisch gitaar intro, en een Matt Berninger die hier zingt op een manier zoals ik vroeger Cat Stevens op zijn oude werk ook hoorde zingen….
Het nummer wordt ondersteund door een apart kloppend percussie geluid… I don’t need Ice Machines….een vreemde groeibriljant, maar absoluut intrigerend.

Your Mind Is Not Your Friend open met de intrigerende zin: Your imagination is in an awful place….over een klein repeterend pianoakkoord, Phoebe Bridges zingt hier ook de tweede stem.
Een hallucinerende song die pas na diverse luisterbeurten zijn grote schoonheid toont, ook omdat hier weer sprake is van ene uiterst ingenieus arrangement in een gelaagde compositie.

Send For Me, wat een prachtige finale, dat wordt al duidelijk bij de eerste tonen. Een spannend nummer met een prachtige tekst. “Send for me.. I’ll come and get you..”
Ook dit nummer is zo rijk dat er meerdere luisterbeurten nodig zijn om alles goed te horen.

Ik heb het album nu ook met de koptelefoon op gehoord en dat is een heel andere ervaring dan over (mijn overigens uitstekende B&W, om misverstanden te voorkomen) boxen.

Het møge duidelijk zijn dat ik nu al absoluut onder de indruk bent van dit waanzinnig mooie werkstuk. Voor mij heeft The National zich met dit album overtroffen. Volgens eigen zeggen was Matt Berninger -negen maanden- de weg kwijt maar wat hij hier neer zet met zijn mede bandgenoten vraagt om een diepe buiging mijnerzijds.

Dit gaat mij nog vele uren luistergenoegen opleveren en ik hoop een hoop andere followers ook.

Dit is precies wat ik bij de laatste Muse had en daar werd ook over AI gespeculeerd.

Bij de eerste 6 nummers van First Two Pages of Frankenstein vind ik het bijna jammer dat ik ze te goed vind om links te laten liggen, want het begint allemaal voorspelbaar en saaiig te klinken. Bij de laatste 5 nummers hoor ik wel toekomstperspectief voor The National, al is bijvoorbeeld Grease in Your Hair praktisch een Terrible Love 2.0, zoals ik eerder plaatste.

Berninger's teksten zijn voor mij echt de ziel van de plaat, hij blijft een exceptioneel tekstschrijver. Het bijzondere aan deze plaat is denk ik dat het instrumentaal heel hedendaags is, maar de teksten lijken heel retro / jaren '80, met als makkelijkste voorbeelden Once Upon a Poolside, New Order T-Shirt, Tropic Morning News en Ice Machines. Alleen de songtitels al... Berninger haalt denk ik ook veel inspiratie van Japanse schrijvers. Zijn teksten hebben een zelfde soort levendigheid die ik ook bij Haruki Murakami zie.

Zodra we aankomende zomer in een hittegolf terecht komen kan First Two Pages of Frankenstein zomaar de ideale soundtrack blijken. Het betreffende boek zet ik ook weer iets hoger op mijn leeslijst. Stephen King sprak in zijn uiteenzetting over essentiële werken in het horrorgenre tussen 1950-1980 (Danse Macabre) ook uitgebreid over Frankenstein. Met deze gedachten blijkt dit album ineens een stuk spraakmakender dan ik op voorhand dacht.

Deze plaat zit nu al weken in mijn hoofd en terwijl ik dit typ draait hij weer op mijn draaitafel. Voor het eerst dat ik één album zó vaak beluisterd heb ik korte tijd en hij verveeld nog steeds niet! Waarschijnlijk voor mij de plaat van het jaar, want ik kan me haast niet voorstellen dat hier nog iets overheen gaat!
De afgelopen jaren ben ik steeds meer The National gaan luisteren en het steeds meer gaan waarderen. Ik weet nog dat ik voor het eerst naar ze luisterde een aantal jaren geleden tijdens een wandeling hier door het bos vlakbij waar ik woon. Ik vond het album geweldig en het moment was prachtig! Wat een mooi album en wát een sfeer hoorde hierbij. Het album was Boxer...

Daarna ben ik rustig aan steeds meer albums van ze gaan luisteren en ze steeds meer en meer gaan waarderen. De opbouw die zij kunnen maken in hun nummers, de instrumenten die ze gebruiken en waarmee ze een geweldige sfeer neerzetten (denk aan het gitaarwerk, de drums, de blaasinstrumenten op verschillende albums en het pianospel) en natuurlijk Matts unieke stem(geluid). Mán, wat een band! Groot was mijn enthousiasme ook toen ik hoorde dat ze dit jaar een nieuw album gingen maken en groot is mijn enthousiasme nog steeds voor één van mijn favoriete artiesten inmiddels!

Het nieuwe album stelt allesbehalve teleur. Natuurlijk begrijp ik de kritieken van The National fans van het eerste uur of van hun 'ruigere', meer gitaar- en drumgestuurde werk, maar de nummers en het album zijn zo overduidelijk The National. Waar vorige albums voornamelijk gedreven werden door het gitaar- en drumwerk, is hier voornamelijk de piano leidend en toonaangevend. Het doet soms denken aan I Am Easy To Find (die ik persoonlijk wat minder vindt) vanwege de piano en de hulp van de zangeressen op beide albums, maar heeft bij vlagen echt wel wat weg van High Violet of Trouble Will Find Me. Sommige nummers hadden prima gepast op beide albums.

Dan de nummers. Favorieten van mij zijn Eucalyptus (die opbouw vind ik prachtig, vooral in combinatie met de drums en gitaren), en beide werken met hulp van Phoebe Bridgers; This Isn't Helping en Your Mind Is Not Your Friend. De laatste lijkt te gaan over Matts depressie als ik de tekst en de titel bekijk;
Don't you understand?
Your mind is not your friend again
It takes you by the hand
And leaves you nowhere
Prachtig hoe hij dit verwoordt. Tropical Morning News en New Order T-Shirt moest ik in het begin aan wennen, maar klinken inmiddels erg fijn en steeds beter. The Alcott is wederom zo'n prachtige samenwerking met Taylor Swift (Coney Island vind ik ook prachtig!), Grease In Your Hear en Ice machines zijn nummers die op eerdergenoemde andere albums niet hadden misstaan. Met Alien en Send For Me kon ik in het begin het minst mee, maar klinken inmiddels ook steeds beter. En natuurlijk begint het album prachtig met Once Upon A Poolside, eigenlijk een representatief nummer voor dit album en de sfeer die het album brengt.

Dit bericht vond ik erg mooi gezegd van Bloempje24.

Want zo is het ook vind ik. Ik vind het juist een kracht dat de mannen van The National een album als dit kúnnen maken en niet blijven hangen in het maken van eenzelfde muziek. Waarbij ik niet hoop dat ze voornamelijk blijven hangen in de muziek die ze nu maken en blijven variëren en origineel blijven. Ik vond Sleep Well Beast bijvoorbeeld ook een erg fijn en goed album en kan natuurlijk ook erg genieten van Boxer, High Violet en vooral Trouble Will Find Me (ik denk dat ik dit hun beste tot dusver vind), maar deze First Two Pages Of Frankenstein komt hier voor mij erg dicht in de buurt van. Ik hoop dat ze met deze plaat meer mensen laten inzien hoe geweldig deze band is en via dit album kennismaken met The National en hun gewéldige werk en ervaren wat voor een top band dit is!

Tot mijn verrassing vind ik dit één van de beste albums van The National. Het is meer een indiepop dan een indierock plaat, maar wel een hele goede popplaat. Er staan simpelweg veel (hele) mooie liedjes op en de gastvocalen zijn ook echt geslaagd. Daarvan vind ik The Alcott met Taylor Swift en Once Upon A Poolside met Sufjan Stevens het allermooist. Your Mind Is Not Your Friend met Phoebe Bridgers mag er trouwens ook wezen. Verder zijn Eucalyptus, Tropic Morning News, New Order T-Shirt & Grease in Your Hair ook favoriete songs. Dan heb ik al bijna het hele album genoemd en dat zegt eigenlijk genoeg.