The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

Helemaal mee eens. Het is natuurlijk ook lastig om het niveau van de eerdere albums vast te houden. Tijden veranderen, groepsdynamiek verandert en zo ook de muziek waar men hedendaags naar luistert. Ik krijg daarom het gevoel alsof hier een poging is gedaan om proberen aan te sluiten bij de muzikale trends van vandaag. Vlak, (deels) elektronisch en met een catchy riffje dat herhaalt wordt. Ik mis hier echt de eigenheid. Tekstueel ook niet zo sterk als voorheen. Matt klinkt moe, de samenwerkingen vind ik niks toevoegen. Het klinkt geforceerd, wellicht om een bredere doelgroep aan te spreken. Ik kom er met een eerste luisterbeurt niet doorheen, nergens wordt ik gepakt door de muziek.

Vorige plaat vond ik absoluut geen aanfluiting,integendeel, een favoriet..Moet gezegd dat dat me ook wel lag. Wat meer gebruik van klassieke instrumentatie (viool oa.), zelfs een koor, de vrouwenstemmen met absolute meerwaarde..Kon me bekoren. Deze...oeioei...we zullen het zien, ik geef het nog kansen. De teneur is hier wel duidelijk. Er heerst redelijk veel kritiek.

Ja, het is wel mooi hoe I Am Easy To Find de liefhebbers zo radicaal verdeelt. Doorgaans hou ik juist erg van albums waarmee een band een ander pad bewandelt, maar op een handjevol tracks na kwam dit veel te gekunsteld op me over, als het muzikale equivalent van een whiteboard na een afstandelijke brainstormsessie zonder fatsoenlijke koffie. Intrigerend genoeg, als ik hier zo de berichten lees lijkt het erop dat de liefhebbers van IAETF doorgaans weer niet zoveel ophebben met Sleep Well Beast en vice versa. SWB vind ik echt een van hun beste, zo’n heerlijk beklemmende weerbarstige plaat met een totaal eigen sfeer die evengoed behoorlijk classic national kan worden genoemd. Hoe dan ook hebben die twee platen overduidelijk wat deze zo pijnlijk ontbeert: ze willen iets toevoegen.

Ik ben wel fan van de 2 voorgaande platen.
Maar ik hou wel van wat anders ja..dus als dit een veiliger plaat is...zal het misschien niets voor mij zijn.

Het is nu eindelijk lente (happyhappy) en het laatste waar ik nu zin in heb is in deze plaat te beluisteren.

Toch wel grappig gegeven: als je door de reacties scrolled lees je vooral teleurstellingen maar kijk je naar het gemiddelde cijfer (3,83) is dit een cijfer waar menig band vaak nog niet eens in de buurt komt. We leggen de lat hier wel erg hoog

Ik heb er nu een stuk of 10 luisterbeurten op zitten. Beetje cliché misschien maar dit is echt een groeiplaat. Wel aan te raden om een paar artikelen te lezen over de achtergrond van deze plaat. Voegt heel veel toe aan de beleving.

Dit vind ik persoonlijk het beste artikel:

https://www.newyorker.com/magazine/2023/05/08/the-sad-dads-of-the-national

Ik heb de band 4 keer mogen zien en telkens werd ik er blij van. The National weet zich zelfs de musea binnen te loodsen met een zes uur durende uitvoering van Sorrow in opdracht van Ragnar Kjartansson, een IJslandse performance kunstenaar. Ook dit album kan me bekoren. Het mooie openingsnummer Once Upon a Poolside doet me denken aan een andere held Matthew Ryan die ik meteen maar uit de platenkast heb gehaald. Hustle Up Starlings van Ryan is nog steeds een van mijn gekoesterde albums. Ik heb het album pas 2 keer beluisterd en het moet nog groeien. Of juist niet, dat gaan we zien.

Als AI een 'MuMe band' kan ontwikkelen dan is het sowieso alles dat The National maakt. Zowel critic darlings als verguisd.

Beroepsdysthymist Berninger heeft mij nooit écht volledig bij de strot gepakt. Voorganger 'I Am Easy To Find' was erg aardig met een handjevol flinke voltreffers maar helemaal aan boord van deze band ben ik nooit gekomen. Toch gek, gezien de specerijen en pracht die ze blijken te vervoeren. De ingrediënten zijn op mijn lijf geschreven, althans ik probeer mijzelf soms al geselend te laten zitten en luisteren. Trouble Will Find Me is een leuk album, de soloplaat van de frontman is leuk, alles smaakt me. Bands als The Slow Show zitten wél diep onder de huid, waarom deze band dan niet?

Nee, De sleutel tot de kajuit en de échte buit heb ik nooit gekregen. Dus een beetje meevarend met jullie - genietend van de geuren die loskomen - prevel ik wat goedkeurende spreukjes in de wind, hopend dat ooit op een dag Berninger mij ook deelgenoot kan maken. 'You should take it, cause I ain't gonna take it...'

Heel mooi artikel inderdaad, dank voor het delen! Ook indien deze plaat niet voor mij zal blijken te groeien, ben ik na het lezen hiervan ieder geval blij dat het er überhaupt is.

Wat fijn geschreven

Vaak waren de vooruitgeschoven singels een TNL een misleidend voorafje, als ze qua tempo of sfeer afweken van een zorgvuldig samengesteld album. Maar niet bij Number 9, daar is het hele album in overeenstemming met de verwachting. Geen hemelbestormende muzikale gedurfde ideeën, maar een stemmige piano met koorzang dat is de sfeer in van de 1ste track. Daarna de meest uptempo singel met licht rockende gitaar die tegelijk ook als koor klinkt. Andere songs starten met een tokkelende gitaar en die afwisseling tussen piano, akoestische en rockgitaar word het hele album doorgezet.
De duelerende stemmen die we kennen van het vorige album zijn ook nu weer aanwezig evenzo de sfeervolle violen. Nergens detonerende geluiden, alles bij elkaar heel consoliderend en vol berusting.

Je gaat bijna denken dat Matt genezen is van zijn mentale depressies hoewel enkele teksten dit direct weer ontkennen. De Dessner broers hebben de brombeer is een warm bed neergelegd, waar Muze Phoebe B. ook nog bij mag.
Meel mooi natuurlijk, fijn te beluisteren, maar daar blijft het geloof ik ook wel bij.
En als achtergrond: Favoriete TNL album is Sleep Well Beast, mét ruim voldoende experiment. En dat mij als the Slow Show fan er toen toe bracht om een zeer geslaagd TNL concert te ondergaan.

Nu hou ik wel van een warm bad. Maar dit klinkt heel de plaat zo... Net als Folklore, we hadden het moeten zien aankomen. En ik vrees dat ik die plaat liever ga opzetten. Taylor boven The National? Absolute waanzin zou ik die uitspraak in 2019 gevonden hebben.

Tis te zoet, te melig, ik zal wel gek geworden zijn...Maarnee..pffft, wat ontgoochelen deze heren me.

Ook het 10e Album staat weer vol met doodvermoeiend geneuzel.
Tussen The National en mij gaat het niet meer lukken.

Nou Gerre je punt is wel gemaakt hoor!

Dat het album je tegenvalt is duidelijk maar dat het zo'n deceptie voor je is geworden verbaasd mij wel.
Zo heel veel anders is het toch ook weer niet, het National label staat duidelijk op al de songs.

Zelf ben ik gestart vanaf High Violet en heb kort daarna al hun eerdere werk aangeschaft.
En later al hun werk in de releaseperiode aangeschaft. Easy to Find vond ik juist een stevige bevalling door het invliegen van al die dames stemmen in al de nummers en de openingstrack vond ik tenen trekkend gewoon, dat A-tonale openingsgeluid......

Dan vind ik de opening van dit album Once Upon a Poolside echt waanzinnig mooi en subtiel.

Ik heb het album nu drie keer gehoord -de vooruitgesnelde tracks natuurlijk vaker- en moet het nog zeker een aantal keren horen om een gefundeerde mening te geven, maar dat ik het wel mooi vind staat al vast.

Ik denk er hetzelfde over. Te voorspelbaar, oninteressant. Het wil me niet pakken. Tot nu toe weet alleen Alien me te bekoren. Misschien groeit het nog aan me, ik schrijf het album nog niet af, maar de motivatie om nog eens te luisteren is erg laag merk ik.

Ja kijk, die openingstrack die jij atonaal vindt, vond ik nu net wel wat avontuurlijker. En die vrouwen waren geen grote namen, maar kregen tenminste wel alle aandacht, niet als hier.

Het valt me wel op dat ik de vorige 2 platen kon smaken. En mensen die deze dan weer kunnen smaken, vinden die 2 vaak net niet goed en deze de beste sinds trouble will find me wat ik wat een blauwdruk vond van de grote classic High Violet, toch in begin. Makes sense dan zeker eh?

Dan was HV toch eerder een blauwdruk voor TWFM, gezien de volgorde waarop ze uitkwamen. En ik vind SWB minstens zo sterk als die twee, mede door de spannende vernieuwingen die werden doorgevoerd, terwijl ik IAETF dan weer teveel vond doorslaan in gekunsteldheid. Maar dat heb ik dan toch liever dan het veilige behang van deze.

Prachtplaat. Ik denk dat veel bands een linkerteelbal over zouden hebben voor ene nummer als Your Mind Is Not Your Friend of Grease In Your Hair in hun repertoire. Het duet met Swift is ook best wel een hoogtepuntje, had zo op Folklore/Evermore kunnen staan.

Ik kan de vele positieve recensies overal alleen maar beamen, dit is The National op hun aller-allermooiste. En ik ben echt blij dat Matt weer melodieuzer is beginnen zingen. De soundcapes en wat de Dessners deden op SWB/IAETF was puik, maar steeds vaker hoorden we Berninger mompelparlando-zingen. Hier klinkt hij toch weer als vanouds goed.

Qua vibe leunt deze echt best hard aan tegen Boxer. Er zijn lelijkere dingen om tegen te leunen.

En ik blijf erbij: Eucalyptus is los top 5 National materiaal.

Matt jij geweldenaar.

Awel ja, blauwdruk bedoelde ik omgekeerd natuurlijk. Eens met je. Behalve over voorlaatste plaat. Orkestrale, klassieke invloeden staan niet gelijk aan gekunsteld voor maar eerder in dit geval net kunstzinnig.

Klassieke invloeden zijn er altijd wel bij deze band geweest, maar dat Matt op een groot deel van die plaat naar de achtergrond gezongen werd door zangeressen (waarvan ook nog eens voor een groot deel met het soort stemmen waar ik kriegelig van word) kwam op mij over als een krampachtig concept. Ik maakte indertijd wel een playlist met mijn favoriete tracks en er bleek een heel fijn national-plaatje in verborgen te zitten, maar het album zoals het bedoeld is zal ik ook ooit wel weer eens een kans geven. Maar zoals gezegd: de poging tot vernieuwing kan ik op zich alleen maar aanmoedigen, ieder geval prikkelender dan deze lauwe prak.

Ik vond die stemmen net eens verfrissend. Zo zie je maar, ieder zijn smaak.

Valt me ook op hoeveel beter Matt zingt op deze plaat t.o.v. de twee vorige releases.

Nieuwe favoriet: This Isn't Helping.

Het kwabbelt aangenaam weg. Het is mooi en het klopt, maar gaat voor mij nu ook richting saai of beter gezegd mooie achtergrondmuziek.

Nu alles van the national aam het luisteren. Wat hebben ze toch een prachtmuziek gemaakt en I am easy to find is enorm bij me gegroeid. Wie weet gebeurt hier hetzelfde.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The National - First Two Pages Of Frankenstein - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The National - First Two Pages Of Frankenstein
First Two Pages Of Frankenstein, het nieuwe album van The National, laat een vertrouwd geluid horen zonder al te veel scherpe kantjes, maar er valt wel degelijk veel moois te horen op dit beladen album

The National heeft met First Two Pages Of Frankenstein een sfeervol, melancholisch en behoorlijk ingetogen album afgeleverd. Het is een album dat mijlenver is verwijderd van het stekelige postpunk en indierock geluid van de vroege albums van de band, maar het is ook een album zonder grote verrassingen, dat vrijwel onmiddellijk vertrouwd klinkt. Het is een album vol ellende en weemoed, maar het is zeker geen deprimerend album. Op het eerste gehoor kabbelt het allemaal rustig maar zeer aangenaam voort, maar The National heeft ook dit keer veel moois verstopt in haar muziek en in de teksten. Een mooie aanvulling op een bijzonder, veelkleurig en inmiddels rijk oeuvre.

De Amerikaanse band The National levert deze week met First Two Pages Of Frankenstein haar negende studioalbum af. De band uit Brooklyn, New York, bouwt inmiddels al ruim twintig jaar aan een bijzonder en verrassend veelkleurig oeuvre. Ik heb de vorige acht albums van de Amerikaanse band de afgelopen week eens achter elkaar beluisterd en hoorde invloeden uit de postpunk, Americana, indierock en chamber pop, om de belangrijkste invloeden te noemen. Het heeft een serie geweldige albums opgeleverd, met voor mij het geweldige Boxer uit 2007 als voorlopig hoogtepunt.

Het deze week verschenen First Two Pages Of Frankenstein is de opvolger van het uit 2019 stammende I Am Easy To Find, dat vanwege het toevoegen van flink wat verschillende vrouwenstemmen en een nogal rijk georkestreerd geluid een wat atypisch The National album was. Ook op First Two Pages Of Frankenstein zijn er gastbijdragen van Sufjan Stevens, Taylor Swift en Phoebe Bridgers, van wie laatstgenoemde in twee tracks opduikt. Buiten de bijdrage van Taylor Swift zijn de gastbijdragen dit keer echter behoorlijk subtiel en beperkt tot achtergrondvocalen, waardoor het album flink anders klinkt dan zijn wat lauw ontvangen voorganger.

First Two Pages Of Frankenstein volgt op een geweldig soloalbum van Matt Berninger (Serpentine Prison), een tweede Big Red Machine album (Aaron Dessner en Justin Vernon), het album van Complete Mountain Almanac (broers en zus Dessner en Rebekka Karijord) en het productionele werk van Aaron Dessner voor met name Taylor Swift, maar het nieuwe album van de band klinkt onmiskenbaar als The National. Het album werd opgehouden door de coronapandemie en door de gemoedstoestand en een ‘writer’s block’ van Matt Berninger (die pas weer inspiratie vond na het openslaan van het boek Frankenstein) en dat hoor je.

Het album bevat vooral ingetogen en wat stemmige songs en het zijn songs die overlopen van melancholie, al is het album zeker niet zo somber als het soloalbum van Matt Berninger. Het is ook een coming of age album van de veertigers en vijftigers in de band. Liefhebbers van het wat stevigere en ruwere werk van The National komen er wederom bekaaid af, al hoor je zeer incidenteel wel wat flarden van het meer uitgesproken werk van de band.

The National liet op haar vorige albums vaak indrukwekkende koerswijzigingen horen, maar First Two Pages Of Frankenstein klinkt toch vooral vertrouwd. Het is een sfeervol en ingetogen album dat over het algemeen genomen aangenaam voortkabbelt. Bij eerste beluistering vond ik het allemaal wat netjes binnen de lijnen kleuren of zelfs wat gezapig klinken, maar de melancholische songs van de band winnen snel aan kracht.

De songs op First Two Pages Of Frankenstein missen misschien de urgentie en de vernieuwingsdrang van de vroegere albums van de Amerikaanse band, maar zeker als je het album wat vaker hebt beluisterd zijn de songs veel beter en interessanter dan bij de eerste kennismaking en hoor je steeds meer moois in de zang en in de fraaie inkleuring van de songs.

En zo blijft First Two Pages Of Frankenstein een album dat wat lastig is te duiden. Het is aan de ene kant een mooi en sfeervol album met songs vol groeipotentie, maar aan de andere kant verwacht je van een band als The National stiekem wel wat meer dan een album zonder hele grote verrassingen. Het blijft ondertussen wel een album dat ruim boven het maaiveld uit steekt en langzaam maar zeker wordt het me dierbaarder. Erwin Zijleman

Ik denk dat erwinz hier een juiste samenvatting geeft van de discussie die op dit forum heerst.
Enerzijds teleurgestelde mensen, anderzijds positivo's die het vergelijken met (favoriet) ouder werk.

Vertrouwd is het inderdaad, maar de scherpe kantjes zijn er ondertussen wel afgevijld. En jammer genoeg zijn het die scherpe kantjes die me destijds veel plezier deed beleven aan deze band. Ze maakten popmuziek met net wat meer edge. Je hoort het ook in de melodielijnen die net wat kaler zijn dan voordien en ook meer aan Matt's eigen werk doen denken dan aan voorgaande The National Albums.

Nu blijf ik het wel een kans geven, je weet maar nooit of het kwartje nog valt.

Tja, ik heb het album nu tweemaal volledig gehoord en ik viel niet van m'n stoel; het deed me denken aan het weer thans: triestig saai, met een nauwelijks doorkomende zon. Die "kalere melodielijnen" heb ik nog niet gehoord. Na beide luisterbeurten bekroop met het gevoel van waar heb ik nu precies naar geluisterd?

Was van plan nog meerdere malen te luisteren, maar eerlijk gezegd verwacht ik er weinig van. Gedachte die me dwarszit: wat zijn de overeenkomsten met Ian Curtis en wat zijn de verschillen?

De overeenkomsten: beiden zullen nooit een groot dichter worden - het tekstmateriaal van Berninger is daar intrensiek te pover voor en bij Curtis is dat vanwege zijn verscheiden niet meer mogelijk. Beide nemen je mee de 'zwarte draaikolk' van de melancholie in. De verschillen: de beelden van Curtis zijn minder persoonlijk, universeler, abstrakter en tegelijk duidelijker, Curtis verheft, waar Berninger faalt. Vergelijk eens hoe vaak Berneinger "I "in zijn teksten gebruikt en hoe vaak Curtis dat doet.

De vraag waarom B's teksten dat zo vaak en hard worden meegezongen? Menigeen zal zich herkennen in een individu die zijn zwarte zijden bezingt. Misschien ook wel een kwestie van plaatsvervangende medelijden met een toets van leedvermaak.

Maar vanwaar überhaupt die vergelijking tussen Berninger en Curtis? Ik vind dat nogal weinig voor de hand liggen. Als vergelijken dan toch moet, dan eerder een Cave of een Morrissey, vanwege de weirde humor. Of heel misschien een Cocker, vanwege de dagelijkse details, of een Stipe, vanwege de binnenrijm. Maar al deze songdichters hebben een stijl die volledig op zichzelf staat, Berninger toch inmiddels ook al een kleine twintig jaar (wat mij betreft op z’n poëtisch prikkelendst op de Cherry Tree EP en Alligator). Op dit album doet hij wat autopilotachtig aan, maar dan wel onmiskenbaar de autopilot van Matt en niet van iemand anders, die eigenheid kan je hem toch zeker niet ontzeggen.

Opvallend trouwens wel dat de band er ditmaal voor kiest de gastartiesten expliciet op de tracklist te vermelden, terwijl hun rol niet per se groter is dan toen je er nog het boekje voor moest openslaan om erachter te komen (vergelijk Sufjan’s bijdrage op Once Upon a Poolside maar met Afraid of Everyone, bijvoorbeeld). Zouden ze daartoe besloten hebben omdat er ditmaal wel een héél grote naam tussenstaat?