boygenius - The Record (2023)

Wat een nieuws vandaag. De nieuwe Fall Out Boy, The National én…… een nieuwe boygenius album update!
Zo fijn dit!

Er zijn ook gelijk drie nummers online gezet: $20, Emily I'm Sorry en True Blue.

Fijn nieuws inderdaad!

Hehe Fall Out Boy, bestaan die nog en is dat voor volwassenen? What's next, de nieuwe Cold War Kids of beter nog de nieuwe Grizzly Bear?

Ja die bestaan zeker nog. Ook voor volwassenen en wellicht ook wat voor jou

Een heel album zelfs van de dames, wat een fijn vooruitzicht!

Wat zijn de nieuwe nummers stuk voor stuk geweldig. Zin in!

Vond de EP al geweldig en blij dat we nu ook volledig album krijgen!
True Blue is mijn favoriet voorlopig (Lucy Dacus in topvorm) en ook het verrassend rockende 20$ van Julien Baker mag er zeker zijn. Emily I'm Sorry klinkt wat als een b-kantje van Punisher dat Phoebe nog had liggen maar wel weer mooie harmoniën. Benieuwd naar de rest!

Ik kan niet wachten op deze worp van de drie topdames... De EP belooft alvast!!!!!
Hallelujah!

Not Strong Enough

Pareltje weer hoor!

Lovende woorden van Stereogum!
boygenius 'the record' Review - stereogum.com

Ik weet het nog niet helemaal. Ik zit een beetje op 3,75* en rond het af naar boven. Het enorme enthousiasme wat ik tegenkom deel ik vooralsnog niet. Daarvoor pakt het me niet genoeg. Maar wie weet wat het op de lange termijn gaat doen....

Er staan zeker een aantal mooie/goede nummers op. Maar het komt een beetje gefragmenteerd over. Het lijkt wel een verzamelalbum van verschillende artiesten. Dit zou toch echt een band moeten zijn. Dus als geheel pakt het mij ook nog niet. Even los een nummetje is prima te doen.

Ze hebben me al meteen mee met dat a capella introotje.

Een plaat om te koesteren.

Leuke verassing al ben ik binnen dit genre niet zo actief meer.
Desalniettemin genoten van the film

Ik volg al lang deze indie singer song writer dames. Al mis ik nog Sophia Regina Allison ( Soccer Mommy) erbij. Eerste beluistering luistert aangenaam weg. De singels ken ik al langer en blijven zeker hangen. Het klopt wel dat de typische songs van Phoebe ook door Phoebe ingezongen worden maar het album klinkt daardoor veelzijdig, kleurrijk en dromerig. Sterke songs zijn Satanist, §20, Emily i am sorry, True Blue, Not Strong enough…

3 indie zangeressen maken een plaat. En een goeie plaat, divers zowel in stijl als zang. Van rust naar up-tempo. De som is hier duidelijk meer dan geheel der delen. Alle 3 Julien, Phoebe en Lucy komen goed uit de spreekwoordelijke verf.
Lucy en Phoebe zag ik al eens live, alleen Julien niet. Wellicht komt er een boygenius tour, ook gaaf.

Favorieten Not Strong Enough, Emily i am sorry, Anti-Curse en Satanist.

Te wisselvallig om over de hele lijn indruk te maken. Revolution O en Leonard Cohen zijn zo zwak dat ze de drive er halverwege volledig uithalen. Not Strong Enough is een van de songs van het jaar en ook de andere eerder uitgekomen nummers zijn de moeite. Doe er dan nog We're in Love en Letter to an Old Poet bij en je hebt een prima EP.

Ik merk ook dat ik niet overtuigd ben en rond mijn 3,75 nu naar beneden af. Toch een lichte teleurstelling.

De singles waren eigenlijk al de hoogtepunten van de plaat.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: boygenius - the record - dekrentenuitdepop.blogspot.com

boygenius - the record
Er is lang uitgekeken naar het debuutalbum van boygenius, maar Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus overtreffen wat mij betreft alle verwachtingen met een album waarop 1+1+1 echt veel meer is dan 3

In 2018 zochten de aanstormende talenten Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus de samenwerking met een EP van boygenius als resultaat. Het smaakte naar meer en dat meer is deze week beschikbaar in de vorm van the record. In de drie tracks die eerder werden vrijgegeven hoorde je nog de individuele stempels van de drie, maar the record is uiteindelijk toch vooral een bandalbum. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus tekenen voor verrassend mooie harmonieën, maar hebben ook een aantal songs geschreven die niet direct op hun individuele albums zouden hebben gepast. Wanneer drie muzikanten die bulken van het talent de samenwerking zoeken is er nog geen garantie op succes, maar het debuutalbum van boygenius is echt prachtig.

Toen Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus aan het eind van 2018 voor het eerst de krachten bundelden onder de naam boygenius (geen hoofdletters) werd direct gesproken van een heuse ‘supergroep’. De drie Amerikaanse singer-songwriters stonden op dat moment weliswaar nog redelijk aan het begin van hun carrières, maar waren de belofte inmiddels al wel ontgroeid.

Sindsdien zijn Julien Baker, Lucy Dacus en vooral Phoebe Bridgers uitgegroeid tot hele grote namen binnen de indiepop en indierock, waardoor er met bijna onrealistisch hoge verwachtingen is uitgekeken naar het debuutalbum van het gelegenheidstrio. Ook ik was sinds de aankondiging van the record (ook geen hoofdletters) halverwege januari compleet in de ban van het nieuwe werk van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, dat alleen al door de som der delen een geweldig album zou moeten worden.

Inmiddels heb ik the record, dat ik een week of twee in bezit heb, al flink wat keren beluisterd en het album valt, ondanks mijn torenhoge verwachtingen, zeker niet tegen. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus openen het debuutalbum van boygenius a capella en maken direct indruk met prachtige harmonieën. Het zijn harmonieën die met enige regelmaat terugkeren op het album en er wat mij betreft voor zorgen dat boygenius meer is dan de optelsom van de drie talentvolle muzikanten.

In de harmonieën vloeien de vocale talenten van de drie singer-songwriters prachtig samen, maar de individuele songs dragen soms nog wel het stempel van een van de drie. Dat hoor je het duidelijkst in de eerste tracks, die het album vooruitsnelden. Zo schreeuwt Julien Baker het aan het eind van het stevige $20 uit zoals alleen zij dit kan, benevelt Phoebe Bridgers in het dromerige Emily I’m Sorry, dat ook op Punisher had kunnen staan en bevat True Blue overduidelijk het stempel van Lucy Dacus, die laat horen dat ze van de drie de beste zangeres is (al heb ik een ongelooflijk zwak voor de stem van Phoebe Bridgers).

Meer dan de debuut EP van boygenius klinkt the record wat mij betreft echter vooral als een album van een band, die toevallig over drie prima zangeressen beschikt. Dat hoor je vooral vanaf de vijfde track, waarin een duidelijk individueel stempel ontbreekt, boygenius ook verrast met intieme folky klanken en de samenzang zo nu en dan om te watertanden zo mooi is.

Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben op hun albums al laten horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kunnen en dat hoor je nog wat duidelijker op the record, dat moeiteloos schakelt tussen hedendaagse indiepop en indierock, akoestische folksongs en tijdloze popsongs die ook uit een tijd ver voor de geboorte van de drie kun en stammen, zeker wanneer een subtiel vleugje 80s new wave of 90s indierock wordt toegevoegd.

De nadruk ligt overigens op de behoorlijk ingetogen songs, waardoor the record toch anders klinkt dan verwacht. Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus hebben de nodige zwaargewichten ingeschakeld voor hun debuutalbum, dat zowel in muzikaal als in productioneel opzicht echt fantastisch klinkt, zeker wanneer ook nog wat strijkers en keyboards worden ingezet.

De geweldige zang op het album, de ijzersterke songs en het prachtige geluid maken van the record veel meer dan een debuutalbum van een gelegenheidstrio. Ik ben zeer gesteld op de albums van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, maar als boygenius tikken de drie een nog wat hoger niveau aan. Het debuutalbum van boygenius is een album waarop 1+1+1 vier of misschien wel vijf is en de rek is er voor mij nog lang niet uit. Erwin Zijleman

Grappig dat je dat schrijft, ik heb nl juist het idee dat de productie belemmerend werkt waardoor de plaat niet goed tot z'n recht komt. Ik vind de plaat vlak en enigzins vaag klinken waardoor ik impact mis. En voor de goede orde, ik speel niet op m'n ipad maar op een 'ouderwetse' stereo met een paar prima luidsprekers. Wél slechts op huiskamer niveau maar dat is anders ook geen probleem...

Geen last van. Ik heb het vinyl, maar op Spotify vind ik het ook prima klinken

Bij deze drie jonge Amerikaanse dames werd in 2018 ondanks hun jeugdigheid al onmiddellijk het predicaat 'supergroep' bovengehaald, Phoebe Bridgers, alhier het best bekend, Lucy Dacus en Julien Baker. Want inderdaad als de singer-songwriters van hun generatie hebben ze individueel, nu intussen zeker en vast, elk een carrière die er echt toe doet. Toen bleken het ineens ook nog eens drie muzikale zielen in één zak. Na hun eerste titelloze e.p. van 2018 waar ze voor het eerst hun songwritingskunsten samenlegden doen ze dit dus nu opnieuw, met een even kaalklinkende plaattitel: 'the record'. Dit sterke debuut, waarbij ze gaandeweg ook hun queeridentiteit verder uitdiepten, valt op door zijn uitzonderlijke melodieën, dromerige harmonieën van altijd samenpassende vocalen en zijn verhalen vol wilde waarheden en fragiliteit. Kortom, allemaal toch heel bijzonder als je het vergelijkt met wat de 'doorsnee' supergroep echt voorstelt. Hier enkel verhalen met een kloppend hart, gebracht in een hoogmis van hechte vriendschap. Er wordt samen gezongen ver weg van opdringerige ego's. Hier wordt, meer dan in welke andere supergroep ooit naast elkaars vriendschap ook alles van ieders individuele sterkten ingebracht. Alles is 'true blue' - daarover straks meer - als in een coolblauw competitieloos evenwicht.

Dat voel je dus meteen met de puur verstilde elegantie van gestroomlijnde opener, de pakkende a-capellafolksong 'Without You Without Them'. Hier staat een trio dat zich emotioneel verbonden weet en dat die intimiteit met zijn drieën tijdloos klaarzet in het frame van hun 'the record'. Ze zingen het daar vanaf de eerste seconden al uit: "Geef me alles wat je hebt, ik neem wat ik kan krijgen, ik wil je verhaal horen en er deel van uitmaken..."

Dan volgen de drie gekende singles, die elk al de eigenheid van de drie individuele schrijfsters blootleggen. Zo wordt de a capella brutaal weggevaagd door het grillig scheve '$20' en krijgen we terstond een vurige Julien Baker - wie anders? - die met keihard geweld van gitaren en drums zowat een schreeuwerige grungerocker inzet over haar jeugdige escapades, waaronder brandstichtingen. Julien Baker, hallo! Een song niettemin die ondanks de wervelwind van chaos toch feilloos vocaal ondersteuning vindt in de delicaat aanleunende harmonietjes van haar beide zielsvriendinnen. Dan gaat het daarna met z'n drieën even solidair en harmoniserend over naar het zachte berouwvolle 'Emily I'm Sorry', speels geïnstrumenteerd, waar een in wanhoop en onzekerheid nasmeulende pijnlijke verkenning wacht van de voorbije relatie van Phoebe Bridgers met ene Emily Bannon.

Het scherpzinnige 'True Blue" van Lucy Dacus is aansluitend voorzien van een zachte zoetvloeiende groove en even vlekkeloze harmonieën. "It feels good to be known so well" klinkt het overgelukkig uit de groeven. Een toegewijd, authentiek feelgoodrelaas over een respectvolle 'blauwe' relatie, zoals Dacus het noemt, waarin partners het beste van elkaar naar boven weten te halen. 'Cool About It' is dan een klassiek akoestisch nummer dat bewust en heel opvallend afbijt met de intro van 'The Boxer' van Simon&Garfunkel. Hier gaat het over ontmoetingen tussen ex-partners die blijkbaar steevast moeten uitdraaien op kromme en giftige communicaties. Elkeen krijgt, met de nodige strijkers op de achtergrond, zijn eigen strofe om een dergelijk pijnlijk verhaal voor het voetlicht te brengen en finaal vloeit alles gedrietjes weer mooi in elkaar.

In het tot gitaren en drums gestripte uitbundige 'Not Strong Enough' - het kon warempel evengoed een K-Choice-song zijn! - snijdt de drieëenheid zelftwijfel aan, gekoppeld aan hun feministische strijdkreet 'always an angel, never a god'. Dit thema wordt als een mantra veelvuldig herhaald: een vrouw zal altijd maar de engel kunnen zijn, want de goddelijke plaats is de man voorbehouden. Niet voor niks dus ook de keuze voor een bijtende groepsnaam als 'boygenius'.

In de ingetogen folksong 'Revolution 0' waren zowel de geesten van Elliot Murphy als John Lennon rond. Bridgers' intieme zang wordt, samen met de strijkers, andermaal geflankeerd door het eensgezinde vriendinnenkoor. Het korte akoestische roadtripnummer 'Leonard Cohen' refereert dan weer aan hun verbondenheid met de alomgeprezen folkbard die, vernemen we, zijn zenpoëzie vol seksuele toespelingen stak. Ook een onvergetelijke dichtlijn van hem zit in hun song verweven : "Er zit een barst in alles, zo kan het licht daar naar binnen". Maar bovenal gaat het Dacus hier over de dynamiek van hun met drie samen-zijn en de euforie van "I never thaught you'd happen to me." Begrijpelijk dan ook dat Bridgers, Dacus en Baker er vanop hun liefdeswolk, in aanloop van de plaat ook relatiecounseling bijriepen. Die barst toch het liefst vermijden, zeg maar, en hun heilige driestelrelatie bij voorbaat liefst zo ongeschonden mogelijk houden. Rocker 'Satanist' is daaropvolgend nóg een Baker-brutaaltje, over de vraag of onvoorwaardelijkheid in relaties wel kan standhouden. "Zou het je lukken om samen met mij ook satanist, bourgeoisievermoordende anarchist of nihilist te worden?", vraagt Baker zich filosofisch af.

Dan is er de serene akoestische ontroering van 'We're in Love' met vooral de lieve stem van Dacus. Gitaar en piano voor een liefdesbrief aan elkaar, vooral dankzij deze globale verbondenheid met een hart kon dit debuut uitmonden in de artistieke pracht van 'the record'. En opnieuw, net als in 'The Satanist', weerkerend vertwijfelde vragen: "Zal je nog steeds van me houden, als ik ook krankzinnig zou blijken te zijn?" Met een in gelukzaligheid stijgend rockgeluid lardeert het messcherpe 'Anti-Curse' vervolgens nogmaals de vele turbulenties in Baker's leven en haar emoties na een bijnadoodervaring. De finale pianosong 'Letter to an Old Poet', knipoogt even naar Rainer Maria Rilke's boek 'Letters To A Young Poet', het is deze keer een uniek emotioneel statement van Bridgers over een toxische relatie. Met haar deinen verwarrende violen uit in een filmische climax tot en bij de joelende massa op het einde.

Hints naar de muzikale voorgangers van Baker, Bridgers en Dacus liggen op 'the record' voor het rapen: The Beatles ('Generation 0'), Simon&Garfunkel ('Cool About It'), Sheryll Crow en The Cure ('Not Strong Anough') of Leonard Cohen en Iron&Wine (op 'Leonard Cohen'). Maar vooral is 'the record' een muzikaal levendige zoektocht van drie individuen naar elkaar, als mens en als kunstenaar. Het resultaat is heel kleurrijk en divers. Elk nummer bevat toetsen van elkaars kleurenpalet en je hoort de echo's van ieders eigen repertoire. Inhoudelijk legden ze vrijwel hun dagboeken samen. Respectvol gedeelde ervaringen, teder, zacht, over liefde, angst en schaamte. Drie iconen van de indiemuziek hebben er dus samen goed plezier in gehad en vonden zo samen de chemie en de magie van de ware supergroep. Of houden we het bij de magie van de vriendschap? Een voortijdig zomeralbum om nu al te ontdekken.

Het geheel is meer dan de som der delen, wordt vaak vertaald in 1+1=3. Maar hier geldt ook 3=1. Lucy Docus, Julien Baker en Phoebe Bridgers, allen actief in hun eigen hoekje van het het indie speelveld, vormen een prachtige symbiose als ze samen spelen en zingen. Fijne gitaarrock waarin de dames een eigentijdse vrouwelijk variant van CSN(Y) neerzetten. We prijzen de dag dat ze elkaar gevonden hebben.

Mooie eerste lp van de 3 getalenteerde dames waarbij mij de bijdrage van Lucy Dacus, een door mij wat onderschatte mevrouw, "Not Strong Enough", meteen opvalt. Moet zeggen dat ik de plaat het sterkste vind bij het 2e deel en dat komt ook omdat ik niet veel heb met de beoogde single Dollar 20.

Na Veirs, kd lang en Neko Case weer zo'n vrouwen trio met balls, ik wil er meer, jullie ook?

Wow. Wat een plaat. Ik ben momenteel aardig geobsedeerd door het debuut van de drie zeer krachtige individuen achter de naam boygenius. Dat ze alledrie in staat zijn tot het schrijven van goede songs met prachtige teksten, hadden ze al bewezen. Maar op 'The Record' komt het wel heel mooi samen allemaal.
Natuurlijk is productie altijd een kwestie van smaak, maar wat mij betreft is die precies wat de nummers nodig hebben. De gitaarsound, de subtiele effecten, de drumsound, de elektronische toevoegingen hier en daar, de prachtige harmonieën, alles klopt.
Het is waar dat de singles de absolute prijsnummers zijn en wat dat betreft snap ik de lichte teleurstelling van sommigen over het geheel wel, maar ik vind de overige albumtracks ook prachtig en na vele luisterbeurten kan ik niet anders dan concluderen dat 'The Record' een mooi rond geheel is. Het draagt zijn zijn titel volledig terecht.
Dit is er een voor de jaarlijsten. Daarnaast zou het mij sterk verbazen als dit niet een nieuwe klassieker is, waar we over twintig jaar nog niet over uitgesproken zijn. Ik ben in ieder geval nog lang niet uitgeluisterd!

Geinig dat je tegenwoordig kunt zien op JoepToep welk stukje van een filmpje vaker wordt bekeken. Wat een verrassing in dit geval.

(Fijn album trouwens.)

Omdat dit album bij een aantal sites in de top* van het jaar stond, was ik benieuwd, wist niet wat ik kon verwachten en heb het maar eens aangeslingerd. Heb het volledige album beluisterd, maar ik 'voel' het niet - ervaar het als dreinerige, vrij vervelende geëlektrificeerde kampvuurmuziek voor indiejannen.

In deze genre-contreien ontstijgt eigenlijk alleen Big Thief het gejengel cq gefröbel.

Het is mij nog niet gelukt om het uit te luisteren.

Die heb ik ook geprobeerd, maar de duur en het geslinger daarvan, van goed naar fiks matig zorgde dat ik mijn karma onder de bank moest terugvinden

Dat soort muziek zou eigenlijk een 'advisory' sticker moeten dragen: to be played with an ultimately composed frame of mind