Lana Del Rey - Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd (2023)

Ik moet wel zeggen.. The Grand lijkt veel op Joe Cockers you are so beautiful...

Enfin

Ik vind het een uitstekende song. Ze zet de luisteraar op een verkeerd been door het nummer te brengen als een iet wat preuts koormeisje. Eigenlijk weet ze wel beter... We maken kennis met haar donkere gedachten welk ze in haar gekende melancholische stijl weer subliem neerzet.

Ik kijk uit naar de nieuwe release!

De 2 vrijgegeven maken mij nieuwsgierig naar de rest!

#3
The grants, A&W en did u know there's a tunnel under ocean blvd

Halleluja, hij ligt nu op. Ik kan niet anders zeggen dat de kans zeer aannemelijk is dat we heel erg hoog gaan eindigen...

En met de andere hoes

aERodynamIC
De hoes is zeker niet verkeerd, de artwork die ik al voorbij zag komen is magistraal!
ik krijg m vrijdag binnen maar van wat ik gezien heb laat Lana er geen gras over groeien om het zo ff te zeggen.
Ik klaag er zeker niet over ;D
Een van de mooiste vrouwen in de muziekindustrie imo

Ik heb aan Duco gevraagd om toch die gewaagdere hoes apart te leggen i.p.v. deze op de site. Besloot ik toen ie het liet zien.

Ik vind de hoes ook wel catchy, doet mij denken qua sfeer aan hoezen uit de late sixties.

De hoesfoto's met het roze truitje?
Die zijn waarschijnlijk niet voor de preutse Amerikaanse markt.
Nee, ik heb de plaat ook niet binnen. De kans is aanwezig dat ik deze opgestuurd krijg.

ja maar welke? Er zijn meer versies Ik ga voor het roze truitje en tietje, en u weet........


Yep. Zal wel weer een ban op insta komen dan, of je moet een balkje plaatsen

Ik stel voor om een petitie te laten tekenen op mume om die foto erdoor te krijgen hier

Gewoon dom spelen en zeggen dat dat de juiste hoes is en een correctie indienen

Balkje, zeg maar gerust balk

Lana is queen, Lana is life
On topic- ik verwacht echt veel van dit album, hopelijk terug naar de tijden van Norman Fucking Rockwell.

Die tunnel onder de Ocean Boulevard interesseert mij stukken minder

Luisterend naar A&W bedacht ik: “dit is het antwoord op dat fantastische ‘Pyramids’ van Frank Ocean.”
Maar dit geheel terzijde.

Tja, Lana. Fenomenale zangeres natuurlijk. Productief, in kwalitatieve albums van gelijke aard. We kregen de laatste jaren veel Lana, maar ook veel van hetzelfde.
Daarmee neemt ze het risico dat de magie uitgewerkt raakt. Althans, voor mij wel een beetje; merk ik.

En toch weer benieuwd. Misschien met mindere mate enthousiast in voorpret. Hoe dan ook staat del Rey voor kwaliteit. Ook blij te zien dat vader John op de muzikale koffie komt. (Ik koester nog altijd een verlangen naar een FJM en Lana album.)

Vorig jaar coverde ze al FJM's Buddy's Rendez-Vous, zou een vrij logische vervolgstap zijn. En dan ook meteen maar met het veelkoppige orkest van die heerlijke, ietwat onderschatte plaat.

Het Lana Del Rey sprookje begon voor mij met het nummer Video Games. Voor wie niet?!

Hierna leverde Lana constante kwaliteit. Een wereld op zich, maar eigenlijk ook wel een wereld die telkens niets nieuws opleverde. En toch geboeid blijven...

Me dunkt! Norman Fucking Rockwell!, haar vierde album na Born to Die bleek een hoogtepunt van jewelste. Bijzonder, want zo anders was het nu ook allemaal niet.
De twee opvolgers waren ook van hoog niveau, maar bleven er net een heel klein beetje onder hangen. Ik kreeg zelfs het idee dat ik het nu wel gehoord had allemaal. Nog meer van hetzelfde zou weleens dodelijk kunnen zijn.

Ik had dus wel de nodige reserves vooraf als het om Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd gaat. Het mooiste hebben we wel gehad of ze moet met iets heel anders komen.

Nou, dat doet ze dus niet. Maar toch voel ik weer een heel kleine accentverschuiving: vraag me niet waar het 'em zit, want het is ook gewoon veel meer van hetzelfde. En toch...

Wat heeft dat als gevolg voor mijn beleving? Ik voel een beetje hetzelfde als bij Norman Fucking Rockwell!. Net iets meer opwinding. Nee, dat komt niet door die hoes. Wat het verschil dan is? Geen idee. Ik kan het niet verklaren en ik kan het niet uitleggen. Het is een gevoel.

Het lijkt of de focus op al dat zwoele van Lana hier net weer wat scherper is. En met nummers als A&W of Peppers voegt ze net weer iets meer peper toe (what's in a name) waardoor het allemaal spannender wordt. Ik let net iets beter op.

De samenwerkingen zijn ook weer fraai te noemen: Candy Necklage met Jon Batiste is betoverend, en ook Let the Light In met Father John Misty is geweldig. En misschien zingt Lana op dit album beter dan ooit. De productie is ook heel helder.

Grandfather Please Stand on the Shoulders of My Father While He's Deep-sea Fishing kan zich meten met het beste werk van Cocteau Twins. Dat nummer klinkt hemels.

Lana verlaat haar wereldje niet en ik denk dat ze dat ook wel nooit zal gaan doen. Zolang de verveling bij mij maar niet wil toeslaan wil ik me graag voegen in dat wereldje van haar.

Prachtplaat!

Ik ben geneigd te zeggen dat dit haar beste plaat tot nu toe is, maar misschien moet ik daar nog even mee wachten.
Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat dit haar beste songwriting voor zover is, zeer persoonlijk, emotioneel en poëtisch. Ook vocaal vind ik haar hier op haar best.
De arrangementen zijn rijk en boordevol sfeer zonder dat het teveel is, of overgeproduceerd.
Kan weinig anders doen dan mijn waardering uitspreken, het is een prachtig en divers album geworden, maar wel met een duidelijk thema. Familie, de dood, de vergankelijkheid van het leven (op meerdere vlakken) staan centraal.

aERodynamIC velen pakten Video Games al eerder dan Born To Die op, maar wel al gelijk twee geweldige nummers

Foutje, bedoelde ook Video Games

"Kintsugi" & "Fingertips" zijn toch wel van een meesterlijk niveau als het om songwriting gaat.
Wat een prachtige nummers. Niet dat de rest veel minder goed is, maar deze twee steken er voor mij bovenuit.

Lana haar album luister je het liefst snachts, dus bij deze.
Ik denk oprecht dat dit haar beste album ooit is. Magistraal zeg, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Hoe kunnen mensen nog, ik noem een taylor swift vergelijken met Lana Del Rey qua kwaliteit?

On:
The grants opent al prachig, al ben ik geen fan van de intro maargoed deze neem ik voor lief. Een song met veel inhoud waarin Lana je meeneemt met haar melancholische klanken.
Titeltrack vind ik gek genoeg een van de mindere songs van dit album, blijft een redelijk nummer maar door de overvloed aan kwaliteit blijft deze een beetje achter imo.

Om ieder nummer af te gaan ben ik een bijbel achtige tekst aant schrijven en dat is niet mn bedoeling, daardoor mis je eigenlijk het geheel.
De nummers zijn namelijk samen nog sterker, het verhaal van Lana wordt echt duidelijk in dit album.
Verdere nummers die tot mijn favorieten horen zijn: Sweet, Kintsugi, Grandfather, fingertips en Margaret maar eigenlijk zou ik ieder nummer kunnen aanvinken.

Eigenlijk komt er in dit album alles samen wat Lana zo goed maakt. Tekstueel zeer sterk, sfeervol, dijk van een stem, dromerig en gebalanceerd.
Serieuze nummers, iets luchterige nummers met een knipoog en daar tussen in. En de pianostukken maken ook veel nummers nog beter!

Goed, een redelijk onsamenhangend verhaal maar boeie. Ik ben ook maar een muziekliefhebber
Concluderend is dit voor mij het magnum opus van Lana. Zelfs nog ietsje beter dan Rockwell!
Ze kon het dan toch nog!
5*!

In stijl en thematiek gelijk aan de voorgangers. Kwalitatief wederom een dijk van een album. Maar..

Lana’s wereld kennen we ondertussen wel. Begrijp me niet verkeerd, het is een prachtige wereld (nouja, ok..).

Het begint naar mijn idee wat urgentie in te leveren. De (te lange) interlude’s zijn inwisselbaar en de liedjes hadden op ieder ander album moeiteloos gepast. Lana rijdt al een tijdje perfecte races. Nu de race door de tunnel gaat, komt de cruise control aan bod.
Nog steeds goed, maar één met de massa.

(Als ik haar wereld in een andere volgorde had leren kennen, was dit misschien mijn ‘go-to Lana album’ geworden. Maar ook dat is niet zeker. Zo is Blue Banisters voor mij favoriet. Moeilijk uit te leggen. Bij gelijke kwaliteit, geeft gevoel de doorslag.)

Ik ben het misschien eens dat dit misschien zowaar haar beste album zou kunnen zijn. Ik vind het gevarieerd, het songschrijven is onder controle, net als die stem, ik hou wel van die piano nummers en die producer is ook wel van poeh. Nog te vroeg voor een score.

Ik zou niet weten waarom dat niet kan? Zonder al te veel willen spreken van een kamp Swift of del Rey, zijn de gelijkenissen toch best wel duidelijk? Zeker de laatste platen van Swift klinken qua productie en arrangementen steeds meer als del Rey. Of andersom natuurlijk, het is maar hoe je het bekijkt. Op Snow on the Beach het duet tussen beide dames, dat op Swift haar laatste album staat, blenden de stemmen prachtig samen. Ook hier is de hand van ster producer Jack Antonoff duidelijk hoorbaar. Het grote verschil tussen beide dames is dat Swift (naast dat ze live een veel betere zangeres is ) ook studio wise qua vocalen in ieder geval meer varieert dan een Del Rey. Lana klinkt eigenlijk altijd alsof ze drie hoog achter woont en ik weet niet hoeveel trappen af moet rennen om de vuilnis op tijd buiten te zetten. Ik wil maar zeggen; die zuchtende zeurende manier van zingen, waar alle levensvreugde uit gezogen is, die lethargie, die moet je maar liggen.

Het moge duidelijk zijn, ik heb niet zoveel met mevrouw Del Rey. nooit gehad ook.
Tegelijkertijd vind ik het fascinerend dat ze zo'n grote schare fans heeft. ( En tja dat hebben andere met Taylor, maar daar snap ik dat dus wél van). Ik probeer elk album die ze uitbrengt aandachtig te luisteren, om net zo betoverd te worden zoals velen hier. Ik ben er soms bijna jaloers op, maar ik hoor het niet.
Dit nieuwe album ga ik dus ook weer een kans geven. Vanavond in alle rust. Misschien word ik nu wel bevangen door de schoonheid die ik vooralsnog niet hoor. Wie weet.

Omdat ik Taylor Swift niet zo bijzonder vind en ik heb er persoonlijk niet veel mee, net als jij met Lana.
Lana maakt imo veel knappere nummers en heeft een uniekere sound.
Tja, als jij Lana een zeurderige manier van zingen vind hebben snap ik eerlijk gezegd niet waarom je dit album een kans wil geven? U like it or u dont.

Een subjectieve discussie, waarin beide kampen hun gelijk willen hebben, maar door de objectieve waarde van kunst niet kunnen krijgen?
Swift of del Rey. Who cares? Luister het één, luister het ander, of luister beide (niet).

Ps: de één IS niet een betere zangeres dan de ander. Je VINDT de één een betere zangeres dan de ander.

Terug naar het album.

Ondanks de vele teleurstelling mbt de kwaliteit van haar eerdere vinyl releases (Blue Banisters uitgezonderd) gisteravond toch maar de groene variant met alternatief artwork besteld.
Album nu op de achtergrond opstaan en klinkt op het eerste gehoord erg interessant.

Grandfather is wel onaards mooi, en dan dat nummer met FJM
en dan zichzelf samplen in dat laatste nummer