Little Simz - NO THANK YOU (2022)

Ik vond het al een mooie plaat, maar vandaag komt het album even echt binnen. Een aantal verses zijn echt geniaal. Heel knap hoe ze haar persoonlijke verhaal vertelt en tevens alles moeiteloos aan elkaar rijmt.

De beats zijn subtiel en echt ter ondersteuning, maar desondanks dat wel weer wonderschoon.

SIMBI was voor mij iets te theatraal af en toe. Ik vind dit wel weer echt verfrissend goed!

Simbi is haar voornaam - kostte me ook even voordat het klikte, ik vond Sometimes I Might Be Introvert al zo'n lelijke en logge titel...

Ik beluister deze nu eens voor de eerste keer, om de een of andere reden dacht ik dat dit nooit een volwaardig album kon zijn zo kort naar haar vorige, maar ik vind hem wel weer erg fijn. Iets minder bombast dan op SIMBI, en dat was ook precies mijn grootste kritiekpunt op die plaat. Het niveau van Grey Area haalt 'ie niet, maar dat is dan ook geen schande.

In december heb ik haar nog live gezien, een dikke aanrader voor iedereen die haar muziek waardeert.

Haar voornaam was me bekend; ik wees alleen op het inconsequente van het hanteren van een afkorting voor het ene album, en het voluit schrijven van het andere, Grey Area (en niet GA).

Die titel Sometimes I Might Be ... deed me denken aan een andere albumtitel, iig niet dat van Courtney Barnett.

Het is juist dat bombastische dat me deed denken aan ene heer K. West. Zo overigens graag eens een optreden van Simbi bijwonen. : )

Irritant zeur plaatje.
Knap dat het zo hoog komt in deze lijst.
Halve ster voor de moeite.

0,5 is dan weer wat overdreven, en dat snap je zelf ook wel. Nu komt het een een beetje over alsof je met je post een reactie wil ontlokken, zodat andere users wél met argumenten komen waarom het album goed is.
Kan zijn dat het je ding niet is, maar een 0,5 is natuurlijk nauwelijks serieus te nemen.

Begrijp niet waarom je hem überhaupt zou luisteren als je vorig jaar Kendrick Lamar's laatste worp ook al 0,5* hebt gegeven. Duidelijk een genre dat je niet ligt.

Hier komt hij goed binnen. Waar het vorig album meer conceptueel was en wat populairdere nummers bevatte, is dit album wat meer rechttoe rechtaan in het genre en dat bevalt me wel.

Het is maar een gedacht, maar ik denk dat als Nina Simone in deze generatie geboren moest zijn, zij dit soort muziek zou maken.

Begrijpelijk vanwaar die bedenking komt, maar eigenlijk hoeft dat niets te betekenen. KL vind ik ook maar niets. Little Simz trekt mij een deel van de muzikale wereld binnen waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb. I like what they do.

Correcte tegenreactie.
Little Simz is zeker zo'n artiest die bruggen slaat tussen verschillende genres. Zelf vind ik dat Kendrick Lamar daar ook wel in slaagt. Goed dat er artiesten bestaan die hierin slagen, anderzijds ook maar goed dat er artiesten zijn die zich volledig richten op één genre.

Muziekvrienden - laat mij als 'old and wise' man jullie deelgenoot maken van mijn "5 centen":

* er bestaan "parallelle werelden": daarvan ben ik me pijnlijk bewust geworden toen ik ooit met een zakenrelatie aan het lunchen was in een tamelijk chique restaurant nabij de Vogeltjesmarkt in Antwerpen - we zaten aan het raam, tafel met linnen en kristalglazen gedekt en de marktgangers met liepen voorbij met overvolle tassen en konden zo op onze tafel kijken en dat deden ze ook zo van: zie ons, arme sloebers, eens sjouwen en die patsers (wij beiden in kostuum met das) zitten daar voor veel geld kleine hapjes weg te werken. Andersom: ooit op Kings Road in Chelsea lang staan dubben over jeans van 250 GBP en in die tijd dat ik stond te passen en te twijfelen (ca 15 - 20 min) kocht iemand voor zo'n slordige 2500 GBP aan kleding; voelde ik me arm

* sommige artiesten - zoals Little Sims - leggen een brug tussen 2 (deels gescheiden) werelden - dat soort artiesten moet je koesteren. Deze artiest Nils Petter Molvær - MusicMeter.nl legde met zijn eerste albums een brug tussen de wereld van de (verstilde) jazz en die van D&B; later zou hij nog eens linken met wereldmuziek.

* Little Sims is in zekere zin representatief voor een (actueel) tijdsbeeld, net zoals Kanye West dat ooit was, alleen is hij erin verdwaald. Ook zo'n band als The National is representatief voor een bepaalde "Weltanschauung" of het aspiratieniveau daarvan - kort door de bocht van de 40-plussende WASP. Alles draait om de mogelijkheid tot identificatie. Zelf heb ik meer met Little Sims dan met Matt Berninger, net zoals ik meer heb met Caroline Polacheck dan met Madonna, ook al heeft Madonna wel goede albums gemaakt.

Stel ik was uitverkoren om een Martiaanse afgezant in te wijden in hedendaagse aardse muziek, zou ik hem zeker die twee aanraden

Allemaal leuk en aardig, maar waarom is er geen cdtje van dit plaatje voor deze 40+er?
Control had niet gehoeven, maar verder een sterk album dat ik uiteindelijk nog leuker ben gaan vinden dan het sterke Sometimes I Might Be Introvert.

THANK YOU for another great album, Little Simz! Heart on Fire is mijn favoriete nummer van dit album maar de rest is ook van hoog niveau.

Zag deze dame in dr eentje op een heel groot podium tijdens North Sea Jazz. Helaas kwamen er pas later tijdens het concert wat live instrumenten aan te pas, voor de rest alles uit een doosje. Live klinkt het wat harder en agressiever dan op plaat. Heel knap enzo allemaal, maar ook een beetje saai en typisch...tja brits.

Lichte teleurstelling wel.

Haar eerdere werk kon ik inzien waarom anderen het heel goed vonden, maar deed me net niks. Een beetje te veel van het goede elke keer op 1 album. Deze No Thank You is bij mij in de loop van de tijd veel beter geland en luister ik heel graag. Toffe plaat.

Mijn eerste kennismaking met Little Simz. Aangename verassing! Kan Hip Hop wel aanhoren, maar nog niet gelukt om een album uit te luisteren. Met deze gaat wel vlot binnen.