Queen - Jazz (1978)

De album versie van Fat Bottomed Girls is wel veel minder dan de Greatest Hits versie..

De albumversie voegt inderdaad niet veel toe, maarja... het blijft de complete versie!

Laat ik het zo stellen,
De Greatest Hits versie is een geweldige edit van de album versie

Hoe het ook zij... het was een hit, maar is nooit, never op de radio te horen.

Dubbel A-kantje met Bicycle Race.Ook die hoor je eigenlijk nooit meer.
Kennelijk toch een beetje ondergewaardeerde Queenhitjes.

Heb ik juist andersom: ik vind die greatest hits versie gemankeerd
klinken.

Op mustapha na (WAT EEN SLECHT NUMMER) is dit een goed album. En die versie van fat bottomed girlsdie hieropstaat vind ik veel beter dan die op de GH. Maar vooral Jealousy, In Only Seven Days en Don't Stop Me Now vind ik de goede nummers. Jealousy vind ik toch het best. 4 sterren

Waarom dat nou weer? Buiten het feit om dat de tekst afwijkt vind ik het vrij knap in elkaar steken.

Ik absoluut niet (ken de plaat overgings niet). Ik vind het een van de slechtste nummers die Queen ooit maakte.

MUSTAPHA is verdomd één van de allerleukste songs die ze ooit maakten, het moment suprème waarop de gitaren en zware bassen doorbreken is een puur OORGASME,

tja, die receptie van sommigen toch hé

Mustapha is een PARTYSONG van hier tot Tokyo, als je dàt niet hoort, pffffft....

Na wat herbeluisteringen vind ik Mustapha toch wel een leuk liedje

Het knappe aan Mustapha is dit: Genoeg ideëen voor een ander om een plaat mee te vullen in nauwelijks 3 minuten, net als in Bicycle Race.

Dat is toch weer typisch Queen.

Klopt, voor wie goed luistert, valt er veel te beleven. Dit album vormt geen uitzondering. Helaas staan hier wel enkele minder nummers op en dat is het verschil met A day at the races, A night at the opera en voor mij ook News of the world.

tja, smaken verschillen

Altijd al een favoriet Queen album voor mij geweest. Die typische, soms dromerige ballades en dan ook het harde werk erop, zoals Dead on time.. Grote contrasten weer op dit album. Met geniale vondsten, zoals het begin nummer Mustapha. Ik heb de origineel eerste persing nog, met de beroemde "fat bottomed girls" poster erin. Op CD en vinyl.

Stiekem vind ik dit eigenlijk een van de betere Queen albums. Net als NOTW. Begrijp ook niet zo goed waarom deze albums niet zo hoog gewaardeerd worden. Draai deze twee albums ook eigenlijk vaker dan bijvoorbeeld A Night At The Opera.

Ik vind dit ook en sterk album. Enkel jammer van Fun it en More of that Jazz.

NOTW is pure top! Die plaats ik op eenzelfde lijn met ANATO en ADATR.

Ik vind dit misschien wel hun beste album. De plaat komt voor sommigen te fragmentarisch over. Ik denk dat dat vooral komt doordat er zo véél op staat, 13 korte nummers waarin vreselijk veel gebeurt. Queen mixte al sinds Sheer Heart Attack alle stijlen door elkaar en doet dat hier dus ook. Maar met wat meer fun, iets platter (voorbode van de jaren 80), iets minder hoogdravend en pretentieus.
In mijn beleving waren ze hier op het toppunt van hun roem én hun kunnen. Als muzikanten waren ze nooit beter dan op deze plaat. Mercury klinkt wat "Amerikaanser", vooral in de rocknummers. Minder opera, meer rock & roll. Paste beter bij zijn motorpak waarschijnlijk. Brian May is weer geweldig, John Deacon idem dito. Queen hield overigens zelf niet zo van dit album, achteraf. The Game, dat hierna kwam, klonk inderdaad als een nieuwe, frisse start. Minder gecompliceerd. Deze plaat vormt daarom het einde van een tijdperk voor Queen.
De productie heeft als enige minpunt de drums, vooral bekkens en snare klinken in sommige stukken heel onnatuurlijk. Maar het hoort bij de plaat. De nummers van Roger Taylor zijn behoorlijk slecht (zoals meestal) maar horen er toch wel bij (ook zoals meestal). Bovendien worden ze ruimschoots gecompenseerd met krakers als Mustapha (wat een opening!), Fat Bottomed Girls en Dead On Time.
Als geheel is Jazz misschien geen meesterwerk, maar Queen was in wezen toch al nooit van de conceptalbums met diepzinnige teksten en zo. Misschien juist daarom is dit de ultieme Queen plaat.

Positieve reacties op dit album. Ik geloof dat ik met mijn * 3 echt een vreemde eend in de bijt ben.
Ik vind het echt zoveel minder dan voorgaand werk.
Die produktie is echt ondermaats.
Queen mag van mij best wat puurder klinken, maar de mix stelt naar mijn idee ernstig teleur.
Daarbij vind ik het songmateriaal op een aantal nummers na, beduidend minder interessant.

Don' t Stop Me Now . Verder een niet onaardige plaat, maar ik val bij Queen vaak toch meer voor de singles, maar dat wil niet zeggen dat de rest slecht is; het is meer een kwestie van voorkeur.

Mustapha

Ik vind de vergelijking met Sheer Heart Attack wel goed opgaan. SHA is ook zo'n fascinerend zooitje met vanalles wat, allemaal in 3 kwartier geramt. Maar SHA is óók fun!

De andere albums uit die tijd zijn meer een geheel.

Mustapha, Fat Bottomed Girls, Jealousy, Let Me Entertain You en natuurlijk de hits Bicycle Race en Don't Stop Me Now, zijn sterke nummers.
De rest vind ik vrij matig. Soms een goed idee (het eerste couplet van Leaving Home Ain't Easy bijvoorbeeld) maar het wordt niet goed uitgewerkt.

Queen wordt hier al meer en meer een single band.

3*

My fairy king? The prophet's song? Brighton rock, misschien Love of my life? Nee, Bicycle race en Fat bottomed girls.

Daarmee is Jazz zo'n beetje wel getypeerd. Ze eindigen zelfs nog met een compilatie van alle matige tot zeer matige songs, die de lengte van de cd nog enigszins moet rekken.

Creatieve dip is een vriendelijke benadering voor deze cd. Minder aantrekkelijk nog dan de vorige, het zijn zware tijden voor Queen. Maar ja, de eis om elk jaar een nieuwe cd uit te brengen stond, of er goede songs waren of niet.

Queen is briljant, schreef ik bij News of the world, maar nu even niet. Is alles even slecht bij Jazz? Nee, ik wil wel een paar lichtpuntjes geven: Jealousy, Let me entertain you en In only seven days. Ze ontspringen de dans enigszins, maar zijn bepaald geen A night at the opera niveau.

Kon het nog slechter worden? Ja, The Game, Flash Gordon en Hot space moesten nog volgen. Zoals ik schreef, zware tijden voor de Queen fan.

Hmm, een CD rekken in 1978. Interessant...

Heb een beetje haat/liefde verhouding met dit album. Het behoort wel tot mijn favo Queen albums (jaren 70 Queen), maar er staan naar mijn smaak ook wat mindere/slechte nummers op, zoals Bicycle race, Fun it, more of that jazz. Aan de andere kant pareltjes als If you can't beat them, een Deacon nummer, simpel in structuur als Misfire, maar met heerlijke gitaarpartijen. Of de geweldige riff in Dead on time, de Sitar imitatie op akoestische gitaar op Jealousy , een lekker dromerige Leaving Home.
Dreamers ball is leuker (meer tongue & cheek) Live.
Nummers als Fat Bottomed, Mustapha en Don't stop me now blijven Queen klassiekers.
Schommelt tussen de 3,5 en 4 steeds, maar in mijn ogen beter dan alles wat hierna kwam (muv Innuendo)

Ik ben het met je eens alleen Get down make love is toch niet echt geweldig vind ik

Dit album vind ik minder goed van de vorige Queen-albums (maar toch degelijk), de volgende albums zou het nog meer bergafwaarts gaan.
Er staan wel een aantal prima songs zoals "Mustapha", "Bicycle Race" en "Dead on Time" maar globaal gezien is het songmateriaal iets minder ("Fun It" vind ik zelfs zwak) en is de productie ook wat vlakker.

Mustapha Is wel zo'n beetje het Allerslechtste nummer dat Queen ooit heeft gemaakt. Vooral het moment waarop de Bassen en de gitaren doorbreken is tenenkrommend. de rest van dit album is vrij goed tot redelijk. ik geef het 3,5 sterren.
4 sterren zonder MUstapha

Erg goed album, alleen die links naar andere nummers in More of that Jazz had niet gehoeven ...