Queen - Jazz (1978)

Goed en oprecht verhaal buurman. Prima verwoord wat jou beleving is aangaande Jazz.
Ik kan mij ook voorstellen als dit je 1e kennismaking is geweest met Queen, dit ook mee speelt.
Don 't Stop Me Now is een echte single naar mijn idee en had denk ik ook wat hoger gescoord als het als 1e was uitgebracht. Inmiddels was Jazz al een poosje uit toen deze verscheen en de geschiedenis leert dat het dan een minder grote hit oplevert.
Bycicle Race vind ik erg onderschat. Razend knap geschreven en uitgevoerde song.
Misschien met een minder commerciële gedachtengang.

In het begin van de Queen-carriere wilde de band nog wel nummers als een medley in elkaar laten overlopen. Op Queen II, Sheer Heart Attack en ook Night at the Opera deden de heren dat, waardoor het leek alsof de band ellenlange songs had.

Maar eigenlijk schreef de band heel vaak, korte puntige songs. Op Jazz zijn alle songs los van elkaar, zonder overgang, waardoor het meer opvalt.

Wat ook opvalt is de enorme diversiteit in de songs, waarbij eigenlijk een beetje wordt teruggegrepen op de pastiche van Sheer Heart Attack, maar dan met de power en punk-mentaliteit van News of the World, terwijl er al (licht) geflirt wordt met nieuwe muziekstromingen als funk en disco.

Wat nog meer opvalt is de grotere bijdragen van Taylor en Deacon, waarbij Deacon zelfs hardrock aflevert en Taylor de discofunk. De riff van Taylor op Fun It is wel weer erg vet (denk aan Fight from the Inside).
De funkrock van No More of That Jazz is trouwens ook een voorbode van de funkrock van het debuutalbum van The Cross 10 jaar later.

May levert wel zijn zwakste nummers af, met als compositorisch dieptepunt Leaving Home Ain't Easy.

Mercury levert zijn eerste (bijna) solonummer af: Don't Stop Me Now. Hadden zijn soloplaten maar vol gestaan met dit soort songs. Dit is piano-rock op zijn best.

Mooi verhaal, maar deel je mening niet ten aanzien van Leaving Home. Vind het bijna een Beatles-achtig liedje, melodieus en compact. Ik ken weinig echt zwakke May tracks trouwens hoor. Maar ik denk dan vooral aan Dancer en Gimme The Prize van de latere platen.

Hoi De buurman, vandaar ook jouw veel hogere eindscore voor deze plaat, in vergelijking met mijn eindoordeel.

Ik hoor weer bij diegenen die dit Jazz het zevende sterke album op rij vinden van Queen. Het songniveau blijft onverminderd hoog en de songs zijn vaak nog echte Queen rock nummers, met de klassieke piano van Freddie, de gitaar van May en soms de samenzang. Ook zit er af en toe een funky twist in, maar die is op de grote hit Don't Stop Me Now dan ook wel erg geslaagd. Hierdoor zit er wel iets meer afwisseling in deze plaat, die toch een mooi eigen geluid heeft. De productie is zeer geslaagd.

Om er nog wat nummers bij te pakken: opener Mustapha is een buitenbeentje, maar wat voor één. Geweldig gedaan hoor. Fat Bottomed Girls is klassieke Queen rock en Jealousy een prachtige piano song. Mercury schreef het fijne Bicycle Race in Montreux, toen hij zich verveelde maar ineens vanaf zijn hotelkamer de Tour de France zag. Je fantaseert er zo van alles bij (zie de albumposter). Let Me Entertain You en Dead On Time zijn sterke rocksongs met een wel hele fijne gitaar op die laatste. Ze worden gevolgd door weer een fraai pianonummer: In Only Seven Days. Op Dreamer's Ball is naast de bekende samenzang dan toch een vleugje jazz te horen. Don't Stop Me Now tot slot is één van mijn favoriete Queen singles. Ook dit Jazz is wat mij betreft weer niet te missen.

Leuk je reviews west. Klinkt Jazz nu beter in je heruitgave?
De productie heb ik altijd een negatief aspect gevonden van Jazz.

Dank je. Ja alle platen tot nu toe klinken geweldig, ook Jazz. Deze Queen box en die van the Stones zijn het beste wat ik heb geluidstechnisch.

Ik geloof dat half speed mastering wel. Ik heb namelijk gloednieuw Greatest Hits en Greatest Hits 2 op lp gekocht. Nadeel is dat er maar 4 nummers op een plaatkant staan, dus je bent veel aan het omdraaien. Maar de kwaliteit is wel hoog. Nu heb ik alleen geen peperdure installatie staan, dus ik hoor het er niet zo heel snel van af.

Ik heb eerst ook beide Greatest Hits gekocht en die klinken zeker goed. Maar halen geluidstechnisch niet het niveau van de albums in de Queen box. Ik heb trouwens ook geen peperdure installatie, wel een echt goede.

Hele fijne, afwisselende plaat. Verschillende muziekstijlen en nummers met een twist. Zoals velen vind ik ook Don't Stop Me Now het prijsnummer, maar een echt zwak nummer staat er niet op. De rock van Let Me Entertain You en Dead On Time zijn heerlijk, maar een nummer als Jealousy is ook schitterend. De harmoniën zijn weer prima verzorgd en zo is het weer een typische Queen plaat.

Die plaat met dat liedje over meisjes die een dikke reet hebben. Dat is Jazz natuurlijk. En dat liedje met die fietsbellen en ook nog dat veel te vrolijke liedje over iemand die niet te stoppen is. Kun je honderd keer die invloedrijke band zijn met die waanzinnige gitarist en die fantastische zanger, dit is mij veel te veel Abba op de vierkante meter. Dat is mij eigenlijk op al die Queenplaten wel een doorn in het oor. Meestal worden die vervelende meligheidjes wel afgewisseld met wat gave, epische stukken. Alleen is die spoeling helemaal flinterdun. Uithuilen en over een paar jaar nog maar eens proberen.

Ik ben wel benieuwd naar het Abba-nummer over dikke reten.

Ass Good Ass New...

Maar ik doelde meer op de algehele lichtvoetige 70's uitstraling.

Ik snap de Abba - Queen link wel. De toppers ook. Die gooien er dan gelijk ook maar BeeGees tegenaan.

Ik vind Queen het leukst in de art-rock-hoek van zeg 10CC, Roxy Music, Bowie, Bush etc.
Maar daar schiet deze plaat (en een aantal volgende platen) inderdaad wat tekort.

Daarbij is er ook een groep mensen die de hardrock-kant van Queen het gaafst vinden. Voor hen zijn er trouwens een aantal erg interessante liveplaten uitgekomen de afgelopen paar jaar. Misschien de moeite waard om te checken? Het is nogal episch en ver van lichtvoetige, Abba-achtige muziek.

Queen deed gewoon wat ze wilde en het zal wat arrogant zijn, maar dat van de hak op de tak springen deden ze al vanaf Sheer Heart Attack. Toen dat album in de maak was waren ze nog niet echt doorgebroken.
Van speels naar zwaar, van lichte pop naar heavy rock,ze deden het.
ABBA maakte uitstekende popmuziek. Ik heb mijn neus er lang voor opgehaald, maar onterecht.

Queen begon hier wel te zwalken. Ik vind het ook hun minste album tot dan toe.
Maar voor het fietsenlied wil ik wel een lans breken.
Razend knappe compositie. Freddie strooit met 1000 akkoorden lijkt het wel. Een erg onderschat nummer en overschaduwt door het voor mij mindere Fat Bottomed Girls en Don't Stop Me Now.

Ik val Bikkel bij met betrekking tot Bicycle Race. Je kunt doen of het een belachelijk nummer is. Je kunt ook van mening zijn dat het een razendknap geschreven en gespeeld nummer is. De structuur en de akkoordovergangen zijn buitengewoon complex, of op z'n minst onorthodox, en toch klinkt het lichtvoetig en compact. Ga er maar aan staan.
Je kunt het afdoen als het liedje met de fietsbellen. Zoals je alles plat kunt slaan. Het lichte, niet epische karakter was denk ik iets wat Queen nastreefde op Jazz. Geen ellenlange epistels over profeten of verzonnen historische veldslagen, maar knappe liedjes over jaloezie, scheiding, en inderdaad ook over fietsen en grote bipsen. Niet uit armoede, maar omdat ze het wilden. De link met ABBA ontgaat mij eigenlijk.

Erg hoge waardering de Buurman. Ik ben wel benieuwd hoe jouw waardering is van de eerste vier / vijf (top) albums van Queen, want die hebben duidelijk meer inhoud en zijn de nummers veel beter.

Ik geef de buurman volstrekt gelijk als het gaat om muzikale kunde én durf om af te wijken van de theatrale (hard) rock die de Queen ster deden rijzen. Dat is te prijzen.
Wat het opleverde, kan ik persoonlijk maar moeilijk zonder irritatie uitzitten. Net zoals iemand als Drake ofzo vast heel goed kan rappen, vind ik daar ook niet zoveel aan. De algehele, lichte toon van Jazz staat me niet aan en doet mij denken aan die Abbasound van die albums uit de late jaren zeventig die mijn ouders in mijn jeugd eveneens meenden te moeten draaien. Het is derhalve een persoonlijke associatie.

Queen rockt behoorlijk op jazz. Het hele album heeft ook een rauwer randje dan alle andere Queenalbums.
ABBA klonk vrijwel altijd heel gepolijst en netjes. Ik hoor de vergelijking ook niet eerlijk gezegd.
Twee totaal verschillende bands. Beiden wel slim als het gaat om creëren van pakkende en vernufte zangmelodieen en een neusje voor hits.
Natuurlijk had ABBA haar discoperiode ( Voulez Vouz), maar Queen ging naast de gebruikelijke rock wel wat stapjes verder.

Heel andere stijl en benadering. Niet met elkaar te vergelijken dus. Dit Jazz is helemaal niet gemaakt met de gedachte om als bijvoorbeeld Sheer heart attack te klinken. Dat hadden ze al gedaan dus dat hoefde niet persé meer. Queen ging constant mee met de tijd en of je het persoonlijk nou goed vind of niet; ze deden dat verrekte goed en knap.

Mooie discussie hier die ik met veel plezier en interesse volg. Afgezien van de muziek van het album vond ik, eerlijk gezegd, de binnenkant - gatefold van de lp hoes zelf (waar Fred op de piano ligt en May vanuit de verte zwaait) het meest intrigerend.

Die studio, hun instrumenten, de mannen zelf zo relaxed. Ik heb die foto wat bestudeerd. Alsof ik in de keuken van Queen kon kijken. Zeer interessant artikel trouwens.


Prima opvoeding trouwens..!

Net zo goed als Hot Space en the Game zeker?? Sorry maar dan kies ik echt voor eerder genoemd ouder werrk

Laat maar...

Queen ontwikkelde zich in hun eerste 10 jaar sneller dan veel luisteraars in 40 jaar konden bijbenen.

Ik heb het gevoel dat sommige users liever willen dat een band maar 5 jaar bestaat en dan 5 platen maakt en dan maar weer kapt. Geen bezettingswisselingen, geen muzikale ontwikkeling, geen niks. Gewoon blijven doen wat de fans willen. De wil van de fan is wet.

Ergens begrijp ik dat wel. We zijn niet allemaal hetzelfde en staan we wel/niet open voor veranderingen. De ene werkt 40 jaar bij dezelfde werkgever, de ander wisselt regelmatig van werkgever. Sommige mensen zeggen: “Never change a winning team” en een ander vindt ‘stilstand = achteruitgang’.

Maar stel dat Mercury anno 2020 nog had geleefd en Deacon streelde nog zijn bass snaren in de band. Zou er nog creativiteit geweest zijn ? Wat voor een albums hadden ze dan na The Miracle gemaakt ? Zouden ze dan met z’n 4en een reprise band geworden zijn ? Of pensionado’s ?

Maar ach, Mercury nog in leven in 2020... Een utopie .

Alsof je niet open staat voor verandering wanneer je een plaat niet digt. Dat lijkt mij een niet te staven stelling.

Dat is niet wat ik zeg en ook niet wat ik bedoel.
Maar goed, terug naar Jazz.

Vind dit juist het slechtste nummer van Queen ooit
En nee ik stem niet op geertje

Ik vind het juist wel een andere plaat dan NOTW.
Waarom, dat leg ik zo wel uit, maar het punt is dat dit typisch een band-album is waarbij de som meer is dan alle delen, ook al is het een ratjetoe.

Ik heb het idee dat Freddie, John en Roger zich wat meer konden vinden in het veranderende muzikale klimaat dan May.

Freddie’s aanpak is, heel typisch, van alle tijden. Een muzikale kameleon en ook iemand die de meest frivole ideëen kon uitbouwen tot iets imposants, of tenminste iets waarover gepraat werd. Dat alles komt hier op Jazz wederom duidelijk naar boven.

Het gaat m.i. wat ver om If You Can’t Beat Them hardrock te noemen, maar het is echt weer typisch John. Het klinkt voor mij meer als rock met new wave invloeden.
Het is duidelijk dat hij de ontwikkelingen goed onder de loep nam en hij is een meester in het componeren van goed uitgebouwde popmuziek, al ben ik geen fan van I Want To Break Free. Komt ook overal mee op het juiste moment, waarmee hij veel geld in het laatje bracht.
Een ondergewaardeerd bassist/artiest, zonder meer.

Roger gaat hier ook nog goed mee in het totaalplaatje, al heeft hij elders wat beter werk afgeleverd.
Zijn composities passen goed op het album. Enigszins vooruitdenkend, maar met een been in het vertrouwde rock-geluid.

Ik denk uiteindelijk dat May hier wat met een kater zit.
Kon hij zich op de anti-punk revolte van NOTW nog heerlijk uitleven, hier lijkt hij moeite te hebben met het wisselen van de koers.
Dead On Time is hier z’n beste bijdrage. Vet nummer.
Maar z’n andere nummers vind ik wat minder (vind Fat Bottomed Girls ook niet hun sterkste single) en van alle leden lijkt hij het meest vast te houden aan het vertrouwde Queen-geluid van weleer.
Brian was niet zo van de disco/dance-invloeden.
Ik heb dan ook het idee dat hij zich, nadat hij z’n ei kwijt kon met Flash Gordon, vooral weer wilde revancheren ten tijde van A Kind Of Magic toen de band na Live Aid carte blanche had toen de jaren ‘80 behoorlijk op weg waren.